Οι φιλίες και οι λυκοφιλίες.

Στα 34 από τα 39 συναπτά έτη που βρίσκομαι εν ζωή (ζωή να ‘χω) έχω μάθει και έχω κάνει πράματα και θάματα σε ότι αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις (και όχι μόνο -καθότι πολύ ανήσυχο πνεύμα η υποφαινόμενη – αλλά αυτά θα τα μοιραστώ μαζί σας σε μια άλλη κρίση «αυτο-απογραφής»)!

Έχω προδώσει και έχω προδοθεί…

Έχω πικράνει και έχω πικραθεί…

Έχω παρεξηγήσει και έχω παρεξηγηθεί…

Μετά τα 35 άρχισαν όλα τα παραπάνω να μην με «σημαδεύουν για μια ζωή» καθώς συνειδητοποίησα με τον καιρό πως όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος (ακόμη και ‘γω, ΝΑΙ ΝΑΙ), πως κανείς δεν είναι τέλειος και πως δεν μπορείς να αρέσεις σε όλους!

Στους ανθρώπους που εγώ θεωρώ «πως έκανα (ή και μπορεί να κάνω ακόμη) κακό» φροντίζω να επανορθώνω αρχικά τουλάχιστον με ένα ειλικρινέστατο (και όποιος θέλει με πιστεύει) συγγνώμη και βλέπουμε πως πάει το πράγμα μετά. Ομοίως και για το αντίστροφο! Βέβαια όλα αυτά ΑΝ καταλάβω ή ΑΝ καταλάβουν πως έσφαλα ή έσφαλαν!

Πιστεύω πολύ στους ανθρώπους και η «αδυναμία» αυτή μου έχει «προσφέρει» άσπονδους φίλους και εχθρούς! Στις αρχές της κοινωνικοποίησής μου πίστευα πως όλοι είναι καλοί μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο! Με τα χρόνια τα πράγματα άλλαξαν! Όλοι είναι κακοί, μέχρι να μου αποδείξουν – αν γουστάρουν φυσικά- πως δεν είναι! Το ίδιο θέλω να πιστεύω πως κάνουν και οι άλλοι! Άσχετα αν εμένα μου πήρε παραπάνω από το φυσιολογικό να το καταλάβω.

Από τους χίλιους-δυο «φίλους/ες» που είχα μέχρι πρόσφατα, έφτασα να έχω 3-4 πραγματικούς και δεν με χαλάει καθόλου…

άλλαξα εγώ;
άλλαξαν εκείνοι;
ξεσκαρτάρισα εγώ;
ξεσκαρτάρισαν εκείνοι;
ποιος ξέρει;

Το σίγουρο είναι πως επέλεξα να κρατήσω στην ζωή μου εκείνους τους ανθρώπους που με βοηθάνε να «ανέβω ένα σκαλοπάτι» σαν άνθρωπος και όχι να «κατέβω πολλά»!

Βέβαια υπάρχουν πάντα εν δυνάμει φιλίες στην ζωή μου, αλλά είναι γεγονός πως δεν είμαι και ο πιο εύκολος άνθρωπος του κόσμου!

Πάντως είναι αλήθεια πως οι πραγματικοί φίλοι που έχω, δίνουν αγώνα οι καημένοι… και τους αγαπώ πολύ και μόνο για την προσπάθεια! Ποτέ δεν μου «χάιδεψαν τ’αυτιά» αλλά επίσης ποτέ δεν με έκριναν/προσέβαλαν/κατέκριναν εμένα και τις επιλογές μου, ακόμη και όταν εγώ σιχτίριζα!

Ποτέ δεν μου είπαν «στα έλεγα εγώ» και ποτέ δεν προσέβαλαν τον άντρα μου ή την οικογένειά μου! Και ελπίζω να είμαι και εγώ έτσι προς αυτούς! Έχουμε αγαπηθεί, κλάψει, «σκοτωθεί» … αλλά είναι ΠΑΝΤΑ εκεί!

Και είναι επίσης αλήθεια πως αν πραγματικά θες να λέγεσαι «φίλος», είσαι εκεί στα καλά και στα κακά, στα σωστά και στα λάθη και δεν κρίνεις-κατηγορείς-επικρίνεις σε κάθε στραβοπάτημα και φυσικά αφού έχει γυρίσει την πλάτη ο άλλος!

Ευτυχώς έκοψα -έστω και αργά- τις λυκοφιλίες από την ζωή μου και τουλάχιστον έμαθα πως ισχύει το «λίγα και καλά»!

Αλήθεια εσείς τι γνώμη έχετε για τις φιλίες;

Σας φιλώ γλυκά στην μούρη

μαμά Σοφία