Καταπιεσμένη ζωή
Καταπιεσμένη ζωή
Είμαι παντρεμένη 6 χρόνια με έναν άντρα τον οποίο ποτέ δεν ερωτεύτηκα σφόδρα. Είμαστε μαζί 10 χρόνια, γιατί έτυχε εκείνη την περίοδο να είμαστε μόνοι, γιατί έτυχε να περνάμε καλά, να έχουμε κάποια κοινά ενδιαφέροντα και να αρέσουμε ο ένας στον άλλον. Εφόσον το πράγμα μεταξύ μας πήγαινε καλά, ο γάμος ήρθε ως φυσική απόρροια της σχέσης μας και κατόπιν οι 2 γιοι μας (4,5 χρονών και 7 μηνών).
Ο άντρας μου ήταν και παραμένει και ο εργοδότης μου (δούλευα και δουλεύω ως υπάλληλος στην Εταιρεία που διαθέτει ο ίδιος, μαζί με άλλους 30 περίπου εργαζομένους). Είναι λοιπόν αρκετές οι φορές που τα της δουλειάς εισέρχονται και στα προσωπικά μας και έχουν αντίκτυπο στην ιδιωτική μας ζωή με εκείνον πολλές φορές, όχι πάντα εσκεμμένα αλλά γιατί έτσι μπορεί να είναι η κατάσταση, να μου συμπεριφέρεται ως Αφεντικό και στο σπίτι. Όσο περνά ο καιρός και τα όποια αισθήματα υποχωρούν εντελώς, οι πιέσεις στη δουλειά αυξάνουν (φυσικά και λόγω των καιρών που περνάμε) η κοινή μας ζωή γίνεται αφόρητη. Να σημειώσω επιπλέον ότι ο άντρας μου είναι εκ φύσεως ένας άνθρωπος κλειστός, δύστροπος και απότομος, κάτι που αναγνωρίζουν και οι όποιοι λίγοι φίλοι του.
Η πρώτη λύση θα ήταν να απεμπλακούμε επαγγελματικά. Εγώ δυστυχώς δεν μπορώ να δουλέψω σε άλλη παρόμοια εταιρεία στην επαρχία που ζούμε εφόσον όλοι στο χώρο με γνωρίζουν ως σύζυγο του Τάδε (άλλη δουλειά δεν γνωρίζω να κάνω -το συγκεκριμένο αντικείμενο έχω σπουδάσει και αγαπάω). Άρα πρέπει να σκεφτώ τα παιδιά μου και μόνο και να ζήσω σε ένα σπίτι, που πλέον έχει πάψει να είναι η φωλιά μου – όταν είναι εκείνος μέσα, εγώ θέλω να πηδήξω από το μπαλκόνι. Τον τελευταίο καιρό και κυρίως μετά τη γέννηση του μωρού, δε μιλάμε σχεδόν καθόλου μεταξύ μας, οι όποιες συζητήσεις καταλήγουν στο γνωστό… εγώ σε τρέφω… εσύ δουλεύεις ελάχιστα (λόγω των παιδιών να απολογηθώ εγώ)… από μένα ζεις… κτλ, κτλ.
«Πώς θα βγάλω έτσι ζωή;» ρωτάω τον εαυτό μου, γιατί μόνο με αυτόν μπορώ να συζητήσω και απάντηση δεν παίρνω. Να χωρίσω και να ζήσω πώς, άνεργη, με δύο μωρά παιδιά (που ειλικρινά δεν θέλω να τους στερήσω την οικογενειακή ζωή που ζουν στο κοινό μας σπίτι) και έναν άντρα κέρβερο που θα θέλει να με ποδοπατήσει ακόμα χειρότερα;
Μένω λοιπόν δυστυχισμένη, μετρώντας τις μέρες που τα παιδιά μου θα ενηλικιωθούν (πόσο πολύ πρέπει να μετρήσω…). Πόσο ζηλεύω τις γυναίκες τις οικονομικά ανεξάρτητες που είναι αφεντικά του εαυτού τους και λαμβάνουν το σεβασμό και την αναγνώριση του άντρα τους και πατέρα των παιδιών τους!!! Πόσο κλαίω για τα τόσα χρόνια σπουδών μου και για τα όνειρα μιας καλής καριέρας που έκανα, τότε που μπορούσα να ονειρεύομαι!!!
Τουλάχιστον με αυτό το γραπτό μου μπόρεσα κάπου να μιλήσω.
Ράνια Σ.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Ράνια μου, θα σου απαντήσω μιας και μετά απο την δεύτερη εγκυμοσύνη μου πέρασα ένα τέτοιο στάδιο. Η δική μου ιστορία; Ακριβώς το ίδιο! Για ένα πράγμα ήμουν όμως σίγουρη.... Για τον ευατό μου! Αποφάσισα να ΦΥΓΩ (όχι από την οικογένεια μου) (όχι από τον άντρα μου) (όχι από τα παιδιά μου) Αλλά από την δουλειά ΑΥΤΗ ! Την οποία ΝΑΙ ΜΕΝ την αγαπούσα , αλλά ΔΕΝ γινόταν να συνυπάρξουμε μαζί με το σύζυγό μου! ΈΓΙΝΑ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ ! Άνοιξα δική μου επιχείρηση (κάτι που πολλά χρόνια ήθελα να κάνω) επιχείρηση η οποία θα μπορούσε 1ον να μου αποφέρει ευχαρίστηση (προσωπική) , ανεξαρτησία στα χρήματα και στο πορτοφόλι μου, και φυσικά μια εναρμόνηση στην οικογένεια μου. Είπα στον ευατό μου : ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΝΟΙΩΘΩ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙ ΑΥΤΟΝ ! Απλά η δουλειά πολλές φορές μας κάνει να ξεχνάμε πράγματα , πράγματα που είναι για την σχέση μας σημαντικά . Όχι απλά μόνο και μόνο "για ένα κρεβάτι" . Μια έξοδος , ένα τριήμερο, μια προσωπική στιγμή αλλάζει τον άνθρωπο... προς το καλύτερο. Σημαντικό είναι να νοιώθεις ασφαλής, χαλαρή και όχι καταπιεσμένη. Επίσης σημαντικό είναι να νοιώθεις ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ , και όχι "σκουπίδι"¨. Υπήρξαν στιγμές που "τα έβαζα καπέλο" . ΗΜΟΥΝ και ΗΘΕΛΑ να παραμείνω ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ. και το ΠΕΤΥΧΑ με ΑΓΩΝΑ . Απέδειξα σε κείνον και προπάντων στον εαυτό μου ότι είμαι ΕΓΩ το αφεντικό του εαυτού μου. Ότι ΕΓΩ κρατάω την ΔΙΚΗ Μου επιχείρηση ! Κι αυτός την ΔΙΚΗ του ! Οτι εγώ εχω το ΔΙΚΟ μου πορτοφόλι και ΟΧΙ το ΔΙΚΟ ΤΟΥ!. Πρώτα απ'όλα όμως έκατσα και του μίλησα ! Ξεκαθάρισα ότι και ΕΓΩ προσέφερα ! ΔΕν θα ανεχόμουν ποτέ να με ποδοπατήσει κάποιος , θεωρώ ότι είμαι μορφωμένος άνθρωπος και έχω το δικαίωμα αυτοβούλησης . Με το συζυγό μου μετά από αρκετή συζήτηση (πρώτα είμαστε φίλοι , και μετά σύζυγοι και όλα τα υπόλοιπα ....) ξεκαθαρίσαμε ότι δεν μπορούσαμε να συνυρπάξουμε σαν εργοδότης - υπάλληλος. Απλά δεν ήταν στο αίμα μας. Έτσι , χωριστήκαμε επαγγελματικά. Εκεί ζήσαμε τον δεύτερο μεγάλο μας έρωτα ! Αφήσαμε όμως απέξω όλα τα επαγγελματικά , κανένας μα κανένας δεν μιλάει για επαγγελματικά όταν είμαστε μαζί. Προσπαθούμε να δίνουμε βάση στα ΠΑΙΔΙΑ μας , στις ζωές αυτές που με τόσο κόπο ΜΑΖΙ μεγαλώνουμε και προσπαθούμε να χτίσουμε το μέλλον τους. Περνάμε στιγμές με τα δυο μας αγγελούδια σπαταλώντας χρόνο μαζί τους για ΕΜΑΣ! Σίγουρα, με την οικονομική κρίση τώρα τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα, όμως δεν είναι λύση το να καταπιέζεσαι ... Η ζωή φεύγει ! και δυστυχώς δεν γυρνά πίσω.... ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗ ΖΗΣΩ !!!!! ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗΝ ΑΠΟΛΑΥΣΩ !!!!! ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗΝ ΡΟΥΦΗΞΩ! ΖΗΣΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ! ΜΗΝ ΤΗΝ ΣΠΑΤΑΛΑΣ !
καλησπερα Ράνια μου,λυπαμαι πολυ για την κατασταση που ζεις αλλα αυτα που λες υπαρχουν στιγμες που τα εχω ζησει και γω!!και για να πω την αληθεια σκεφτηκα και να φυγω.πριν 10ρια μερες ειχα αυτη τη συζητηση με τον αντρα μου και απο εκει και μετα ειμαι καλυτερα.του ειπα ακριβως πως νιωθω και οτι σκεφτομαι ακομη και να φυγω!!δεν το ειχε καταλαβει και το πιστευω ομως ειναι η τρελα της καθημερινοτητας που μας κανει ετσι. τωρα που το σκεφτομαι καλυτερα πιστευω οτι η τρελα που εχουμε με τα 2 παιδια ειδικα το ενα οταν ειναι μωρο οι ορμονες ακομη δεν εχουν ηρεμιση η δουλεια, οι δουλειες στο σπιτι ολη ητρελα δημιουργει ακομη μεγαλυτερη αποσταση μεταξυ μας. η γνωμη μου ειναι να κατσεις και να του τα πεις εξω απο τα δοντια οπως ακριβως νιωθεις οτι λες σε μας!!!!μονο τοτε θα σκξεφτει τι γινεται!!!!!οκ οι δουλειες οκ τα παιδια αλλα υπαρχει και το ζευγαρι το οποιο το ξεχναμε και φυσικα οταν δεν ειμαστε καλα με τον συντροφο μας ολο αυτο εχει αντικτυπο και στα παιδια μας, και κει εχουμε νευρα κλαματα κτλ κτλ κτλ. και ολα ειναι μαυρα. νομιζω οτι ειναι κριμα να στερηθουν τα μπουμπουκακια σου τον μπαμπα του ο οποιος μπορει και αυτος να περνα μια δυσκολη φαση ειδικα τα χρονια που ζουμε που ολα πανε χαλια. αν θες να μιλησουμε περισσοτερο στειλε μου μειλ θα χαρω να τα πουμε.σε καταλαβαινω παντως απολυτα και να εισαι σιγουρη οτι οταν δενμ ειμαστε καλα ολα τα κανουμε τεραστια στο κεφαλι μας.πιστευω οτι ειναι κριση ακι με συζητηση μπορει να λυθει.
Καλό θα ήταν να κανεις μια ευθεια συζήτηση με τον άντρα σου. να του πεις ξεκαθαρα ότι δεν είσαι ευτυχισμένη κ ότι θες να τον αφήσεις. Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει να πάψεις να νιώθεις αδύναμη. Αν σου λέει ότι αυτός σε τρέφειμπορείς να αποδείξεις το αντίθετο. Αν είσαι σίγουρη πως θες να φύγεις από το γάμο σου μπορείς να βρεις λύση και στο πρακτικό μέρος. Στην αρχή θα είναι δύσκολα αλλά μετά θα νιώθεις πολύ δυνατή. Υπάρχει και η άλλη εκδοχή. Απλά να έχεις βολευτεί και να χρησιμοποιείς για δικαιολογία ότι δεν μπορείςνα βρεις αλλού δουλειά. Τι θα έκανες αν ξαφνικά πέθαινε ο σύζυγός σου?Δεν θα έκανες ότι μπορούσες να επιβιώσεις? Φέρνω ακραίο παράδειγμα για να σου δείξω ότι πάντα υπάρχουν επιλογές εξαρτάται τι ακριβώς θέλουμε για τη δική μας ζωή. Εύχομαι να σου πάνε όλα καλά.
Κι όταν τα παιδιά ενηλικιωθούν και κοιτάξεις πίσω σου, θα δεις μια δυστυχισμένη ζωή που δεν ξαναγυρνάει και δυο δυστυχισμένα παιδιά. Γιατί όταν οι γονείς είναι δυστυχισμένοι τα παιδιά είναι κι αυτά δυστυχισμένα. Κι αν κάθεσαι μόνο για τα παιδιά σου, να θυμάσαι αυτό. Καλή τύχη.
φυγε!!!!μην καθεσαι!!!τα παιδια σου εαν οχι ακομα σε λιγο καιρο θα καταλαβαινουν περισσοτερα απο αυτα που νομιζεις και θες!!!!μαζι με σενα θα δυστυχουν και αυτα!!!!παρε το χρονο σου,πατα στα ποδια σου και φυγε!!!εκτος εαν νομιζεις πως αξιζει να το παλεψεις....για τη σχεση σου!!!που απο τα γραφομενα σου δεν καταλαβα κατι!!!! ειμαι παιδι χωρισμενων γονιων!!!η μητερα μου εμεινε σαν και εσενα μεχρι που εφτασα 14 και της ειπα να φυγουμε!!!απο εκεινη τη μερα μαζι με αυτη ανασανα και εγω!!!!!