μαμά Ρούλα
Τις προάλλες διάβαζα την ιστορία μιας μαμάς που νόμιζε οτι έχασε το κοριτσάκι της μέσα απο το σπίτι, αλλά αυτό είχε κρυφτεί στη ντουλάπα. Ομολογώ πως θεώρησα λίγο υπερβολική την αντίδραση της μαμάς, μιας και το περιστατικό διαδραματίστηκε μέσα στο σπίτι και χαμογέλασα στη σκέψη της σκανταλιάρας μικρούλας! Είπα μέσα μου : εντάξει, χαλάρωσε. Για φαντάσου να σου συνέβαινε κάτι αντίστοιχο εκτός σπιτιού – τί θα έκανες τότε;
Πραγματικά πιστεύω οτι πολλές φορές ο Θεός ακούει τις σκέψεις μας και γελάει, και σήμερα βρέθηκα στην πολύ δυσάρεστη θέση να το ανακαλύψω…
Το εμπορικό κέντρο RIVER WEST έχει στον 3ο όροφο ένα μικρό παιδότοπο. Είναι όμορφα γιατί έχει παιχνιδάκια για τα πιο μικρά παιδάκια, ενώ μια κοπέλα απασχολεί τα μεγαλύτερα με διάφορες δραστηριότητες. Οι γονείς μπορούν να καθήσουν δίπλα, να γευματίσουν ή να πιούν τον καφέ τους και παράλληλα να προσέχουν τα παιδιά. Παραγγέλνουμε λοιπόν φαγητό, ο μικρός μου (19 μηνών) με καμία δύναμη να καθίσει να φάει, τον βάλαμε ξανά μέσα να συνεχίσει το παιχνίδι. Μετά απο λίγο έρχεται η κορούλα μου (3 ετών) και κάθεται μαζί μας. Πρέπει σε αυτό το σημείο να τονίσω οτι γενικότερα ζω με τον παράλογο φόβο οτι μπορεί κάποιος να μου αρπάξει τα παιδιά μου. Δεν ξέρω γιατί-ίσως επειδή πέρασα τόσα πολλά για να γίνω μάνα, ίσως επειδή ο κόσμος έχει αγριέψει τόσο πολύ… δεν ακούμε και λίγα κάθε μέρα… Τέλος πάντων, μπορεί να τρώγαμε, αλλά το ένα μου μάτι ήταν κολλημένο στο αγοράκι μου. Κάποια στιγμή, η κόρη μου μου ζήτησε να τη βοηθήσω να κόψει το κρέας της με κάτι πλαστικά μαχαιροπήρουνα που μας είχαν δώσει και τότε, ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΣΤΙΓΜΗ, πήρα τα μάτια μου απο τον παιδότοπο….
Αυτό που ακολούθησε, πραγματικά δεν μπορώ να το εξηγήσω και τώρα που το ξανασκέφτομαι μου φέρνει δάκρυα στα μάτια… Απλά γύρισα το κεφάλι μου, κοίταξα στον παιδότοπο, δεν τον είδα… κι εκείνη τη στιγμή, λέω στον άντρα μου:
– Παντελή! ο Μάνος μας! είδα ένα παιδάκι να τρέχει έξω απο τον παιδότοπο – μήπως είναι αυτός; ΤΡΕΞΕ!!!
Πανικόβλητος ο άντρας μου πετάχτηκε και άρχισε να τρέχει. Είδε μια γυναίκα στην αντίθετη πλευρά να σέρνει ένα πιτσιρίκι και σκέφτηκε οτι τον είχαν αρπάξει! Εγώ μπήκα μέσα στον παιδότοπο και άρχισα να ψάχνω μέσα στα σπιτάκια. Γυρνούσα το κεφάλι μου δεξιά-αριστερα και παρακάλαγα να ξυπνήσω. Σκεφτόμουν: Όχι, δεν σου συμβαίνει αυτό…. είναι απλά ένα κακό όνειρο… σταμάτα το ΤΩΡΑ!!!
Θυμάμαι να με ρωτάνε πως ήταν… να τους τον περιγράφω… τι φορούσε… Ένας κύριος μου είπε να φωνάξω έναν σεκιούριτι να δώσει σήμα. Κοίταξα γύρω μου, αλλά δεν έβλεπα τίποτε… το μόνο που έβλεπα ήταν η άδεια μου ζωή χωρίς το μωρό μου…
–Πρέπει να βρείτε ένα σεκιούριτι, σε αυτές τις περιπτώσεις, το πρώτο που πρέπει να κάνεις, είναι να φωνάξεις το σεκιούριτι , μου ξαναλέει.
–Ναι, ναι πάω….σας παρακαλώ, μπορείτε να έχετε το νου σας το κοριτσάκι μου;
–ΝΑ ΤΟΣ!!
Γυρνάω και βλέπω τον άντρα μου να έρχεται απο την άλλη άκρη του ορόφου, κουβαλώντας στις πλάτες του τον μικρό μας «αναρχικό».
–Αυτός ο μπόμπιρας ήτανε;
-…….
Έχετε νιώσει ποτέ τη γή να χάνεται κάτω απο τα πόδια σας; Εγώ το ένιωσα σήμερα. Πέθανα και ήρθα ξανά στη ζωή… Όλα έγιναν τόσο γρήγορα και μέσα σ’ αυτό το μικρό χρονικό διάστημα ένιωσα τόσα πολλά συναισθήματα-αγωνία, τρόμο, απόγνωση, χαρά, ανακούφιση και ναι… λίγο τρέλα… εκεί βαθιά βαθιά σ’ ένα μικρό κομματάκι του μυαλού μου, κάτι έκανε «κλικ», λίγο γυάλισε το μάτι μου….
Κάθισα στο τραπέζι τρέμοντας ολόκληρη. Η μικρή μου καθισμένη στο καρεκλάκι της να με παρατηρεί αποσβολωμένη. Ήθελα να κλάψω, να ουρλιάξω, να γελάσω… δεν ξέρω.. όλα μαζί… Άκουσα τον άντρα μου να μου λέει οτι τον βρήκε μπροστά απο τις κυλιόμενες σκάλες. Μου έλεγε: «Έλα ηρέμησε τώρα, πάει πέρασε«… κι εγώ σκεφτόμουν: κι αν τον άρπαζε κάποιος; κι άν έπεφτε στις κυλιόμενες και τραυματιζόταν; κι αν; ….κι άν… και δεν μπορούσα να σταματήσω να νιώθω υπεύθυνη γι’ αυτό που συνέβη.
Παραπάνω ανέφερα οτι συνέβη κάτι ανεξήγητο, αλλά δεν διευκρίνισα τι ήταν αυτό. Τη στιγμή που κοίταξα στον παιδότοπο και δεν τον είδα, είπα στον άντρα μου οτι είδα ένα παιδάκι να τρέχει έξω απο τον παιδότοπο. Στην πραγματικότητα -κι αυτό το συνειδητοποίησα πολύ αργότερα που ξανασκέφτηκα τα γεγονότα με ηρεμία- δεν είχα δει το γιο μου να τρέχει, δεν είχα δει κανένα παιδάκι….απλά οι λέξεις μου βγήκαν ασυναίσθητα, πριν προλάβω να σκεφτώ… δεν ήμουν καν σίγουρη οτι το παιδί έλειπε απο τον παιδότοπο, βαθιά μέσα μου όμως, ήξερα οτι κάτι είχε συμβεί…
Ξέρω οτι όλα αυτά ακούγονται μπερδεμένα κι εγώ η ίδια δεν μπορώ να το εξηγήσω. Να ήταν άραγε το ένσικτο της μάνας; Δεν ξέρω… Το μόνο που ξέρω είναι οτι φτάνει μια μόνο στιγμή για να γίνει το κακό.
ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΣΤΙΓΜΗ!
—
Έχεις μια ιστορία να μας πεις;
Ανυπομονούμε να τη διαβάσουμε!
Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Και ο Μπεν Νιντχαμ έτσι δεν χάθηκε? Ακόμη τον ψάχνουν,,, ? Μεγάλη προσοχη
Πράγματι πολυ άσχημη εμπειρία για μια μανούλα !αλλα επειδή ξέρω πολυ καλά το συγκεκριμένο εμπορικό δεν υπαρχει επιβλέψει απο καμία κοπέλα στα σπιτάκια που αναφέρεις η κάθε μαμά φυλάει το παιδι της!απλα λέω μηπως μπερδευτηκες
Ποπο βρε κοπελάρα μου αγωνία που πέρασες! Να το ξεχάσετε γρήγορα! Το καλοκαίρι που μας πέρασε-22 μηνών η μικρή- είμαστε με την μικρή και τον σύζυγο στην παιδική χάρα στον πεζόδρομο της Νεας Μάκρης. Είναι στην ουσία δίπλα στον δρόμο και χωρίς περίφραξη που να βοηθάει, οπότε εγώ κάθομαι στην σκάλα της τσουλήθρας και την βοηθάω να ανέβει και ο σύζυγος στο τελείωμα της τσουλήθρας και την περιμένει. Παιδάκια πολλά, πανικός, η μικρή περιμένει την σειρά της κάνει τσουλήθρα και περνάει κάτω απο ένα γεφυράκι καθε φορά και έρχεται σε μένα. Εννοείται κάθε φορά την παρακολουθούμε. Κάποια στιγμή κάνει τσουλήθρα και την περιμένω να έρθει από την συνηθισμένη διαδρομή και έχει περάσει το λογικό διάστημα που θα ερχόταν και δεν είναι μπροστά μου. Φωνάζω μέσα στον πανικό στον σύζυγο αν είναι μαζί του κι εκείνος μου λέει πως νόμιζε πως είναι μαζί μου...ΜΕ λούζει κρύος ιδρώτας και τρέχω προς τον δρόμο ενώ ο σύζυγος την ψάχνει τριγύρω. Η μικρή ευτυχώς είχε περάσει πίσω μου (κάνοντας τον άλλο κύκλο για να έρθει σε εμένα, με προσπέρασε) και είναι στο γκαζόν και χαζεύει...Το τι μου πέρασε από το μυαλό (να την χτυπήσει αυτοκίνητο, να την πάρει κάποιος, να την δαγκώσει σκύλος...)δεν λέγεται...
και κατι αλλο οταν βγω απο το σπιτι με τα μικρα τους φοραω παντα πορτοκαλι εντονο φωσφοριζε. χρωμα που κανει μπαμ!!! και μια στο εκατομυριο να ξεφυγει, παιδικη χαρα ας πουμε που τρεχουν συνεχεια, δεν υπαρχει καμια περιπτωση να μην τα παρατηρησω οτι κουνηθηκαν.ολοι τους φορανε ροζ, γκρι, μπλε, καφε, αντε να παρακολουθησεις δυο παιδια που μπορει να παιζουν στην μια ακρη το ενα και στην αλλη το αλλο.ετσι κι εμεις φοραμε τα πορτοκαλια μας και φυγαμε!
θεωρώ ότι μπορεί να συμβεί αυτό που περιγράφεις και γι'αυτό θέλει πολλή προσοχή. αλλά σοβαρά ζήτησες από τον ξένο κύριο να έχει στο νου του το κοριτσάκι σου ενώ έψαχνες το χαμένο αγοράκι? Γιατί να μην την πάρεις μαζί? Εμένα αυτό μου φαίνεται ανεύθυνο.