Τοκετός με χαμόγελο!

Η ιστορία της Μυρσίνης

Η ιστορια της δικιας μου εγκυμοσυνης ξεκινα στις 25-3-2008 οταν μετα απο συζητηση με τον συντροφο μου αποφασισαμε να σταματησουμε να προσεχουμε!  15-20 μερες μετα αρχισαν οι νυστες και λιγες μερες μετα εκανα το τεστ σκεφτομενη οτι ειναι νωρις (4w4d)! Δεν περιμεναμε την καθυστερηση γιατι εχω πολυ αστατο κυκλο. 2 τεστ εκανα και τα 2 θετικα! Χαρα που δεν περιγραφεται! Λιγες μερες μετα πηγαμε Αρτα για το γαμο του κουνιαδου μου και στις 6w1d ακουσαμε καρδουλα και ο γυναικολογος ειδε μια μικρη αποκολλησουλα…

ΠΗΤ απ’ ολα τα υπεριχογραφηματα: 26-12-08

Επιστρεψαμε στην Πυλο που ζουσαμε και οσο ακομα εψαχνα για γιατρο στην Καλαματα, βλεπω αιμα και τρεχω στον πρωτο που μου προτεινε ενας γνωστος μας γιατρος. Με εξεταζει και μου λεει «Κατσε 3 μερες στο κρεβατι και αν η φυση θελει να το γεννησεις, ολα καλα, αλλιως θα το χασεις». Με κλαματα και νευρα παω σπιτι και στις 3 μερες ηταν χειροτερα τα πραγματα, οποτε ξανα στο ιατρειο του οπου και μου βαζει τις φωνες οτι επρεπε να μεινω κι αλλο στο κρεβατι! Που να μη μου ειχε δωσει χαρτι για τη δουλεια για 3 μερες!

Κλεινω ραντεβου με αλλο γιατρο στον οποιο ειχε παει μια γνωστη μιας γνωστης μου και μου λεει «15 μερες ξαπλα. Μονο ξεκουραση και τα ξαναλεμε», αφου μου εξηγει τα παντα!

Ο νεος γιατρος (Πολυδωρου) για μενα εγινε σιγα σιγα θεος! Μας εξηγουσε τα παντα και καθε επισκεψη κρατουσε μεχρι και 1 ωρα! Βλεπαμε τα παντα καθε φορα και στο ιατρειο του ολα τελευταιας τεχνολογιας μεχρι DVD με τον καθε υπερηχο εχουμε!

Στον 6ο μηνα και αφου εχουμε κανει οπως καθε φορα τη διαδρομη Πηλος-Καλαματα (ολο επικινδυνες στροφες) ξεκιναει την εξεταση και με ρωταει αν ποναω! Η μικρη μου βιαζοταν και ειχα συσπασεις! Με στελνει στην κλινικη και με βαζουν καρδιοτοκογραφο και διπλα μου ο γιατρος μεχρι τη 1…

Να μην τα πολυλογω… παλι στο κρεβατι βρεθηκα!

7,5 μηνων πηγα στην πολη μου για να γεννησω στο νοσοκομειο με το γιατρο που ειχα απο εφηβη (δεν ηθελα με τιποτα κλινικη και ηθελα να εχω ενα σπιτι κοντα και οχι στα 45 λεπτα).

23-12 πονοι στη μεση που με διπλωναν στα 2 και παμε μια βολτα να δουμε τι παιζει στο νοσοκομειο, οπου και μου λενε «Γεννας, αλλα μπορει να παρει μερες!«

Το βραδυ κοιμηθηκα ελαχιστα και το επομενο πρωι 24-12 βγηκαμε και σε ιντερνετ καφε με τον μπαμπα χιχι, αλλα γυρισαμε νωρις λογο πονων! Υπνος καθολου απο τον πονο αλλα χωρις ρυθμο! Ξημερωσαν και τα Χριστούγεννα και εγω με το κινητο να μετραω χρονους! 12 η ωρα δειχνω με χαμογελα το κινητο στον αντρα μου και βλεπει την προπαιδεια του 4!!! Ετοιμαζομαι και μολις παμε να ανοιξουμε την πορτα, χτυπαει θηροτηλεφωνο!

«Ηρθαμε για το τραπεζι, ανοιξε γρηγορα γιατι κουβαλαμε τα φαγητα!» Η μαμα μου περιμενε απο κατω με φιλους να… τραπεζωθουμε!

«Σιγα μην φαμε τωρα! Αν θελετε φερτε τιποτα στο νοσοκομειο, ερχεταιαιαιαι» Και ετσι βρεθηκα να ηρεμω τον μπαμπα για να μην περναει κοκκινα τα φαναρια! Εγω μια να ποναω και μια να γελαω!

Νοσοκομειο: προετοιμασια κλασικη, διαστολη 0. Περπατα 1 ωρα, περπατα 2, εγω και ο αντρας μου μονο, οι υπολοιποι εξορια στην αιθουσα αναμονης! Ο μπαμπας αγχος , εγω να τον ηρεμω, να γελαω και να ποναω! Σε καθε πονο του ελεγα «Σταση πονος, ερχεται το τοτονακι μου!» Με τα πολλα με πανε μεσα, μου σπανε νερα και με βαζουν καρδιοτοκογραφο! Να ναι καλα οι νοσηλευτριες, οτι πονουσε το καναν σε οδυνη και δεν καταλαβα τιποτα!

Αρχισε η βαρεμαρα, τα συχνα χερακια και το κρυο! Ζητησα κουβερτα και μου ειπαν δεν εχουν! Να θελω να σπρωξω και να μην πρεπει! Οποτε λεω τι κανουμε; Υπνοοοο, χαχαχα! Ξυπνουσα μονο για τα χερακια και παλι νανι! Ωσπου μου ειπαν «Παμε να γεννησεις!«

Χαρα εγω, διαστολη 7 ομως!!! Ερχεται και ο γιατρος μου ενω ειχε εφημερια την επομενη μερα!  Και… μ’ αφησαν παλι μονη με εντολη να μην σπρωξω, γκρρρρ! Ωσπου σε ενα χερακι μου λεει ηρθε η ωρα! Η ψυχοπροφυλακτρα αριστερα δεν ελεγε κουβεντα, η εφημερευουσα γιατρος αναμεσα στα ποδια το ιδιο, διπλα της ο γιατρος μου να σπαει τον παγο και να λεει αστεια!

Στο 2ο σπρωξιμο μου λεει να μη βγαζω ηχους και πανω απο την κοιλια να μην σφιγγομαι καθολου! Εγω νομιζα οτι βοηθουσε το γκγκγκγκ, χαχαχα. Το σταματησα και μετα απο ωρα με σπρωξιες και πολλα γελια, αλλαζει θεσεις με τη γιατρο. Λιγο μετα μου λεει «Παραεισαι εξαντλημενη και αν δεν βγει και τωρα θα βαλουμε βεντουζα» Εκει τρομαξα και συνεχισα να σπρωχνω μετα την οδινη, ωσπου βγηκε!

Ακουσα τον γιατρο μου να λεει «Ειδες ποσο σημαντικη ειναι η ψυχολογια της μαμας;», μου βαλαν κατι στον ορο για να κοιμηθω αλλα μεχρι να μου πει «ολα καλα» και να δω το προσωπο του ηρεμο, δεν κοιμομουν και με κοιτουσαν παραξενα!

9:55 βγηκε! Ειδα και το ρολοι, παναθεμα με!

2 ωρες μετα ανοιξα τα ματια ακουγοντας κλαματα και αρχισα να ζηταω να μου την φερουν, στην αρχη σιγα ωσπου αρχισα να φωναζω! Μου τη φεραν και βγηκαμε για να παμε στο δωματιο με… καροτσακι ενω περπατουσα κανονικα.

Αυτα που εμαθα μετα: ολοι ανησιχουσαν και ο αντρουλης μου ακομα πιο πολυ, αν και καθε τοσο ελεγε «Να δειτε που εμεις ανησυχουμε και αυτη θα γελαει εκει μεσα!» Δεν ειχε αδικο!

Επισκληριδιο δεν εκανα και γιατι δεν κανουν, αλλα και γιατι δεν ηθελα, καθε φορα που πηγαιναν να γινουν αφοριτοι οι πονοι, σκεφτομουν «ερχεται» και χαμογελουσα!

Η μικρη 3430gr, 51cm και με ματαρες ανοιχτες που κοιτουσαν προς οποιον μιλουσε!

Με δυσκολεψε πολυ στο θηλασμο αλλα τα καταφεραμε, παλι χωρις βοηθεια, για 17 μηνες!

Οσες μερες ημουν στο νοσοκομειο ελεγα στις νοσοκομες οτι ποναω πολυ απο κατω και λεγαν «Τα ραμματα ειναι, τι γκρινιαζεις;». Τους ελεγα οτι εχω ξανακανει ραματα χωρις τετοιο πονο και σκρφτομουν κατι θα ξερουν, τζαμπα θα ζαλιζω τους γιατρους; Οταν ηταν να βγω και με εξετασαν φυσικα βρηκαν κυστη απο αιμα αλλα αυτο δεν με σταματησε να βγω βολτα 31-12 περπατωντας σαν παπια!

Αν και δεν ειχα ξαναπαρει μωρο αγκαλια (φοβομουν), ολα τα εκανα απο την πρωτη μερα μονη και με λιγη βοηθεια οταν ηταν εκει ο αντρας μου… Σαν να γεννηθικα εκεινη  τη μερα και εγω ως μαμα!

Τωρα εχω ΠΗΤ 10-9-12 και περιμενω τη μαγεια της γεννας να ξαναρθει!

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com