Μετά από δυο κατραπακιές, το όνειρο!

μαμά Ελένη

Διαβάζοντας όλες τις μανούλες, νιώθω πως ήρθε η ώρα να σας διηγηθώ και τη δική μου ιστορία.

Γνώρισα το αντράκι μου το 2002… Από τότε είμαστε αχώριστοι! Περάσαμε 6 υπέροχα χρόνια μέχρι να αποφασίσουμε να παντρευτούμε το 2008 (από τις πιο μαγικές στιγμές της ζωής μου).

Ο πρώτος χρόνος της κοινής μας πορείας ήταν, μπορώ να πω, από τους πιο ωραίους που έχω να θυμάμαι… και εκεί που λες «Όλα πάνε τέλεια και νιώθω υπερευτυχισμένος» σου έρχεται η κατραπακιά για να σε επαναφέρει στην πραγματικότητα.

Διαγνώστηκε στον άντρα μου καρκίνος… εκεί ξεκινάει ο αγώνας μας. Είναι αυτό που λέμε όλοι: το έχουμε ζήσει μέσα από κάποιο συγκενικό μας πρόσωπο, αλλά σε εμάς δε θα συμβεί ποτέ… Λες και είμαστε από σίδερο ή δε ξέρω και γω από τι!!

Χειρουργεία, βιοψίες, χημειοθεραπείες… ούτε μπορώ να ξεχάσω αυτούς τους μήνες και να προσπαθώ να είμαι πάντα με το χαμόγελο στα χείλη για να στηρίξω τον άντρα μου και όχι μόνο… Να τρέχεις από γιατρό σε γιατρό και να σου λένε κιόλας ότι υπάρχει πιθανότητα να μην μπορέσεις να κάνεις παιδάκια. Για να μην σας κουράζω με αυτά, δόξα το Θεό είμαστε καλά…

Μετά από λίγους μήνες, αφού είχαμε τελειώσει τις χημειοθεραπείες και είχαμε και την έγκριση του γιατρού, ξεκινήσαμε τις προσπάθειες για νινάκι… Με την δεύτερη φορά πιάσαμε!!! ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!!! Δεν το περιμέναμε με τιποτα… Για να είμαι ειλικρινείς, δε ξέρω αν χάρηκα τόσο πολύ. Ίσως να μην περίμενα να συμβεί τόσο γρήγορα, ίσως να μην είχα συνέλθει τελείως από την περιπέτεια που είχαμε περάσει, δεν ξέρω γιατί… Σημασία εχει ότι δεν έπρεπε να είμαι αχάριστη, ο Θεός μας έστειλε το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσαμε να είχαμε στη ζωή μας… Και όμως εγώ μελαγχολική.

Έρχεται λοιπόν και η δεύτερη κατραπακιά… Μετά από τις πρώτες εξετάσεις, μαθαίνουμε ότι έχουμε και οι δύο στίγμα… Και εκεί αρχίζει μία περίοδος αναμόνης, κλαμάτων, νεύρων , κατάθλιψης, αφαγίας… Μέχρι να ολοκληρωθεί ο μοριακός έλεγχος για να δούμε αν θα προχωρούσε αυτή η εγκυμοσύνη. ΔΟΞΑ ΤΟ ΘΕΟ όλα πηγαν μια χαρά, διαφορετικοί τυποι στίγματος.

Εκεί άρχισα να νιώθω και το φρατζολάκι μου στην κοιλίτσα μου… ταρακουνήθηκα και από εκεί και πέρα άρχισε πάλι το όνειρο για μένα ζώντας μέσα σε αυτό.

Ερχόμενοι στο σήμερα -και ζητώντας συγνώμη αν σας κούρασα- θέλω να σας πω ότι έχω μία υπέροχη κοράκλα 15 μηνών και θέλω απλά να ευχαριστήσω τον Θεό και τον άντρα μου για αυτό το υπέροχο θαύμα που έχω στην αγκαλιά μου… Το μόνο που προσεύχομαι πια στη ζωή μου να έχουμε υγεία ο άντρας μου και εγώ και να δουμε την κοράκλα μας να μεγαλώνει, να παντρεύεται και να τις μεγαλώσουμε και τα δικά της παιδάκια…

»Τα όνειρα είναι για όλους, κανένας δε θα μας τα στερήσει…»

Είμαι μια χαζομανούλα και σας ευχαριστώ πάρα πολύ που διαβάσατε και την δική μου ιστορία…

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com