Μετά από ένα hamburger και ένα μήλο…

Η ιστορία της Μαρίας

Αγαπητές μανούλες καλή σας μέρα!

Αποτελείτε την καθημερινή μου συντροφιά σε στιγμές που θέλω να κάνω ένα διάλλειμα από τη δουλειά ή όταν τα παιδάκια μου έχουν πάει για ύπνο το βράδυ. Είμαι η μαμά Μαρία και έχω δύο αγοράκια ηλικίας 10 και 4 χρονών.

Πριν από λίγο καιρό, ενώ συζήταγα με το μεγάλο μου γιο, ήρθε η κουβέντα μας και του εξιστόρησα πώς γέννησα τον αδερφό του. Και τον έπιασαν κάτι γέλια μα κάτι γέλια, δεν μπορούσε να σταματήσει, παραλίγο να τα κάνει απάνω του από τα γέλια!!!!!!!!

Έτσι λοιπόν αποφάσισα να την μοιραστώ μαζί σας μήπως και ευθυμήσουμε και λίγο (μέρες που είναι)!!!

Ήμουν λοιπόν στην 38η εβδομάδα και τότε επρόκειτο να μπούμε για προγραμματισμένη καισαρική (είχα γεννήσει το πρώτο με καισαρική οπότε ο γιατρός μου μού είπε ότι θα προχωρήσουμε σε καισαρική και στο δεύτερο παιδάκι). Επειδή ο μεγάλος μου γιος πήγαινε στην πρώτη δημοτικού, εγώ ήθελα να τα κανονίσω όλα:

– Γιατρέ, λέω να μπω στις 23 Οκτωβρίου, ημέρα Πέμπτη γιατί θα είναι η τελευταία μέρα του μεγάλου μου στο σχολείο πριν από τις διακοπές για την 28η Οκτωβρίου.

– Θα μπεις από Τετάρτη για να γεννήσεις Πέμπτη

– Μα γιατί γιατρέ μου, τι Τετάρτη, τι Πέμπτη, για μία μέρα κάνουμε έτσι;

– Θα μπεις Τετάρτη να γεννήσεις Πέμπτη, γιατί έρχεται και Σαββατοκύριακο. Να το δει τουλάχιστον ένας κανονικός παιδίατρος την Πέμπτη και την Παρασκευή. Το Σαββατοκύριακο είναι περισσότεροι ειδικευόμενοι και έρχονται και οι αργίες οπότε άκου με που σου λέω!

Παρεμπιπτόντως θα γένναγα σε δημόσιο νοσοκομείο, οπότε όλα μου τα σχέδια τα ξαναδίπλωσα και… τα πέταξα στα σκουπίδια.

Φτάνει λοιπόν η πολυπόθητη Τετάρτη και εγώ ετοιμάζομαι μες την καλή χαρά στο σπίτι.

Με παίρνει ο γιατρός και μου λέει:

– Ακόμα σπίτι είσαι; Έχει πάει σχεδόν 12 η ώρα. Πότε θα έρθεις;

– Τώρα γιατρέ μου, στην πόρτα με πέτυχες (ψέμα)! Έρχομαι!

Ξεκινάμε για το νοσοκομείο λοιπόν και φτάνουμε μετά από περίπου μισή ώρα. Μου κάνουν τις απαραίτητες προετοιμασίες (ξέρετε εσείς!) και πηγαίνω στο δωμάτιό μου. Είχε πάει εν τω μεταξύ 2 η ώρα και ο άντρας μου ρωτάει τις νοσοκόμες ποιο ήταν το πρόγραμμα του φαγητού μου (μην χάσω και δεν φάω! Τόσα κιλά είχα πάρει). Εκείνες είπαν «Θα της πάμε μεσημεριανό τώρα και ό,τι φάει θα πρέπει να το φάει μέχρι τις 6 το απόγευμα. Μετά μέχρι τις 12 τα μεσάνυχτα μόνο νερό, τσάι και καμιά φρυγανιά και μετά το… τίποτα!«

Η καισαρική είχε κανονιστεί για την επόμενη ημέρα (ναι, ναι την Πέμπτη) στις 8 το πρωί.

Έρχεται λοιπόν ένα μεσημεριανό άστα να πάνε: ένα βραστό κοτόπουλο με λαπά (αν θυμάμαι καλά) και μόλις τα είδα μου γύρισαν τα μάτια.

Λέω λοιπόν στον αντρούλη μου:

– Αγάπη μου, όταν μπαίναμε μέσα είδα ένα Everest στη γωνία (αυτά τα μπάνιζα από μακριά). Μήπως μπορείς να μου πάρεις ένα τοστάκι;

– Και τι να έχει μέσα;

– Έχει δικά του. Να πάρεις αυτό με το μπιφτέκι (όπως καταλάβατε hamburger ήθελα η έγκυος αλλά άντε να το πεις)

Πηγαίνει λοιπόν ο καημένος και μου παίρνει το τοστάκι-hamburger, παίρνω και εγώ από το δίσκο του νοσοκομειακού φαγητού και το μήλο που είχε και σκέφτομαι θα το φάω λίγο πριν τις 6 για να με κρατήσει. Τρώω καλά-καλά, τρώω και το μήλο όπως το είχα μελετήσει λίγο πριν από τις 6 και όλα καλά. Κατά τις 6 παίρνω τηλέφωνο σπίτι να ρωτήσω τι κάνει ο μεγάλος μου γιος και πώς τα πάει. Και εκεί που μιλάω ωραία και καλά, νιώθω ένα ρυάκι να φεύγει μέσα από τα πόδια μου (ναι ήταν αρκετό το νερό).

Μου είχαν σπάσει τα νερά.

– Μαμά νομίζω ότι μου έσπασαν τα νερά.

– Είσαι σίγουρη;

– Έτσι νομίζω

Εκείνη λοιπόν τη στιγμή καταλαβαίνει ο άντρας μου τι έχει συμβεί και πανικοβάλλεται:

– Έσπασαν τα νερά σου και ακόμη μιλάς στο τηλέφωνο; (εγώ να είμαι με το τηλέφωνο στο χέρι και να συνεχίζω ατάραχη)
– Μα και τι να κάνω; Να το κλείσω στα μούτρα; Δεν είναι αγένεια;

Τρέχει έξω να φωνάζει τις νοσοκόμες, ώσπου του είπαν να μην ανησυχεί τόσο πολύ. (Βλέπετε οι άντρες μας πανικοβάλλονται πιο πολύ από εμάς). Εκείνες καλούν τον γιατρό ο οποίος ξεκινάει από το σπίτι και έρχεται και περιμένω την αναισθησιολόγο (θα γεννούσα με ολική νάρκωση). Με παίρνουν με το φορείο και να τρέχουν νερά – χαμός! Παραλίγο να γλιστρήσει ο νοσοκόμος που έσπρωχνε το φορείο!!!

Πηγαίνω στο δωμάτιο προετοιμασίας, από δίπλα και ο άντρας μου και έρχεται και η αναισθησιολόγος και αρχίζει τις ερωτήσεις:

– Τι έφαγες;

– Ένα hamburger (δεν ήταν ώρα για συγκαλύψεις)

– Και τι ώρα το έφαγες;

– Δεν ξέρω.

Πετάγεται εκείνη την ώρα ο άντρας μου και λέει: Μισό λεπτό να δω την ώρα που αναγράφεται στην απόδειξη (από το Everest).

– Έφαγες κάτι άλλο; (συνεχίζει η αναισθησιολόγος)

– Εεεεμ, …. Ένα μήλο

– ΜΗΛΟ; Τι ώρα το έφαγες το ΜΗΛΟ;

– Πριν από λίγο. Πάνε περίπου 20 λεπτά.

– Και τι το ήθελες το ΜΗΛΟ παιδί μου;

Βλέπετε το ΜΗΛΟ είναι δυσκολοχώνευτο και την άγχωνε στην αναισθησία. Μπορούσα κάλλιστα να κάνω μια ωραιότατη αναρρόφηση κατά τη διάρκεια της αναισθησίας και να τρέχουν οι γιατροί! Με τα πολλά μου έκανε μία ένεση (κάτι σαν διαλύτης-χωνευτική, δεν ξέρω ακριβώς) και φύγαμε για το χειρουργείο. Μόνο που δεν έκανε το σταυρό της να πάνε όλα καλά!!!!!

Έτσι λοιπόν γέννησα τον γλυκούλη μου στις 20:20 ημέρα ΤΕΤΑΡΤΗ!

Όταν τον πήραμε από το νοσοκομείο και πήγαμε σπίτι και τον είδε ο μεγάλος του αδερφός έβαλε τα γέλια! Δεν πίστευε ότι ήταν τόσο μικρός! Όλα τα μεγάλα αδέρφια νομίζουν ότι τα παιδιά που θα έρθουν σπίτι θα είναι έτοιμα να παίξουν ποδόσφαιρο ή με τις κούκλες τους και σίγουρα θα μπορούν να συνεννοηθούν!

Όταν είχα μείνει έγκυος στο δεύτερό μου παιδάκι σκεφτόμουν ότι δεν θα μπορέσω να το αγαπήσω όπως το πρώτο μου, το οποίο λάτρευα και λατρεύω. Κι όμως σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά, ο μικρός λες και έχει πάρει μία ισότιμη θέση στο σπίτι και στην καρδιά μας που πάντα υπήρχε «αόρατα» απλά εμείς δεν την βλέπαμε.

Τώρα είμαστε ΤΕΣΣΕΡΙΣ!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com