Ένας άγγελος για μένα!

Οκτώβριος του 2000, ξημέρωσε η πρώτη μέρα της σχολής… Μπήκα στην αίθουσα, γνωρίστηκα με όλους και όλους, ομως κάποιον αντιπάθησα πολύ, μα πάρα πολύ…. ένας μελαχρινός, ψηλός με κάτι μπράτσα και κοιλιακούς που όλες κοιτούσαν επίμονα.. πωπω δεν μου αρέσουν καθόλου αυτοί οι άντρες, νομίζω πως την έχουν δεί πολύ και ποτέ δεν με προσέγγιζε ερωτικά ένας τέτοιος τύπος. Του πέταγαν κάποιες ραβασάκια μέσα στο μάθημα, μπλιάχ έλεγα της φιλενάδας μου, τώρα θα την δεί πιο πολύ.

Ζούσα την φοιτητική ζωή τόσο όμορφα, μαζευόμασταν με τα παιδιά κάθε βράδυ σπίτι μου και περνούσαμε τέλεια, ώσπου μια μέρα να και ο μελαχρινός γόης στον καναπέ του σπιτιού μου… Τι θέλει εδώ; είπα της φίλης μου… Έτσι κόλλησε στην παρέα μας και κάποιο βράδυ κατάλαβα πόσο λάθος εντύπωση είχα για το άτομο του, πίσω απο αυτό που εγώ έβλεπα διέκρινα ένα γλυκύτατο και ευαίσθητο νέο που νοιαζόταν για όλους και για όλα…γίναμε φιλαράκια.. και βγαίναμε. Ενα βράδυ ρίξαμε ένα καβγά… μα τι καβγά και η παρέα γελούσε, μου την έσπαγε πολύ, επέμενε για κάτι και όλοι γελούσαν κι εκείνος με κοιτούσε τόσο πολύ που κόλλησα… ενα περίεργο βλέμμα που ηταν συνεχώς μέσα στο μυαλό μου… και εκεί μου έκανε ένα φτερουγισματάκι η καρδιά μου άλλο πράγμα…

Την επόμενη, ομως, δεν μου μιλούσε, ούτε κι εγώ όμως.. και κύλησε ένας μήνας έτσι… εγώ έβραζα ,μου άρεσε αλλά οχιιιιιιιιιιιιι δεν υπήρχε περίπτωση να του μιλήσω πρώτη… το έκανα όμως…

»Καλά παιδάκι μου τόσο πολύ τσαντίστηκες; Ελα να μιλήσουμε..«

«Όχι τώρα» μου λέει «να ερθω σπίτι αυριο να σε πάρω να πάμε ποδαράτα στη σχολή και να μιλήσουμε; »

«Ε έλα αν θές στις 15:00, θα ειμαι κάτω στην είσοδο….«

Καλά λέμε τι γράψιμο και φτύσιμο ήταν αυτό, αντε μωρέ με τον αντιπαθέστατο, ακου κει δεν ήθελε να μιλήσουμε!! Βλακείες, αύριο θα φύγω νωρίτερα για την σχολή να μην με πετύχει… είπα στην φίλη μου…

»Να σου πω Βασούλα είσαι τσιμπημένη μαζί του ε; »

«Μην λές βλακείες! Εγώ με αυτόν;;;«

Την επόμενη μέρα ετοιμαζομουν να φύγω απο το σπίτι και κατά τις 2 χτυπάει το κουδούνι, ε η Μαρία θα είναι, ήρθε να πάμε μαζί ευτυχώς… ανοιξα το κουδούνι της κάτω πόρτας και της πάνω και μπήκα στο μπάνιο… ακούω την πόρτα να κλείνει ‘‘Ελα Μαρία, μισό έρχομαι, να φυγουμε μην τον πετύχουμε δεν έχω καμιά όρεξη, περίμενε λίγο»

Η Μαρία δεν απαντούσε, βγαίνω έξω και βλέπω εκείνον, έμεινα κάγκελοοοοο άβαφτη αχτένιστη, με κάτι πυτζάμες που είχα απο το λυκειο…

»Τι θες εσυ εδώ, νόμιζα πως ήταν η Μαρία… Μπα τελείωσε η αδιαφορία σου και το φτύσιμο;» και μιλούσα μιλούσα μιλούσα και κάπου εκεί ανοίγει τα δυο του χέρια, με αρπάζει στην αγκαλιά του και μου δίνει ένα φιλί μα τι φιλί, η καρδιά μου πρεπει να χτύπουσε 300 παλμούς… αυτό ήταν… δεν πήγαμε ούτε σχολή, δεν σηκώναμε τηλέφωνα, κολλήσαμε πάρα πολύ!!!!!!

Οταν η παρέα κατάλαβε, εμειναν όλοι με ανοιχτό το στόμα…..!!!

Σε λίγες μέρες έπρεπε να φύγει για 6 μηνες, παράτησε την σχολή γιατί μπήκε σε μια καλή δουλειά… δεν ήθελα με τίποτα να γινόμουν η αιτία και να την έχανε…. ημουν χάλια, πολύ χαλια, έκλαιγα πολύ.. έφυγα κι εγώ για τους γονείς μου… ήταν ένα καλοκαίρι πολυ ‘άσχημο…. μιλούσαμε συνέχεια στο τηλ…

Εφτασε η μέρα που θα έβγαιναν οι μεταθέσεις, Χριστε μου, παρακαλαγα, να ερχόταν εδώ…. και ναι ήρθε, μείναμε μαζί, αρραβωνιαστήκαμε και μετά απο 5 χρόνια παντρευτήκαμε..! Χασαμε κι ενα μωράκι αλλά τα καταφέραμε και σταθήκαμε γεροί και αποκτήσαμε το πρώτο μας παιδάκι!!!

Ενα παιδάκι που στα μάτια του βλέπω εκείνον….. η σχέση μας πέρασε μέσα απο πολλές δυσκολίες και δοκιμασίες, ομως τιποτα δεν στάθηκε εμπόδιο… εκανε πολλά ακραία και όμορφα πράγματα για μένα!!!

Δεν θα σας πω πως τον αγαπώ και πως είναι η ζωή μου, εννοείται αυτό, θα σας πω μόνο πως μετά απο 11 χρόνια απο εκείνο το φιλί τότε, ακόμα με κάθε του φιλι νιώθω φτερουγίσματα στην καρδιά….

Δεν ξέρω τι, αλλά πιστεύω πως είναι ένας άγγελος που ήρθε στην γη για μένα και έχει κάνει την ζωή μου ΥΠΕΡΟΧΗ……!!!!!