Μπαμπάς και κόρη! Κόρη και μπαμπάς!
Τους βλέπω δίπλα δίπλα… Μοιράζονται ένα κομμάτι παστίτσιο και αγκαλιάζονται, μαλώνουν, γελάνε… Όλα μαζί…
Ο Μάνος ψευτο-παραπονιόταν τόσο καιρό «Δεν μ’ αγαπάει εμέναααααααααααα!!» και του εξηγούσα πως μόλις περάσει η φάση του έχω-απόλυτη-ανάγκη-τη-μανούλα-μου-επειδή-είμαι-ακόμα-πολύ-μικρό, θα ξεκινήσει η υπέροχη σχέση μπαμπά-κόρης.
Σήμερα που έφυγε κάποια στιγμή για μια δουλειά, η Αθηνά έβαλε τα κλάμματα στην πόρτα (θυμίζω πως μέχρι στιγμής το είχε κάνει μόνο με τη γιαγιά και με εμένα φυσικά) και έπρεπε να επινοήσω ολόκληρο παιχνίδι (αυτοσχέδιο μπάσκετ δαπέδου με ένα χαρτόκουτο στο ρόλο της… μπασκέτας) για να ξεχαστεί.
Ο μπαμπάς της τής κάνει όλα τα χατήρια…
(Χα, τώρα που σας γράφω αυτά, μόλις μάλωσαν πάλι και της είπε να έρθει σε εμένα και αυτή ήρθε και μετά στο καπάκι ξαναπήγε, τέλος ο καβγάς)
Μου αρέσει που ο Μάνος αν και ΠΟΛΥ εκρηκτικός χαρακτήρας, έχει μάθει και μετριάζει τα νεύρα του μπροστά στη μικρή… Και αν σπάνια καμιά φορά του ξεφύγει, πάντα της ζητάει συγνώμη και την εννοεί.
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, με ρωτούσαν «Ποιον αγαπάς πιο πολύ, τη μαμά ή τον μπαμπά;«
Νομίζω πως δεν υπάρχει πιο χαζή ερώτηση… Ή σε μια έκθεση στο δημοτικό, το θέμα ήταν «Το άτομο που αγαπώ πιο πολύ«. Ιιιιιιι, μα καλά, είμαστε σοβαροί;
Η μάνα είναι ξεχωριστής, αξεπέραστης σημασίας στη ζωή του παιδιού… Ίσως για αυτό και τα χρόνια της τεκνοποίησης να είναι περιορισμένα για μια γυναίκα και απεριόριστα για έναν άντρα…
Όμως χρειάζονται δυο για να γίνει ένα παιδί. Και ο ρόλος του μπαμπά σίγουρα δεν σταματά στην τεκνοποίηση.
«Το να είσαι πατέρας είναι ένας δύσκολος και απαιτητικός ρόλος» γράφει ένα αναμνηστικό για τη γιορτή του πατέρα από το σχολείο του αδερφού μου.
Μακάρι να είναι πάντα έτσι αγαπημένοι και χαριτωμένοι οι δυο τους…
Είναι απίστευτο το πώς το βλέμμα της πάντα αναζητά την έγκριση και την επιδοκιμασία του μπαμπά… Όταν φοράει ένα καινούργιο φόρεμα ή όταν κάνει ένα καινούργιο κατόρθωμα. Πάντα γυρίζει το βλέμμα της προς τον μπαμπά για να της πει ‘Μπράβοοοοοο!» και χορεύει καμαρωτά καμαρωτά.
Να μου τους έχει ο Θεός και τους δυο καλά!
πολυ συγκινητικο αρθρο! τη τυχερη που ειναι η Αθηνουλα! κι εγω μια αδυναμια στον μπαμπα μου αλλα δυστηχως δεν μου βγαινει σε καλο.... οποτε παω στο νησι που μενουν οι γονεις μου παντα καταληγω να μαλωνω μαζι του να κλαιω και να στεναχωριεμαι! κι αυτος μου εχει αδυμανια αλλα ακομα πιστευει πως αμα ειναι αυστηρος και μου φωναζει δεν θα του παρω τον αερα! παντα ετσι τον θυμαμαι και παντα ετσι θα ειναι γι αυτο και θα ειμαστε παντα "απο μακρια και αγαπημενοι"....
"Να μου τους έχει ο Θεός και τους δυο καλά!"Και θα προσθέσω, να είστε πάντα μαζί ευτυχισμένοι!!!
όλα τα ζουζούνια έτσι είναι, γιατί αυτό μας ορίζει η μητέρα φύση!! Αλλά το λέω συνέχει κ γίνομαι γραφική το καλύτερο δώρο, που μπορεί να κάνει ο πατέρας στο παιδί του είναι να αγαπάει τη μαμά του-ειδικά τον πρώτο καιρό, που γνωρίζει το μωρό το περιβάλλον του!!!
Χθες συζητούσαμε με μια φίλη μου αυτό ακριβώς το θέμα: σχέση μπαμπά-παιδιού και την ανόητη ερώτηση ποιον αγαπάς πιο πολύ... Όσον αφορά τη σχέση πατέρα-παιδιού το μόνο που θα πω είναι ότι επιτέλους, στην πλειοψηφία τους, οι μπαμπάδες έχουν ενεργό ρόλο στην ανατροφή των παιδιών τους σε σχέση με το παρελθόν και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αναπτύσουν ισχυρούς δεσμούς με τα παιδιά τους - πράγμα υπέροχο. Σχετικά όμως με την ερώτηση ποιον αγαπάς πιο πολύ, όχι μόνο είναι ανόητη αλλά βάζει το παιδί σε μια διαδικασία που δεν είναι σωστή.. Μικρή ποτέ δεν απαντούσα στην ερώτηση αυτή γιατί την θεωρούσα πονηρή με το μικρό μου μυαλό. Πάντα είχα κ έχω αδυναμία σε έναν από τους γονείς μου αλλά, 1. αυτό αφορά εμένα κ μόνο και 2. δεν έχει καμία σχέση με την αγάπη μου προς αυτούς. Οι ενήλικες μπορούν να κατανοήσουν την ερώτηση αυτή όσο χαζή κ αν ακούγεται. Ένα παιδί όμως όταν ακούει αυτή την ερώτηση μπαίνει στη διαδικασία να 'ξεχωρήσει' τους γονείς του με βάση το ποιος το μαλώνει περισσότερο, ποιος του κάνει τα χατήρια κτλ. Γιατί είναι υγιές να βάλεις αμφιβολίες στην καρδία ενός παιδιού - ακόμη κ καλοπροαίρετα; Δε θα ήταν καλύτερο την ερώτηση να την κάνουμε κατάφαση και απλά να πούμε σε ένα παιδί: 'πρέπει να είσαι πολύ χαρούμενο, ευτυχισμένο, τυχερό...που έχεις δύο γονείς που σε αγαπάνε πολύ';;;; (πάλι μακρυγόρησα.... :-P)
Α και γω μισώ αυτή την ερώτηση...Ποιον αγαπάς πιο πολύ, τη μαμά ή το μπαμπά? Τον παππού τον ένα ή τον παππού τον άλλο? Την γιαγιά την τάδε ή την άλλη γιαγια? Τα άκουγα αυτά πριν κάνω μωρό σε φιλικό ζευγάρι και εκνευριζόμουν...Και στεναχωριόμουν κιόλας για τον ένα παππού ο οποίος έμενε μακριά από το εγγόνι του και ήταν και χαμηλών τόνων, σε σχέση με τον άλλο παππού που ουσιαστικά μεγάλωνε το παιδί εκείνος και έπαιζε μαζί του όλη την ώρα και το παιδί του είχε τρελή αδυναμία...Και όταν είχανε οικογενειακά τραπέζια αυτός ο παππούς με τον οποίο το παιδί είχε κόλλημα, δεν "τράβαγε" πίσω ώστε το παιδί να πηγαίνει και στον άλλο παππού λίγο, αλλά τον τραβούσε συνέχεια ώστε να φαίνεται σε ποιον έχει αδυναμία το παιδί!!! Έλεος...Λυπήθηκα για τον άλλο παππού, ο οποίος φυσικά σαν σοβαρός άνθρωπος δεν έδειχνε να στεναχωριέται ή να πει κάτι...Στους δικούς μου και στο περιβάλλον έχω απαγορεύσει να θέσουν στο παιδί μου ένα τέτοιο δίλημμα, γιατί δίλημμα το θεωρώ εγώ...Και αν κάποιος κάπου έξω τύχει να πάει να πει τέτοια κουβέντα θα πω αμέσως κάτι άλλο για να αλλάξω αμέσως κουβέντα για να μην δώσει σημασία το παιδί. Ναι και φυσικά κάπου τα παιδιά έχουν αδυναμία...Ο δικός μου έχει μέρες που δε με θέλει και θέλει ο μπαμπάς του να τον φροντίζει και να παίζει μαζί του. Έχει άλλες μέρες που δεν ξεκολλάει από πάνω μου(όπως κάνει και αυτές τις μέρες που μιλάμε...) και γίνεται η ουρά μου για να είναι συνέχεια μαζί μου... Και έπειδή και μένα οι γονείς μου μένουν εξωτερικό και τους βλέπει πιο σπάνια οπότε φυσικό είναι ακόμα που είναι μικρούλης να τους νιώθει λίγο πιο¨"μακριά", δεν θα αφήσω τους άλλους παππούδες που είναι εδώ να τους κάνουν να είναι ακόμα πιο μακριά με τη στάση τους...Βέβαια ο μικρός όταν πάμε στους δικούς μου, ενώ εγώ νομίζω ότι θα τους ξέχασε, το αντίθετο συμβαίνει. Όποτε πάμε ή στον ένα ή στον άλλο δείχνει(μέχρι στιγμής τουλάχιστον) την ίδια λατρεία και χαίρομαι!
H kori mou einai 3,5 minwn...parolo pou eimai oli mera apo panw tis molis erthei o mpampas tis kai tis pei "pou eisai esu?" tou xarizei aploxera to pio lampero fafoutiko xamogelo tis!!!sumfwnw apoluta Olivia..molis megalwsoun oi adunamies kanoun mpam apo xiliometra..eimai omws sigouri oti akoma kai na exei adynamia sto mpampa tis sto mellon egw tha to apolamvanw dipla! :)
Η ερώτηση "Ποιον αγαπάς πιο πολύ;" πράγματι είναι χαζή!!!Παρόλα αυτά, θα σου πω πως τα παιδιά εκδηλώνουν αδυναμίες! Να φέρω πρώτα ως παράδειγμα εμένα και την αδερφή μου! Η αδερφή μου έπρεπε να έχει πάντα τον έπαινο του μπαμπά για να νιώσει καλά... εγώ δεν ένιωθα πως τον είχα ανάγκη! Εγώ είχα ανάγκη να μιλάω ώρες ατελείωτες με τη μαμά μου, να της λέω τα πάντα, να γελάμε βράδια ολόκληρα (κάτι σαν πυτζάμα πάρτυ με τις κολλητές σου!!!)... η αδερφή μου μας άκουγε και κούναγε το κεφάλι! Και τώρα τα παιδιά μου! Ο μεγάλος μου μ'αγαπάει τρελά... δε λέω... αλλά αυτό που έχει με τον πατέρα του... ειλικρινά δεν μπορώ να βρω λέξεις να το περιγράψω!!! Είναι η ανάσα του, η επιβράβευσή του... αρκεί μόνο να σου πω τι του λέω για να καθήσει να κάνει τα μαθήματά του:'Έλα να διαβάσουμε τώρα για να μπορέσεις να έχεις ακόμα περισσότερο χρόνο με το μπαμπά τ'απόγευμα!"... και πάντα το κάνει η ψυχούλα μου! Ο μικρός... ο μικρός με κοιτάει στα μάτια ΣΥΝΕΧΩΣ!!! και μόλις συναντηθούν οι ματιές μας το πρώτο πράγμα που θα κάνει είναι να σκάσει ένα χαμόγελο... ακόμα κι αν τον έχω μαλώσει πριν 5 λεπτά! Λατρεύει το μπαμπά του αλλά το δικό μου βλέμμα αποζητά.... Αυτό που θέλω να πω είναι πως ενώ μπορεί η ερώτηση αυτή να είναι χαζή (κι ανεπίτρεπτη κατά τη γνώμη μου) έχει όμως βάση... και το βρίσκω κι απόλυτα υγιές όλο αυτό... :)
anupomonw na to zisoume k emeis olo auto me th dikia mas kori pou erxetai se 2 mines......elpizw o mpampas mas (pou arxika ithele agori) na ksetrelathei me thn korakla tou!!!