Ο ξανθός επαναστάτης!

Η ιστορία της Ελένης

Hρθε και η δικια μου ωρα να πω την ιστορια του γιοκα μου.

Mε τον αντρα μου ειμαστε μαζι απο το 2007. Mετα τον γαμο μας το 2009 και καθως το σπιτι μας προχωρουσε προς το τελος του, αποφασισαμε να κανουμε ενα παιδακι.  Mετα απο λιγους μηνες προσπαθειας και αγχους απο μερους μου κρατουσα το θετικο τεστ στα χερια μου.  O γιατρος μας εβαλε τελευταια ημερομηνια γεννας 21/7/2011.  O αντρας μου να παρακαλα να γεννησω 20/7 που εχει και ο ιδιος γενεθλια.

Eιχα μια ησυχη, απλη εγκυμοσυνη με τις αναγουλες μου, τις ζαλαδες μου, δουλευα συνεχως, καθiσα μονο 2 εβδομαδες πριν την ημερομηνια γεννας οπως επιβαλλεται απο τους νομους. Πλησιαζανε οι μερες και το ζουζουνακι δεν ηθελε να βγει. Ολοι με ρωτουσανε συνεχως «Ακόμη;;;» και αυτο με αγχωνε πολυ.

Πηγαιναμε για φυσιολογικο τοκετο χωρις επισκληριδιο.

Στις 18/7 στις 2 το βραδυ νιωθω βρεγμενη. Σηκωνομαι, παω τουαλετα, παει, λεω, τα εκανα πανω μου. Αλλαζω εσσωρουχο και ξαπλωνω ξανα. Μετα απο λιγο και παλι νιωθω βρεγμενη. Σπασανε τα νερα, λεω. Ξυπναω τον αντρα μου, του το λεω και με ρωταει «Και τι θα κανουμε;«

«Θα παμε να  γεννησω» λεω «τι θα κανουμε;«

Ξυπναμε τους γονεις μου γιατι μεναμε ακομη μαζι τους. Μπαινουμε στο αυτοκινητο, παμε στο νοσοκομειο. Εν τω μεταξυ τηλεφωνω στο γιατρο και μου λεει «Πηγαινε στο νοσοκομειο να σε ετοιμασουν και θα ερθω και εγω» (ιδιωτικη κλινικη)

Παμε, δινουμε τα στοιχεια, με βαζουνε σε ενα δωματιο, ξαπλωνω, μου βαζουνε και ενα ορο (προληπτικα)

«Ενα δακτυλο διαστολη εχεις» μου λεει «θελεις πολλες ωρες«

Ξαπλωμενη εκει να μιλαμε με την μαμα και τον αντρα μου με κατι πονακια χαμηλα στην πλατη και την κοιλια σαν αυτα της περιοδου. Γυρω στις 5:45 αρχιζουν να αυξανονται οι πονοι.  Πλησιαζει 6 και να μην μπορω να καθησω σε ενα μερος απο τον πονο.  Να νιωθω το μωρο να σπρωχνει, να ποναω πολυ. Χτυπαμε το κουδουνι, ερχεται η νοσοκομα, μου λεει «Εχει πολυ ακομη» (χωρις καν να με δει!)

«Δεν αντεχω, καντε μου καισαρικη, βαλτε μου επισκληριδιο, ποναω!«

Παιρνει τηλεφωνο τον γιατρο, της λεει «Μα αφου ειχε πει εντελως φυσικα!«

Του λεει «Φωναζει, ποναει!«

«Ετοιμαστε την και ερχομαι«

Μου λεει η νοσοκομα «Σηκω και θα παμε στο δωματιο τοκετων, θα ερθει αναισθησιολογος για την επισκληριδιο και ερχεται και ο γιατρος«

Σηκωνομαι, περπαταω λιγο και νιωθω ενα πονο… «Ποναω!!«

«Στασου λιγο και παμε«

Πηγαινουμε, μετα απο 2-3 στασεις πονου, στο δωματιο. Εκει το κρεβατι χαλασμενο, οι νοσοκομες προσπαθουνε να αλλαξουν το κρεβατι και εγω ποναω. Αλλαζουνε τελικα το κρεβατι, η μια νοσοκομα παει να τηλεφωνησει αναισθησιολογο και μου λεει η αλλη «Ξαπλωσε»

«Δεν μπορω, νιωθω το μωρο!«

«Αποκλειεται!«

Σκυβει απο κατω, «Παναγια μου» λεει «Μην σφιγγεσαι, το μωρο! Βλεπω το κεφαλι του!»

Αρχισε να φωναζει «Βοηθεια!» στην αλλη νοσοκομα. Αυτη πεταξε το τηλεφωνο και ηρθε κατω.

Εν τω μεταξυ ο αντρας μου εξω να της λεει «Μπορω να μπω μεσα;;» και αυτη να του λεει «Σε λιγο, οταν κανουμε την επισκληριδιο«

Μεχρι να μπει μεσα η νοσοκομα η δευτερη, γεννησα μονη μου το μωρακι μου. Επεσε σε μια λεκανιτσα κατω απο το κρεβατι, αφου ηθελε να βγει μονο του.

Γεννηθηκε ενας ξανθος αγγελος, 2170 και 54 ποντους.  Στην κλινικη τον ονομασαν ο ξανθος επαναστατης. Δεν περιμενε κανεναν, ουτε γιατρο, ουτε τιποτα, ηθελε να βγει και βγηκε…

Ο γιατρος μου ηρθε απλα και με εραψε. 

Τον εχω φυσικα αλλαξει, θα μπορουσα να εχω παθω κατι, τοσο εγω, οσο και το μωρο. Του τηλεφωνησαμε απο τις  2 το πρωι και ηρθε στις 6:40. Εγω γεννησα στις 6:25.

Ο Νικηφορος μου 18/7 εκλεισε 1 χρόνο.  Ενα χρονο γεματο αγαπη, χαρα, ευτυχια. Ειναι ενα ανεμελο παιδι. Ενας επαναστατης, οπως οταν γεννηθηκε.  Θα κανει αυτο που θελει ακομη και αν του θυμωσω. Και θα μου θυμωσει κιολας!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com