Aπό τότε που το παιδί αρχίζει να απλώνει τα… πλοκάμια του και πέρα από το ρηλάξ-καρεκλάκι-παρκοκρεβατάκι-κτλ, έρχεται αντιμέτωπο με μια πληθώρα «ΜΗ!» και «ΟΧΙ!»
«Μη βγαίνεις στο μπαλκόνι!«
«Όχι το τηλέφωνο! Όχι!«
«Μηηηηη, θα σε πατήσει το αυτοκίνητο!«
«Όχι, το βάζο της μαμάς!«
«Μην ανοίγεις το ντουλάπι!«
«ΟΧΙ το μαχαίρι! ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ!»
«Μηην σκαρφαλώνεις στη βιβλιοθήκη!«
«Όχι, τα τσιγάρα του μπαμπά!«
«Μην βάζεις το παπούτσι της μαμάς στο στόμα!«
Ουφ! Τόσα όχι και τόσα μη που ειλικρινά ώρες ώρες τα λυπάμαι τα έρμα… Όχι, για σκεφτείτε πόσες φορές μέσα στη μέρα αναφωνείτε αυτές τις δύο (και άλλες συγγενικές) λεξούλες…
Ο κόσμος μας ΔΕΝ είναι φτιαγμένος για τα παιδιά. Και όχι, δεν μιλάω για το φυσικό κόσμο, μιλάω για αυτόν που οι ίδιοι οι άνθρωποι δημιουργήσαμε, τάχα μου για τη βόλη μας… Ποια βόλη; Που αναγκάζουμε το είδος μας να ξεκινάει τη ζωή του μέσα στην άρνηση και την απαγόρευση;
Από τότε που η Αθηνά άρχισε να ανακαλύπτει τον κόσμο, έχω αποφασίσει -απο κοινού με τον μπαμπά της φυσικά- να είμαι όσο πιο χαλαρή γίνεται. Όχι, δεν την αφήνω να παίζει με μαχαίρια, πούρα και απορρυπαντικά, όμως να… σε κάποια πράγματα είμαι πολύ λάσκα.
Ας πούμε στη ζωγραφική στον τοίχο! Γιατί πρέπει να περιορίσω τη δίψα της για «τέχνη» σε μία κόλλα χαρτί; Και γιατί δηλαδή πρέπει σώνει και ντε το σαλόνι μου να έχει κάτασπρο τοίχο; Και γιατί ο κάτασπρος τοίχος να θεωρείται καλύτερος από έναν τοίχο στον οποίο έχει δημιουργήσει το ίδιο μου το παιδί;
Το σπίτι μας φτιάχνεται από εμάς τους ίδιους. Γιατί να βάζουμε πινελιές μόνο οι μεγάλοι και όχι και τα παιδιά μας;
Πολύ το γουστάρω το σαλόνι μας με το νέο του λουκ! Άσε που συνεχώς αλλάζει μιας και οι ζωγραφιές ολοένα και αυξάνονται.
Βαρέθηκα τα πρέπει και τους τύπους και τα στερεότυπα με τα οποία ζούμε πια… Τι στο καλό; Από τις σπηλιές ξεκινήσαμε, μην ξεχνιόμαστε…
Ζωγράφισε, παιδί μου! Ζωγράφισε όσο θέλεις, αρκεί πάντα να με κοιτάς με αυτό το χαμόγελο ευτυχίας μετά από κάθε σου νέα δημιουργία!
Είμαι η μαμά της Αθηνάς, του Αρχέλαου και του Άγγελου. Λατρεύω τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Όπως άλλωστε λατρεύω το να είμαι μαμά! Σπούδασα Ιατρική, ασχολήθηκα από νωρίς με τη μουσική, το γράψιμο και ένα σωρό άλλα πράγματα ώσπου με κέρδισε τελικά το internet που συνδυάζει τα πάντα! Ευχαριστώ που διαβάζετε το Είμαι Μαμά! Κατά κάποιο τρόπο, παιδάκι μου είναι και αυτό! :)
Το σπίτι μας είναι σχεδόν όλο ζωγραφισμένο με πολύ μεράκι από τον γιο μου κ το λατρεύουμε!!!!!!!!
υπεροχο... κι εγω μικρη ζωγραφιζα τουσ τοιχους... η μαμα μου ειχε βρει τη λυση στο υπεροχο βετεξ τησ...
Διάβασα αρκετά σχόλια και πραγματικά εντιποσιασιάστικα με το πάθος που έχουμε οι περισσότερες!!! ποσο ευκολα ξεκατινιαζόμαστε οι γυναίκες!! ποσο κακές και πόσο μελιστάλακτες μπορούμε να γίνουμε!! ποσο μπορούμε να αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια!! και να λέμε το ίδιο πράμα με διαφωρετικά λόγια ετσι σε κουβέντα να βρησκόμαστε... και για να προκαλέσω και λίγο θα πω κι εγω μια αποψη ίσος και ψιλοχοντροασχετη με το θέμα. Αναρωτιέμε αν τις ώρες που κάθομε μπροστα στην οθόνη και προσπαθώ να λύσω τις απορίες-ανασφαλειες για το τι ειναι σωστό να κανω ως μανα και τι λάθος ,τις αφιέρωνα σκυμένη πάνω απο τα παιδάκια μου αφουγκραζόμενη τις ψυχούλες τους...Μήπως ειχα καλύτερα αποτελέσματα? Και θα μου πείτε και δικαίος: "αντε στα παιδακια σου και παράτα μας" Αλα ναι ειμαι και γω μια ορκισμενη μάνα που θελω να ειμαι master μαμα και κατω απο τη σημαια του ενδιαφέροντος για τα παιδιά μου να ξεκατινιάζομαι και να αυτοθαυμάζομαι και να εκτονόνομε γιατι πως αλιός θα περάσει η ρημάδα η καθημερινότητα?
Σηγνώμη για το κακογραμένο κείμενο, βαρέθικα να το διορθόσω, ελπίζω να μην δυσκολευτείτε να το κατανοήσετε αν μπήτε στον κόπο να το διαβάσετε.
ΜΗΤΕΡΕΣ ΚΑΤΙΝΕΣ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ BLOG ΜΑΜΑΔΩΝ,ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ BLOG ΚΥΡΑΔΩΝ......
Με πολυ αγαπη , κατανοηση, φρικη και σεβασμο σε ολες τις μαμαδες ..θα θελα να επαναφερουν στην καλα "θαμμενη" μνημη ολα αυτα που καναμε και μεις ως παιδια..μικρα ή μεγαλυτερα στο σπιτι μας..ή στις δολιες και ταλαιπωρες μανουλες/γιαγιαδες μας..Μην βλεπετε τοοοοοοση πια τηλεοραση, δεν ειμααστε ευτυχως Αμερικη..και να βαλει ο Θεος το χερακι του ..και μεις δεν θα γινουμε...Εκτος απο τα απορρυπαντικα που θα επιστρατευσετε ..καντε το ιδιο και στον παιδικο ρομαντισμο που οι καταστασεις που ζουμε πανε να μας κλεψουν...Ας χαμογελασουμε στα παιδια μας ακομη και οταν κανουν κατα "το πρωτοκολλο" αταξιες...Δεν πειραζει παντα να κανουν αταξιες..ουτε να τα κακομαθαινουν και λιγακι οι γονεις μας ή τα πεθερικά μας..όλα χρειαζονται!Καλο βραδυ σε ολες..