Το παιδί ζωγραφίζει στους τοίχους (του σαλονιού)

Aπό τότε που το παιδί αρχίζει να απλώνει τα… πλοκάμια του και πέρα από το ρηλάξ-καρεκλάκι-παρκοκρεβατάκι-κτλ, έρχεται αντιμέτωπο με μια πληθώρα «ΜΗ!» και «ΟΧΙ!»

«Μη βγαίνεις στο μπαλκόνι!«

«Όχι το τηλέφωνο! Όχι!«

«Μηηηηη, θα σε πατήσει το αυτοκίνητο!«

«Όχι, το βάζο της μαμάς!«

«Μην ανοίγεις το ντουλάπι!«

«ΟΧΙ το μαχαίρι! ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ!»

«Μηην σκαρφαλώνεις στη βιβλιοθήκη!«

«Όχι, τα τσιγάρα του μπαμπά!«

«Μην βάζεις το παπούτσι της μαμάς στο στόμα!«

Ουφ! Τόσα όχι και τόσα μη που ειλικρινά ώρες ώρες τα λυπάμαι τα έρμα… Όχι, για σκεφτείτε πόσες φορές μέσα στη μέρα αναφωνείτε αυτές τις δύο (και άλλες συγγενικές) λεξούλες…

Ο κόσμος μας ΔΕΝ είναι φτιαγμένος για τα παιδιά. Και όχι, δεν μιλάω για το φυσικό κόσμο, μιλάω για αυτόν που οι ίδιοι οι άνθρωποι δημιουργήσαμε, τάχα μου για τη βόλη μας… Ποια βόλη; Που αναγκάζουμε το είδος μας να ξεκινάει τη ζωή του μέσα στην άρνηση και την απαγόρευση;

Από τότε που η Αθηνά άρχισε να ανακαλύπτει τον κόσμο, έχω αποφασίσει -απο κοινού με τον μπαμπά της φυσικά- να είμαι όσο πιο χαλαρή γίνεται. Όχι, δεν την αφήνω να παίζει με μαχαίρια, πούρα και απορρυπαντικά, όμως να… σε κάποια πράγματα είμαι πολύ λάσκα.

Ας πούμε στη ζωγραφική στον τοίχο! Γιατί πρέπει να περιορίσω τη δίψα της για «τέχνη» σε μία κόλλα χαρτί; Και γιατί δηλαδή πρέπει σώνει και ντε το σαλόνι μου να έχει κάτασπρο τοίχο; Και γιατί ο κάτασπρος τοίχος να θεωρείται καλύτερος από έναν τοίχο στον οποίο έχει δημιουργήσει το ίδιο μου το παιδί;

Το σπίτι μας φτιάχνεται από εμάς τους ίδιους. Γιατί να βάζουμε πινελιές μόνο οι μεγάλοι και όχι και τα παιδιά μας;

Πολύ το γουστάρω το σαλόνι μας με το νέο του λουκ! Άσε που συνεχώς αλλάζει μιας και οι ζωγραφιές ολοένα και αυξάνονται.

Βαρέθηκα τα πρέπει και τους τύπους και τα στερεότυπα με τα οποία ζούμε πια… Τι στο καλό; Από τις σπηλιές ξεκινήσαμε, μην ξεχνιόμαστε…

Ζωγράφισε, παιδί μου! Ζωγράφισε όσο θέλεις, αρκεί πάντα να με κοιτάς με αυτό το χαμόγελο ευτυχίας μετά από κάθε σου νέα δημιουργία!