Γράμμα στη φυσική μητέρα
Γράμμα στη φυσική μητέρα
μαμά Ανθή
«Πώς γίνεται κι έχεις τον τελευταίο λόγο σε ότι συμβαίνει στην ζωή μου από την γέννησή μου μέχρι σήμερα;
Γιατί με άφησες χωρίς επιλογή, χωρίς φωνή;
Γιατί εξόρισες εμένα για ν’ αποφύγεις εσύ την εξορία;
Γιατί με άφησες εδώ, πήρες όμως μαζί σου ένα κομμάτι μου;
Γιατί αγαπημένη μητέρα μου, μητέρα που με γέννησες, νοιάζομαι πιο πολύ για σένα – θέλω τόσο πολύ να είσαι καλά- παρά για την δική μου ευτυχία;
Θέλω να μάθεις πώς νοιάζομαι για σένα, θέλω να μάθεις πώς είμαι καλά..
Πώς γίνεται να σου δίνω τόση εξουσία πάνω στην ζωή μου, τόσο έλεγχο;
Γιατί τα βάζω τόσες φορές με το Θεό για την υιοθεσία μου, που έκανε άνω κάτω την ζωή μου, όταν στην πραγματικότητα με πήρε απο την ζωή σου για να με προστατεύσει ώστε να μην πληγωθώ;
Γιατί τόσο πρόθυμα κουβαλάω κάθε στιγμή στην ζωή μου τον πόνο που με δένει μαζί σου;
Γιατί σ’ αφήνω να έχεις τον τελευταίο λόγο παντού και πάντα;
Γιατί; Πώς γίνεται αυτό;«
Είναι βαθειά πληγή η υιοθεσία, όσο τυχερός κι αν είσαι, ακόμα κι άν οι γονείς σου σε λατρεύουν και σου δίνουν τα πάντα…
Όταν γέννησα την πρώτη μου κόρη, ένιωσα πώς έχω την ανάγκη να βρω και εγω ποια ήταν αυτή η γυναίκα που με έφερε στον κόσμο, να μάθω γιατί με άφησε.. ή έστω, απλά να την δώ… Δεν ήξερα τί ακριβώς ήθελα από κείνη.
Όταν όλα πήραν τον δρόμο τους και την σειρά τους και όλες οι διαδικασίες έγιναν σωστά, ήμουν έτοιμη να την συναντήσω, να την δω… δεν ήξερα τι θα της έλεγα, αν θα της έλεγα κάτι.
Πίστευα πώς με παράτησε, πώς δεν θα ήθελα να με ξαναδεί ποτέ, πώς θα έχει συνεχίσει την ζωή της…. Δεν ήξερα την αλήθεια, δεν την φανταζόμουν καν.
Δεν με είχε προβληματίσει πάρα πολύ παλιότερα, είχα τους γονείς μου, τους φίλους μου, την ζωή μου… ήμουν ευτυχισμένη.
Δεν είχα φανταστεί τί γινόταν πίσω από την πλάτη μου για χρόνια.
Είχα μιλήσει λίγο με τους γονείς μου για το θέμα, το γνώριζα απέξω, λες και ήμουν απλά παρατηρήτρια της δικής μου ζωής. Μου είχαν πεί μια ιστορία και εγώ την αποδέχτηκα… δεν μου τα είχαν πει όμως όλα.
Δεν μου είχαν πεί πώς αυτή η γυναίκα με έψαχνε, ήθελε να με συναντήσει, να συναντήσει και τους ίδιους ακόμα, να με δει, να μου μιλήσει και να μου ζητήσει συγνώμη.
10 χρόνια παιζόταν ένα παιγνίδι πίσω από την πλάτη μου, αυτό της γάτας με το ποντίκι… 10 χρόνια με προστάτευαν από ποιόν;;; Μέχρι που αντάλλασαν και γράμματα μεταξύ τους. Δεν μου έδωσαν την επιλογή να αποφασίσω τί θέλω… Δεν μου το είπαν ποτέ.
Ήμουν 20 χρονών όταν ξεκίνησε η γυναίκα αυτή τις διαδικασίες να με βρεί -πρέπει το παιδί να είναι ενήλικας ώστε να ενημερωθέι και να αποφασίσει εάν θέλει ή όχι να συναντηθεί με την φυσική του οικογένεια.
Πιο πριν απλά ενημερωνόταν από το ίδρυμα αν ήμουν καλά.
Μόνη μου πήρα την πρωτοβουλία και την αναζήτησα κι έτσι έμαθα πολύ γρήγορα την αλήθεια… αλλιώς ακόμα δεν μου έχουν πει τίποτα οι δικοί μου για αυτή την ιστορία.
Είμαι 36 χρονών, μητέρα 2 παιδιών… και αναρωτιέμαι, ακόμα θέλουν να προστατεύσουν εμένα ή μήπως τους ίδιους τους εαυτούς τους..;
Τους αγαπάω, τους λατρεύω, είναι τόσο καλοί, ήταν και έιναι πάντα δίπλα μου, ποτέ δεν μου έλειψε ούτε η αγάπη, ούτε υλικά αγαθά….
Γιατί όμως αυτό το ψέμμα;; Τί φοβούνται;; Πώς δεν θα τους αγαπώ το ίδιο;; Είναι δυνατόν;; Γίνεται αυτό;;;
Όσο για την φυσική μητέρα μου, είναι μια πολύ γλυκιά γυναίκα, συμπαθητική, αστεία, της μοιάζω εκπληκτικά εξωτερικά και στον χαρακτήρα… αλλά ποτέ δεν θα πάρει τον ρόλο που η ίδια στέρησε από τον εαυτό της.
Κατά την γνώμη μου -και δεν ξέρω αν συμφωνείτε- πραγματική μητέρα είναι εκείνη που αποδέχεται και αντιμετωπίζει με σεβασμό ολόκληρη την ταυτότητα του παιδιού της και δεν του ζητάει να αρνηθεί κάποιο κομμάτι του εαυτού του…
Αυτό μας κάνει όλους πραγματικούς γονείς και εξασφαλίζει την θέση μας στην ζωή του…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Εγώ κορίτσια πάλι δεν ξέρω τι να σκεφτώ για αυτό.η αλήθεια είναι ότι έχω ένα 6 μηνων κοριτσάκι κ από τότε νιώθω ένα δέσιμο στην ψυχή μου έναν κόμπο.εχω μάθει ότι η φυσική μου μητερα πήγαινε κάθε μέρα στο υδριμα να με δει.ηταν μικρή κ ήταν αυστηρός ο πατέρας της κ την εξουσίαζε!εκείνη όμως ήθελε ένα καλύτερο μέλλον για εμένα!έκλαιγε μου είπαν τον δε με ξαναείδα!και ποναει η ψυχή μου όταν το σκέφτομαι αυτό.εχω δύο υπέροχους γονείς που ποτε δε με δηλητηριάσεων έχοντας άσχημες σκέψεις απέναντι της.τους λατρεύω και τους σέβομαι και ένα κομμάτι του εαυτού μου αγαπάει κ εκείνο το ανήμπορο κορίτσι που με έδωσε για να βρω την ευτυχία που δε μπορούσε εκείνη να μου δώσει!αυτά ήθελα να πω .ας μην κατηγορούμε κανέναν από τους ανθρώπους που ο καθένας με το λιθαράκι που έβαλε δημιούργησε αυτό που είμαστε σήμερα!
Εμενα η μητερα μου με αφησε οταν ημουνα μωρο στον πατερα μου κι εφυγε γιατι αγαπουσε καποιον αλλο. Μεγαλωσα με τη γιαγια μου μεχρι καποια ηλικια και γυρω στα 8 που ο μπαμπας μου ξανα παντρευτηκε με πηρε μαζι του και μεγαλωσα με "μητρια". Αυτη η γυναικα ειναι η μητερα μου. Με μεγαλωσε οπως και την αδερφη μου που ειναι το φυσικο της παιδι. Ξερω ειναι τελειως διαφορετικο να μεγαλωνεις τουλαχιστον με τον ενα φυσικο γονειο αλλα πραγματικα ποτε δεν χωρεσαι στο κεφαλι μου πως μια μανα αφηνει το παιδι της. Στα 27 ενιωσα την αναγκη να τη βρω και την εψαξα. Μολις την ειδα για πρωτη φορα ενιωσα μια απιστευτη οικιοτητα μαζι της παρολο που στην ουσια εβλεπα απεναντι μου μια αγνωστη. Θεωρω οτι επρεπε να τη συγχωρησω κι αυτο εκανα. Και νομιζω οτι πρεπει να δινουμε ευκαιρια στους ανθρωπους που μας εφεραν στη ζωη!!!
Είμαι και εγώ υιοθετημένη και ούτε κατα διάνοια δεν είναι τα πράγματα έτσι όπως τα λες. Καμία πληγή δεν είναι να μάθεις οτι είσαι υιοθετημένη ίσα ίσα είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορούν να σου κάνουν οι γονείς σου, γιατί ουσιαστικά σε ανέστησαν απο κει που δεν θα είχες στον ήλιο μοιρα. Εμένα όταν μου το είπαν ένοιωσα ξαφνικά την αγάπη τους για εμένα να πολλαπλασιάζεται και ένοιωθα τόσο απίστευτα ασφαλής που κανένα σημάδι δεν μου άφησε στην ψυχή μου το γεγονός αυτό. Είναι απόλυτα φυσιολογικό κοπέλα μου να μην θέλουν να την γνωρίσεις σαφώς και ζηλεύουν το γεγονός οτι θα λες μια άλλη γυναίκα μια άγνωστη μητέρα, εδώ αμα τα παιδία έχουν αδυναμία στη γιαγιά και όχι τόσο στη μαμά ζηλέυουμε ποσο μάλλον να λες μάνα μια ξένη γυναίκα, τι να λέμε τωρα... Τα υιοθετημένα παιδιά είναι τα παιδιά της καρδιάς γιατί ξέρω πολλές περιπτώσεις παιδιών που γεννήθηκαν χωρίς να το θέλουν οι ίδιοι οι γονείς, όμως οι άνθρωποι που παίρνουν ένα παιδί και το μεγαλώνουν είναι αυτοί που το θέλουν πραγματικά και αποζητούν το να γίνουν γονείς στο πρόσωπο ενός παιδιού που δεν έφεραν στον κοσμο. Τι με νοιάζει εμένα ποια είναι αυτή που έμεινε έγκυος σε εμένα και με γέννησε? Εσένα τα παιδιά σου στην δική σου αγκαλιά δεν κοιμούνται? Στα δικά σου χέρια δεν έρχονται αμα πονούν ή κλαίνε? Η μάνα και ο πατέρας είναι μόνο ένας άνθρωπος σ'αυτόν τον κόσμο είναι αυτοί που έδωσαν τη ζωή τους για σένα. Μην μιλάς τόσο αχάριστα για αυτούς.
δεν νομίζω να μιλάω σκληρά! Το θεωρώ άκρως εγωιστικό να κρατάς ένα τέτοιο μυστικό και να μη λες την πραγματική διάσταση της κατάστασης. Η γυναίκα που με γέννησε δεν ήθελε να με δώσει, της πήραν το μωρό από την αγκαλιά...Εχω κάθε δικαίωμα να ξέρω ποια είναι και ποια είναι η ιστορία μου! Το ιατρικό ιστορικό μου, τα πάντα....την αλήθεια της ζωής μου! και γώ σαν εσένα σκεφτόμουν πρίν κάνω παιδιά...τώρα πια που ξέρω τα πάντα, είμαι πιο ξεκάθαρη μέσα μου! η ιστορία της ζωής σου ξεκινάει από τότε που είσαι στην κοιλιά της μαμάς σου και είναι κομμάτι του εαυτού σου!!! Γιατί να το απαρνηθώ?? μήπως γιατί με πονάει??? όταν το αντιμετωπίσεις τότε μόνο ηρεμείς!! Και όχι, δεν την φωνάζω μαμά την γυναίκα αυτή, μαμά είναι μία, όπως και πατέρας....τη φωνάζω με το ονόμα της απλά!!!!