μαμά Ρούλα
Τις προάλλες διάβαζα την ιστορία μιας μαμάς που νόμιζε οτι έχασε το κοριτσάκι της μέσα απο το σπίτι, αλλά αυτό είχε κρυφτεί στη ντουλάπα. Ομολογώ πως θεώρησα λίγο υπερβολική την αντίδραση της μαμάς, μιας και το περιστατικό διαδραματίστηκε μέσα στο σπίτι και χαμογέλασα στη σκέψη της σκανταλιάρας μικρούλας! Είπα μέσα μου : εντάξει, χαλάρωσε. Για φαντάσου να σου συνέβαινε κάτι αντίστοιχο εκτός σπιτιού – τί θα έκανες τότε;
Πραγματικά πιστεύω οτι πολλές φορές ο Θεός ακούει τις σκέψεις μας και γελάει, και σήμερα βρέθηκα στην πολύ δυσάρεστη θέση να το ανακαλύψω…
Το εμπορικό κέντρο RIVER WEST έχει στον 3ο όροφο ένα μικρό παιδότοπο. Είναι όμορφα γιατί έχει παιχνιδάκια για τα πιο μικρά παιδάκια, ενώ μια κοπέλα απασχολεί τα μεγαλύτερα με διάφορες δραστηριότητες. Οι γονείς μπορούν να καθήσουν δίπλα, να γευματίσουν ή να πιούν τον καφέ τους και παράλληλα να προσέχουν τα παιδιά. Παραγγέλνουμε λοιπόν φαγητό, ο μικρός μου (19 μηνών) με καμία δύναμη να καθίσει να φάει, τον βάλαμε ξανά μέσα να συνεχίσει το παιχνίδι. Μετά απο λίγο έρχεται η κορούλα μου (3 ετών) και κάθεται μαζί μας. Πρέπει σε αυτό το σημείο να τονίσω οτι γενικότερα ζω με τον παράλογο φόβο οτι μπορεί κάποιος να μου αρπάξει τα παιδιά μου. Δεν ξέρω γιατί-ίσως επειδή πέρασα τόσα πολλά για να γίνω μάνα, ίσως επειδή ο κόσμος έχει αγριέψει τόσο πολύ… δεν ακούμε και λίγα κάθε μέρα… Τέλος πάντων, μπορεί να τρώγαμε, αλλά το ένα μου μάτι ήταν κολλημένο στο αγοράκι μου. Κάποια στιγμή, η κόρη μου μου ζήτησε να τη βοηθήσω να κόψει το κρέας της με κάτι πλαστικά μαχαιροπήρουνα που μας είχαν δώσει και τότε, ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΣΤΙΓΜΗ, πήρα τα μάτια μου απο τον παιδότοπο….
Αυτό που ακολούθησε, πραγματικά δεν μπορώ να το εξηγήσω και τώρα που το ξανασκέφτομαι μου φέρνει δάκρυα στα μάτια… Απλά γύρισα το κεφάλι μου, κοίταξα στον παιδότοπο, δεν τον είδα… κι εκείνη τη στιγμή, λέω στον άντρα μου:
– Παντελή! ο Μάνος μας! είδα ένα παιδάκι να τρέχει έξω απο τον παιδότοπο – μήπως είναι αυτός; ΤΡΕΞΕ!!!
Πανικόβλητος ο άντρας μου πετάχτηκε και άρχισε να τρέχει. Είδε μια γυναίκα στην αντίθετη πλευρά να σέρνει ένα πιτσιρίκι και σκέφτηκε οτι τον είχαν αρπάξει! Εγώ μπήκα μέσα στον παιδότοπο και άρχισα να ψάχνω μέσα στα σπιτάκια. Γυρνούσα το κεφάλι μου δεξιά-αριστερα και παρακάλαγα να ξυπνήσω. Σκεφτόμουν: Όχι, δεν σου συμβαίνει αυτό…. είναι απλά ένα κακό όνειρο… σταμάτα το ΤΩΡΑ!!!
Θυμάμαι να με ρωτάνε πως ήταν… να τους τον περιγράφω… τι φορούσε… Ένας κύριος μου είπε να φωνάξω έναν σεκιούριτι να δώσει σήμα. Κοίταξα γύρω μου, αλλά δεν έβλεπα τίποτε… το μόνο που έβλεπα ήταν η άδεια μου ζωή χωρίς το μωρό μου…
–Πρέπει να βρείτε ένα σεκιούριτι, σε αυτές τις περιπτώσεις, το πρώτο που πρέπει να κάνεις, είναι να φωνάξεις το σεκιούριτι , μου ξαναλέει.
–Ναι, ναι πάω….σας παρακαλώ, μπορείτε να έχετε το νου σας το κοριτσάκι μου;
–ΝΑ ΤΟΣ!!
Γυρνάω και βλέπω τον άντρα μου να έρχεται απο την άλλη άκρη του ορόφου, κουβαλώντας στις πλάτες του τον μικρό μας «αναρχικό».
–Αυτός ο μπόμπιρας ήτανε;
-…….
Έχετε νιώσει ποτέ τη γή να χάνεται κάτω απο τα πόδια σας; Εγώ το ένιωσα σήμερα. Πέθανα και ήρθα ξανά στη ζωή… Όλα έγιναν τόσο γρήγορα και μέσα σ’ αυτό το μικρό χρονικό διάστημα ένιωσα τόσα πολλά συναισθήματα-αγωνία, τρόμο, απόγνωση, χαρά, ανακούφιση και ναι… λίγο τρέλα… εκεί βαθιά βαθιά σ’ ένα μικρό κομματάκι του μυαλού μου, κάτι έκανε «κλικ», λίγο γυάλισε το μάτι μου….
Κάθισα στο τραπέζι τρέμοντας ολόκληρη. Η μικρή μου καθισμένη στο καρεκλάκι της να με παρατηρεί αποσβολωμένη. Ήθελα να κλάψω, να ουρλιάξω, να γελάσω… δεν ξέρω.. όλα μαζί… Άκουσα τον άντρα μου να μου λέει οτι τον βρήκε μπροστά απο τις κυλιόμενες σκάλες. Μου έλεγε: «Έλα ηρέμησε τώρα, πάει πέρασε«… κι εγώ σκεφτόμουν: κι αν τον άρπαζε κάποιος; κι άν έπεφτε στις κυλιόμενες και τραυματιζόταν; κι αν; ….κι άν… και δεν μπορούσα να σταματήσω να νιώθω υπεύθυνη γι’ αυτό που συνέβη.
Παραπάνω ανέφερα οτι συνέβη κάτι ανεξήγητο, αλλά δεν διευκρίνισα τι ήταν αυτό. Τη στιγμή που κοίταξα στον παιδότοπο και δεν τον είδα, είπα στον άντρα μου οτι είδα ένα παιδάκι να τρέχει έξω απο τον παιδότοπο. Στην πραγματικότητα -κι αυτό το συνειδητοποίησα πολύ αργότερα που ξανασκέφτηκα τα γεγονότα με ηρεμία- δεν είχα δει το γιο μου να τρέχει, δεν είχα δει κανένα παιδάκι….απλά οι λέξεις μου βγήκαν ασυναίσθητα, πριν προλάβω να σκεφτώ… δεν ήμουν καν σίγουρη οτι το παιδί έλειπε απο τον παιδότοπο, βαθιά μέσα μου όμως, ήξερα οτι κάτι είχε συμβεί…
Ξέρω οτι όλα αυτά ακούγονται μπερδεμένα κι εγώ η ίδια δεν μπορώ να το εξηγήσω. Να ήταν άραγε το ένσικτο της μάνας; Δεν ξέρω… Το μόνο που ξέρω είναι οτι φτάνει μια μόνο στιγμή για να γίνει το κακό.
ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΣΤΙΓΜΗ!
—
Έχεις μια ιστορία να μας πεις;
Ανυπομονούμε να τη διαβάσουμε!
Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Σορυ που θα σου πω μια αποψη που δεν θα σε κάνει να νιώσεις καλά αλλα είσαι και εσύ και ο αντρας υπεύθυνοι. Έχω 3 παιδάκια δεν μου έχει συμβεί ποτέ. Το Ρίβερ το ξέρω και ξέρω που το άφησες μωρο παιδί και καθησες να φας. Μακάρι μα μην μου συμβεί που δεν θα συμβεί γιατι και τα μεγάλα μου παιδιά σε ακομα σε μέρος που είναι αφύλαχτο δεν τα αφηνω και ειδικά στα εμπορικά ούτε να κουνηθούν απο την καρέκλα τους, αλλα και να μου συμβεί και θα είμαι υπεύθυνη που χάθηκε και δεν συμφωνώ ότι μπορεί να συμβεί παιδάκια είναι. Επειδή παιδάκια είναι τα μάτια μας 134
Ωωωωχχχχ.... Τώρα πρόσεχε ακόμα περισσότερο. Μη σου πω να βάλεις στα παιδια GPS γιατι συνήθως όταν κατηγορούμε κάτι τότε έρχεται στο πιάτο μας που δεν στο εύχομαι αλλ´α σε μένα συμβαίνει συνέχεια.
συμφωνω απολυτα.ακομα και στο σουπερ μαρκετ, εχω 2 παιδακια παμε οικογενειακος.τα βαζουμε στο καροτσι και τα δυο το ενα στο καθισμα 1,5 χρ και το μεγαλυτερο 4 χρ. μεσα μαζι με τα ψωνια.που να μην εχω τιποτα στο σπιτι δεν παω για ψωνια πουθενα μονη με τα παιδια.δεν θελει πολυ να γινει το κακο.τρελαμενη οτι θα μου τα αρπαξουν!
Ειναι πολυ ευκολο να χαθουν τα παιδια... εγω χαθηκα 2 φορες και οχι οτι η μητερα μου ηταν ανευθυνη απλα κοριτσια γινεται!!!! Ημουν 5 ετων μεναμε Γερμανια τοτε και η μητερα μου εκανε δουλειες στο σπιτι ενω εγω επαιζα με το ποδηλατακι μου... θυμαμαι να βγαινω στην αυλη και να φευγω για να παω στο εστιατοριο που διατηρουσε η οικογενεια μου 1 χιλιομετρο μακρια.... και πηγα. Η μητερα μου σε εξαλλη κατασταση με βρηκε στο μαγαζι να τρωω παγωτο... θα μπορουσε να ειχε γινει το οτιδηποτε τοτε εγω ομως δε καταλαβα οτι εκανα κατι κακο ημουν μια χαρα. Τη δευτερη φορα ομως ημουν 8 χρονων και μενεμε Ελλαδα σε επαρχιακη πολη και ειχαμε παει για ψωνια με μια φιλη της μαμας και τη μαμα μου... ενω περπατουσαμε στον πεζοδρομο εκεινες μπηκαν σε ενα μαγαζι ενω εγω προχωρησα ευθεια θυμαμαι οτι ειχα τρομοκρατηθει εβλεπα τους αλλους τοσο ψηλους και βιαστικους να με προσπερνανε και εβαλα τα κλαματα ωσπου ηρθε κοντα μου θυμαμαι μια κοπελα με ρωτησε τι εγινε και με ανεβασε σε ενα ψηλο σημειο να βλεπω για να γνωρισω τη μαμα μου... δεν πρεπει να περασαν πανω απο 5 λεπτα αλλα εμενα μου φανηκαν αιωνας,,, και το τονιζω η μητερα μου ειναι και ηταν παντα διπλα μας απλα δε θελει πολυ να γινει το κακο.
ευχομαι καμια μανουλα να περάσει ότι περασες αλλά έχω μια αποροία στους παιδότοπους δεν υπάρχουν υπεύθηνες που επιβλέπουν τα παιδάκια?? η μικρή μου ειναι πολυ μικρή ακόμα για να πάμε σε παιδότοπο αλλά μου φένεται αδιανόητο σε ενα μέρος γεμάτο με παιδάκια να γίνεται κάτι τέτοιο... και δεν το λέω για σενα αλλά για το κατάστημα
Πριν πάρα πολλά χρόνια,δηλαδή πρέπει να ήμουν 5 χρονών έχω πάει με τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα του εξωτερικού όπου μέναμε.Η μαμά και η γιαγιά είχαν αποφασίσει εκείνη τη μέρα να ψωνίσουν και από τους 12 ορόφους που διέθετε το κατάστημα,Εγώ θυμάμαι ότι είχα κουραστεί και ήθελα να πάω σπίτι,αλλά σα μικρή που ήμουν εμένα θα άκουγαν.Φτάνουμε λοιπόν στον όροφο με τα υφάσματα και όλα τα είδη ραπτικής.Βαρεμάρα για μένα,ώσπου το βλέπω εκεί κοντά μου.Το φόρεμα της Σταχτοπούτας σε μια κούκλα. Ένα υπέροχο φόρεμα και μου φάνταζε τότε τεράστιο και το τούλι που είχε απίστευτο και φουσκωτό.Τι κάνω εγώ περιεργαζόμουν το φουστάνι,(ακόμα θυμάμαι το αγγιγμα του σατεν και πόσο ωραίο φαίνονταν)και όπως είχα ξαπλώσει και το χάζευα με πήρε ο ύπνος.Με ενοχλούσε και το φως από το πολυκατάστημα όποτε κύλησα κάτω απο το τεραστιο φουστάνι και κοιμήθηκα για τα καλά.Κάτι φωνές και φασαρίες που άκουγα στον ύπνο μου ούτε που έδωσα σημασία.Ήμουν με τη Σταχτοπούτα και το υπέροχο φουστάνι της.¨Ακουγα το όνομα μου αλλά κοιμόμουν.(ακόμα και τώρα δε μου αρέσει να μου διακόπτουν τον ύπνο μου).Δεν ξέρω πόσες ώρες πέρασαν ώσπου είδα μια αστυνομικίνα να με κοιτάει καθως ανοιγα τα ματακια μου και να μου λέει ότι πρέπει να βγω απο τη κρυψώνα μου γιατί η Σταχτοπούτα έπρεπε να φύγει επειδή πλησίαζαν μεσανύχτα.Βγαίνοντας από τη κρυψώνα μου είδα τους γονεις μου εμβρόνητους να με κοιτανε με ανακούφιση και όλη την αστυνομία επίσης. Καλά καταλάβατε δεν ήμουν ήσυχο παιδί....και μετά η μαμά και η γιαγιά δεν με πηραν μαζι τους στα ψωνια ξανά μέχρι που μεγάλωσα λιγάκι.
Με αυτο το αγχος ζω. Ειναι εφιαλτης. Δεν θελω να το ζησω,τρεμω στην σκεψη.