Κόρη μου, σου ζητώ συγγνώμη!

Κόρη μου, σου ζητώ συγγνώμη!

μαμά Ζένια

Λέγομαι Ζέννια και η δική μου ιστορία τοκετού ίσως σας διχάσει. Θα υπάρξουν ανάμεσα στους αναγνώστες αισθήματα συμπόνιας, αλλά και οργής. Στην πορεία θα καταλάβετε τι εννοώ.

Με τον άντρα μου γνωριστήκαμε, ενώ ήμουν υπεύθυνη ιατρικού team στην ποδοσφαιρική ομάδα που εργαζόμαστε και οι δύο (είμαι εργοφυσιολόγος και ο άντρας μου ποδοσφαιριστής). Ο έρωτας ήρθε αμέσως και κεραυνοβόλα. Εγώ ανεξάρτητη απο τα 18 μου που σπούδαζα, υπεύθυνη, γεμάτη απο εμπειρίες (αφού με την δουλειά μου γυρίζω όλη την Ελλάδα κάθε χρόνο σε διαφορετικό αθλητικό σωματείο), ευτυχισμένος και γεμάτος άνθρωπος. Ο άντρας μου ένας γνήσιος ποδοσφαιριστής… γυναικάς, ανεύθυνος, με πολλά πάθη και μυαλό μικρού παιδιού!!!! Μα τον ερωτεύτηκα. Αποφάσισα να προσπαθήσω να του δείξω έναν άλλο τρόπο ζωής και αν το επιθυμούσε να τον ακολουθούσε και να είμαστε μαζί.

Έτσι και έγινε.

Μετά απο 1.5 χρόνο σχέσης αρραβωνιαστήκαμε και το καλοκαίρι του 2010 με πολύ λίγη προσπάθεια μένω έγκυος. Εδώ πρέπει να σημειώσω πως όταν γνώρισα τον άντρα μου και ενώ έπαιρνα αντισυλληπτικά, έμεινα έγκυος. Πανικοβληθήκαμε και οι δύο, γιατί είμαστε μόνο δύο μήνες μαζί μα πριν καταλάβουμε τί μας συμβαίνει έγινε παλλινδρόμηση του κυήματος. Τραγική εμπειρία για μένα, μα σκληρή όπως είμαι, προσπάθησα και το προσπέρασα. Οταν λοιπόν έμεινα έγκυος και ενώ και οι δύο δουλεύαμε στην Αθήνα,  αποφασίζουμε να μετακομίσουμε στη γεννέτηρα μου τη Θεσσαλονίκη για να έχω κοντά τους δικούς μου ανθρώπους.

Εγώ σταμάτησα την δουλειά, γιατί με την κοιλίτσα δεν θα μπορούσα να τρέχω στα γήπεδα και ο άντρας μου βρήκε αμέσως ομάδα στην πόλη μου.

Εγκυμοσύνη ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ. Μακάρι όλες oι γυναίκες του κόσμου να βιώσουν αυτή την περίοδο της εγκυμοσύνης που είχα εγώ. Καμία ενόχληση, καμία διαταραχή στο στομάχι, ούτε ζαλάδα, ούτε κούραση, ούτε πρισμένα ποδια. Μάλιστα στον τρίτο μηνα κατα την μετακόμιση, έφυγα αγκαλιά με μια κούτα απο τον τρίτο όροφο και βρέθηκα στον δεύτερο μετρώντας ένα-ένα τα σκαλιά. Μα το παιδάκι μου εκεί…. ακλόνητο και υγιές!

Ο Γολγοθάς μου ξεκίνησε όταν μπήκα στον έβδομο μήνα. Κατάγομαι απο μια πολύ δεμένη ελληνική οικογένεια. Μάλιστα επειδή ο πατέρας μου πέθανε πολύ νωρίς και είμαι μοναχοπαίδι, έχω ιδιαίτερη αδυναμία στους παπούδες μου που με μεγάλωσαν και μάλιστα ακόμη και σήμερα τους αποκαλω μαμά και μπαμπά.

Η μαμά μου η μεγάλη λοιπόν (γιαγιά μου) ξαφνικά  αντιμετώπισε κάποιο πρόβλημα υγείας. Εγώ λόγω δουλειάς αποφάσισα να ξεκινήσω μια σειρά εξετάσεων για να βρώ την αιτία…. και να σου μπροστά μου μια απο τις πιο δύσκολες μορφές καρκίνου, πιθανό φαιοχρωμοκύττωμα. Θανάσιμο σε ποσοστό 90%.

Ότι και να σας πώ απο εδώ και πέρα είναι λίγο. Δύο μήνες μέσα σε ένα νοσοκομείο κα κοιμάμαι σε καρέκλα δίπλα στο προσκεφάλι της και ενώ δίπλα μου υπήρχαν κρούσματα Η1Ν1. Η μητέρα μου μέσα στον πόνο της να με παρακαλεί να την αφήσω και να γυρίσω σπίτι. Να μαλώνω με τους συναδέλφους που με παρακαλούσαν να μείνω μακρυα για το μωρό μου και εγώ το μόνο που είχα σαν προτεραιότητα ήταν η μητέρα μου. ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΟΙΑΖΕ… ΟΥΤΕ ΕΓΩ, ΟΥΤΕ ΤΟ ΜΩΡΟ, ΟΥΤΕ ΚΑΝΕΙΣ,  ΜΟΝΟ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ.

Πολλές κακουχίες, στον εβδομο και όγδοο μήνα δεν πήρα καθόλου βάρος (πήρα μόνο 9 κιλά τους προηγούμενους μήνες), δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν, δεν υπήρχα… Στις 1 Απριλίου ο Θεός μου έδωσε την ευκαιρία να περάσω μερικά χρόνια ακόμη κοντά σε αυτή την θαυμάσια γυναίκα, την μητέρα μου και της χάρισε την ζωή, ξεφύγαμε τον κίνδυνο.

Στις 7 Απριλίου πήγα στον γυναικολόγο μου (είναι αυτός που ξεγέννησε την μητέρα μου σε μένα) και του λέω πως τώρα θέλω να γεννήσω…. πρέπει να βγάλω απο το σώμα μου το μωρό γιατί δεν υπήρχε λόγος να το ταλαιπωρώ πια. Ημουν 38+2 εβδομάδες. Πρέπει να σημειώσω πως μέσα σε αυτούς τους δύο μήνες το μωρό μου ήταν το πιο καλό έμβυο του κόσμου. Δεν με ζόρισε καθόλου. Σαν να μην ήμουν έγκυος. Το αγγελούδι μου.

Μου έκανε ένα υπόθετο προγλασταδίνης ο γιατρός μου και με έστειλε σπίτι να περιμένω και μόλις νιώσω τα πρώτα πονάκια να πάω στην κλινική. Απο τις 2.30 το μεσημέρι της Πέμπτης άρχισα να πονάω… μέχρι την Παρασκευή στις 3.30 το μεσημέρι που ήρθε στον κόσμο η κόρη μου. 25 ώρες παρακαλώ. Άντεξα όλους τους πόνους με υπομονή και σε κάθε πόνο έλεγα στον εαυτό μου πόσο άδικα φέρθηκα σε αυτό το μωρό. Πόσο πολύ το παραγκώνισα. Πόσο πολύ άδικη ήμουν που το έβαλα σε δευτερη μοίρα μετα την μητέρα μου. Έλεγα στον εαυτό μου πως αν κάτι δεν πάει καλά θα είμαι υπεύθυνη και υπόλογη απέναντι στο θεό για την αχαριστεία μου αυτή.

Παρόλα αυτά ήμουν αισιόδοξη και χαμογελαστή απο την αρχή μέχρι το τέλος. Φυσική φυσιολογική γέννα με τον άντρα μου μέσα στο δωμάτιο και χωρίς κανένα πρόβλημα με γέλια και χαρές, με έναν γιατρό εκπληκτικό που ένιωσα σαν πατέρα αφού ερχόταν συνέχεια και με χαιδευε στο κεφάλι γλυκά, ξέροντας τον γολγοθά που πέρασα. Επιτέλους την είχα στην αγκαλιά μου. Με αξίωσε ο θεός και με έκανε ΜΗΤΕΡΑ.

Ελπίζω κάποια μέρα να βρώ τον τρόπο να εξιλεωθώ απέναντι της και να βρώ τον τρόπο να της ζητήσω συγνώμη. Ένα μεγάλο και ειλικρινές συγνώμη. Κάθε φορά που διαβάζω μια ιστορία κάποιας γυναίκας που πασχίζει να φέρει στον κόσμο ένα μωρό με πιάνουν τύψεις και κατεβάζω το κεφάλι απο ντροπή. Το μόνο που μπορώ να πώ για να κλέισω είναι το εξής….. ΜΑΝΑ ΔΕΝ ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ, ΓΙΝΕΣΑΙ.!!!!!!!!!!!!!!! Το μωρό μου δεν το υπολόγιζα μέσα  στη κοιλιά μου αλλά μέρα με την μέρα όταν το γέννησα το αγάπησα.

Ελπίζω να μην με κρίνετε σκληρά, θέστε τον εαυτό σας στην θέση μου και ξανασκεφτείτε το…..

ΣΕ ΔΟΞΑΖΩ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΘΕΕ ΜΟΥ ΠΟΥ ΜΟΥ ΑΦΗΣΕΣ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕΣ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ.

Κόρη μου σου ζητώ συγνώμη και κάθε μέρα της ζωής μου θα σου λέω το πόσο πολύ σε αγαπώ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com