Μου λείπεις, μανούλα!
Μου λείπεις, μανούλα!
Ειμαι η Αντα απο την Αθηνα, μητερα μιας κουκλιτσας 2 μολις χρονων (σβησαμε κερακια πριν απο λιγες ημερες) και κορη μιας υπεροχης μανουλας που δεν θα γνωρισει δυστυχως το υπεροχο πλασματακι μου, το οποίο ακουει στο ονομα της…
Κι αυτο γιατι εχασα τη μαμα μου απο καρκινο του μαστου πριν απο 4χρονια. Καθε χρονο απο τοτε που την εχασα συγκινουμαι τρομερα που δεν μπορω να φωναξω κι εγω οπως καθε ανθρωπος στη γη τη λεξη ΜΑΜΑ! Την ακουω πλεον μονο απο την κορη μου. Δεν εχω συνειδητοποιησει ακομα οτι δεν θα την ξαναδω, νομιζω οτι εχει παει καπου μακρια ενα ταξιδακι και θα με παρει τηλεφωνο για να μπορεσω να ξαναπω τη λεξη ΜΑΜΑ!
Απο τοτε που απεκτησα το δικο μου βλασταρι συγκινουμαι ακομα περισσοτερο στη γιορτη της μητερας, διοτι ειναι αδικο να μην γνωρισει η μικρη μου τη δικη μου μαμα, της μιλαω για αυτην σα να ειναι εδω και θελω να τη γνωρισει μεσα απο μενα.
Η δικη μου μαμα δεν ηταν στο γαμο μου, δεν ηταν στη γεννηση του πρωτου μου παιδιου και δεν θα ειναι παρουσα στις χαρες και στις λυπες μου ξανα. Μεγαλη στεναχωρια να γεννας και να μην εχεις τη μητερα σου στο πλαι σου, κανεις δεν μπορει να παρει τη θεση της, ουτε ο αντρας μου, ουτε η πεθερα μου, ουτε η αδερφη μου που ηταν ολοι εκει για να γνωρισουν το μωρακι μου! Εγω ηθελα τη ΜΑΝΑ μου!
Και ξερω οτι δεν ειμαι η μονη που εχει χασει τη μητερα της και μονο εκεινες που εχουν περασει παρομοια ιστορια με τη δικη μου θα καταλαβουν πώς ειναι να πορευεσαι στη ζωη χωρις το στηριγμα σου! Η ΜΑΝΑ ειναι αναντικαταστατη. Ο ρολος της μοναδικος! Θελω πολυ να ειμαι στο πλαι της δικης μου κορης οταν θα αποκτησει το δικο της παιδακι, δεν θελω να χασω τιποτα απο τη ζωη της, διοτι η απουσια ποναει πολυ και δεν θα ηθελα να βαλω την Ελενη μου σε αυτη τη θεση.
Δεν ξερω αν εχω κληρονομησει το γονιδιο του καρκίνου απο τη μητερα μου και δεν θελω να μαθω ποτε. Φροντιζω ομως καθε χρονο να κανω ΟΛΕΣ τις απαραιτητες εξετασεις μου (ΠΑΠ, Υπερηχο ή Μαστογραφια) για να νιωθω ασφαλης οτι θα μεγαλωσει η κορη μου μαζι μου και θα με χαιρεται μεχρι τα γεραματα.
Η δικη μου η μανουλα εφυγε στα 55 της! Εγω ελπιζω να μεινω λιγο παραπανω να δω κι εγγονια!!
Συγνωμη για το μεγαλο κειμενο, θελω ομως να θυμουνται ολες οι μανουλες οτι ο καρκινος μας αφορα ολες και πρεπει να εξεταζομαστε συχνα απο τη στιγμη που αποκταμε παιδια!
Χρονια Πολλα σε ολες μας λοιπον, με υγεια και αγαπη!
Μανουλα, μου λειπεις ΠΟΛΥ…..
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Με κόπο συγκρατώ τα δάκρυα μου... Η απώλεια του γονιού είναι μια πληγή που δεν ξεπερνιέται...Ένα κομμάτι της ψυχής μας που χάνουμε... Εγώ έχασα πατέρα πριν από 14 χρόνια στα 22 μου και όταν μιλάω για αυτό ακόμα βουρκώνω.. Λυπάμαι που δεν ήταν κοντά μας στις μεγάλες μας στιγμές... Ας είναι καλά εκεί που είναι...Τουλάχιστον χαίρονται με την ευτυχία σου έστω από ψηλά...
...πόσο πολύ με συγκίνησες...ακριβώς ίδια ιστορία και εγώ...εμένα ήταν 49 όταν έφυγε...από καρδιά...τη φωνάζω όταν είμαι μόνη μου στο σπίτι...και όταν γέννησα...ξέρεις, δεν μου έλειπε, το ένιωθα ότι ήταν δίπλα μου!!και στα δύσκολα, τη φωνάζω, και αμέσως έρχεται...
Έχασα τη μαμά μου από καρκίνο του πνεύμονα στα 29 μου, 6 μήνες αφού είχα χάσει τον πατέρα μου από ανακοπή. Οι γονείς μου δε θα δουν το εγγόνι τους (που έρχεται σε δύο μήνες). Δε γνώρισαν το γαμπρό τους. Και κανείς δε μπορεί να καταλάβει το βάθος της μοναξιάς (δεν έχω ούτε αδέλφια). Προχωράμε όμως, δε γίνεται αλλιώς.
Αααχχχχ αυτη η ΜΑΝΑ......Εγω την εχασα οταν ημουν 15 ετων,η μανουλα μου ηταν 38,εφυγε απο εχινοκοκο κι αφησε πισω της 4 παιδια,μετα απο 3 μηνες χασαμε και τον πατερα μας.Πριν εναμιση χρονο γεννηθηκε ο γιος μου,η απιστευτη συγκινηση....Να λεω σε "δικο μου" ανθρωπο οτι μου λειπει η μανουλα μου κι αυτο το ατομο να μου λεει να την ξεχασω επιτελους και να κοιταξω τωρα μονο το παιδι μου...Αν ειναι ποτε δυνατον να ξεχασω την γυναικα που μου εδωσε ζωη...ΠΟΤΕ.
Εγω δυστυχως εχασα την μαμα μου οταν ημουν 16 χρονων και εκεινη ηταν 31 απο λαθος ιατρικη διαγνωση...Παντρευτηκα εκανα ενα πολυ ομορφο κοριτσακι το οποιο ειναι 2,5 σχεδον χρονων και ενα εχω να πω...Ακομη κ στις πιο ευτυχισμενες στιγμες στη ζωη μου υπηρξαν καποια δευτερολεπτα που τα ματια μου γεμιζαν δακρυα απο θλιψη που η μαμα μου δεν ηταν εκει...