Τα πεθερικά
Βρέθηκα τις προάλλες σε μια κουβέντα με θέμα τις πεθερές.
Η συζήτηση φυσικά πήγε εκεί που όλοι/ες καταλαβαίνετε… Στο καλαμπούρι… σε ακραίες περιτπωσεις… σε καθημερινές περιπτώσεις… ο καθενας/μία είχε να πει τουλάχιστον μια περίπτωση.
Τους άκουγα που μιλούσαν και σκέφτηκα ότι έχω τρομερή εμπειρία σ’ αυτό το θέμα. Διάολε… 3 φορές παντρεύτηκα…. Εβαλα τα πρόσωπα στη σειρά… 6 πεθερικά…
Προσπάθησα να γίνω αυστηρός.
Και κατέληξα ότι και στις 3 περιπτώσεις… και οι 6 είχαν δυό πολύ σημαντικά κοινά χαρακτηριστικά:
1. Ηταν (είναι) πολύ αγαπημένοι μεταξύ τους.
2. Αγαπούσαν(ν) τους ανθρώπους γύρω τους… έχουν συμπόνια και καλoσύνη για τον πόνο του άλλου.
Ετσι είναι.
Και τότε συνειδητοποίησα ότι είχα πάντα πολύ καλά πεθερικά.
Πιθανότατα γιατί είναι πολύ ισχυρά τα κοινά χαρακτηριστικά τους και ένα ακόμα επι πρόσθετο… oι κόρες τους δεν είναι μοναχοπαίδια.
Γυρισα και κοίταξα την Αθηνά που έπαιζε με την κουζίνα της…
Πώς είναι να ’σαι πεθερός;
Ηξερα πολύ καλά πώς είναι να ’χεις πεθερικά, αλλά δεν είχα την παραμικρή ιδέα, πώς είναι να’σαι πεθερός… Και ξαφνικά τώρα που έγινα πατέρας, αναρωτήθηκα.
Κατ’ αρχάς τι είναι να είσαι πεθερικό;
Τι συμβαίνει σε σένα…
Εχεις μια κορούλα, που τη μεγαλώνεις από την πρώτη μέρα πουρχεται στο φως… την λατρεύεις, την ταϊζεις, την πλένεις, της μαθαίνεις, την τζουρτζουλίζεις…. Μέχρις εδώ ξέρω… τα υπόλοιπα τα υποθέτω… ανησυχείς που πάει στον παιδκό σταθμό, την καμαρώνεις, την μαλώνεις, έχεις άποψη, αρρωσταίνει, διαφωνείτε, ερωτεύεται, σπουδάζει, κλαίτε, πιάνεστε χέρι-χέρι, ταξιδεύεις μαζί της … είναι το πλάσμα που αγαπάς πιο πολύ από κάθε τι στη ζωή.
Και ξαφνικά… εμφανίζεται ένας άλλος… και συ μπαίνεις σε δεύτερη μοίρα… ακόμα και στις πιο απλές αποφάσεις…. Ξαφνικά … από τη μια μέρα στην άλλη… και πρέπει να το συνηθίσεις το γαμημένο… γιατί αυτός ο άλλος, μιλάει άλλη γλώσσα απ’ αυτην που μιλάτε στη δική σας οικογένεια.
Ζηλευεις;
Μμμμμμ όχι… μη λέω μεγάλες κουβέντες… δεν ξέρω… αλλά τώρα που το σκέφτομαι, όχι… ξαφνικά (επιμένω στη λέξη) όμως η στενή οικογένεια μικραίνει. Κάποιος έκλεψε από τη σούπα το βασικό της συστατικό…
Απλώς πρέπει να συνηθίσεις να τρως την νέα σούπα.
Αλλοι το μπορούν… άλλοι το προσπαθούν… άλλοι το προσπαθούν με το ζόρι… αλλά στη φτύνουν στα μούτρα.
Η μητρότητα… είναι πανάρχαιο ενστικτο… το ίδιο κι απαράλλαχτο από την πρώτη μέρα που γέννησε μωρό η πρώτη γυναίκα… Οι συνθήκες διαβίωσης όμως δεν είναι καθόλου οι ίδιες… Όταν οι άνθρωποι μένανε σε φυλές, δεν ήταν πρόβλημα ο Γκλουμπφγκλονγκ να παντρευτεί την Κουρουκλοκλο και να μείνουν στην διπλανή σκηνή… Όταν όμως (επιμένω: ξαφνικά) η Ελένη μετακομίσει με κάποιον (σημειώστε: εντελώς άγνωστο) από το Κιλκίς στην Ιθάκη… τότε το ένστικτο μεν μένει ίδιο κι απαράλλαχτο, αλλά το concept «διπλανή σκηνή» έχει αλλάξει ριζικά.
Γι’ αυτό (το ένστικτο πάλι) οδηγούσε (οδηγεί) τους γονείς να φτιάχνουν 3οροφα και 4οροφα για να μείνουν για πάντα μαζί τους τα παιδιά.
Καταλαβαίνετε βέβαια την ψυχολογία όταν (που συμβαίνει συχνότατα) το πρόγραμμα πλήρωσης των διαμερισμάτων δεν πάει κατ’ ευχήν.
ΟΚ!
–Ξύδι να τους περάσει.
–Σιγα μη μείνω εγώ εδώ με τη μάνα σου πάνω από το κεφάλι μου.
–Θα πάμε στο διαμέρισμα που μου΄φτιαξε ο δικός μου μπαμπάς.
–Μισώ τον άνδρα της αδελφής σου, περισσότερο απ’ όσο μισώ εκείνη.
Καταλαβαίνω ότι έχετε κι άλλες κομψές απαντήσεις για όλα αυτά… όμως εδώ μιλάμε ότι έχουμε φορέσει τα παπούτσια των πεθερικών.
Ξέρετε ποιο είναι το πρόβλημα;
Το «ξαφνικά» που τόσο επιμένω.
Τα δικά μου πεθερικά (όλα) είχαν και άλλο ένα κοινό χαρακτηριστικό. Δεν ήταν ποτέ της γνώμης ότι τα παιδιά τους (όλα τα παιδιά τους) έπρεπε να μείνουν μαζί τους μέχρι να παντρευτούν.
Ωπα! Να μια καλή λύση ώστε να ατονίσει θεαματικά το «ξαφνικά».
Για να γίνετε λοιπόν καλά πεθερικά, μολις ενηλικιωθούν τα παιδιά σας, στείλτε τα (βοηθείστε τα, αν μπορείτε) να μείνουν μόνα τους… Μόνο να κερδίσουν θα εχουν… αλλά βασικά έτσι, θα μάθετε εσείς πώς είναι να ζείτε χωρίς το παιδί σας.
Άλλο το να του πηγαίνεις κάθε πρωί τον φραπέ με ψωμάκια, βουτυρο και μαρμελαδίτσα του Στελλάκου , ετών 29… και ξαφνικά να τον «χάσεις»… κι άλλο να το ’χεις συνηθίσει.
Δεν είναι έρωτας, δεν είναι απλώς αγάπη αυτό που νιώθουμε για τα παιδιά μας… Είναι κάτι απόκοσμο… Το ξέρετε πολύ καλά εσείς που είστε εδώ και με διαβάζετε…
Ετσι δεν είναι;
Ναι, αλλά δεν συμβαίνει μόνο σε σας… 22, 25, 30, 35 χρόνια πριν αυτό που λέμε σήμερα πεθερικά , ήταν α-κρι-βώς όπως είστε εσείς σήμερα… Ενιωθαν ακριβώς αυτά που νιώθετε εσείς… μπορεί προσαρμοσμένο στις συνθήκες… αλλά το αίσθημα ήταν ακριβώς το ίδιο. Απαραλλαχτο.
Δεν είναι ευκολο να παραχωρήσεις το δικαίωμα της πρωταγωνιστικής συμμετοχής στις αποφάσεις για το παιδί σου, σε κάποιον άλλον ή άλλην. Είναι φυσικό, αλλά δεν είναι ευκολο. Είναι εξαιρετικά δύσκολο.
Δεν είναι εύκολο γιατί δεν το ’χεις καν σκεφτεί… δεν έχεις προετοιμαστεί.
Και μετα γίνεσαι παρεμβατικός…
Αυτό δεν σας τρελαίνει; Πείτε την αλήθεια… αυτό δεν είναι;
Χαίρομαι που συμφωνήσαμε…
Όχι δεν είμαι παρεμβατικός, λέει ο μπαμπάς του γαμπρού, δεν έχω δηλαδή ούτε το δικαίωμα να πω τη γνώμη μου;
Εχει ή δεν έχει…
Δεν έχει…
Μμμμμμμμ δεν είμαι σίγουρος… Πώς παίρνεις από έναν πατέρα αυτό το δικαίωμα;
Επειδή δεν είναι δικός σου ο πατέρας;
Ακριβώς!
Ναι, αλλά είναι άδικο γιατί είναι πατέρας του άνδρα σου ή της γυναίκας σου… που αμέσως εμπίπτει στην κατηγορία που λέω παραπάνω.
Εχω από πολλά χρόνια μια ιδέα για ένα σαλόνι: Ενας μεγάλος τυφλός τοίχος, βαμμένος σκούρος και καρφωμένα στην μέση δυο πατζούρια από υλικά κατεδαφίσεων, βαμμένο σε ένα έντονο πρασινοκίτρινο… Σαν να φέρεις τον εξωτερικό τοίχο στο εσωτερικό… Μαλακία ξε-μαλακία εμένα μ’ αρέσει η ιδέα.
Πριν από μερικές εβδομάδες πήγαμε στο σπίτι των φίλων μας Θανάση και Λήδα για τα πρώτα γενέθλια του εκπληκτοφατσουλίνου μου, Αγγελου… Στο σαλόνι μου φανερώθηκε ο τοίχος των ονείρων μου… σε κεραμιδο πορτοκαλί χρώμα… Ενώπιον πολλών ανθρώπων είπα στον Θανάση και τη Λήδα, να βάλουν οπωσδήποτε στον τοίχο δυο πατζούρια….μπλα… μπλα… μπλα…
Πωπωπωπω τι ωραία ιδέα… μου είπαν και μετα τραγουδήσαμε το happy birthdays aggelos…. Κάνε φού… και τέτοια…
Μετα από μερικές μέρες ξαναπήγαμε στο σπίτι των ίδιων φίλων μας για σουβλάκια… Φυσικά δεν είχαν βάλει πατζούρια στους τοίχους τους οι άνθρωποι… «Ωραία ιδέα μου είπαν από ευγένεια»… τι να μου πουν: «Και σένα φιλλλαράκι, ποιος σε ρώτησε τι θα κάνω με τον τοίχο μου; Αμα γουστάρω θα βάλω τη σημαία του Ολυμπιακού!»
Αν την σκέφτηκα αυτην την περίπτωση;
Ομολογουμένως όχι.
Ετσι πέρασα σε δεύτερη φάση:
–Α, ώστε δεν βάλατε ΑΚΟΜΑ τα πατζούρια;
Μετά με μπούκωσαν με σουβλάκια και το βούλωσα.
Είμαι παρεμβατικός άνθρωπος;
Φ-Υ-Σ-Ι-Κ-Α και Ε-Ι-Μ-Α-Ι!
Εσείς τι λέτε; Θα με κάνει καλό πεθερό αυτό ή όχι;
Ή λέτε ότι δεν θα ελεγα τη γνώμη μου για τα πατζούρια στο σπίτι της Αθηνάς;
Το ξέρω ο,τι με αγαπάτε, αλλά μην με κακομαθαίνετε γιατί είμαι επιρρεπής.
Δυστυχώς θα την έλεγα και μάλιστα χωρίς να μου τη ζητήσουν.
Ο κόσμος να χαλάσει θα την έλεγα;
Γιατί θα την έλεγα;
Επειδή πιστεύω ακράδαντα ότι η ιδέα είναι τέλεια. Δεν υπάρχει καλύτερη στον κόσμο… Ποια παρέμβαση; Την καλύτερη ιδέα σας κάνω δώρο…
–Και ποιος σου δίνει το δικαίωμα να την πεις;
–Στην Αθηνά; Μα είμαι ο μπαμπάς της!
Ουψ!
Οι λέξεις έχουν δυο όψεις…
Ο ένας την λέει «γνώμη».
Ο άλλος την λέει «παρέμβαση!»
Ο κάθε άνθρωπος έχει το κουμπί του… ακόμα και ο πιο κακοπροαίρετος του κόσμου… Εβλεπα τον Χριστιανόπουλο, που ’χει πάρει αμπάριζα τα παράθυρα και βρίζει τον κόσμο χωρίς λόγο και αιτία… σωστά είναι αυτά που τους λέει, αλλά τα λέει σε λάθος στιγμή και με λάθος τρόπο… δεν τον σταματάει κανείς… Μόνο Καμπουράκης και ο Οικονομέας μπόρεσαν, γιατί ο Χριστιανόπουλος έχει κι αυτος ένα κουμπί:
Τη μάνα του.
Μόλις αναφερθεί σ’ αυτην χάνει την αυτοπεποίθησή του, μαλακώνει και ενίοτε χαμογελά… γίνεται ανθρώπινος…
Ολοι έχουν ένα κουμπί σας λέωωωωωω.
Την ελξη που νιώσατε προς την γυναίκα ή τον άνδρα σας, δεν την ένιωσαν καθόλου οι γονείς του/της…
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι Γερμανοί που ορίζουν (όσο γίνεται) τα συναισθήματα τους.
Τα θηλαστικά περιχαρακώνουν τον χώρο του και ζουν σε κοπάδια… συγκεκριμένα κοπάδια… όχι τουρλού-τουρλού… δεν μπαίνεις εύκολα στο κοπάδι… έχει δοκιμασίες για να μπεις…
Ξεχνάμε ότι είμαστε θηλαστικά.
Επειδή φοράμε τζην, έχουμε υπολογιστές, ή πετάμε με αεροπλάνα δεν μας κάνει ούτε στο τόοοοοοοοοοοοοοοοοσο λιγότερο θηλαστικά. Ούτε στο τόοοοοοοσο όμως.
Το κοπάδι είναι η οικογένεια… και στο μυαλό του κοπαδιού των ανθρωπων, οι οκογένειες ζούσαν όλες μαζί… Τέλειο παράδειγμα οι τσιγγάνοι.
Το κρεββάτι του μπαμπά και της μαμάς είναι η φωλιά… γι’ αυτό και το μωρό από ένστικτο θέλει να’ρθει στη φωλιά… στο κρεββάτι δλδ… και σεις πολύ εύκολα το δέχεστε… και γι’ αυτόν ακριβώς τον ίδιο τον λόγο θέλει οπωσδήποτε και ο σκύλος σας να ανέβει στο κρεββάτι… Για να είναι κι αυτος μέσα στη φωλιά , γι’ αυτό κι όταν τον διώχνετε φεύγει απίστευτα λυπημένος… Το ίδιο και οι γάτες… ευτυχώς που δεν είναι οι καμηλοπαρδάλεις κατοικιδια!
Βάλτε στη συνταγή και τα οιδιπόδεια, βάλτε τη χηρεία, βάλτε την άλλην εποχή, βάλτε την προσωπική τους ζωή, βάλτε τον φόβο ότι μεγαλώνουν, βάλτε το «το παιδί του παιδιού, δυο φορές παιδί μου!» Τρυφερό ακούγεται, αλλά αν το διαβάσετε προσεκτικά, θα δείτε ότι κρύβει πολλά μυστικά. Βάλτε πόσο κολλημένοι είστε εσείς με τον μπαμπά και τη μαμά. Βάλτε οικονομικά. Βάλτε αγάπες που δεν είναι αγάπες. Βάλτε το μορφωτικό επίπεδο της χώρας.
Βάλτε ό,τι μπορεί να βάλει ο νούς σας και ελάτε να μου πείτε αν είναι εύκολο πράγμα να είσαι πεθερικό.
Ευκολο είναι!
Αρκεί να είσαι διακριτικός.
Μμμμμ ωραία. Συμφωνοι!!! Και ποιος μας λέει ότι το στριμμένο άντερο δεν είναι το πεθερικό, αλλά εσύ;; Δεν κατέβηκα χθες από τον πλανήτη Ερμή.
Και αν…αν λέμε ρε παιδί μου… είσαι εσύ το στριμμένο αντερο… που φυσικά δεν το ξέρεις… αυτά τα ξέρουν οι άλλοι, ποτέ οι ίδιοι… όταν με το καλό γίνεις πεθερά… θα ’σαι καλή πεθερά ή κακή πεθερά;
Θα εισαι κακή πεθερά.
Μόνο που εσύ θα ’σαι ΑΠΟΛΥΤΩΣ βέβαιη (πιο απόλυτα δεν γίνεται) ότι είσαι ο πιο γλυκός άνθρωπος του κόσμου.
Μην μου πείτε ότι δεν έχετε ακούσει ξινούς ανθρώπους να περιγράφουν τον εαυτό τους; Νομίζεις ότι ακούς ένα προφιτερόλ να μιλα. (Εξαιρείται ο Χριστιανόπουλος, που το λέει κι από μόνος του. )
Τι να κάνετε;
Τίποτα καλέ, τι να κάνετε δηλαδή; Ισως να το φιλοσοφήσετε λίγο παραπάνω… μην τους επιτρέψετε να καταπατήσουν τον ζωτικό χώρο που της αγάπης σας, αλλά και να τους δώσετε τον χώρο που δικαιούνται.
ΥΓ. Επιμένω ότι τα πατζούρια στον τοίχο του Θανάση και της Λήδας θα ’ταν super!
[divider]
Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.
Είναι δημοσιογράφος.
Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr
Καλησπέρα, απ όλα όσα διάβασα υπάρχει κάτι που μου προξένησε ένα περιέργο συναίσθημα , εκεί που λες και «το παιδί του παιδιού, δυο φορές παιδί μου!» Τρυφερό ακούγεται, αλλά αν το διαβάσετε προσεκτικά, θα δείτε ότι κρύβει πολλά μυστικά. Μάνο, επειδή το υποψιάζομαι αρνητικά επεξηγήσου καλύτερα τα μυστικά...το συνέδεσα με το οιδιπόδειο που αναφέρεις...δυο φορές παιδί κτλ..
Εχω μεσα μου λιγο απο τον ..φοβο του κου Μανου,οτι δηλαδη ως ανθρωπος ειμαι απ αυτους που τους αρεσει να λενε τη γνωμη τους,πολλες φορες αυθορμητα και χωρις να μου ζητηθει.Αυτο σημαινει αυτοματως οτι ως πεθερα θα θεωρουμαι προφανως "παρεμβατικη "απο τη νυφη μου πραγμα που δεν θα ηθελα καθολου.Συνεπως θα πρεπει να το δουλεψω λιγακι το θεματακι μου.Σκεφτομαι ομως οτι εχει σημασια και ο τροπος που λεει κανεις τη γνωμη του - " παρεμβαση"- του.Δηλαδη αν πεις κατι σε χαμηλο τονο κ οχι αυταρχικο,κι αν δεν επιμενεις να επαναλαμβανεις την γνωμη σου καθε λιγο κ λιγακι (βλεπε το θεμα"παντζουρια",χεχεχε),τοτε θεωρω οτι δεν θα σε θεωρουν τοσο παρεμβατικο οσο αν τους πρηζεις τα συκωτια καθε τρεις κ λιγο μεχρι να γινει το δικο σου.Ειπαμε,ολοι εχουμε ιδεες κ ολοι τις λεμε για το καλο των παιδιων μας.Αλλα ας μην ειμαστε πιεστικοι.Ας τους δωσουμε τη δυνατοτητα να αποφασιζουν αυτακαι οι γυναικες/αντρες τους για το τι θα κανουν οι οικογενειες τους.Ισως τοτε να μην ειμαστε κακιες πεθερες/οι.Το πολυ πολυ να μας λενε λιγακι "γεροπαραξενους":))))))))
ο δικος μου ο σύζυγος ζει απο τα 18 μονος του οχι σε αλλο σπιτι απο αυτο των γιονιων του, οχι σε αλλη πολη αλλα και σε αλλο νομο. Οταν παντρευτηκαμε λοιπον (οταν ηταν 41ετων) ηρθε η πεθερα μου και αντι να μου πει "να ζησετε" μου ειπε "εγω σημερα εκλαιγα με μαυρο δακρυ οχι απο συγκινηση αλλα γιατι μου εφυγε ο γιος μου". 23 χρονια ειχε που εφυγε ο γιος της και θυμηθηκε να κλαψει τη μερα του γαμου μας....
xaxaxaaxaxa απίστευτο!!!!!μετά από 23 χρόνια το θυμήθηκε;; Ναι, ξέρετε κάτι;; Νομίζω πως δεν υπάρχει συνταγή ...Αν την έχεις,την πετριά , την έχεις...Δε νομίζω πάντως πως είναι θέμα ηλικιακό,όπως γράφει ο κ. Μάνος,στο υπέροχο κείμενό του, δεν νομίζω δηλ πως η λύση είναι να αφήνουμε τα παιδιά ντε και καλά να ζουν μακριά από μας μετά τα 18 αν θέλουμε να ανεξαρτητοποιηθούν ομαλά από μας. Τί να το κάνω εγώ να στείλει η μαμά το σπλάχνο της στα 18 του σε ένα σπίτι 8 χλμ μακρυά της και τελικά η μανούλα σε καθημερινή βάση να κάνει την βολτίτσα της από εκεί και να κάνει τα πάντα για το σπίτι "του σπλάχνου" της;; Δηλ να πηγαίνει στο σπιτάκι του παιδιού της να του μαγειρέψει, να του καθαρίσει ,να του πλύνει τα ρουχαλάκια του ,να σιδερώνει και να το περιποιείται ,να γεμίζει ταπεράκια το ψυγείο με λιχουδιές και να το χαρτζηλικώνει ,να πληρώνει και τους λογαριασμούς του και μετά τι;; Ανεξαρτητοποιήθηκε;;Χα, εννοείται πως όχι...Μα κι όμως : η ίδια θα βαυκαλίζεται πως το παιδάκι της ανεξαρτητοποιήθηκε (τρομάρα του) αφού μένει μόνο του και θα κομπορρημονεί για αυτό στον "κόσμο" της και παραδείγματα υπάρχουν πλείστα όσα! Προτείνω κάτι άλλο : Ίσως μόνο όταν οι μέλλοντες πεθεροί και πεθερές συνειδητοποιήσουμε (βάζω και τον εαυτό μου μέσα) από πολύ πολύ νωρίς ,πως τα παιδιά μας δεν είναι κτήμα μας, πως αργά ή γρήγορα θα μας φύγουν μια ωραία πρωϊα ,ανοίγοντας τα φτερά τους με τον άνθρωπο που επέλεξαν και πως θα μείνουν και μακρυά μας και θα κάνουν την ζωή τους χωρίς να μας ρωτήσουν τί και πώς και πότε και αν θα πρέπει να κάνουν το χ ή το ψ ,τότε ίσως κάτι αλλάξει σε εμάς , τους γονείς ΣΤΗΝ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΜΑΣ...Αν ξεκινήσουμε όμως την σκέψη μας κάπως έτσι"μου πήραν το παιδί μου και η οικογένειά μου μίκρυνε" τότε είμαστε τελειωμένοι...Αν αντικαταστήσουμε το "μου πήραν το παιδί μου" , με το "το παιδί μου βρήκε το ταίρι του και είναι ευτυχισμένο" και αν στη σκέψη "η οικογένειά μου μίκρυνε" βάλουμε το "η οικογένειά μου τώρα θα μεγαλώσει και θα δω εγγονάκια" τότε το σκηνικό αλλάζει άρδην...Η ψυχολογία ανεβαίνει και η χαρά διαχέεται...Επίσης, πρέπει διακριτικά εμείς να είμαστε κάπου εκεί, κοντά και μακρυά τους ,όχι φυσικά στο επίκεντρο αλλά κάπου να βρισκόμαστε περιφερειακά να τα βλέπουμε και να τα καμαρώνουμε να κάνουν "κάτι δικό τους", να οραματίζονται,να πειραματίζονται και αν αποτύχουν να τα ενθαρρύνουμε να ξαναπροσπαθούν...Εμείς κανονικά με τον άνδρα/γυναίκα μας κανονικότατα να συνεχίζουμε την ζωή μας ,με τα ενδιαφέροντά μας, τους φίλους μας, τις βόλτες και τα ταξίδια μας και να λαμβάνουμε τις χαρές από τις χαρές των παιδιών μας και τις λύπες από τις λύπες τους και να βοηθάμε όταν μπορούμε και κυρίως ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΖΩΗ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ. Όταν ένας γονιός έχει ενδιαφέροντα και βρίσκει συναρπαστική την ζωή που έχει να ζήσει , τότε σίγουρα θα έχει άλλη συμπεριφορά ως πεθερός ή πεθερά! Όταν όμως είναι προσκολλημένος σαν την βδέλλα πάνω στο έρημο το παιδί του και συνεχώς του πιπιλάει το μυαλό για το τί θέλει ο γονιός να κάνει το παιδί του για να το αποδέχεται και να επιμένει σε αυτό που θέλει να γίνει ντε κ καλά και να μετέρχεται των πάντων (βλπ υστερίες, απειλές, παρακάλια,κλάματα,δράματα,εκβιασμούς, εκφοβισμούς, ψυχολογικό πόλεμο και πόλεμο εναντίον του "εισβολέα" στη ζωή του παιδιού του)και όλα αυτά να συνεχίζονται μέχρι να γίνει το δικό του, τότε υπάρχει πολύ σοβαρό πρόβλημα!!!
ΕΥΓΕ!!!! από ένα "παιδί"
Απλά, είχατε την τύχη να έχετε καλά πεθερικά δίπλα σας. Προσωπικά, είμαι καλοπροαίρετος άνθρωπος, να σκέφτομαι θετικά, να είμαι αισιόδοξο άτομο και γενικά να δίνω αρκετές ευκαιρίες σε άτομα που παρ' όλο που δεν το αξίζουν και φαίνονται από τις αρχικές τους κινήσεις. Έχω κάνει αρκετές σχέσεις στη ζωή μου πριν καταλήξω στο γάμο μου με τον σύζυγο μου και πάντα είχα άριστες σχέσεις με τα "μελλοντικά" τότε πεθερικά. Θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί αλλά αν με πειράξει κάτι, πρώτα θα σου πω ότι αυτό που έκανες με ενοχλεί, έτσι ώστε να μην το ξανακάνεις. Ε, τώρα, αν εσύ δεν βάζεις μυαλό και το ξανακάνεις επίτηδες (όχι γιατί το "ξέχασες", αλλά από αντίδραση και αντιπερισπασμό), μην περιμένεις να έχουμε καλές σχέσεις. Εγώ θα εξακολουθήσω να είμαι ευγενική απέναντι σου, αλλά επειδή κάθε σχέση θέλει τριβή και όχι αδιαφορία, μην περιμένεις να πίνω και νερό στο όνομα σου. Θέλω στο μέλλον να γίνω καλή πεθερά και καλή νονά, γιατί έχω άσχημη εμπειρία και απ' τις 2. Το δεύτερο το έχω πετύχει μέχρι στιγμής, για το πρώτο, όταν έρθει με το καλό η ώρα θα σας το πω.
Δημητρα τα μπερδευεις λιγο. Αν η πεθερα σου ειχε μια αλλη συμπεριφορα απεναντι σου δεν εχει καμια σχεση με την θεωρια σου. Ειναι γεγονος οτι μια νυφη που παει να γνωρισει την πεθερα της ειναι σεμνη, φερεται με σεβασμο καιτελοσπαντων δεν εχει κανενα λογο να αντιδικησει στα καλα καθουμενα με μια αγνωστη. Αυτη ομως που ξεκιναει πρωτη να ριχνει υπονοουμενα, να κανει σχολια που ξερει οτι θα ενοχλησουν την νυφη,που θα αγνοησει την νυφη της ως μανα του εγγονιου της και θα κανει εκεινη ο,τι θελει σε αυτο ειναι φυσικα η πεθερα. Μην λες λοιπον τοσο χαλαρα οτι υπαρχουν μονο κακες νυφες γιατιδεν εχει και καμια σχεση με την ιστορια σου. Και σιγουρα αρκετες νυφες(μια απο αυτες κι εγω)θα αντιταχθουν...
Πιστευω οτι δεν υπαρχουν κακα πεθερικα αλλα κακες νυφες! Δυστυχως, παρόλου που ειμαι γυναικα, το ομολογώ!Οι γυναικες ειναι προκατειλημμενες με τις πεθερες του περισσότερο απο οτι οι άντρες με τα πεθερικα τους!Αυτό που γράφεις εσυ παρέμβαση ή γνώμη, οι περισσότερες το εξηγούν ως παρέμβαση, χωρίς να το ψάξουν καθόλου! Δεν ειναι διαλλακτικες. Εχω πεθερα, πολυ στριφνή γυναικα, σκληρη, αγέλαστη. Όλοι μου ελεγαν πριν την γνωρισω οτι θα υποφερω κλπ! Ε λοιπον μετα απο 10 χρονια λεω ανεπιφυλακτα οτι ειναι Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΕΘΕΡΑ του κόσμου! Μπορεί να ειναι ιδιοτροπη κ οντως αγελαστη κ σκληρη αλλα μας βοηθαει οσο κ οπως μπορει, χωρις να το ζητησουμε, δεν ανακατευεται πουθενα, με υποστηριζει παντα, λατρευει τα εγγονια της, δεν μας ενοχλει ποτε! Ειναι 75 ετων και εχω δηλωσει στον αντρα μου οτι αν ποτε παθει τιποτα κ χρειαζεται φροντιδα, εμεις θα την κοιταξουμε!Δεν θα παει ποτε σε γηροκομειο!Μενει μονη της, μια χαρα μπορει ακομα κ τα κανει ολα. Την θαυμαζω κ την καμαρωνω γιατι μεγαλωσε μονη της 3 παιδια (εχασε τον αντρα της οταν ηταν τα παιδια της κατω απο 10ετων και τα 3), ειχε τους γονεις της στο σπιτι κ φροντιζε κ παντα ηταν δυνατη! Πως μπορω αυτη τη γυναικα να μην την αγαπω κ εκτιμω???? Συγκινήθηκα τωρα που να πάρει!!!!!!!!!!! Να ειναι ολοι οι γονεις καλα κ τα παιδια τους να τα φροντιζουν οταν γεράσουν, να μην ξεχνάνε ολα οσα τους πρόσφεραν εκεινοι!!!!!!!!!!!!!!!!!
Προσωπικά μπορει να άλλαζα σύζυγο αλλα πεθερικά ποτε!!! Πλάκα κάνω Ούτε σύζυγο θα άλλαζα ποτε! Με υποστηρίζουν μπροστα στο γιο τους, άλλες φορές του καναν παρατήρηση....ποιοι υποστηρίζουν τις νύφες τους κ όχι τον γιο τους. Φυσικα και το αγαπαν το παιδι τους! Αλλα πάντα αντικειμενικοι, προσεκτικοί... Αν δε με ρωτήσουν, στο παιδι δ κάνουν τίποτα, απτη σαλιαρα μέχρι τον ύπνο, βόλτα, φαγητο...τους ευχαριστω για ολα!
Ειναι να μην μπλεξεις... Αν με το κακο πεσεις σε "ανθρωπακια" και ανικανο αντρουλι...αστα! Και μονο που μιλω ανατριχιαζω...αστα ρε Μανο.
έτσι ακριβώς ks!!!
αλλο να πουν την γνωμη τους και να δωσουν μια ιδεα που πιθανως το ζευγαρι δε σκεφτηκε και αλλο να λενε ολη την ωρα οτι τους ερθει και να επιμενουν οτι επρεπε να το κανουμε κιολας!συνεπως ναι αφηνεις στον αλλο τον χωρο που δικαιουται αλλα με λιγη ρεγουλα γιατι στο τελος θα φτασεις εσυ να μην εχεις τον χωρο που δικαιουσαι να αποφασισεις ΕΣΥ για την οικογενεια ΣΟΥ....οσο για τα αλλα σχολια τυπου "Ευα παχυνες" (τι λες κυρα μου επειδη σου ειπα οτι ειμαι εγκυος δε παχυνα κιολας,2 κιλα εχασα απο τις ναυτιες και τους εμετους...)αλλα και παλι αν θες να σχολιασεις τα κιλα μου γιατι δεν ειπες οταν εχασα τα κιλα της εγκυμοσυνης "ευα αδυνατισες?" οποτε αν απο τον αλλο δεν εχεις δεχτει το χαδι του καλου του λογου γιατι να του αφησεις τον χωρο που δικαιουται?εσυ δε δικαιουσαι μια γλυκια κουβεντα?ενα χαμογελο?ουφ τα'πα και ξεθυμανα...κι εχω πολλα νευρα...και η αιτια καθεται στον καναπε και βλεπει κινουμενα σχεδια...και για την τριτη μου εγκυμοσυνη δε ρωτησε αν παει καλα,ενα γαλα δε σηκωθηκε ολο το πρωι να κανει στα παιδια,της πηγα και την τυροπιτα στο πιατο...αυτη ειναι η γιαγια των δικων μου παιδιων....
Είσαι Θεά!!!! Τέλος!!!
Κι όταν η πεθερά κι ο πεθερός επηρεάζουν τη γνώμη του παιδιού τους και το παιδί τους τα βάζει με την γυναίκα του και τη δηλητηριάζει για την προσωπικότητά της και για τους γονείς της όχι γιατί είναι μαμάκιας όπως λέει αλλά γιατί έχουν δίκιο?? Τότε τί γίνεται??? Καλύτερα να μην πω τί γίνεται γιατί είναι και αγαπημένο το forum και δεν θέλω να φάω πόρτα!!! Αλλά ρε γ@μώτο, δεν παρεμβαίνουν δεν παρεμβαίνουν και είναι διακριτικοί, αλλά κάθε φορά που ακούω τον άντρα μου είναι σαν να ακούω την πεθερά μου ή τον πεθερό μου με άλλη φωνή κι άλλο σώμα... Γιατί όταν τους δω θα μου πουν ακριβώς τα ίδια πράγματα με τον ίδιο τονο, με τις ίδιες ακριβώς λέξεις και προτάσεις! Δεν ξέρω, αλλά προσωπικά δεν τους χωνεύω καθόλου! Τους μισώ! Μην με πείτε κακιά! Είμαι ειλικρινής! Ήμαρτον! Μου έχουν σπάσει τα νεύρα! Έχω αλλεργία με την παρτυ τους!!! Έχει εδώ και κάποιο διάστημα που βγάζω σπυριά όποτε τους βλέπω ή πριν τους δω (κνίδωση - αγγειοοίδημα) Λυπάμαι που τα λέω όλα αυτά αλλά αυτά νοιώθω, αισθάνομαι, σκέφτομαι!!! Και ναι όταν γίνω πεθερά ίσως να γίνω και χειρότερη από ότι "αυτοί", δεν ξέρω... Εύχομαι όμως το παιδί μου να με απομακρύνει και να υποστηρίζει την γυναίκα του, είτε έχω δίκιο είτε άδικο. Γιατί εκεί είναι το πρόβλημα. Δεν είναι η πεθερά ή ο πεθερός, αλλά ο σύζυγος ή αντίστοιχα η σύζυγος που δεν τους βάζει στη θέση τους!
Σε νιώθω!!!!!!!! χεχεχε!!!! ;-) Αλλά άλλαξα τακτική και το παίζω τρελή, λέγοντας σε όλα ΝΑΙ! Εγώ και οι βουλευτές μας!!!
ξερεις τι λεει ο μπαμπας μου Μανο? (ειναι αγροτης) "οταν με το καλο μου φερουν οι κορες μου γαμπρο θα τον ξυπνησω απο τις 5 το πρωι, θα αρμεξουμε, θα ταισουμε και μετα θα παμε να φραξουμε (εργασια που απαιτει πολυ μυικη δυναμη μιας και πρεπει να χωσεις εναν πασσαλο μισο μετρο στο εδαφος)... μετα θα βοσκησουμε τα προβατα,μετα παλι αρμεγμα, και αφου φτιαξουμε το τυρι κατα τις 9 το βραδυ θα ειναι ελευθερος.... κι αν εχει επιζησει θα ειναι αξιος να παρει την κορη μου!!!!! κι εννοειται οχι κανενας μαλλιας με σκουλαρικια!!!χεχεχεχεχ απο τωρα τον λυπαμαι τον καημενο που θα κανει το μεγαλο βημα!!!
Να πάρεις αγρότη, τότε!!! Μια χαρά!!! Εμένα μου έλεγε "μακριά από στολή, παιδί μου!!" κι εγώ παντρεύτηκα στρατιωτικό!!!χεχεχεχε!!!
χαχαχ ουτε εσυ ακουςγες τον μπαμπα σου ε???? βεβαια δεν θελει ουτε "χαραμοφαη" (μεταφραση βολεμενο στο δημοσιο) και κατα προτιμηση τον θελει ντοπιο (κατα τη γνωμη μου μεγαλυτερα ζωα απο το νησι μου πουθενα!) και με προικα! οποτε οπως καταλαβαινεις δεν προκειται να τον βρω πουθενα!
Απο Κρητη εισαι?
Πεθερικα. το οτι ειναι πεθερικα μου, δεν παυει να ειναι γονεις του ανθρωπου που αγαπω και με αγαπα, δεν παυει να ειναι οι γιαγιαδοπαπουδες των παιδιων μου. Διαφωνω σε πααααρα πολλα, αλλα: 1.ηταν ξαφνικο για αυτους διοτι εμενε εκει και ολη η οικογενεια πολυ κοντα, και σε χωριο (πιο δεμενη κοινωνια απο τις πολεις) 2.με μια γυναικα που δεν ηξεραν, απο πολη, και μεσα σε 8 μηνες 3.οτι και να ειναι, εχουν καθε λογο να εχουν τις παραξενιες τους, τις αποψεις τους, και πολλα αλλα που με εκνευριζουν αλλα συνηθως τα λεω απο μεσα μου. Οχι τιποτε αλλο, αλλα για να ερωτευτηκα τον γιο τους και να θελησα να κανω παιδια μαζι του, κατι καλο εκαναν! Βρηκα τα κουμπια τους και το παλευουμε. Με μια μικρη λεπτομερεια, πιστευω ακραδαντα οτι την σχεση πεθερας-νυφης ή πεθερου-γαμπρου (τα ιδιου φυλου θηλαστικα παλευουν για την κυριαρχια :-))την καθοριζει ο γιος ή κορη αντιστοιχως.
ο καλύτερος γαμπρός του κόσμου είναι ο άντρας μου. Έχει όμως και τα καλύτερα πεθερικά. Όλοι τους κάνουν λίιιιγο τον μακάκα όταν πρέπει. Όταν έγινε μπαμπάς ο άντρας μου, εκτίμησε καλύτερα τον πεθερό του. 'Σ΄αγαπάει πολυ πολύ ο μπαμπάς σου, μου είπε, αλλά και εμένα με αγαπάει.' και από εκείνη την ημερα δεν χάλασαμε χατίρι στους γονείς μας!
Ποιά είναι άξια να της δώσω το γιόκα μου;(η Αθηνά μας πέφτει λίγο μεγάλη)
Δεν είναι έρωτας, δεν είναι απλώς αγάπη αυτό που νιώθουμε για τα παιδιά μας… Είναι κάτι απόκοσμο… Πόσο δίκιο έχεις.!!!!!
στο σπιτι μας εχουμε εναν τοιχο κεραμιδοπορτοκαλι και η ιδεα για τα παντζουρια ειναι ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ κ.Μανο!!!!οσο για το κειμενο συμφωνω απολυτα με ολα και σιγουρα θα γινω κακια πεθερα για το γιο μου!! προσπαθω να προετοιμασω τον εαυτο μου απο τωρα, που αυτος ειναι τρια,οτι μια μερα θα μου φυγει..και πολυ καλα θα κανει γιατι τον θελω ανεξαρτητο και οχι μαμακια!!!οσο για την πεθερα μου, ειναι χρυση ,το μονο μειονεκτημα της ειναι οτι αγαπαει τρελλα τον γιο της και ακομα πιο τρελλα τον εγγονο της!!!και η πολυ αγαπη εχει και τα "κακα" της... ;)
Για όνομα του Θεού 40 χρονών άνθρωποι είμαστε! Δεν θέλω να βλέπω ούτε μαμάδες, ούτε μπαμπάδες, ούτε πεθερούς, ούτε πεθερές. Μπορώ να το κάνω μόνος μου ΚΑΛΥΤΕΡΑ! Του παιδιού τους το παιδί είναι μόνο παιδί μου!
Θεός, Θεός...απλά λιώνω στα γέλια με το σκηνικό για τα πατζούρια και ειδικά για το υποθετικό σενάριο με την Αθηνά μεγάλη μου. Γελάω απίστευτα με τον πατέρα μου που λέει πάντα την άποψη του και την λέει, δεν αστειεύεται (ολόκληρο λόγο βγάζει..) και μετά καταλαβαίνει ότι περνάει τα όρια και λέει μόνος του.."Βέβαια εσείς θα κάνετε ότι νομίζετε..εγώ απλά λέω την γνώμη μου"
Εχω έναν αδερφό παντρεμένο και το έχω σκεφτεί 1000 φορές οτι η νύφη μου είναι τυχερή γιατι όλοι μας την αγαπάμε και δεν χωνόμαστε και η μάνα περισσότερο πέρνει το μέρος της παρά του αδερφού μου .Η νύφη μου όμως είναι όμορφη έξυπνη καλλιεργημένη με καλούς γονείς με τρόπους και μας ταιριάζει σαν άνθρωπος κτλ κτλ κτλ και το εχω σκεφτεί πολλές φορές πως θα είμασταν εαν η νύφη μου θα ήταν όλα τα ανάποδα(άσχημη,αμόρφωτη κτλ)και την ήθελε ο αδερφός μου σαν τρελός και δεν την θέλαμε εμείς.Μάλλον θα ήταν η μάνα μου κακιά πεθερά και εγώ θα ήμουν απόμακρη και έτσι έρχομαι στην θέση των πεθερικών.Όποιες πιστεύουν οτι ο σύντροφος αυτός δεν κάνει για το παιδί τους δεν νομίζω να μπορεί να δεχτεί την ευτυχία του.Όταν ένας φίλος μας έχει μια σχέση που εμείς θεωρούμε λάθος αλλά αυτός είναι ξετρελαμένος τότε προσπαθούμε με πλάγιο τρόπο να του πόυμε "ρε συ αυτή δεν κάνει για σένα".Το ίδιο ισχύει και για τα πεθερικά και νομίζω θα ισχύει για όλους μας.
Μερικες φορές ομως οι άνθρωποι δεν είναι ρεαλιστες Αννου.Δηλαδη εσυ εισαι ομορφη και καλλιεργημένη???ο αδερφος σου ειναι ομορφος και καλλιεργημενος??Για να εχεις απαιτησεις απο εναν αλλον ανθρωπο θα πρεπει πρωτα να εχεις και εσυ αυτα τα προσοντα.Καμια φορα νομιζουμε οτι και οι δικοι μας ειναι το τελειο ενω δεν ειναι.Πολλες φορες ειδα πεθερες να μην θελουνε νυφες ενω διπλα τους ειχανε κορες κακασχημες.....για τις κορες θελανε βεβαια τον πριγγιπα.Κατακρινανε τις νυφες ενω ο ασχημος γιος που απλα ηταν μορφωμενος επρεπε να παρει βασιλισσα και δεν κοιτουσανε που ητανε μπαζο.....Φυσικα και εχουμε το δικαιωμα να εκφρασουμε την γνωμη μας στο παιδι μας αλλα να ειναι δικαιη η γνωμη και να υπαρχει σεβασμος στην επιλογη του παιδιου μας.Η πεθερα μου για την κορη της την κακασχημη και μεγαλη σε ηλικια ηθελε γαμπρος κουκλο και μορφωμενο.Για μενα οι γονεις μου επειδη επειδη ειμαι πολυ ομορφη και καλλιεργημενη θελανε τον βασιλια και να ειναι και απο τα μερη μου.Λοιπον να ειμαστε και ρεαλιστες και να βλέπουμε την αληθεια.Αν ο γονεας σε αγαπάει πραγματικα θέλει μονο την ευτυχια σου και σεβεται τι επιλογες σου.Επίσης μην ξεχναμε και την ζήλεια που υπάρχει και πολλες μητερες και κουνιαδες οταν παντρευε`τ
Nai....μονο που πολλες φορες οι γονεις δεν ειναι ρεαλιστες....δεν βλέπουνε τα στραβα του δικου τους παιδιου αλλα εχουνε απαιτησεις απο τους γαμπρους η τις νυφες.Για να θελεις μια νυφη ομορφη και καλλιεργημενη πρεπει και ο γιος να ειναι ετσι.Πολλες φορες οι πεθερες ζητανε ''πριγγιπισες''νυφες αλλα οι κορες τους διπλα τους δεν βλέπονται.Επομενος καθενας τα βλέπει απο την δικη του μερια και καθολου αντικειμενικα.Το βασικο ειναι να σεβεσαι το παιδι σου.
Τα πεθερικα δεν ειναι τιποτε περοσσοτερο και τιποτε λιγοτερο απο τους γονεις του/της συζυγου μας...Οτι σχεση εχουμε με τους γονεις μας...αυτή τη σχεση θα εχουμε και με εκεινους...ετσι πρεπει νομιζω...και οταν εμεις γινουμε τα πεθερικα καποιου ή κάποιας...θα ηθελα να με εβλεπαν και μενα σαν τους γονεις του/της....Αν εμεις δεν θελουμε παρεμβαση απο τους ιδιους μας τους γονεις, ειναι δυνατον να αφησουμε τα πεθερικα να παρεμβουν???Ολοι ειμαστε διαφορετικοι ανθρωποι και μεγαλώνοντας...γινομαστε και πιο παραξενοι....ΣΙΓΟΥΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ!!...οποτε...ας παρουμε απο τωρα ενα μπετονι ξυδι....γιατι θα μας χρειαστει στο μελλον....χαχαχα
Η σχέση πεθερικών με το ζευγάρι έχει αλλάξει πολύ τώρα απο παλιά. Αν δεν ξεχνάμε και εμείς (πεθερικά) τι μας πείραζε στα πεθερικά μας όταν παντρευτήκαμε και δεν το επαναλαμβάνουμε, και αν σεβαστούμε το καινούργιο μέλος της οικογένειας μας (γαμπρό ή νύφη) ο /η οποίος κάνει το παιδί μας ευτυχισμένο, νομίζω οτι η σχέση θα ειναι πολύ καλή!
Έχω την τύχη να έχω τα καλύτερα πεθερικά του κόσμου. Η πεθερά μου δε χώνεται πουθενά, δεν επεμβαίνει και αν θελει να πει τη γνώμη της τη λέει με τέτοιο μελιστάλαχτο τρόπο και επιχειρηματολογία που αν μη τι άλλο την παίρνεις υπόψιν σου και ας μη συμφωνείς τελείως. Να λοιπόν το μυστίκό. Να ξέρεις ΠΟΤΕ και ΠΩΣ να πεις τη γνώμη σου. Νομίζω ότι εγώ δε θα τα καταφέρω τόσο καλά γιατί από μόνη μου πετάγομαι και ας μην ρωτήσουν τη γνώμη μου. Απλά έχω το καλό ότι δεν τσακώνομαι για κανέναν λόγο. Σπάνια θα θυμώσω. Να αρχίσω να το δουλεύω από τώρα? ΥΓ1. Εννοείται ότι το παιδί πρέπει να φύγει από το σπίτι όσο νωρίτερα γίνεται για να μη σου ρθει κοκομπλόκο μετά. ΥΓ2. Οι γονείς μου χτίσανε σπίτι δίπλα στο δικό τους στη Θεσσαλονική για τα παιδάκια τους και guess what! Μένω στο Κιλκίς. χοοχοχοχ....Πάλι καλά γιατί θα μπορούσα να μένω και UK.
Πεθερικά...χμμμμμμ...όντως πολύ παρεξηγημένα τα πράγματα...και ακόμα περισσότερο προκατειλημμένα... Θα συμφωνήσω απόλυτα στον διαχωρισμό γνώμη-παρέμβαση...και θα θεωρήσω τον εαυτό μου τυχερό που δεν έχω βιώσει αυτή την συμπεριφορά που πραγματικά θα έθιγε τον "ιδιωτικό-οικογενειακό" μας χώρο...η πεθερά μου είναι αρκετά διακριτική, ο πεθερός μου δεν υπάρχει σαν παρουσία στη ζωή μας, μένει επαρχία και έχει επιλέξει την απόσταση...ίσως δεν ξέρει καν την ύπαρξη της κόρης μου, πόσο μάλλον τον ερχομό του γιου μου τον Μάϊο... Οι γονείς μου από την άλλη θεωρώ ότι αποτελούν κι αυτοί καλής πάστας πεθερικά για τον άντρα μου...βέβαια, μόνο εκείνος μπορεί να κρίνει... Τώρα, για να οραματιστώ εγώ τον εαυτό μου στον ρόλο αυτό...σας παρακαλώ μην μου το κάνετε αυτό...δεν το θέλω!!! Φοβάμαι ότι θα γίνω η κακιά πεθερά με περικεφαλαία...Λέω απροκάλυπτα την γνώμη μου και απογοητεύομαι αν δεν περάσει το δικό μου, παρέμβαση δεν το λένε αυτό? Είμαι υπερπροστατευτική σε σημείο αηδίας...ενοχλητικό επίσης... Θεούλη μου όταν έρθει αυτή η ώρα ας με έχει φωτίσει η εμπειρία των χρόνων ώστε να μην αποτελέσω εμπόδιο στις καλές σχέσεις των παιδιών μου με τους ανθρώπους που θα επιλέξουν!!! Fingers crossed!!!
Δεν είναι κακό να λες τη γνώμη σου Μάνο.Το άσχημο είναι να απαιτείς να γίνει αυτό που εσύ θέλεις και θεωρείς καλό.Και ας μην ξεχνάμε αυτό που είπες,πως τα πεθερικά μας είναι οι γονείς του ανθρώπου που αγαπάμε και αποφασίσαμε να περάσουμε τη ζωή μας μαζί του. Υ.Γ Η ιδέα για τα παντζούρια δεν είναι καθόλου κακή.Άσχετα αν δεν θα το έκανα.....
Ε λοιπον και εγω συμφωνω για τα πατζουρια χαχαχαχα!!!Ειμαι νεα μαμα (κοριτσομανα) και μου φαινεται πολυ μακρινο αυτο ομως πολυ πριν γινουμε πεθερικα ο ρολος μας "κουτσουρευεται"απο φιλες "φιλους"κτλ και ετσι ειναι το σωστο!Ελπιζω οταν φτασει η στιγμη να γινω πεθερα να εχω συμβιβαστει με τον καινουριο ρολο μου!!!ΟΥΦ!Κατι τελευταιο το καλητερο θα ειναι να εχουμε βρει κατι αλλο να ασχοληθουμε ενα χομπι ας πουμε ισως να βοηθησει!!!Ε ας βαλει και ο θεος το χερακι του χαχαχα!!!
Μάλιστα.... δηλαδή το συμπέρασμα είναι πως όλα είναι σχετικά... ο πεθερός μου, λοιπόν είναι μεγάλος σε ηλικία -75 ζωή να'χει-, καθηγητής/γυμναστής και χρόνια στην ανώτερη βαθμίδα του επιθεωρητή Θεσσαλίας, πολυταξιδεμένος, διαβάζει πολύ, είναι μετρημένος, εκανε σωστή οικογένεια και μπλα-μπλα-μπλα... έχει 2 γιους (36 ο άντρας μου και 38 ο άλλος).. στον δικό μου έχει τρελή αδυναμία, τον θαυμάζει, τον στηρίζει...εμένα με λάτρεψε από την 1η στιγμή κ πάντα, όταν βρισκόμαστε μου πλέκει το εγκώμιο!! Στον άλλον τώρα δε φέρεται σωστά..ο άνθρωπος του 'φερε στο σπίτι την κοπέλα του και δεν του άρεσε... όχι γιατί είναι άσχημη(προδιαγραφές μοντελου έχει!), αλλά δεν τη χώνεψε, ρε παιδάκι μου!! Γιατί δεν μιλάει πολύ, γιατί δεν έχει τελειώσει το παν/μιο, γιατί κατάγεται κάτω απ'τ'αυλάκι γιατί..γιατί..γιατί... και του το λέει συνεχώς "αυτή δεν κάνει για σένα!!" το'χει καραμέλα!! Όταν συζητήσαμε κ του είπα τη γνώμη μου, μου απάντησε "και τί να κάνω;; να την πάρει και μην του έχω πει τη γνώμη μου και να γυρίσει να μου πει γιατί, ρε πατέρα δεν με συμβούλεψες;;"...δεν ξέρω, αν τελικά θα την παντρευτεί ή όχι, αλλά σκέφτομαι πόσο έχει επιδράσει στο παιδί του η άποψή του... κι αν κάποτε αλλάξει γνώμη, θα είναι καλός πεθερός, όπως είναι σ'εμένα;;; Θα δείξει......
Trikori μόλις διάβασα την περιγραφή της κοπέλας μου ήρθε στο μυαλό ο εαυτός μου!!!! Είναι σα να περιγράφεις εμένα εκτός απ'τις προδιαγραφές μοντέλου φυσικά χαχαχα, δεν ταιριάζουν και οι ηλικίες βέβαια παρόλαυτα μου τράβηξε την προσοχή!!
χεχεχε!!! Όχι, αλλιώς τη λένε την κοπέλα του, αλλά δεν ασχολείται και ιδιαίτερα με το net, γι'αυτό και τα λέω!!!! ;-)
το οιδιποδειο με τον μπαμπα μου σίγουρα ισχύει αλλά θα συμφωνίσω με τον Σπυριδάκη από προσφατη συνεντευξη του ότι πόσες γκόμενες βγάζουν την παναγια στους άντρες μεχρι να ξεπεράσουν τον πρωτο τους!!! τον μπαμπά τους!!!!!!!