Πίτα γύρος ή σουβλάκι
Εδώ και λίγο καιρό το καμάρι μου άλλαξε. Άλλαξε από πολλές απόψεις, αλλά άλλαξε κυρίως σε ένα θέμα: το θέμα του φαγητού.
Και να εγώ που έλεγα «Να ακούσω να ζητάει φαγητό και τι στον κόσμο!», έφτασα να την κυνηγάω να σταματήσει να τρώει.
Όλο «Μαμ και μαμ» είναι και όλο το κάτιτις της μασουλάει και μου κάνει «Μμμμμ!» και κουνάει χαρακτηριστικά το χέρι.
Χθες άρπαξε ένα από τα αποξηραμένα πορτοκάλια που έφτιαξα για το χριστουγεννιάτικο δέντρο και το μασούλησε! Έκοψε κομμάτι και προσπάθησε να το μασήσει, το πιστεύετε;
Το βάρος δεν βλέπω να έχει αυξηθεί βέβαια, άλλωστε τρώει… χορεύοντας, τρώγοντας, σκαρφαλώνοντας (περισσότερα βέβαια θα μας πει η ζυγαριά της παιδιάτρου αύριο)
Να σας πω και το κορυφαίο σκηνικό στο πάρκο;
Παιδάκι γύρω στα 3 τρώει σουβλάκι. Τυλιχτό. Πίτα με γύρο. Πιτόγυρο. (το λέω σε όλες τις εκδοχές για να με καταλάβετε όλες σε όποιο μέρος της Ελλάδας και αν μένετε)
Μόνο που δεν του το άρπαξε από τα χέρια.
«ΕΕΕΕΕΕΕ!» μου έλεγε και έδειχνε το σουβλάκι-τυλιχτό-πίτα-με-γύρο-πιτόγυρο,
«Εεεεε! Μαμ! Μαμ, μαμ, μαμ!»
Βρε φάει παιδί μου ένα μπισκότο. Τσουκ. Βρε φάε λίγο μηλαράκι. Τσουκ. Έμενε εκεί με τα σάλια να στάζουν στη τσουλήθρα.
Και ναι το ομολογώ: της πήρα το πρώτο της σουβλάκι-τυλιχτό-πίτα-με-γύρο-πιτόγυρο, σκέτο, μόνο με λίγο τζατζίκι.
Και το έφαγε. Το καταχάρηκε (ευτυχώς στην Αθηνά τα σουβλάκια-τυλιχτά-πίτες-με-γύρο-πιτόγυρα είναι σαφώς μικρότερα απ’ ότι στη Θεσσαλονίκη -τοπικισμός; Μπορεί, αλλά έτσι είναι, χοχο!)
Αισθάνθηκα τύψεις, αλλά μου πέρασε.
Σήμερα είχαμε μπιζέλια. Τα μισώ. Είχαμε και δυο φιλέτα.
Ανακουφίστηκα που έφτυσε τα φιλέτα και το έριξε στα μπιζέλια.
Το παιδί μου δεν συνήθισε με τη μία το junk food! Ευτυχώς!
Η φίλη μου η Έλενα μου είπε πως και τα δικά της αγόρια όλο ζήλευαν το φαγητό που έτρωγαν οι άλλοι! Μήπως το ίδιο έπαθε και η Αθηνά; Μήπως δεν ήταν πραγματική λαχτάρα για σουβλάκι-πιτόγυρο-κοκ αλλά απλή ζήλεια;
Και γιατί δεν ζηλεύει όταν τρώω ωραιότατο πορτοκαλάκι, παρά μόνο όταν με βλέπει να μασουλάω καμιά βλακεία;
Ε; Γιατί;
Υ.Γ. Επειδή είδα το ύψος της να αυξάνεται πολύ τον τελευταίο καιρό, μπας και το παιδί μου απλά βάζει… μπόι;;
Αχ Ολίβια, τα παιδάκια μας τα καταλαβαίνουν όλα!!! Σχετικά με τις λιχουδιές θα συμφωνήσω με το πρώτο σχόλιο που έκανε η κοπέλα...Νομίζω ότι η αθωότητα όσον αφορά το φαγητό σταματά εκεί που το παιδί θα δοκιμάσει για πρώτη φορά το "απαγορευμένο φαγητό", δηλαδή σοκολάτα, πατάτα τηγανιτή, κτλ...Και τότε ξεκινά η "περιέργεια"...Αφού υπάρχει κάτι τόσο νόστιμο που μέχρι τώρα αγνοούσα, θα σκέφτεται το μικρουλίνι, σίγουρα, δε μπορεί...Θα υπάρχουν και πολλά πολλά άλλα!!! Και μπαίνουν οι ψύλλοι στα αυτιά και με το που δουν το παραμικρό το θέλουν... Τώρα, όσον αφορά τη ζήλεια και το φαγητό, ουφ μέχρι πριν ένα μήνα θα σου έλεγα ότι ισχύει απόλυτα!!! Στο σχολείο που πήγαινε ο μικρός μου από 5,5 μηνών μέχρι 2,5 ετών(όπου δηλαδή μεγάλωσε με τα άλλα παιδάκια σαν αδελφάκια) έτρωγε και όλο το φαγητό του και το φρούτο του επειδή όπως μου είχαν πει οι δασκάλες του βλέπει το κάθε παιδάκι το άλλο και ζηλεύει! Και έτσι έτρωγε και ο δικός μου, που στο σπίτι φρούτο ούτε να το αγγίξει και το ίδιο με το κρέας...Και γενικά φαγητό 2-3 κουταλιές τρώει από πατατομακαρονοειδή...Στο νέο μας σχολείο, το οποίο είναι και πιο "αναβαθμισμένο" από την άποψη ότι στελεχώνεται από παιδαγωγούς του Πανεπιστημίου της Αγωγής και ελέγχεται τόσο από το κράτος όσο και από το Πανεπιστήμιο που το ίδρυσε για τους υπαλλήλους του, τα πράγματα άλλαξαν..Φαγητό του βάζω εγώ από το σπίτι πια(ενώ πριν τρώγανε όλα τα παιδάκια το ίδιο γιατί τους μαγειρεύανε εκεί) και τις περισσότερες φορές η δασκάλα του μου λέει ότι δεν έφαγε...Φυσικά, κρουασάν, σφολιατοειδή και τα σχετικά απαγορεύονται πλέον για πρωινό και ενδιάμεσο!!! Γενικά όμως έχω παρατηρήσει το γιο μου που είναι μοναχοπαίδι πως όταν π.χ είμαστε με φίλους σπίτι για φαγητό και τους βάλω να κάτσουν στο παιδικό τραπεζάκι με τις καρεκλίτσες και τα πιατάκια τους, θα κάτσει να φάει κανονικά και τα κοιτάει τα παιδάκια μες στα μάτια...Ενώ τα βράδια που είμαστε μόνοι τρώει μισή μπουκιά και πάει για παιχνίδι, πάλι μισή μπουκιά και τα ίδια...
Μέχρι περίπου 20 μηνών έτρωγε τα πάντα και δεν ζητούσε τίποτα. Μετά άρχισε να ζητάει τυρί και σοκολάτα υγείας! Προπσαθούσε συνεχώς να ανοίξει το ψυγείο (πλέον το καταφέρνει) για αυτά. Τώρα πλέον δεν τρώει καθόλου λαχανικά ή φρούτα (πλην πορτοκαλάδας) και μερικές φορές την πιάνει να φάει σοκολάτα εκτός και αν δει κάποιο παιδάκι να τρώει τότε οπότε το θέλει (άσχετα που αν το πάρεις δεν το αγγίζει!!) Αλλάζουν συνεχώς και εγώ η καψερή τι θα κάνω που δεν παίρνει όλες τις βιταμίνες που πρέπει?????????????
H XAPA THΣ ANAKAΛYΨHΣ!TΩPA APXIZEI K TO EYXAPIΣTIETAI K ΔEN TH XAPOΠOIOYN AΛΛA ΠPAΓMATA TOΣO,OΣO O YΠEPOXOΣ KOΣMOΣ TΩN AIΣΘHΣEΩN! EPWTHSH: STO KAΛOPIΦEP AΠOΞHPAINONTAI TA ΠOPTOKAΛIA;;;
Απ την πολλή Αθην-ίαση μπερδεύεις και τους τόνους!!!!! Αλλο Αθήνα κι άλλο Αθηνά! Το κοριτσι αντιλαμβανεται οτι παιζουν διαφορα φαγητα στη γυρα και καλα κανει και θελει να τα δοκιμασει ολα!! Φτου φτου σκόρδα (οχι Σκορδά)
Νομίζω ένα μεγάλο ποσοστό είναι η περιέργεια να δοκιμάσουν αυτό που βλέπουν να τρώμε. Ήδη το βλέπω στο Φίλιππο και δεν έχει καλά καλά χρονίσει ακόμα! Και μάλλον το κάνουν περισσότερο σε πράγματα που βλέπουν ότι ΔΕΝ τους δίνουμε. Για παράδειγμα, άμα τρως πορτοκάλι της δίνεις. Άμα τρως σοκολάτα, δεν της δίνεις και σου λέει.. "μμμ αυτό που τρώει η μαμά τι να είναι άραγε;; ΘΕΛΩΩΩΩΩΩ ΜΑΜΜΜΜΜΜΜΜ"!!!! :D