Η μαμά ρωτάει: Πώς προετοιμάζουμε το παιδί μας για τον ερχομό του δεύτερου;
Η μαμά Ευαγγελία μόλις έμαθε ότι είναι έγκυος! Χαρά από τη μία, άγχος από την άλλη! Πώς θα πάρει ο γιος της το γεγονός ότι σε λίγους μήνες δεν θα είναι ο μοναδικός μέσα στο σπίτι; Μαμάδες με πολλά παιδάκια και εμπειρία… τα φώτα σας!!
Η Ευαγγελία μας έγραψε:
Μετα απο πολλές μέρες καθυστερησης έκανα ΤΕΣΤ και ναι, βγηκε θετικό!!!! Δευτερο νινακι!!!!
Ο πρωτος μου ειναι 2μιση. Χαιρομαστε πολυ που πρωτα ο Θεός, θα εχουμε ενα παιδακι ακομα. Ομως και εμενα και τον αντρα μου μας εχουνε πιασει κατι τρελες τυψεις για τον γιο μας. Τον κοιταζω ολη την ωρα και κλαιω (ειμαι Μαρθα Βουρτση απο τη φυση μου, τωρα δεν ξερω πως να σταματησω).
Τι θα το πουμε το παιδι μας που μεχρι τωρα αυτος ηταν ο ενας και ο μοναδικος στο σπιτι μας, στο κρεβατι μας, στους παππουδες, στο αυτοκινητο, στις βολτες;
Ποτε και πως να του το πουμε;;
Αχχχχχ παλι κλαιω!!!!
Μαμαδες με πολλα παιδακια, σας ακουω!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Νομίζω ότι και μόνο που ξεκινάτε με τύψεις προσανατολίζεστε λανθασμένα... ο ερχομός ενός παιδιού είναι χαρά για τους γονείς αλλά και για τα αδερφάκια, αυτό πρέπει να το πιστεύετε και να το περάσετε στον γιο σας. Μιλήστε του, κάντε σκέψεις - σχέδια μαζί του για το τι θα κάνουν με το μωρό, πως θα μεγαλώσουν και θα έχουν ο ένας τον άλλον, πως θα του μαθαίνει πράγματα κτλ. Τα δικά μου έχουν 2 χρόνια διαφορά, το τι κρέμα ''έφαγα'' στην κοιλιά από την κόρη μου δε λέγεται... την άφηνα να με πασαλείβει για να έρχεται σε επαφή με την κοιλιά μου, και μιλούσαμε για το μωρό ώρες ατελείωτες. Τώρα η κόρη μου είναι 3+ και ο γιος μου 1+ έχουμε κάτι γκρίνιες για τα παιχνίδια αλλά είναι πολύ χαρούμενοι που έχουν ο ένας τον άλλον. Όταν ξυπνάει ο γιος μου και πίνει το γάλα του πηγαίνει στο δωμάτιο και χτυπάει την πόρτα να βγει η αδερφούλα του και όταν ξυπνάει εκείνη τρελαίνονται στα γέλια. Έτσι πρέπει να το βλέπετε και τα παιδιά καταλαβαίνουν πολύ καλά, έτσι θα το δει και ο γιος σας. Αν νιώθετε τύψεις ή θεωρείτε ότι ο γιος σας θα στερηθεί πράγματα ή θα είναι χειρότερα με το μωρό από ότι πριν χωρίς αυτό, τότε ο γιος σας θα το καταλάβει και θα αντιδράσει ανάλογα. Τις περισσότερες φορές εμείς οι γονείς φταίμε για τις αντιδράσεις των παιδιών μας κι ας μην το καταλαβαίνουμε. Δείξτε τη χαρά σας και όλα θα πάνε καλά.
Αχ, μαμά Ευαγγελία και γω τις ίδιες ανησυχίες έχω!!! Ο γιος μου σήμερα είναι 33 μηνών σχεδόν...Και εγώ με τον άντρα μου αρχίσαμε να σκεφτόμαστε το ενδεχόμενο ενός δεύτερου παιδιού...Η αλήθεια είναι ότι επειδή δυσκολευτήκαμε μέχρι να τον κρατήσουμε στην αγκαλιά μας του έχω φοβερή αδυναμία. Και να μου έλεγες να μείνω με ένα παιδί δε θα με πείραζε...Ειδικά εφόσον το τελευταίο μόλις διάστημα δυο μηνών ηρεμήσαμε με τα ξενύχτια, την τρελή γκρίνια και αρχίσαμε να συνεννοούμαστε κάπως...Αλλά δε θέλω όταν έρθει η ώρα εμείς να "φύγουμε" να μείνει μόνος του στον κόσμο...Μπορεί να φανεί εγωιστικό αλλά όταν το απόγευμα που καθόμαστε και παίζουμε μαζί και με κοιτάει μες στα μάτια και μου χαμογελάει ή τρέχει στην αγκαλιά μου και με σφίγγει με τα χεράκια του, νιώθω φοβερές ενοχές για αυτό "που θα τον αναγκάσω να περάσει" για να αποκτήσει αδερφάκι...Δε μπορώ να μιλήσω απόλυτα, καθώς δε ξέρω σε τι βαθμό το αντιλαμβάνονται όλο αυτό οι παιδικές ψυχούλες, αλλά ο ερχομός ενός άλλου παιδιού σε ηλικία που το πρώτο παιδί καταλαβαίνει πολλά, πρέπει να είναι δύσκολο πράγμα όσο και αν στεκόμαστε εμείς κοντά του...Και κλαίω και γω σαν τη Μάρθα Βούρτση...Ατέλειωτα...Μέχρι που σκέφτομαι αν θα μπορώ να αγαπήσω το ίδιο και το δεύτερο παιδί μου...Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο μου παιδάκι το ευχαριστήθηκα με όλη την σημασία της λέξης. Το μεγαλώνω με τον άντρα μου χωρίς καμία βοήθεια και έχουμε ζήσει κάθε στιγμή του, καλή και κακή...Νιώθω ότι του στάθηκα σε κάθε βήμα, ότι ήμουν κοντά του και του έδωσα όλες τις αγκαλιές που μπορούσα, τις οποίες δε "μοιράστηκε" με άλλο παιδί...Ότι δεν του στέρησα τίποτα, τόσο σε αγάπη, όσο και σε βόλτες, παιχνίδια κτλ...Και αναρωτιέμαι αν με ήδη ένα παιδί στο σπίτι, στο δεύτερο παιδάκι μου θα μπορώ να του δώσω με την ίδια ηρεμία τα ίδια πράγματα. Για κάποιο από τα δυο δεν θα είναι δίκαια τα πράγματα...Αλλά επειδή πια έχω συνηθίσει χωρίς ύπνο, θα το παλέψω να νικήσω όλα τα κακά συναισθήματα και να βρω τις ισορροπίες...Ευχαριστώ και γω τις μανούλες που απάντησαν πιο πάνω γιατί όλες οι συμβουλές τους θα φανούν και σε μένα χρήσιμες!!! Να έχουμε όλες οι μανούλες δύναμη και υπομονή να αντιμετωπίζουμε τα πάντα!!!
κατ' αρχάς, συγχαρητήρια και να έχεις μία υπέροχη, τελειόμηνη εγκυμοσύνη!!! Έμεινα έγκυος στο δεύτερο παιδάκι μου όταν ο γιος μου ήτανε 2,5 χρονών, επίσης. Όταν γεννήθηκε η μικρή, δεν είχαμε ιδιαίτερες ζήλιες και αντιπαλότητες. τώρα που μεγάλωσε λίγο (είναι 16 μηνών), έχουν αρχίσει οι σφαλιάρες!!! Αλλά αγαπιούνται πολύ!!! Θα σου πω κάποια πραγματάκια που πρόσεξα: 1) Δεν είπα στο παιδί "θα έρθει το αδελφάκι σου να παίζετε μαζί" για να μην του δημιουργήσω προσδοκίες. Του εξήγησα ότι το αδελφάκι του θα είναι πολυ μικρό, θα πρέπει να το προσέχουμε κλπ. και ότι αργότερα θα μεγαλώσει. 2) Φρόντισα κατά την πρώτη γνωριμία να μην έχω το μωρό αγκαλιά (είχα ακούσει ότι είναι ουσιώδης σημαδία να μη νομίζει το μεγάλο ότι "έχασε" την αγκαλιά της μαμάς). 3) Προσπαθούσα να μην χαλάω χατήρι εύκολα στο μεγάλο για το μωρό. Δλδ ας έκλαιγε το μωρό λίγα λεπτά για το γάλα του, εάν κάτι κάναμε εκείνη τη σστιγμή. επίσης, παίξαμε πολλά παιχνίδια στο πάτωμα με το μωρό να θηλάζει. 4) Δεν ακολουθώ την τακτική: "αφού το θέλει το μωρό δώσ' του το, να μην κλαίει". Προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν πιο αμερόληπτη. 5) Προσπαθώ να τα κάνω να νιώσουν μία "ομάδα" εναντίον της μαμάς. Δλδ ας πούμε μαλώνω τον μεγάλο και η μικρή φωνάζει. Το μεταφράζω ότι "υπερασπίζεται τον αδελφό της". 6) Μην ανησυχείς: θα βρείτε εύκολα τους ρυθμούς σας!!! Έχετε όλοι 7-8 μήνες να συνηθίσετε την ιδέα!!! με το καλό!!!