Απίστευτο και όμως αληθινό!

Απίστευτο και όμως αληθινό!

μαμά Άννη

Ήταν Ιούλιος και συγκεκριμένα 17 Ιουλίου, όταν βγήκα το πρώτο ραντεβού με τον άντρα μου. Εγώ 20, εκείνος 32. Δεν περίμενα ότι θα κρατήσει να πω την αλήθεια μου και τον είχα λίγο του πεταματού. Όσο περνούσε όμως ο καιρός δενόμουν μαζί του γνωριζόμασταν καλύτερα και περνούσαμε πολύ ωραία μαζί.

Μέχρι που μία μέρα γύρω στους 6 μήνες σχέσης περίπου μένω έγκυος.

Το ήθελα… πιο πολύ για να μην το ρίξω, να πω την αλήθεια. Παρ’ όλα αυτά, μιας και το θέμα το άφησε πάνω μου, τα έβαλα κάτω οικονομικά – δουλειά – σπίτι και το πράγμα φώναζε από μακριά «Δεν είστε έτοιμοι για παιδί. Με τι λεφτά; Που θα μείνετε; Και τα έξοδα από που θα βγαίνουν που δεν έχετε σταθερό μεροκάματο;«

Έτσι λοιπόν με βαριά καρδιά αποφασίζω να το «στείλω πίσω» με το σημείωμα «Λυπάμαι, σ’ αγαπάω αλλά δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να σου προσφέρω όσα θα ήθελα. Θα σε περιμένω όμως να ξαναέρθεις σε λίγα χρόνια. Να προσέχεις«

Έτσι και έγινε… Αν και ενήλικη, διάλεξα να μην μιλήσω στους γονείς μου για να μην αγχωθούν και στεναχωρεθούν.

1η Μαρτίου έγινε η επέμβαση. Με ενημέρωσε ο γιατρός μου ότι σε περίπου ένα μηνα το πολύ θα έχει επανέλθει ο κύκλος μου. Πράγμα που δεν έγινε και υπέθεσα κάτι η στεναχώρια, κάτι οι τσακωμοί και η παραίτηση μου από την δουλειά, το έριξα σε αιτία ψυχοσωματική. Τον επόμενο μήνα όμως που πάλι δεν επανήλθα, επικοινώνησα με τον γιατρό μου που μου ζήτησε να κάνω εξετάσεις για καινούργια εγκυμοσύνη, πράγμα για το οποίο ήμουν σίγουρη πως δεν ισχύει.

Όταν έκανα όμως τις εξετάσεις έδειξαν ότι είμαι έγκυος. Φυσικά έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Και ιδού το δίλημμα: «Το ρίχνεις ή το κρατάς; Και ποιες θα είναι οι συνέπειες κάθε απόφασης;«

Μιας και δεν το ανέφερα, εγώ είμαι από επαρχεία, ενώ ο γυναικολόγος μου είναι στην Αθήνα. Για αυτόν το λόγο λοιπόν αποφάσισα να πάω σε έναν παθολόγο στο νησί εξειδικευμένο στους υπέρηχους. Ο άνθρωπος μετά το μικρό ιστορικό μου, έτριβε τα μάτια του. Το μωρό ήταν τόσο μεγάλο που δεν υπήρχε αμφιβολία: ήμουν 22 εβδομάδων και το μωρό ήταν αγόρι. Δεύτερο σοκ.

Ενημέρωσα τους γονείς μου που με τη σειρά τους έχασαν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Πήρα τηλέφωνο το γιατρό μου για άλλη μία φορά, ο οποίος όμως αυτή τη φορά οριώταν πως δεν γίνεται να είναι από πριν το μωρό και οτι έχει γίνει λάθος στη μέτρηση.

Παίρνω λοιπόν το πρώτο πλοίο και βρίσκομαι Αθήνα και συγκεκριμένα στο ιατρείο του. Ο γιατρός με το που με είδε τα έχασε, γιατί μόνο με μια ματιά κατάλαβε πως είμαι 22 εβδομάδων. Δεν θα σας κουράσω άλλο με περισσότερες λεπτομέρειες.

Το αποτέλεσμα ήταν πως έχω δύο μήτρες οι οποίες την 1η Μαρτίου του 2011 κυοφορούσαν από ένα έμβρυο η κάθε μία. Ο γιατρός μου που δεν το γνώριζε αυτό μιας και χρειαζόταν ειδική εξέταση για να φανεί κάτι τέτοιο, αφαίρεσε μόνο το ένα έμβρυο και παρά τις δύσκολες σωματικές καταστάσεις που πέρασε (όπως πλύσιμο και άπλωμα χαλιών, οδήγηση μηχανής και πεζοπορία στο βουνό, δεν αναφέρω βέβαια το σήκωμα βάρους και τα σκυψήματα), το άλλο μωρό συνέχισε να μεγαλώνει κανονικά.

Και αυτή τη στιγμή, ετοιμάζομαι να παντρευτώ θρησκευτικά και βαφτίσω το αγγελούδι μου (που έχει φτάσει αισίως σχεδόν 9 μηνών) με την οικονομική βοήθεια των γονιών μου βέβαια τον Αύγουστο.

Γι’ αυτό όσες δεν έχουν γίνει μανούλες ακόμα, μην απελπίζεστε, θα έρθει όταν θέλει και όποτε θέλει αυτό… Εσείς το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να το περιμένετε και να το αγαπήσετε όσο περισσότερο βαστάει η καρδιά σας.

Σας ευχαριστώ που με τόση υπομονή διαβάσατε την ιστορία μου.

Φιλιά απο Σύρο
Άννη

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com