Γραμμα-τέρας!
Θέλω να σας πω κάτι που μας συνέβη σήμερα και στεναχωρήθηκα πολύ…
Είχαμε πάει επίσκεψη στη μαμά Ζήνα στο EnterTv (η οποία μοιράστηκε μαζί μας το πολύ όμορφο, προσωπικό της κείμενο «Εκείνη κι εκείνη«). Η Αθηνά όπως πάντα εξερευνούσε τον χώρο… Ξαφνικά σκουντουφλάει και πέφτει (τι πρωτότυπο!!) σε μια γωνία του τοίχου. Αρχικά δεν αντέδρασα, επειδή όμως άρχισε να κλαίει, την πήρα αγκαλιά να την κάνω μια βόλτα να ηρεμήσει.
Δεν έκλαιγε σπαρακτικά, όμως ξαφνικά βλέπω αίμα στην μπλούζα της. Κατάλαβα ότι έβγαινε από το στοματάκι της. Με έπιασε ένας μίνι-πανικός, όμως συνήλθα γρήγορα όταν μου είπαν ότι δίπλα ακριβώς είχε οδοντιατρείο και πρότειναν να ζητήσουμε από τον γιατρό να δει αν έσπασε κάποιο δοντάκι ή αν μάτωσε κανένα ούλο.
Χτυπάμε λοιπόν και μπαίνουμε μέσα… Εξηγούμε την κατάσταση και ρωτάμε αν θα μπορούσε ο γιατρός να ρίξει μια ματιά.
Ε ρε παιδιά… Μας κοίταξε η γραμματέας με ένα ύφος δολοφονικό… αισθάνθηκα λες και ήμουν καμιά του δρόμου που τόλμησα να μπω στο ιατρείο να ζητήσω τέτοιο πράγμα!
«Ο γιατρός δεν εξετάζει παιδιά«, μας ξέρασε με ύφος δέκα καρδιναλίων
«Ναι, αλλά είμαι σίγουρη ότι ξέρει και μπορεί να ρίξει ΜΙΑ ματιά«, της απάντησα
«Ε, δεν είναι θέμα του γιατρού«, ξανα-ξέρασε, «Πάγο βάλατε;«
Άντε τώρα να εξηγήσω στην αγενέστατη (γιατί άλλο να σας το περιγράφω και άλλο να την βλέπατε/ακούγατε) ότι όταν ένα παιδί πέφτει με τα μούτρα κάπου και αιμορραγεί, δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο να καταλάβεις αν και πού θέλει πάγο! Άσε που ο πάγος είναι η πρώτη σου σκέψη στα αίματα…
Με τα πολλά γύρισα την πλάτη και έφυγα και δεν είπα ούτε γεια, ούτε ευχαριστώ, ούτε καν «μας υποχρεώσατε».
Ήμουν έξω φρενών. Πήγα το παιδί στο μπανάκι και του έπλυνα το στοματάκι, αυτή εν τω μεταξύ εκεί που είχε ηρεμήσει, άρχισε πάλι να μουρτσοκλαίει και μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι και ήθελα να ξαναπάω στο ιατρείο να την αρπάξω από την ιατρική ποδιά…
Τελικά είχε σκιστεί λίγο το χειλάκι της και έτρεχε αίμα…
Και γραντζουνίστηκε το κούτελο στη μέση ακριβώς (φούσκωσε, αλλά το βιτάμ έκανε πάλι το θαύμα του)
O Mάνος φυσικά δεν άντεξε και επέστρεψε στο ιατρείο να παραπονεθεί για τη συμπεριφορά. Βγήκε στο μεταξύ και ο οδοντίατρος, ο οποίος δεν ήταν μπροστά στο σκηνικό και μας είπε ότι όντως δεν ειδικεύεται στα παιδιά, αλλά εννοείται ότι θα έριχνε μια ματιά στο στοματάκι της για να σιγουρευτούμε ότι είναι εντάξει.
Δηλαδή ήταν τόσο παράλογη η κίνησή μας να απευθυνθούμε στον οδοντίατρο της διπλανής πόρτας όταν είδαμε αίμα να βγαίνει από το στόμα της μικρής;
Πιστεύετε ότι φερθήκαμε τόσο παράλογα που έπρεπε να εισπράξουμε υποτιμητικά βλέμματα και ειρωνία;
Έχω γίνει υπερβολικά στραβή από τότε που έγινα μαμά ή απλά δεν ανέχομαι πια σε κανέναν να φέρεται με τόσο αγενή τρόπο -κάτι που θα έπρεπε ούτως ή άλλως να μην ανεχόμαστε;
Δηλαδή, όπως είπε και ο φίλος μας ο Θανάσης, όταν του το διηγήθηκα, αν βρίσκεται ένας σε ένα πλοίο και ξαφνικά πνιγεί και πέσει ανάσκελα και φωνάξουν οι άλλοι «Ένας γιατρός; Υπάρχει γιατρός;;;», δεν θα μπορεί να τον βοηθήσει ένας γιατρός που η ειδικότητά του δεν έχει να κάνει με… πνιγμό;
Σοβαρά τώρα, δεν μπορεί ένα οδοντίατρος ενηλίκων να διαπιστώσει αν τρέχει κάτι με το στόμα ενός παιδιού;;;;
Τα έβγαλα από μέσα μου και ηρέμησα…
Τώρα το μόνο που θέλω είναι να μου επιβεβαιώσετε είναι ότι ΔΕΝ είμαι παράλογη!! χαχα!
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σου, εγώ θα συνιστούσα περισσότερη ψυχραιμία την επόμενη φορά. Δεν κάνεις λάθος να ανησυχείς για το παιδί, αλλά είναι σύνηθες φαινόμενο ένα παιδάκι να πέφτει και να χτυπάει και να βγαίνει αίμα απ'το στοματάκι του. Εκτός κι αν μιλάμε για αιμορραγία, οπότε αλλάζει το πράγμα. Αλλά κάτω από πιο νορμάλ συνθήκες, συνήθως προσπαθείς να το τσεκάρεις μόνη σου, να ηρεμήσει λίγο το παιδί για να καταλάβεις από που βγαίνει το αίμα και να πράξεις ανάλογα. Για σκέψου το. Αν είχες περιμένει λιγάκι, δε θα είχες μπει σε όλη αυτή τη διαδικασία και δε θα είχες να αντιμετωπίσεις τη μουτσούνα της εν λόγω γυναίκας απλά και μόνο γιατί θα είχες συνειδητοποιήσει ότι το παιδί δεν είχε πρόβλημα στα δοντάκια του, απλά είχε σκιστεί λίγο το χειλάκι του. Παρ'όλα αυτά, το ύφος και το στυλάκι της κοπέλας ήταν απαράδεκτο κι ελπίζω ο γιατρός να της έκανε σύσταση ότι δε μιλάνε στους ανθρώπους έτσι, είναι δεν είναι πελάτες.
Επειδή είδα ότι το αναφέρατε αρκετές κοπέλες... Υπό άλλες συνθήκες, αν για παράδειγμα ήμασταν σπίτι, τότε φυσικά θα έλεγχα μόνη μου την κατάσταση. Μια κοπέλα πρότεινε να πάμε επιτόπου στον οδοντίατρο που ήταν στη ΔΙΠΛΑΝΗ πόρτα και ακολούθησα στα τυφλά γιατί μου φάνηκε... λογικό.
να πω την αλήθεια, εγώ κατάλαβα ότι η ερώτηση για το αν είσαι παράλογη αναφέρεται στο ότι θύμωσες με τον τρόπο της γραμματέως και όχι για το ότι πήγες το παιδί στο γιατρό που ήταν ΔΙΠΛΑ! Άυτό για κάποιο λόγο το θεωρώ αυτονόητο. Κι εγώ το ίδιο μάλλον θα έκανα, όπως και πολλές άλλες κοπέλες εδώ, είμαι σίγουρη (και κάποιες όχι, και είναι κι αυτό οκ). Οπότε θεωρώ τα σχόλια που δεν αναφέρονται στη γραμματέα αλλά στην "αναζήτηση" του γιατρού, άτοπα.
Ωωωω ναι φυσικά και είσαι παράλογη!!!! Επειδή θέλεις το καλύτερο για το παιδί σου (όπως όλες μας άλλωστε) και γιατί προσπαθείς να αντιμετωπίσεις οποιοδήποτε πρόβλημα προκύπτει άμεσα (όπως όλες μας άλλωστε). Υπήρξα γραμματέας και όχι γραμμα-τέρας για 15 χρόνια (είπαμε απολυμένη πια) σε διαγνωστικό κέντρο. Σε καμία μαμά (ούσα και η ίδια μαμά) δεν αρνήθηκα ποτέ να την βοηθήσω (αν ήθελαν οι γιατροί μου να το κάνουν ήταν δικό τους θέμα), άρα και στην περίπτωσή αυτή θα μπορούσε ο ίδιος ο γιατρός να αρνηθεί εάν το ήθελε (πράγμα απίθανο!!!!) και αυτή δεν είχε κανένα δικαίωμα. Ντροπή μας που προστατεύουμε τα παιδιά μας και όχι την κάθε μία που ξύπνησε στραβά το πρωί ή δεν της έκατσε ο καλός της το βράδυ ή δεν δεν δεν!@#!@#!#!#