Μπαμπάς και κόρη! Κόρη και μπαμπάς!
Τους βλέπω δίπλα δίπλα… Μοιράζονται ένα κομμάτι παστίτσιο και αγκαλιάζονται, μαλώνουν, γελάνε… Όλα μαζί…
Ο Μάνος ψευτο-παραπονιόταν τόσο καιρό «Δεν μ’ αγαπάει εμέναααααααααααα!!» και του εξηγούσα πως μόλις περάσει η φάση του έχω-απόλυτη-ανάγκη-τη-μανούλα-μου-επειδή-είμαι-ακόμα-πολύ-μικρό, θα ξεκινήσει η υπέροχη σχέση μπαμπά-κόρης.
Σήμερα που έφυγε κάποια στιγμή για μια δουλειά, η Αθηνά έβαλε τα κλάμματα στην πόρτα (θυμίζω πως μέχρι στιγμής το είχε κάνει μόνο με τη γιαγιά και με εμένα φυσικά) και έπρεπε να επινοήσω ολόκληρο παιχνίδι (αυτοσχέδιο μπάσκετ δαπέδου με ένα χαρτόκουτο στο ρόλο της… μπασκέτας) για να ξεχαστεί.
Ο μπαμπάς της τής κάνει όλα τα χατήρια…
(Χα, τώρα που σας γράφω αυτά, μόλις μάλωσαν πάλι και της είπε να έρθει σε εμένα και αυτή ήρθε και μετά στο καπάκι ξαναπήγε, τέλος ο καβγάς)
Μου αρέσει που ο Μάνος αν και ΠΟΛΥ εκρηκτικός χαρακτήρας, έχει μάθει και μετριάζει τα νεύρα του μπροστά στη μικρή… Και αν σπάνια καμιά φορά του ξεφύγει, πάντα της ζητάει συγνώμη και την εννοεί.
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, με ρωτούσαν «Ποιον αγαπάς πιο πολύ, τη μαμά ή τον μπαμπά;«
Νομίζω πως δεν υπάρχει πιο χαζή ερώτηση… Ή σε μια έκθεση στο δημοτικό, το θέμα ήταν «Το άτομο που αγαπώ πιο πολύ«. Ιιιιιιι, μα καλά, είμαστε σοβαροί;
Η μάνα είναι ξεχωριστής, αξεπέραστης σημασίας στη ζωή του παιδιού… Ίσως για αυτό και τα χρόνια της τεκνοποίησης να είναι περιορισμένα για μια γυναίκα και απεριόριστα για έναν άντρα…
Όμως χρειάζονται δυο για να γίνει ένα παιδί. Και ο ρόλος του μπαμπά σίγουρα δεν σταματά στην τεκνοποίηση.
«Το να είσαι πατέρας είναι ένας δύσκολος και απαιτητικός ρόλος» γράφει ένα αναμνηστικό για τη γιορτή του πατέρα από το σχολείο του αδερφού μου.
Μακάρι να είναι πάντα έτσι αγαπημένοι και χαριτωμένοι οι δυο τους…
Είναι απίστευτο το πώς το βλέμμα της πάντα αναζητά την έγκριση και την επιδοκιμασία του μπαμπά… Όταν φοράει ένα καινούργιο φόρεμα ή όταν κάνει ένα καινούργιο κατόρθωμα. Πάντα γυρίζει το βλέμμα της προς τον μπαμπά για να της πει ‘Μπράβοοοοοο!» και χορεύει καμαρωτά καμαρωτά.
Να μου τους έχει ο Θεός και τους δυο καλά!
πολυ συγκινητικο αρθρο! τη τυχερη που ειναι η Αθηνουλα! κι εγω μια αδυναμια στον μπαμπα μου αλλα δυστηχως δεν μου βγαινει σε καλο.... οποτε παω στο νησι που μενουν οι γονεις μου παντα καταληγω να μαλωνω μαζι του να κλαιω και να στεναχωριεμαι! κι αυτος μου εχει αδυμανια αλλα ακομα πιστευει πως αμα ειναι αυστηρος και μου φωναζει δεν θα του παρω τον αερα! παντα ετσι τον θυμαμαι και παντα ετσι θα ειναι γι αυτο και θα ειμαστε παντα "απο μακρια και αγαπημενοι"....
"Να μου τους έχει ο Θεός και τους δυο καλά!"Και θα προσθέσω, να είστε πάντα μαζί ευτυχισμένοι!!!
όλα τα ζουζούνια έτσι είναι, γιατί αυτό μας ορίζει η μητέρα φύση!! Αλλά το λέω συνέχει κ γίνομαι γραφική το καλύτερο δώρο, που μπορεί να κάνει ο πατέρας στο παιδί του είναι να αγαπάει τη μαμά του-ειδικά τον πρώτο καιρό, που γνωρίζει το μωρό το περιβάλλον του!!!