Μια πρόωρη τριδυμοιστορία

Αφού κάναμε τη Μάγδα μας (το Νοεμβριο του 2005) με εξωσωματική (η πρώτη εγκυμοσύνη από σπερματέγχυση  κατέληξε σε αποβολή) και αφού δεν ερχόταν δεύτερο baby, έκανα «μπαμ- μπαμ» άλλες 3 εξωσωματικές και στο τέλος, μας έκατσαν τα τρίδυμα.

Χρειάστηκα κανένα 3μηνο να το χωνέψω, με πολύ κλάμα, ενοχές και δηλώσεις του στυλ  «Δεν τα θέλω». Τι καλά, που δεν μπορούσα να ξέρω ποιο από τα 3 δεν ήθελα.. Στο τέλος,  είπα «ΟΚ, τι να κάνουμε, ας έρθουν». Για μείωση φυσικά δεν το συζητούσα. Για μένα, δεν υπήρχε αυτή η επιλογή.

Τα μωράκια μου γεννήθηκαν, τον Απρίλιο του 2010, την 1^η μέρα της 34^ης εβδομάδας. Για 3δυμη κύηση ήταν πολύ καλό το σκορ. Για αυτό και είχαν εξαιρετικό βάρος. Ο Λεωνίδας μου γεννήθηκε 2.090 γρ., η Νεφέλη μου 1.660 γρ. και ο Φίλιππος μου 1.790 γρ. Το ποδαράκι της Νεφέλης, είχε πάχος όσο ο αντίχειρας μου!! Τότε ήταν που μου είπα: «Αυτό να το θυμάσαι, γιατί κάποτε θα ξεχάσεις πόσο μικροσκοπικά ήταν αυτά τα μωρά όταν γεννήθηκαν. Θα βλέπεις τότε το δάχτυλό σου και θα θυμάσαι.. έτσι ηταν.»

Κάπως έτσι, ξεκίνησε η συνύπαρξη μας σε αυτή τη ζωή. Στον 2^ο όροφο όλοι μας, εγώ στο Μαιευτικό Τμήμα και αυτά στη Μονάδα Εντατικής Παρακολούθηση Νεογνών, την καταπληκτική ΜΕΝΝ του Νοσοκομείου Παπαγεωργίου Θεσσαλονίκης, με τον εξαιρετικό διευθυντή κο Νικολαιδη και το υπόλοιπο φοβερό προσωπικό του (Ο Τσακαλίδης ο παιδίατρος, δεν παίζεται, τον συστήνω με κλειστά τα ματια)

Όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά, ώσπου το τρίτο βράδυ χτυπάει το τηλέφωνο μου και με ζητούν επειγόντως στη εντατική, για ενημέρωση.. Μέχρι τότε, λόγω της καισαρικής, εγώ χρειαζόμουν κανένα δεκαπεντάλεπτο, μέχρι να καταφέρω να σηκωθώ από το κρεβάτι. Ούτε που θυμάμαι πως βρέθηκα στο διάδρομο, στις 2 το βράδυ και αναρωτήθηκα «Μα καλά, είναι δυνατόν, ποιος τρέχει νυχτιάτικα στο διάδρομο; Πάει καλά; … Τι θόρυβο που κάνει!!». Τότε κατάλαβα πως εγώ ήμουν αυτή που έτρεχα και πως είχα σηκωθεί από το κρεβάτι σε χρόνο dt..

Το Νεφελάκι μας, που ήταν και η πιο δυνατή αν και με το λιγότερο βάρος, είχε κολλήσει ένα από αυτά τα υπέροχα ενδονοσοκομειακά μικρόβια, το οποίο προσέβαλε το εντεράκι της. ΝΕΚΡΩΤΙΚΗ ΕΝΤΕΡΟΚΟΛΙΤΙΔΑ, αυτό που πάθαμε.  Αφού δεν έπαθε διάτρηση (αν θυμάμαι καλά, νομίζω κάτι τέτοιο είπαν) ήμασταν τυχεροί που το προλάβαμε. Προσπάθησαν με αντιβίωση, αλλά δεν.. Οπότε, το πρωί της 5^ης ημέρας της ζωής της, η μικρή μας Νεφέλη μπήκε για το πρώτο της χειρουργείο.

Θυμάμαι έκλαιγα και αναρωτιόμουν γιατί το έκανα αυτό, αφού ήμουν σίγουρη πως δεν είχα προλάβει να την αγαπήσω. Άσε που εγώ δεν ήμουν αυτή, που δεν τα ήθελε και τα 3; Εγώ δεν ήμουν αυτή που έλπιζα να μου πει ο γυναικολόγος μου ότι πρέπει να κάνουμε μείωση, για να μου πάρει το βάρος μιας απόφασης, που δε μπορούσα να πάρω εγώ; Εγώ δεν ήμουνα αυτή, που σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ευχόμουνα να απορροφηθεί το ένα από τα 3; Εγώ δεν ήμουν αυτή που έλπιζα μέχρι και λίγο πριν γεννήσω, ότι μπορεί να «γίνει» κάτι στη γέννα και να μην αναγκαστώ να γυρίσω με 3 μωρά στο σπίτι; Τώρα δηλαδή γιατί σπάραζα από τον πόνο που μου την παίρνανε;

Στο χειρουργείο, λοιπόν, σταμάτησαν τη φυσιολογική λειτουργία του εντέρου, το να κάνει δηλαδή κακά της από τον ποπό, της άνοιξαν μία τρύπα στην κοιλίτσα, έβγαλαν ένα μικρό κομματάκι από το εντεράκι της ώστε να κάνει τα κακά της από εκεί, σε ένα πλαστικό σακκουλάκι. Αυτό χρειαζόταν συχνή αλλαγή, ήταν μεγάλη πίκρα στην αρχή, γιατί ξεκολλούσε από το σωματάκι της. Νόμιζα πως δε θα το συνήθιζα ποτέ. Στο τέλος, βεβαια, μπορούσα να την αλλάζω με κλειστά μάτια και με την ταχύτητα που άλλαζα στα άλλα μου μώρα το pampers!

Αυτό το σύστημα, έπρεπε να το κρατήσουμε μέχρι το Νεφελάκι μας να γίνει 8-10 κιλά, ώστε μετά να δουν πόσο εντεράκι θα έπρεπε να κόψουν και να συνδέσουν το σύστημα κανονικά. Είχαμε ειδική διατροφή βέβαια, το πρόβλημα όμως ήταν ότι δεν έπαιρνε και πολύ εύκολα βάρος.

Στο μεσοδιάστημα, βέβαια, όταν ήταν 7 μηνών, έκανε ένα άλλο χειρουργείο για να κλείσουμε μια μικρή τρυπούλα που είχε στον ουρανίσκο, ο οποίος λόγω της προωρότητας  δεν είχε προλάβει να κλείσει. Α ρε Νεφελάκι μου, όλα σε σένα έτυχαν, μωρό μου.. Εύκολο χειρουργείο, ρουτίνας.. για τους γιατρούς βέβαια. Το συναίσθημα να σου παίρνουν το μωρό σου στα χειρουργεία και να κλείνει η πόρτα μπροστά σου.. δεν περιγράφεται Το έζησα αρκετές φορές στη συνέχεια, ποτέ όμως δεν κατάφερα να το συνηθίσω. Τέλος πάντων, πάει και αυτό..

Ώσπου, τα μωρά είναι πια 11 μηνών και κολλάνε σχεδόν όλα τα παιδάκια μου (με σκορ 3 στα 4!) γαστρεντερίτιδα. No problem για τους άλλους. Η Νεφέλη μας όμως κατέληξε στην εντατική του Ιπποκράτειου, διασωληνωμένη. Γυρίσαμε σπίτι μας μετά από 2 εβδομάδες, εμφανώς καταπονημένη και ζυγίζοντας φυσικά αρκετά λιγότερο.

Τέλος Μάιου του 2010, κάναμε το σοβαρό και δύσκολο χειρουργείο της αποκατάστασης, όπου όλα πήγαν πολύ καλά και τέλος Αυγούστου κάναμε το τελευταίο μας χειρουργείο, όπου πετάξαμε το σακουλάκι από το σωματάκι της μια για πάντα. Τον πρώτο καιρό μου φαινόταν απίστευτο! Τώρα πια δυσκολεύομαι να θυμηθώ πως ήταν αυτή περίοδος της ζωής μας..

Η Νεφέλη μας είναι αγωνίστρια, και στο σκληρό αγώνα που έδωσε για να κρατηθεί στη ζωή και να αντιμετωπίσει όλα αυτά που της ήρθαν, βγήκε νικήτρια.

Όσον αφορά τους άντρες της παρέας, τον Φίλιππο, τον μαζέψαμε σπίτι όταν ήταν 8 ημερών και τον Λεωνίδα τον υποδεχτήκαμε 1 εβδομάδα μετά. Όπως βλέπετε, στον αφρό την βγάλαν τα αγόρια!!

Σήμερα τα αστεράκια μου είναι 22 μηνών, τα λατρεύω, δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου, με λιγότερα από 4 παιδιά. Μεταξύ μας όμως, η υπέροχη Μάγδα μου, κρατάει ακόμα προς το παρόν τα ηνία, ήταν και το πρώτο μας μωράκι.. οπότε δικαιολογημένα νομίζω..  Ακόμα υπάρχουν φορές, που καταλαβαίνω πως δεν έχω συνειδητοποιήσει πλήρως, τι μας έχει συμβεί. Κυρίως, όταν μπαίνω στο δωμάτιο τους και περνάω από ένα-ένα κρεβατάκι, τα κοιτάω και αναρωτιέμαι «Τώρα, δικά μου είναι όλα αυτά;». Πολλές φορές ξυπνάω μέσα στη νύχτα και λέω «Άντε δε θα ξυπνήσει κανένα, να το πάρω στο κρεβάτι μας;». Μιλάμε για πολλή τρέλα και πολύ μαζοχισμό..  χαχαχα. Τα βλέπω και μου κόβεται η ανάσα, δεν τα χορταίνω!!

Δε θα με πιστέψετε, αλλά δε με έχουν ξενυχτήσει καθόλου. Το πρωί όταν ξυπνάνε, δεν κλαίνε. Όταν αρρωσταίνουν, κρατάει πολύ λίγο, την περνάνε ελαφριά και σπάνια κολλάει το ένα από τα άλλα. Ο ένας δεν ξυπνάει από τον άλλο όταν κλαίει. Δεν υπάρχει, σας λέω,  αυτή η κατάσταση! Είναι δυνατόν; Κι όμως, έτσι είναι και δεν υπερβάλλω καθόλου.

Νιώθω, πως προσπαθούν να μου αποδείξουν με τον τρόπο τους ότι δεν υπάρχει λόγος να φοβάμαι και να ανησυχώ,  για το πώς θα τα καταφέρω. Είναι πολύ βολικά μωρά (λάθος, τώρα πια είναι παιδάκια) και κάνουν ότι μπορούν για με βοηθήσουν.

Με 2 λέξεις, ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΑ (μα τι μάνα καραξάξα, είμαι η άτιμη!) και φυσικά δεν αλλάζω την κατάσταση αυτή, με τίποτε στον κόσμο!!

Τώρα  για τα υπέροχα σκηνικά που ζούμε στο σπίτι, δεν υπάρχουν λόγια. Πολύ γέλιο, πολύ παιχνίδι, πολλές αγκαλίτσες, πολύ ζουζουνιά και πολλά pampers βέβαια, πολύ μπάνιο, πολύ άλλαγμα, πολύ τάισμα, πολύ μαλλιοτράβηγμα.  Όλα σε υπερθετικό βαθμό τα έχουμε εμείς ..  χάχανα ..

Κάπου εδώ τελειώνει η ιστορία μας..  έως τώρα. Ξέρω πως δεν θα είναι όλα πάντα εύκολα, αλλά δε με νοιάζει. Το μόνο που ζητάω είναι να έχουν και τα 4 την υγεία τους και εγώ με τον άντρα μου τη δική μας, για να μπορούμε να χαιρόμαστε τη ζωή, με τον τετραπλό νεραιδοκοσμό μας.

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com