Κάνω υπομονή για τα παιδιά…

Κάνω υπομονή για τα παιδιά…

μαμά Σ.

Καλησπερα και απο μενα…

Νομιζω οτι ισως εχει ερθει και η δικη μου στιγμη να γραψω τα οσα περασα και περναω ακομη ουσα σε ενα τεραστιο αδιεξοδο… Σε απολυτη ειλικρινα απογνωση, νιωθω την αναγκη καπου να μιλησω καπου να τα πω γιατι νιωθω πως θα τρελαθω….

Ειμαι με τον αντρα μου 10 χρονια μαζι, 5χρονια παντρεμενη…. Τον γνωρισα στα 18, μολις ειχα περασει πανεπιστημιο….Ταυτοχρονα δουλευα καπου οπου και ηρθε και ναι, θα ομολογησω οτι η ελξη ηταν αμοιβαια με την πρωτη ματια… Επειτα ακολουθησε μια εξοδος για καφε αλλα αρχισαν οι προβληματισμοι επειδη ηταν 13χρονια μεγαλυτερος μου και ηδη παντρεμενος και χωρισμενος μια φορα… Ο κυκλος που ζουμε πολυ κλειστος, εγω προερχομενη απο μια παρα παρα πολυ δεμενη οικογενεια, συζητησα με τη μητερα μου αυτη τη γνωριμια και επειτα απο παρα πολυ κοσμο ακουσαμε πολλα αρνητικα…

Παρολα αυτα εγω δεν ακουσα κανεναν…

Αποφασισα να ερθω σε ρηξη με την οικογενεια μου και να μεινω μαζι του (δεν σας εγραψα οτι 2 μηνες περιπου με κυνηγαγε επειδη ειχα απομακρυνθει…) Ηξερε οτι οι γονεις αντιδρουσαν σ’ αυτη τη σχεση και ηξερε και τι ελεγε ο κοσμος για εκεινον…

Εφυγα απο το σπιτι μου και εγκατασταθηκα μαζι του… Ολοι τους χαρα μεγαλη διοτι εκεινος δεν εχει ουτε το Λυκειο τελειωσει, ενω εγω σπουδαζα…. Προερχομενος απο μια οικογενεια χωριου (δεν πειραζει αυτο, αλλα τα μυαλα χωριου) με γονεις που δεν τολμησαν ποτε να του πουν κουβεντα για τιποτα (πχ εδω παιδι μου κανεις λαθος), χωρις να εχουν καμια θεληση για καμια προοδο στη ζωη τους (με ενα σπιτι παρατημενο απο το 50)…

Και αρχιζει η συμβιωση… Αρχισαν να βγαινουν διαφορα… Πολυ κλειστος, χωρις κανεναν φιλο, ποτε δεν θυμαμαι να εχουμε βγει παρεα ζευγαρια εξω, απορροφημενος απο την τηλεοραση -λεγοντας οτι μ’ αυτο τον τροπο ηρεμει- χωρις κανενα ενδιαφερον να μοιραστει πραγματα…. Αντεδρασα αρκετες φορες χωρις αποτελεσμα βεβαια, γιατι παντα ελεγε «Αυτος ειμαι και αν σ’ αρεσει… Δεν μπορω ν’ αλλαξω» και καποιες φορες η συζητηση οδηγηθηκε και ασχημα (σφαλιαρα, κλοτσια….)

(Κλαιω ασταματητα…)

Και μενω εγκυος… Φυσικα δεν τεθηκε θεμα ποτε να μην κρατησω το μωρο, αφου ειχα ηδη χασει ενα πριν καποιους μηνες… Αλλωστε το ηθελε, δεν μπορω να πω…. Και περασε ο καιρος με μια εξαιρετικη εγκυμοσυνη που καπου στα μεσα της δημιουργηθηκε καποιο προβλημα υγειας σε μελος της οικογενειας του και ετρεχα μαζι με την κοιλια στο στομα σε αλλη μεγαλη πολη που (οπως ξερετε μια εγκυμονουσα δεν θα πρεπει να πηγαινει και να ερχεται)… Απο την πλευρα, βοηθεια καμια σε μετακομιση κτλ γιατι ασχολουνταν ολοι με το ηδη υπαρχον προβλημα..  Το θεμα ηταν οτι και οταν η μητερα μου προσφεροταν υπηρχε προβλημα, γιατι ειτε η πεθερα θα κατεβαζε τα μουτρα ειτε εκεινος κατι θα εβρισκε να πει..

Κοινως δεν ηθελε ποτε τους γονεις μου (οι οποιοι παρεμπιπτοντως μας βοηθησαν ηδη αρκετα μεχρι τοτε αλλα και στην πορεια πολυ περισσοτερο..)

Γενναω το παιδακι μου, γερο να ‘ναι και εκει ειναι που αρχιζει το μαρτυριο…. Απο την κλινικη ακομη φασαρια για την μητερα του… Πηγα στο σπιτι απο καισαρικη μονη μου και φροντιζα το παιδι μονη μου χωρις καμια βοηθεια…

Περασαν καποιοι μηνες, εν τω μεταξυ μεγαλωνα εγω το παιδακι, ωσπου μια μερα η επιχειρηση που δουλευε εκλεισε και μενει χωρις δουλεια… Τι να κανουμε, μπαινω εγω σ’ ενα προγραμμα, παιρνουμε και δανειο και ανοιγουμε μαγαζι.

Η δουλεια πηγαινε πολυ καλα, το παιδι κρατουσε η πεθερα γιατι εγω δουλευα πια 12ωρες τη μερα. Μηνες μετα κανουμε γαμο και λιγες μερες μετα κοντευει να διαλυθει το σπιτι… (γιατι; γιατι η πεθερα μου εκανε συνεχως παρατηρησεις για το παιδι και επειδη της απαντησα ενοχληθηκε και αρχιζει να λεει, να λεει… τι μπορει να ‘χει πει και για μενα και για τους γονεις μου, οι οποιοι δεν βρισκοταν εκει και στο σπιτι, ερχοταν πλεον πολυ σπανια)

Και αφου με αφησε μονη με το παιδι στο μαγαζι, πηγε στους δικους του και ηρθε μετα απο 1-2 μερες να μιλησουμε. Εν ολιγοις τα βρηκαμε…

Μετα απο 2χρονια περιπου αρχιζει να υπαρχει προβλημα με τη δουλεια και φαινεται οτι τα πραγματα δεν θα εξελισσοταν καλα…

Προκυπτει και δευτερη εγκυμοσυνη… Εν τω μεταξυ σ’ αυτο το διαστημα ειχε καποιες εκρηξεις νευρων που δεν δικαιολουνταν τοσο εντονες, σε σημειο δηλαδη να φοβασαι για την σωματικη σου ακεραιοτητα.

Τελικα οντως η δουλεια δεν μπορει να κρατηθει και το μαγαζι κλεινει. Με δυο παιδια οδηγουμαστε στο πατρικο το οποιο προανεφερα σε τη κατασταση ηταν, χωρις θερμανση, με τη μικρη να κινδυνευει για ασθμα και με το συζυγο 6 μηνες να εχει πεσει σε μια κατασταση μελαγχολιας και καταθλιψης συναμα χωρις να εχει κανενα ενδιαφερον για το τι θα φανε τα παιδια και αρκουμενος στη συνταξη του πατερα του και στη βοηθεια των δικων μου… Χασαμε οτι ειχαμε και δεν ειχαμε…

Οι δικοι μου βοηθουν πολυ με αγορα αυτοκινητου, γιατι δεν μπορουσαμε ουτε να μετακινηθουμε… Εν τω μεταξυ το χασμα μεταξυ μας μεγαλωνει, γιατι ζητα μονο συμπαρασταση αλλα δεν δινει τιποτα. Μιλαμε για συγκατοικηση παντα, ετσι; (Συγνωμη, δεν ανεφερα οτι πριν τη βοηθεια των δικων μου κανει μια πολυ μεγαλη φασαρια μεσα στο σπιτι τους γιατι η μανα του εκτοξευσε τις απειρες των κακιων και για μενα και για τους δικους μου)

Και μεσω ενος φιλου ο οποιος προσφερεται να μας βοηθησει, στηνουμε μια νεα δουλεια, η οποια Δοξα τω Θεω εξελισσεται καλα. Και αποφασιζουμε να μετακομισουμε… Αλλα……. Μαζι ολοι, γιατι δεν αφηνει τους δικους του και γιατι χρειαζομαστε βοηθεια οπως λεει για το παιδι το μικρο…. (οι βρεφικοι χαθηκαν….)

Και βρισκουμε σπιτι να καλυπτει τις αναγκες τους και μετα τις δικες μας…. Και τωρα φτασαμε στο αποκορυφωμα, σε μια εξαρση νευρων και παλι (ο πατερας μου βοηθα να τελειωσουμε καποιες εργασιες στο σπιτι) φωναζει εντονα σε μενα για το οτι κουμαντο στο σπιτι του, θα κανει εκεινος κτλ (λες και ως τωρα δεν εκανε) και ερχεται ο πατερας του και του λεει «Πιο ηρεμα, γιατι φωναζεις ετσι;» και αρχιζε να φωναζει παλι… Κοντεψαν να πιαστουν στα χερια, ωσπου του εδειξε την πορτα….

Επειτα μου ξεκαθαρισε οτι εχουν τελειωσει για εκεινον και στο σπιτι δεν θα ξαναρθουν αλλα οι δικοι του ναι και δεν το διαπραγματευεται και αν καταφερουμε να λυσουμε το μεταξυ μας ζητημα….

Και τωρα εγω πως μπορω να λειτουργησω; Εχω χασει τον εαυτο μου… Φοβαμαι πως θα ‘ναι την επομενη φορα που θα τον πιασουν τα νευρα… Δεν ξερω πως θα ξυπνησει και τι θα ακολουθησει….. Το χασμα μεταξυ μας τεραστιο πλεον γιατι εγω απ την πλευρα μου εδωσα οτι ειχα και δεν ειχα σ’ αυτη τη σχεση, εκεινος οπως και παραδεχτηκε οχι ολα, ποτε στα τοσα χρονια δεν εχει δεχθει να συζητησει μαζι μου το οτιδηποτε, νιωθω δηλαδη οτι ουτε σαν ανθρωπο δεν με ξερει….

Και επειτα αυτο το θελω εγω να ‘μαι τα παντα για σενα και συ τα παντα για μενα δεν υπαρχει… Και απ’ οτι λεει δεν μπορει ν αλλαξει… Αρα εγω πρεπει ν ακολουθησω την δικη του πορεια και να είμαι μονη μου με μονους ανθρωπους τους δικους του…….

Πως μπορει ενας ανθρωπος ν’ αντεξει ολα αυτα; Ενας κοινωνικος ανθρωπος που εχει χασει πλεον ολους τους φιλους του γιατι δεν θελει συναναστροφες με κανεναν, ενας ανθρωπος που ονειρευοταν μια οικογενεια ηρεμη με μια σχεση δυνατη χωρις εξωτερικες παρεμβασεις και μια σχεση στηριζομενη σε βασεις; Το αδιεξοδο τεραστιο……

Συγνώμη αν σας κουρασα, αλλα νομιζω θα πεθανω, θα σκασω… Κανω υπομονη για τα παιδια αλλα ειλικρινα δεν ξερω τι πρεπει να κανω.

Μπροστα μου ενα κενο…..

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com