27 εβδομάδων: Γιατί νιώθω τόσο περίεργα;
Τις τελευταίες μέρες δεν είμαι στα καλά μου.
Σίγουρα φταίει η ζέστη.
Σίγουρα φταίει το κόψιμο της πάνας της Αθηνάς που εντάξει, δεν είναι και η ευκολότερη υπόθεση, ειδικά σε τέτοιες θερμοκρασίες και με τέτοια κοιλιά.
Σίγουρα φταίει και το ότι είμαι έγκυος και είπαμε… το ορμονικό κοκτέιλ της εγκυμοσύνης είναι μπόμπα!
Θέλω να κλαίω και είμαι τη μισή μέρα μέσα στην τσατίλα. Την άλλη μισή είμαι ο παλιός καλός εαυτός μου.
Όμως το χειρότερο είναι ότι αισθάνομαι τύψεις. Τύψεις για το μικρό μου γιο που μεγαλώνει στην κοιλιά μου.
Γιατί αισθάνομαι πως δεν αισθάνομαι την ίδια προσμονή όπως στην πρώτη μου εγκυμοσύνη; Γιατί νιώθω ότι τον αδικώ; Μήπως δεν του μιλάω τόσο πολύ όσο μιλούσα στην Αθηνά; Καταλαβαίνει ότι τον αγαπώ και τον περιμένω; Ή κολυμπάει μόνος του στην κοιλιά μου, χωρίς να γνωρίζει τι νιώθει η μαμά του;
Γιατί δεν τον σκέφτομαι ΟΛΗ μέρα, αλλά κυρίως το βράδυ που ξαπλώνω και χαλαρώνω;
Γιατί δεν είναι η εγκυμοσύνη μου το βασικό θέμα συζήτησης στο σπίτι; (χαχαχαχαχα)
Να για όλα αυτά αισθάνομαι τύψεις. Και ναι ξέρω πως στο πρώτο παιδί είναι λογικό να είναι όλα πιο έντονα. Το ξέρω πως με το που τον γεννήσω, θα πάθω κεραυνοβόλο. Το ξέρω… Όμως καμιά φορά με παίρνουν τα δάκρια, μήπως είμαι λίγο άδικη μαζί του.
Και να φανταστείτε πως τρελαίνομαι από χαρά όποτε με κλωτσάει! Και έχει μια δύναμη ο άτιμος! Καμιά φορά μου ξεφεύγει κανένα «Αχ!» έτσι ‘εντονα που τον νιώθω… Τις λατρεύω αυτές τις στιγμούλες μας.
Και δεν το κρύβω: αυτή τη φορά αγχώνομαι 10 φορές περισσότερο για το αν θα πάνε όλα καλά.
Τρεις μήνες έμειναν. Μπαίνουμε πια στην τελική ευθεία.
Αύριο μπαίνω στον έβδομο μήνα. Έχω βάλει 3 1/2 κιλά (είπαμε πως είχα καβάτζα από πριν, μην τα ξαναλέμε), οι καούρες και τα λοιπά στομαχικά έχουν σαφώς βελτιωθεί. Πόνο στην πλάτη δεν έχω, πρησμένο στήθος δεν έχω, η μαύρη γραμμή ακόμα δεν έχει εμφανιστεί (αν κοιτάξεις πολυυυυυύ προσεκτικά ίσως κάτι δεις)… Γενικά είμαι καλά. Στον ύπνο μόνο έχω αρχίσει εδώ και μέρες να μην πολυ-βολεύομαι, αλλά… φτου φτου να λέω!
Συν-εγκυούλες μου όμορφες, πώς είστε εσείς;;
Έλα εγώ θα σου πω κάποια πράγματα που έμαθα από το δεύτερο παιδί για να σου φύγουν οι τύψεις. Πρώτον δεν χρειάζεται να έχεις τύψεις. Δεύτερο, στο δεύτερο παιδί θα έχεις μια προηγούμενη "εμπειρία" δλδ. Δεν θα το ξυπνάς όταν κομάται πάνω από δύο ώρες για να το ταϊσης γιατί φοβάσαι μήπως δεν τρώει αρκετά, οπότε θα ανακαλύψεις ότι θα κοιμάται περισσότερο. Δεν θα τρέχεις με το πρώτο "κιχ" (γιατί θα έχεις και άλλα πράγματα να κάνεις) και θα ανακαλύψεις ότι πολύ γρήγορα ο μικρός θα μπορεί να ξανακοιμηθεί μόνος του, ή να κάτσει στην κούνια για 5' μέχρι να ζεστάνεις το γάλα. Θα συνέλθεις στο πι και φι από την επιλόχεια κατάθλιψη θες δε θες. Αμα έχεις δύο παιδιά και υποχρεώσεις Χ2 η κατάθλιψη θα πέσει στην 3η-4η θέση της λίστας και θα την ξεχάσεις. Θα ξέρεις από την πρώτη στιγμή τι σημαίνει το κάθε κλάμα, οπότε αντί κάθε φορά που θα κλαίει να τα κάνεις όλα (κούνημα, άλαγμα, ταϊσμα) θα λες από το άλλο δωμάτιο: "ΜΑΝΟΟΟΟΟΟΟΟ ο Αρχέλαος θέλει καθαρή πάνα, άλλαξέ τον γιατί τώρα κάνω μπάνιο τη μικρή και δεν μπορώ" και θα τον αλλάζει ο Μάνος (ΧΑ). Τώρα ξέρεις πως πρέπει να αποστειρώνεις τα μπιπερό πριν κοιμηθείτε γιατί η τελευταία αποστειρωμένη θηλή πεφτει στο πάτωμα στις 3 το πρωί (γκαραντί). Τώρα ξέρεις πως αμα συγκαεί δεν καλείς το 166 αλλά βάζεις sudocrem. Τώρα ξέρεις πως τα μωρά κλαίνε και ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ οπότε δεν χρειάζονται 4 άτομα πάνω από το κεφάλι τους κάθε λεπτό. Τώρα ξέρεις πως τα μωρλα δεν "σπάνε" άρα μπορείς να τον εμπιστευθείς στο Μάνο και να πας στο Σούπερ Μάρκετ. Είδες; Χωρίς τύψεις. Εδώ τα κατάφερναν οι σπηλαιάνθρωποι βρε Όλιβ εσύ θα κολώσεις;
Αναστασία, αν και δεν βίωσα ούτε το 1/3 αυτών με το πρώτο παιδί (ειλικρινά, πλέον με θαυμάζω για την ψυχραιμία μου ως πρωτο-μαμά), ΕΧΕΙΣ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΔΙΚΙΟ! Μακάρι όλα να κυλήσουν, λοιπόν, ακόμα ευκολότερα! <3
Aaaaax τα ίδια ακριβώς είχα κι εγώ!!! Και σε χειροτερο βαθμό!! Σε συνδυασμό με τον φόβο μην πάθει κάτι το παιδί μες την κοιλιά κόντευα να τρελαθώ και να εκραγώ!!! Όλο νόμιζα ότι κάτι θα πάει στραβά!!! Το χειρότερο είναι ότι οι τύψεις συνεχίζονται και μετά την γέννα. Τύψεις γιατί δεν προλαβαινεις να αγκαλιάσεις το δεύτερο παιδί όσο το πρώτο. Τύψεις γιατί δεν θα έχει πολλά καινούργια πράγματα όπως το πρώτο... Τύψεις γιατί πολλά από αυτά για τα οποία ήσουν υστερική στο πρώτο παιδί , με το δεύτερο τα έχεις ξεπεράσει. Επίσης τύψεις γιατί δεν ήσουν αυστηρή με το μεγάλο παιδί και αδίκησες το μικρό σε κάποια κατάσταση και τύψεις πάλι γιατί μάλωσες το μεγάλο παιδί γιατί έσπρωξε το μικρό και ούτως ο καθεξής. Και μέσα από όλα αυτά να τα βάζεις με τον εαυτό σου για το αν τα κάνεις όλα σωστά και προπάντων αν κρατάς τις ισσορροπίες σωστά!!! Άλλα όπως έχουμε πει κι άλλες φορές το ΤΑΞΙΔΙ αυτό είναι μαγικό και έχουμε να μάθουμε κι εμείς οι μεγάλοι πολλά εκτός από του να διδάξουμε!!!!
ΟΛΙΒΙΑ ΠΟΣΟ ΣΕ ΝΙΩΘΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΕΤΕΙΣ...ΕΙΜΑΙ 5 ΜΗΝΩΝ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ. ΠΡΙΝ ΔΥΟ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΝΑ ΚΟΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ. ΓΛΙΤΩΣΑΜΕ ΠΟΛΛΑ ΠΑΜΠΕΡΣ. ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ ΜΟΥ. ΚΟΝΤΕΨΑ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΩ ΑΛΛΑ ΚΡΑΤΗΘΗΚΑ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΤΑ ΚΑΤΕΦΕΡΕ Η ΖΟΥΖΟΥΝΑ ΜΟΥ. ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΜΙΚΡΟΑΤΟΙΧΙΜΑΤΑ ΒΕΒΑΙΑ ΑΛΛΑ ΠΟΛΥ ΕΛΑΧΙΣΤΑ. ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΜΩΡΟ ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ ΜΟΥ ΝΙΩΘΩ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕ ΕΣΕΝΑ. ΤΟ ΗΞΕΡΑ ΟΤΙ ΘΑ ΓΙΕΝΙ ΕΤΣΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΠΟΒΑΛΛΩ ΤΙΣ ΤΥΨΕΙΣ ΠΟΥ ΝΙΩΘΩ. ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΔΕΥΤΕΡΕΣ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ Η ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΩΡΑΚΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ. ΤΟ ΠΑΡΑΜΕΛΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΘΕΛΕΙΣ ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ. ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΤΑ ΔΕΥΤΕΡΑ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ...ΘΑ ΔΕΙΞΕΙ.....
my feelings exactly.........
Ολιβια μηπως πρεπει να κανεις κ μια στηλη Αρχελαος κ Ολιβια κ να γραφεις εκει τα κειμενα σου απο την εγκυμοσυνη του Αρχελαου κ επειτα τα μηνογενεθλια κ ολα τα κατορθωματα οπως κανεις στην Αθηνουλα;
Ολιβια... Αυτα που νιωθεις ειναι εντελως φυσιολογικα... Εγω οταν προσπαθησα, 6 μηνων εγκυος, να κοψω την πανα στον γιο μου που ηταν 2,5 δεν τα καταφερα. Τηνεπομενη ομως σεζον μολις εκλεισε τα 3 ηταν ΠΑΝΕΥΚΟΛΟ... Ουτε μια αποτυχια, ολα στη τουαλετα, γι΄αυτο σε συμβουλευω να το αφησεις αν σε κουραζει! Εξαλλου ειναι ακομα πολυ μικρη η Αθηνουλα.. Οσο για τις τυψεις ακομα δεν εχεις δει τιποτα... Εγω γεννουσα και αντι να κλαιω απο τον πονο εκλαιγα απο τυψεις που ειχα αφησει τον "μεγαλο" μονο στο σπιτι... Υπομονη και να κανεις μονο τα απολυτως απαραιτητα γιατι εγκυμοσηνη και καλοκαιρι δεν παλευονται...:)
εχω μια υπεροχη κορουλα που περπαταει τον 16 μηνα κ εχω ακομη μια μπεμπουλα μεσα στην κοιλια ειμαι 29 εβδομαδων... σιγουρα τα συναισθηματα στο δευτερο παιδακι δεν ειναι τα ιδια....δεν εκλαψα δεν ετρεμαν τα χερια μου οταν κρατησα το θετικο τεστ...γκρινιαζω γιατι ζεστενομε ολη μερα...στεναχωριεμε πως θα αφησω μονη της την κορουλα μου 5 ολοκληρες μερες!!!αλλα περιμενω την μπεμπουλα μου με τοση αγωνια κ τοση αγαπη!!!!!οταν με κλωτσαει την χαιδευω τα βραδυα σκεφτομε πως θα ειμαστε οταν θα ερθει σπιτι μας...ανυπομωνω τρελα!!!!δυο μηνες ακομη εμειναν!!!9 εβδομαδες που δεν παιρναν με τιποτα!!!!
Και εγω νομιζα οτι μονο εγω ενιωθα ετσι.... κοριτσια δυναμη.....
Τα ίδια ακριβώς αισθάνομαι κι εγώ στο δεύτερο παιδάκι μου. Αλλά μου συμβαίνει και κάτι άλλο. Κοιτάζω το μωράκι το αλλάζω το ταίζω και νομίζω ότι γύρισε ο χρόνος πίσω και ότι είναι το πρώτο μου και το αποκαλώ κατά λάθος με το όνομα της μεγάλης. Μετά συνειδητοποιώ ότι πλέον το πρώτο μου μωράκι έχει μεγαλώσει βρίσκεται στο σαλόνι και παίζει με τις κούκλες της και αυτό είναι άλλο. Τι να πω... Ισως φταίει και ότι χρησιμοποιώ τα ίδια ρουχαλάκια και πραγματάκια της μεγάλης μου... Μετά νιώθω τις γνωστές τύψεις...
Ολίβια σε νιώθω απόλυτα, εγώ μόλις μπήκα στον έκτο μήνα και νιώθω οτι θα εκραγώ λόγω ζέστης...Ας είναι καλά τα κλιματιστικά γιατί αλλιώς δεν την πάλευα με τίποτα!!! Γεννάω Οκτώβρη οπότε θα το φάω όλο το καλοκαίρι κι εγώ...Υπομονή, αυτές οι άτιμες ορμόνες μας ''χορεύουν'' για τα καλά, πολλές φορές είμαι κι εγώ μέσα στα νεύρα και μου φταίνε όλα αλλά μετά ισιώνω. Ευτυχώς ο γιος μου ειναι μεγάλος, κοντεύει τα 8, οπότε δεν κουράζομαι ιδιαίτερα, αυτό το βρίσκω πολύ-πολύ θετικό. Καλή συνέχεια και κουράγιο κορίτσια!!!
Ακριβώς ετσι αισθανόμουν κι εγω στη δεύτερη εγκυμοσύνη ακριβώς ομως.κι εχω μια πριγκίπισσα και ακολούθησε ο πρίγκιπας!!! Και να φανταστείς οτι το πρώτο ηρθε επειδη το ηθελε εκείνο ενω το δευτερο το πεδεψαμε ενα χρόνο ισως και λιγο παραπάνω.κι εγω ειχα τύψεις πολλές τύψεις.και οταν ειχα τύψεις για το μέρος την κοιλιά και χαλούσε η διάθεση μου και εκλαιγε και χτυπιομουν μετα ειχα τύψεις για την κόρη μου γιατι αντι να ασχολούμαι μαζι της ασχολούμαι με τις τύψεις για τις τύψεις που προερχόταν απο τύψεις κλπ κλπ κλπ κλπ κλπ... Ολιβια μου ενα θα σου πω.προσπαθησε να ηρεμισεις.μονο αυτο χρειαζεται.ειναι δύσκολο και δεν μπορείς δεν το κανεις επίτηδες.ξερω ακριβώς τι απαντήσεις θα μου εγινες αν τα λέγαμε πίνοντας καφεδάκι.για το μωρο ειδικα μη νιώθεις καμια ενοχή!μολις το δεις μολις το αντικρισεις θα νιώσεις ακριβώς μα ακριβώς οτι ενιωσες και στο πρώτο!ακριβως τα ίδια!και τοτε θα καταλάβεις πως η αγάπη της μάνας δεν χωριζετε αλλα πολλαπλασιάζεται!τωρα ειναι μονο λογια αλλα σε λιγο καιρο θα καταλάβεις τι σου λεω! Ηρεμισε βαθιές ανάσες και πολλές αγκαλιές με το αθηνακι!!!
Μια από τα ίδια και με μένα. Ολες σου οι σκέψεις περνούσαν και από το δικό μου το μυαλό στην 2η εγκυμοσύνη. Γέννησα και το μυλό μου το είχα στο παιδάκι που είχα αφήσει σπίτι. Τώρα νιώθω ενοχές και για τα δυο. Αισθάνομαι ότι δεν αφιερώνω όσο χρόνο θα ήθελα σε κανένα από τα δυο. Οτι δεν ασχολούμε με το 2ο παιδάκι όσο ασχολιόμουν με το πρώτο ενώ παράλληλα νιώθω πως παραμελώ το 1ο λόγο του 2ου. Ολα αυτά βέβαια στο μυαλό μου γιατί τα παιδάκια μου μια χαρά είναι. Εγώ μοιράζομαι αναμεσά τους και αναμεσα σε όλα τα άλλα που πρέπει να κάνω σαν νοικοκυρά, συζυγος, μητέρα. Και ακόμα δεν έχω γυρίσει στην δουλειά.
χαλια κ δω ............... στην 24 σχεδον βδομαδα......... μετα απο ενα τροχαιο ....... με εναν 2χρονο ταρζαν ......... κ με εναν αντρα που δυστυχως η οικονομικη κριση κ η ανασφαλεια τον εχουν στειλει μακρυα μας ..........ειναι μπαρκαρισμενος. δεν εχει ακουμπησει καν την κοιλια μου 4 μηνες τωρα . το χειροτερο δεν ειναι πως τατραβαω ολα μονη το χειροτερο ειναι πως ξαπλωνω μονη κ ξυπναω μονη . πως να περιγραψω τα συναισθηματα μου ............ ολιβ υπεροχο το κειμενο σου
ετσι-ειναι-τα-δευτερα-παιδακια-παραμελημενα-απο-την-κοιλια!και-μετα-φοβομαστε-μηπως-και-παραμελησουμε-το-μεγαλητερο-και-ταχα-μου-στεναχωρηθει-η-ζηλεψει!ασε-που-το-πρωτο-παιδι-ειναι-σαν-τον-πρωτο-μεγαλο-ερωτα-της-ζωης-μας!!!!
Χωρίς να είμαι έγκυος ξανά, αν και νοσταλγώ πολύ την εγκυμοσύνη μου, μόλις που μπορώ να φανταστώ τι νοιώθεις...γιατί κοιτάζοντας το λουλούδι μου σκέφτομαι αν θα μπορέσω να αγαπήσω τόσο όσο αγαώ τον Φίλιππο, ένα δεύτερο παιδί...Μια φίλη μου είπε πως η αγάπη δεν μοιράζεται στα δύο αλλά διπλασιάζεται!! Κι έτσι θέλω να σκέφτομαι...Με το καλό να αγκαλιάσεις και τον μικρό σου Αρχέλαο!!!!!
geia sas......egw pali eimai stin ebdomodi dbomada.....poli arxi akoma......elpizw na pane ola kala giati eixa mia atuxia prin 4 mines.....exasa ena mwraki enw imoun 4 minwn.. niothw tipseis giati auti ti fora eimai poli sigkratimeni ...aisthanomai oti kati tha strabwsei.......einai ta psixologika mou mallon.. elpizw ola na pane kala....k se sas me to kalo!!!!!
απολυτως φυσιολογικες σκεψεις... γεννησα το δευτερο μωρο κ το μυαλο μου ηταν στο πρωτο που ηταν στη γιαγια.μου εφερναν την κορη κ την κοιτουσα οχιεκστασιασμενη....οπως στη πρωτη γεννα. αλλα ηταν εμποδιο!!!δεν ημουν στον μεγαλο!για πρωτη φορα ελειπε η μαμα απο κοντα του μερες!!!αχ.οι ενοχες της δολιας μανας. ολα ομως θα στρωσουν σιγα σιγα. ο νεος ειναι ωραιος....ο παλιος ειναι αλλιως....και καπου εκει στη γωνιτσα..η μανουλα πελαγωμενη!!με το καλο σας ευχομαι!
Εγώ πάντα τις ημέρες που άλλαζα μήνα ένιωθα χάλια...
καλησπερα Ολιβιακη μου την αλλη κυριακη εγω θα μπω στον 6 μηνα,την δευτερα θα παω για β επιπεδου νιωθω ολα οσα περιγραφεις και γω!τα εχω παιξει απο την ζεστη και απο την κουραση κυριως οταν κυνηγαω τον διχρονο γιο μου!υπομονη θα κανουμε πητ εχω 8/11/2012 !!!!με το καλο να παρουμε τα μωρακια μας γερα στα χερια μας και στα σπιτια μας για να μεγαλωνουν οι ομορφες οικογενειες μας!:))))
ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ 33η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΚΡΑΤΑΩ ΔΙΔΥΜΑ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΤΕΡΟΖΥΓΑ.... ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ 2 ΠΑΙΔΙΑ... 2 ΠΛΑΚΟΥΝΤΕΣ....2 ΑΜΝΙΑΚΟΟΥΣ ΣΑΚΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ......ΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΥΤΕ ΕΓΩ ΕΧΩ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΡΟΣΜΟΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ.... ΑΛΛΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΕΙ Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ¨"ΤΡΩΓΟΝΤΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΟΡΕΞΗ" ΚΑΙ ΠΑΡΗΓΟΡΙΕΜΑΙ.....ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΙΑΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΟΝΑΝΕ ΟΛΑ ΤΑ ΟΣΤΑ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΕΚΑΝΗΣ ΜΟΥ ΣΕ ΤΡΑΓΙΚΟ ΒΑΘΜΟ....ΠΕΡΠΑΤΑΩ ΣΑΝ ΤΟ ΖΟΜΠΙ.... ΕΧΩ ΠΑΡΕΙ ΚΙ ΕΓΩ ΜΟΝΟ 6 ΚΙΛΑ.. ΑΦΟΥ ΕΙΧΑ ΑΠΟ ΠΡΙΝ ΑΡΚΕΤΑ... ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ ΜΟΥ ΧΕΙ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤ ΑΥΤΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΛΩΤΣΙΕΣ..... ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΙΑ....ΚΙ ΑΥΤΟ ΜΕ ΠΑΡΗΓΟΡΕΙ....ΤΙ ΝΑ ΠΩ.. ΚΟΗΥΡΑΓΙΟ ΣΕ ΟΛΕΣ ΜΑΣ....... ΚΑΙ ΕΙΠΑΜΕ... "ΤΡΩΓΟΝΤΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΟΡΕΞΗ"ΦΙΛΙΑ..
ειμαι στην ιδια εβδομαδα με εσενακαι εχω ηδη παρει 15 κιλα...οποτε...silence!!! και γω παντως τα ιδια αισθανομαι...οταν ειναι ξυπνια η κορη μου, δεν σκεφτομαι τιποτε αλλο παρα μονο εκεινη...οταν κοιμαται, σκεφτομαι και το μικρο μου χελωνάκι που κλωτσαει σαν τρελλο, σαν να διεκδικει και εκεινο την προσοχη της μαμας...και οντως...την 2η φορα, δεν εχεις το αγνωστο - ενδιαφερον της 1ης...ομως ειμαι σιγουρη πως την γεννα θα την ''απολαυσουμε'' σαν την 1η φορα!
Περιμενω το δευτερο παιδι μου και νιωθω και σκεφτομαι ΑΚΡΙΒΩΣ οσα περιγραφεις! Πιστευω οτι θα συνελθουμε μολις γεννησουμε... Να πω ομως κατι αλλο που με απασχολει επισης;;; Πως στο καλο πηρες μονο 3,5 κιλα so far??? Ειμαι στην 25η εβδομαδα κι εχω παρει 8-9 κιλα (δεν ζυγιζομαι συχνα λογω φοβου του τι θα αντικρυσω) και παω γι'αλλα προφανως. Οκ την πρωτη φορα πηρα 17 και προλαβα να χασω τα 15. Αρα θα τα χασω κι αυτα οσα και να ειναι... ΑΛΛΑ βλεπω τωρα δραματικες αλλαγες στο σωμα μου και προσφατα διαβασα πως το τοπικο παχος που εμφανιζεται στη διαρκεια της εγκυμοσυνης δεν φευγει ουτε με γυμναστικη ουτε με διαιτα... Κλαψ! Ισχυει??? Θα παθω καταθλιψη....