27 εβδομάδων: Γιατί νιώθω τόσο περίεργα;
Τις τελευταίες μέρες δεν είμαι στα καλά μου.
Σίγουρα φταίει η ζέστη.
Σίγουρα φταίει το κόψιμο της πάνας της Αθηνάς που εντάξει, δεν είναι και η ευκολότερη υπόθεση, ειδικά σε τέτοιες θερμοκρασίες και με τέτοια κοιλιά.
Σίγουρα φταίει και το ότι είμαι έγκυος και είπαμε… το ορμονικό κοκτέιλ της εγκυμοσύνης είναι μπόμπα!
Θέλω να κλαίω και είμαι τη μισή μέρα μέσα στην τσατίλα. Την άλλη μισή είμαι ο παλιός καλός εαυτός μου.
Όμως το χειρότερο είναι ότι αισθάνομαι τύψεις. Τύψεις για το μικρό μου γιο που μεγαλώνει στην κοιλιά μου.
Γιατί αισθάνομαι πως δεν αισθάνομαι την ίδια προσμονή όπως στην πρώτη μου εγκυμοσύνη; Γιατί νιώθω ότι τον αδικώ; Μήπως δεν του μιλάω τόσο πολύ όσο μιλούσα στην Αθηνά; Καταλαβαίνει ότι τον αγαπώ και τον περιμένω; Ή κολυμπάει μόνος του στην κοιλιά μου, χωρίς να γνωρίζει τι νιώθει η μαμά του;
Γιατί δεν τον σκέφτομαι ΟΛΗ μέρα, αλλά κυρίως το βράδυ που ξαπλώνω και χαλαρώνω;
Γιατί δεν είναι η εγκυμοσύνη μου το βασικό θέμα συζήτησης στο σπίτι; (χαχαχαχαχα)
Να για όλα αυτά αισθάνομαι τύψεις. Και ναι ξέρω πως στο πρώτο παιδί είναι λογικό να είναι όλα πιο έντονα. Το ξέρω πως με το που τον γεννήσω, θα πάθω κεραυνοβόλο. Το ξέρω… Όμως καμιά φορά με παίρνουν τα δάκρια, μήπως είμαι λίγο άδικη μαζί του.
Και να φανταστείτε πως τρελαίνομαι από χαρά όποτε με κλωτσάει! Και έχει μια δύναμη ο άτιμος! Καμιά φορά μου ξεφεύγει κανένα «Αχ!» έτσι ‘εντονα που τον νιώθω… Τις λατρεύω αυτές τις στιγμούλες μας.
Και δεν το κρύβω: αυτή τη φορά αγχώνομαι 10 φορές περισσότερο για το αν θα πάνε όλα καλά.
Τρεις μήνες έμειναν. Μπαίνουμε πια στην τελική ευθεία.
Αύριο μπαίνω στον έβδομο μήνα. Έχω βάλει 3 1/2 κιλά (είπαμε πως είχα καβάτζα από πριν, μην τα ξαναλέμε), οι καούρες και τα λοιπά στομαχικά έχουν σαφώς βελτιωθεί. Πόνο στην πλάτη δεν έχω, πρησμένο στήθος δεν έχω, η μαύρη γραμμή ακόμα δεν έχει εμφανιστεί (αν κοιτάξεις πολυυυυυύ προσεκτικά ίσως κάτι δεις)… Γενικά είμαι καλά. Στον ύπνο μόνο έχω αρχίσει εδώ και μέρες να μην πολυ-βολεύομαι, αλλά… φτου φτου να λέω!
Συν-εγκυούλες μου όμορφες, πώς είστε εσείς;;
Έλα εγώ θα σου πω κάποια πράγματα που έμαθα από το δεύτερο παιδί για να σου φύγουν οι τύψεις. Πρώτον δεν χρειάζεται να έχεις τύψεις. Δεύτερο, στο δεύτερο παιδί θα έχεις μια προηγούμενη "εμπειρία" δλδ. Δεν θα το ξυπνάς όταν κομάται πάνω από δύο ώρες για να το ταϊσης γιατί φοβάσαι μήπως δεν τρώει αρκετά, οπότε θα ανακαλύψεις ότι θα κοιμάται περισσότερο. Δεν θα τρέχεις με το πρώτο "κιχ" (γιατί θα έχεις και άλλα πράγματα να κάνεις) και θα ανακαλύψεις ότι πολύ γρήγορα ο μικρός θα μπορεί να ξανακοιμηθεί μόνος του, ή να κάτσει στην κούνια για 5' μέχρι να ζεστάνεις το γάλα. Θα συνέλθεις στο πι και φι από την επιλόχεια κατάθλιψη θες δε θες. Αμα έχεις δύο παιδιά και υποχρεώσεις Χ2 η κατάθλιψη θα πέσει στην 3η-4η θέση της λίστας και θα την ξεχάσεις. Θα ξέρεις από την πρώτη στιγμή τι σημαίνει το κάθε κλάμα, οπότε αντί κάθε φορά που θα κλαίει να τα κάνεις όλα (κούνημα, άλαγμα, ταϊσμα) θα λες από το άλλο δωμάτιο: "ΜΑΝΟΟΟΟΟΟΟΟ ο Αρχέλαος θέλει καθαρή πάνα, άλλαξέ τον γιατί τώρα κάνω μπάνιο τη μικρή και δεν μπορώ" και θα τον αλλάζει ο Μάνος (ΧΑ). Τώρα ξέρεις πως πρέπει να αποστειρώνεις τα μπιπερό πριν κοιμηθείτε γιατί η τελευταία αποστειρωμένη θηλή πεφτει στο πάτωμα στις 3 το πρωί (γκαραντί). Τώρα ξέρεις πως αμα συγκαεί δεν καλείς το 166 αλλά βάζεις sudocrem. Τώρα ξέρεις πως τα μωρά κλαίνε και ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ οπότε δεν χρειάζονται 4 άτομα πάνω από το κεφάλι τους κάθε λεπτό. Τώρα ξέρεις πως τα μωρλα δεν "σπάνε" άρα μπορείς να τον εμπιστευθείς στο Μάνο και να πας στο Σούπερ Μάρκετ. Είδες; Χωρίς τύψεις. Εδώ τα κατάφερναν οι σπηλαιάνθρωποι βρε Όλιβ εσύ θα κολώσεις;
Αναστασία, αν και δεν βίωσα ούτε το 1/3 αυτών με το πρώτο παιδί (ειλικρινά, πλέον με θαυμάζω για την ψυχραιμία μου ως πρωτο-μαμά), ΕΧΕΙΣ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΔΙΚΙΟ! Μακάρι όλα να κυλήσουν, λοιπόν, ακόμα ευκολότερα! <3
Aaaaax τα ίδια ακριβώς είχα κι εγώ!!! Και σε χειροτερο βαθμό!! Σε συνδυασμό με τον φόβο μην πάθει κάτι το παιδί μες την κοιλιά κόντευα να τρελαθώ και να εκραγώ!!! Όλο νόμιζα ότι κάτι θα πάει στραβά!!! Το χειρότερο είναι ότι οι τύψεις συνεχίζονται και μετά την γέννα. Τύψεις γιατί δεν προλαβαινεις να αγκαλιάσεις το δεύτερο παιδί όσο το πρώτο. Τύψεις γιατί δεν θα έχει πολλά καινούργια πράγματα όπως το πρώτο... Τύψεις γιατί πολλά από αυτά για τα οποία ήσουν υστερική στο πρώτο παιδί , με το δεύτερο τα έχεις ξεπεράσει. Επίσης τύψεις γιατί δεν ήσουν αυστηρή με το μεγάλο παιδί και αδίκησες το μικρό σε κάποια κατάσταση και τύψεις πάλι γιατί μάλωσες το μεγάλο παιδί γιατί έσπρωξε το μικρό και ούτως ο καθεξής. Και μέσα από όλα αυτά να τα βάζεις με τον εαυτό σου για το αν τα κάνεις όλα σωστά και προπάντων αν κρατάς τις ισσορροπίες σωστά!!! Άλλα όπως έχουμε πει κι άλλες φορές το ΤΑΞΙΔΙ αυτό είναι μαγικό και έχουμε να μάθουμε κι εμείς οι μεγάλοι πολλά εκτός από του να διδάξουμε!!!!