Η πιο σημαντική μέρα της ζωής μου!

Η ιστορία της Σοφίας

Βρισκόμουν στη 39η εβδομάδα, πολύ κουρασμένη από μια εγκυμοσύνη με πολλές και διάφορες δυσκολίες. Ξημερώματα της Πέμπτης 31 Μαρτίου γύρω στις 4 ξυπνάω με κάτι περίεργα πονάκια… γυρίζω πλευρό και κοιμάμαι ξανά!

Στις 5 πήγα στο μπάνιο και είδα στο εσώρουχό μου λίγο ροζ αίμα.. Ξυπνάω τον άντρα μου και του λέω τι συμβαίνει, πετάγεται πανικόβλητος από το κρεβάτι και εγώ προσπαθώ να τον καθησυχασω!!! (αντιστροφή ρόλων!!) Εγώ πολύ ψύχραιμη, έκανα ένα μπανάκι, ξύρισα τα πόδια μου και την έπεσα για ύπνο ξανα!!

Στι 8 το πρωί παίρνω τον γιατρό τηλέφωνο και μου λέει να ξεκηνήσω για το μαιευτήριο. 8 και 45 ήμουν στο μαιευτήριο, με υποδέχτηκε με ένα πλατύ χαμόγελο η Λίτσα, η μαία που τελικά αποδείχτηκε η πιο πολύτιμη βοηθός της όλης διαδικασίας. Ήρθε και ο γιατρός….  διαστολή 4… ΓΕΝΝΑΩ!!!! Ο γιατρός έφυγε για το ιατρείο του κι εγώ στην αίθουσα οδύνων μαζί με τη Λίτσα και τον αντρούλη μου!

Παρά την προτροπή του άντρα μου, εγω αρνιόμουν πεισματικα να ειδοποιησω την μαμα μου που έμενε 1 ώρα μακρυα από το μαιευτηριο γιατι ημουν σίγουρη (η σιγουρια θα με φάει) πως στη καλύτερη περίπτωση θα μας πάρει το βράδυ! Τελικά την παίρνω τηλέφωνο και της λέω να ξεκινήσει σιγά σιγά!

Όλα καλά αλλά πόνοι πουθενά …

Φοράω το νυχτικάκι μου, ξυρισματάκι, κλυσματάκι και τεχνητοι πόνοι… Άρχισαν να με πιάνουν κάτι πονάκια, όχι τίποτα ιδιαίτερο.. Έγω άρχισα τις αναπνοούλες μου που τόσο καλά είχα μάθει 2 μήνες πριν στα μαθήματα ανωδυνου τοκετού και η Λίτσα δίπλα μου να ξεφυσάει και αυτή μαζί με εμένα!

Κατά τις 11 και μισή έρχεται ξανά ό γιατρός, διαστολή 6, μου σπάει τα νερά και από εκεί και πέρα άρχισαν οι πόνοι να γίνονται μεγάλοι και δυνατοί.. Ο γιατρός λέει στον άντρα μου πως θα μας πάρει μέχρι τις 3 το μεσημέρι και φευγει ξανά για το ιατρείο του! Η Λίτσα τον κοιτάει και κουνάει το κεφάλι…

Την ρωτάω «ΓΙΑΤΙ;;» και μου λέει «Πιστεύω πως θα γεννησεις πολύ νωρίτερα απ οτι φαντάζεσαι!«

Γυρώ στις 12 οι πόνοι έγιναν αφόρητοι… Σαν να αρχίζω να ζηλεύω μια επισκληρίδιο!!!! «Δε προλαβαινεις» μου λέει η Λίτσα….  ΔΙΑΣΤΟΛΗ 8!!!!

Παίρνει τον γιατρό τηλέφωνο… μέχρι να έρθει από το ιατρείο η διαστολή μου ήταν τελεία!!!!!!

Τρεις εξωθησεις στην αίθουσα οδυνων και φύγαμε για το χειρουργείο… Με βάζουν στο καροτσάκι και εγώ βρισκόμουν σε άλλη διάσταση… Με τακτοποιούν στο χειρουργείο και ακούω τη Λίτσα να μου φωνάζει να σπρώξω… εγώ από την τρομάρα μου άρχισα να σπρώχνω λάθος και να σφίγγω με δύναμη το πρόσωπό μου…

«Όχι τη δύναμη στο  πρόσωπό, σπρωξε ΚΑΤΩ ΚΑΤΩ ΚΑΤΩ!» μου φώναζε η Λιτσα… Μια τελευταια εξώθηση με όση δύναμη μου είχε μείνει και βλέπω ένα κατασπρο ανθρωπάκι, ίδιο με τον άντρα μου….. Ναι, ΙΔΙΟ ΣΑΣ ΛΕΩ…. να βγαίνει από μέσα μου και στο επόμενο δευτερόλεπτο να κλάιει σπαρακτικά!!!!!

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011 ώρα 12:40 η πιο σημαντικη μέρα της ζωής μου!!!!!!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com