Παππούδες και γιαγιάδες
Παππούδες και γιαγιάδες
της Μαρίας Νιώτη
Πρέπει να είναι πολύ όμορφο να μεγαλώνεις μέσα σε μια πολυμελή οικογένεια με γιαγιάδες και παππούδες! Δεν είχα την τύχη να το βιώσω μιας και οι δικοί μου παππούδες ζούσαν σε άλλα μέρη, αλλά όταν έβλεπα τέτοιες οικογένειες πολύ τις ζήλευα! Ήθελα κι εγώ μια γιαγιά να με κανακεύει και να μου δίνει στα κρυφά ζελεδάκια ή να με καλύπτει από τις κουτσουκέλες που κάναμε ως παιδιά!! Ζητούσα κι εγώ έναν παππού να με πηγαίνει βόλτα, όταν οι γονείς δεν μπορούσαν….
Αυτά μερικά χρόνια πριν…. Τουουουουουουτ!!! Και να που τώρα βρίσκομαι σε άλλη θέση (της μαμάς ντε!) και βλέπω ότι έχουν δίκιο όσοι λένε ότι οι παππούδες πρέπει να είναι κοντά στα εγγόνια τους. Βέβαια, ακόμη και πολλά χιλιόμετρα να μας χωρίζουν, εμείς ως νέοι οφείλουμε να τους κάνουμε τακτικές επισκέψεις, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Παρατηρώ και τις μικρές μου που τρελαίνονται στην κυριολεξία, αν η γιαγιά τους λείψει για μία μέρα! Γιατί μπορεί εγώ να ζορίζομαι λίγο, επειδή μένουμε πάνω κάτω, αλλά αφού τα κορίτσια είναι ευτυχισμένα, πάω πάσο! Εννοείται ότι εκνευρίζομαι, όταν διώχνουν το μπαμπά τους από το δωμάτιο και ζητούν τη γιαγιά να τους διαβάσει παραμύθι για να κοιμηθούν! Εννοείται πως τσατίζομαι λιγουλάκι, κάθε φορά που ο παππούς τους παίρνει παγωτό χωρίς να με ρωτήσει, αν έχουν ήδη φάει, αλλά αυτές είναι ικανές να σηκώσουν τον κόσμο, αν τον «μαλώσω»! Αφήστε που μπήκε πλέον και εμπάργκο στο χαρτζιλίκι, που τους δίνουν (το κρύβουν σ’ ένα κουτί για να πάρουν ποδήλατα)! Τους δίνω, δηλαδή τη «σχέση», που μου έλειπε εμένα σαν παιδί μπας και βγουν στην κοινωνία με όσο λιγότερα κενά και όσο το δυνατόν περισσότερα ψυχολογικά «εφόδια» γίνεται. Δε γνωρίζω κατά πόσο αυτό είναι εφικτό, αλλά τουλάχιστον προσπαθώ!
Οι μορφές των γιαγιάδων (και των παππούδων) μου ήταν πάντα αγαπητές από τα παραμύθια! Γιατί είχαν πάντα τη γλυκιά μορφή, που με τις εμπειρίες της ζωής τους σε συμβούλευαν με το σωστό τρόπο και για όλους είχαν έναν καλό λόγο να πουν. Ίσως όταν περνάς τα –ήντα, να μεταλλάσσεσαι, ίσως να βλέπεις αλλιώς τη ζωή, αλλά όλοι οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας μου βγάζουν μία αγνότητα και μία αθωότητα άλλης εποχής!
Μοιάζουν με μικρά παιδιά, που χαίρονται με τα απλά πραγματάκια.. έτσι και η δικιά μου γιαγιά, που τώρα στα 90 της χρόνια πετάει από τη χαρά της, όταν την πάμε βόλτα στην παραλία ή όταν οι μικρές μου της μαγειρεύουν φαγητό με τα παιχνίδια τους ή όταν της τραγουδούν τα νέα τραγουδάκια, που μαθαίνουν στο σχολείο! Και πόσο γαϊδούρα νιώθω… γιατί μου έχει ζητήσει εδώ και ένα χρόνο να την πάω μια εκδρομή στο Χορτιάτη, στο μνήμα της αδερφής της, που την έκαψαν στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κι ακόμη δεν το έχω κάνει!
Δεν αξίζει να κρατάμε κακίες και μίση στους παππούληδες… είναι πολλές οικογένειες, που έκοψαν διπλωματικές σχέσεις με τους γονείς τους εκατέρωθεν και μετά όταν «φύγουν» για τον άλλο κόσμο, το μετανιώνουν και τους μένει το αγκαθάκι στην ψυχή, αυτό το ρημάδι το «γιατί» τους τρώει τα σωθικά. Αξίζει; Όχι! Είναι καλύτερα να δίνεις αγάπη, πολλή αγάπη από το να μιζεριάζεις και να κλείνεσαι στον εαυτό σου! Οι περασμένης ηλικίας άνθρωποι το μόνο που θέλουν είναι επαφή, χαμόγελο και κουβέντα (αν περάσεις από ένα Κ.Α.Π.Η., θα «ζηλέψεις» τις συζητήσεις τους! ), για να νιώθουν ενεργοί και όχι παραγκωνισμένοι!
Αν έχετε την τύχη να ζείτε με παππούδες, να τους μιλάτε γλυκά, να βάζετε τα μικρούλια να μιλούν στο τηλέφωνο, αν ζουν σε άλλο μέρος (πόση χαρά τους δίνει αυτό, ε;), να τους σερβίρετε τον καφέ τους (-αυτό είναι το κόλλημα του πατέρα του άντρα μου-ελληνικό ως επί το πλείστον, χεχε!) με το κουλουράκι, αν δεν έχουν ζάχαρο και να τους πηγαίνετε πού και πού βόλτες!
Γιατί εκεί που ήταν είμαστε κι εκεί που είναι οδεύουμε!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Να τα κανουμε ολα αυτα,δεν εχω αντιρηση αλλο οταν οι παππουδο-γιαγιαδες δεν σεβονται τους γονεις τι γινεται; Αν τους βριζουν και δηλωνουν οτι δεν τους θελουν; Κι εγω μεγαλωσατεχοντας κοντα τον παππου και την γιαγια απ'τη μια μερια και τους αλλους δεν θελω ουτε να τους ξερω. Η συμπεριφορα τους απεναντι στο ιδιο τους το παιδι ηταν η χειριστη. Και οι δικοι μου τους συγχωρουσαν. Κι αν και δεν μιλουαν ποτε ασχημα για εκεινους εμεις χαζα δεν ειμασταν. Χιλιες φορες να τους ειχαν ξεκοψει παρα να βλεπουμε τον εχα γονιο μας να υποφερει απ'την συμπεριφορα της ιδιας του της οικογενειας.
Θυμήθηκα τη γιαγιά μου και κλαίω.....
θα σου πω την δικιά μου ιστορία με λίγα λόγια για να καταλάβεις οτι δεν είναι όλα μέλι γάλα! εγώ αναγκάστικα να μεγαλωσω με την γιαγια μου απο τα 6 μου χρονια εως τα 12. το χωριο μου δεν ειχε σχολειο και για να μην με πηγαινοφερνει ο πατερας μου καθε μερα, με αφηναν εκει, δευτερα πρωι και με επαιρναν παρασκευη απογευμα. ενα θα σου πω... ηταν τα 6 πιο μαρτυρικα χρονια της ζωης μου και καθε φορα που τα σκεφτομαι βαζω τα κλαμματα. η γιαγια μου ειναι μια μεγαιρα(και λεω ειναι γιατι ζει ακομα δυστυχως). μου συμπεριφεροταν απαισια, με μειωνε καθημερινα λογω του υψους μου(είμαι κοντουλα), μου επαιρνε τα παιχνιδια μου και τα εδινε στην ξαδερφη μου,χωρις να με ρωτησει γιατι λεει εγω ήμουν μεγαλη(μολις 7 χρονων)και έπρεπε να ξεκινησω να φτιαχνω την προικα μου. με εμαθε με το ζορι να πλεκω και να κενταω και δε με αφηνε να ζησω την παιδικοτητα μου. το να διαβαζω βεβαια το θεωρουσε περιττο και οτι δεν εχει να μου προσφερει τιποτα το ιδιαιτερο το σχολειο!όποτε εβλεπε μια συμμαθητρια μου ψηλοτερη απο εμενα την συγκρινε μαζι μου και με κοροιδευε. μαλιστα μια φορα μου ειχε πει οτι γεννηθηκα κοντο κοντο βλαμμενο και κοντο κοντο βλαμμενο θα πεθανω. κουβαλαω πολλα κπμπλεξ μεσα μου απο τοτε που δεν τα εχω ξεπερασει και ουτε προκειται. αυτο ειναι ενα μικρο μερος αυτων που εχω περασει.αν κατσω να γραψω ολα αυτα που εχω περασει με αυτη τη γυναικα δεν θα τελειωσω ουτε αυριο. δε αναφερομαι καν στο ξυλο που ετρωγα για το παραμικρο ενω οταν εκαναν το ιδιο οι ξαδερφες μου γελουσε και τις καμαρωνε. ο λογος που γινοταν ολα αυτα; τα καταλαβα πολυ αργοτερα. ετυχε να μοιαζω στην αλλη γιαγια μου, απ την οποια ειχα παρει και το ονομα της, με την οποια δεν τα πηγαιναν καλα. συγκεκριμενα δεν χωνευε η μια την αλλη και αυτη εβγαλε ολο της το μισος σε μενα.αυτα εν ολιγοις... υπαρχει λοιπον και η αλλη πλευρα της γιαγιας οπως βλεπεις. ειμαι 37 χρ. και ακομα την μισω και την απεχθανομαι. δεν θελω ουτε να την βλεπω. οσο περναει απο το χερι μου την αποφευγω, οταν δεν μπορω της λεω ενα τυπικο χαιρετισμο. αυτα
αχ ποσο δικιο εχεις...όντως από ενα σημειο της ζωης τους και μετα οι παππουδες και οι γιαγιαδες ζουν μονο με τη χαρα απο τα παιδια τους και τα εγγονια τους και ειναι κριμα να τους την στερουμε.... τα παιδια εχουν τοσα πολλα να επωφεληθουν απο αυτούς (γνωσεις, κουβεντες, αγαπη, αγκαλιες....)που δεν συγκρινονται με τιποτα...μην ειμαστε και εμεις οι μαμαδες-νυφες παραξενες....ολα εχουν το σκοπο τους!!!!!!!!!!!!
Δεν γινεται το ασπρο χωρις το μαυρο.Το γλυκο χωρις το ξινο. Αλλα οι παππουδογιαγιαδες ειναι κομματι της οικογενειας.
αχ!πληγη αυτο το κειμενο!κ οταν προσπαθεις εστω για μια καθημερινη επικοινωνια μεσω τηλ(μιας κ δεν ξερω ποσα ναυτικα μιλια μας χωριζουν) και εισπρατεις μονο αδιαφορια?κ ο λογος ειναι γιατι δεν τα βλεπουν καθημερινα?τοτε τι κανεις?