Όταν η ζωή σου παλεύει για ζωή

Μια ενδεκάτη Δεκεμβρίου, την παγκόσμια μέρα παιδιού, ήρθαν στον κόσμο τα παιδιά μου. Δεν το έχω καθόλου με τις παγκόσμιες μέρες, με επετείους, ημερομηνίες. Αν και προγραμματισμένος ο τοκετός, έτυχε.

Οι τελευταίες εβδομάδες της κύησης ήταν ιδιαίτερα ζόρικες, ο ύπνος ήταν της ταλαιπωρίας, τα ζωτικά μου όργανα είχαν μετακινηθεί λόγω της τεράστιας κοιλιάς, το βάρος, οι εμετοί και η ακατάληπτη συχνοουρία με έφτασαν στα όρια μου. Παρακαλούσα το γιατρό να με ξεγεννήσει μια ώρα/ βδομάδα/μήνα νωρίτερα. Ήθελα να γεννηθούν 17/11, λόγω πολυτεχνείου κ.λπ. Από την άλλη, ήταν που δεν ήθελα παιδιά Τοξότες. Ας βγουν πρόωρα και Σκορπιοί. Τόσο ηλίθια.

Τότε έμαθα ότι μια μέρα στην κοιλιά ισοδυναμεί με μια εβδομάδα στην θερμοκοιτίδα κ το βούλωσα. Και περίμενα.

Τελικά πήγα στο νοσοκομείο με ραντεβού διανύοντας την 38η εβδομάδα, χωρίς κανένα σύμπτωμα τοκετού, κάτι που σε δίδυμες κυήσεις είναι “κατόρθωμα”. Όχι. Καθαρή τύχη.

Μια επιπλοκή στο χειρουργείο, μάλλον από τη νάρκωση και αφού είχα δώσει ένα σκαστό φιλί στα δύο μοβ μαγουλάκια που είχαν μόλις βγει από μέσα μου, διακομίστηκα στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Όταν άρχισαν να με ξυπνάνε, μέσα σε σύννεφο θυμάμαι να προσπαθώ να συλλέξω τις πληροφορίες που χρειαζόμουν.
«Που βρίσκομαι; Που είναι τα παιδιά μου;»
«Εσύ είσαι στο μπλε κτίριο. Τα παιδιά σου είναι στο κεντρικό.»
«Είναι καλά;»
«Το αγοράκι σου είναι μια χαρά, μικρούλης αλλά υγιέστατος. Η κορούλα σου είναι σε καλά χέρια με ένα ελαφρύ αναπνευστικό πρόβλημα. Θα βγει σύντομα από τη θερμοκοιτίδα, μη στεναχωριέσαι.»
Δεν στεναχωριόμουν. Είχα μια αλλόκοτη ηρεμία και πάντως καμία αγωνία. Μπορεί να ήταν η πεποίθησή μου ότι όλα θα πάνε καλά, αλλά πιο πιθανό να ήταν από την φαρμακευτική αγωγή που μου χορηγούνταν. Το τελευταίο μόνο βράδυ πριν βγω από τη ΜΕΘ μετρούσα τα λεπτά που θα με έφερναν κοντά στα παιδιά μου.

Επιτέλους έφτασα στη γυναικολογική κλινική, και κράτησα το γιο μου, ενώ ακόμα ήμουν διασωληνωμένη γύρω γύρω. 2 κιλά όλος κι όλος, με τεράστια ζαρωμένα πατούσια και έντονο βλέμμα. Μικρούλης μα υγιής. Μου είπαν ότι έκλαιγε ασταμάτητα τα βράδια που ήμουν στην εντατική κι εκείνος στο θάλαμο νεογνών. Μου είπαν να τον βάλω στο στήθος και αυτό έκανα. Σαστισμένη, ανίδεη, χαρούμενη, ζεν.

Περίμενα ανυπόμονα να με ξεκαθετηριάσουν για να μπορέσω να μπω στην εντατική μονάδα νεογνών. Κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια να φτάσω στο ασανσέρ και να περπατήσω ακόμα έναν διάδρομο μέχρι να φτάσω στη ΜΕΝΝ, στην κόρη μου. Ανυπομονησία, πόνος, ενθουσιασμός. Καμία αγωνία και πάλι. Ίσως τα φάρμακα, ίσως η γνωστή βεβαιότητα ότι όλα θα πάνε καλά, ίσως που ακόμα δεν είχα καταλάβει τι σημαίνει να είσαι μαμά και το παιδί σου να είναι μακριά, μόνο του. Ούτε τι πάει να πει θερμοκοιτίδα. Ούτε τι σημαίνει πρόωρο μωρό.

Εγώ ήθελα μόνο να δω τι “φτιάξαμε”. Ποια είναι η αδερφή του μικρούλη. Ποια είναι η κόρη μου. Χαρούμενη. Ζεν.

Περίμενα έξω με άλλες μαμάδες. Κάποιες μιλούσαν μεταξύ τους. Γνωρίζονταν. Άλλη πηγαινοερχόταν δυο μήνες. Άλλη τρεις. Τα μωρά τους αγωνίζονταν κάθε μέρα για να ζήσουν. Πότε τα νέα ήταν καλά και πότε όχι. Κι αυτές αγωνίζονταν διπλά και πενταπλά και ούτε καν μπορούσα να φανταστώ τι ένιωθαν. Εγώ το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πότε θα γυρίσουμε σπίτι και έφτιαχνα ροζ και σιελ όνειρα με μουσική υπόκρουση νανουρίσματος.

Άνοιξε η πόρτα. Μπήκα. Ο χώρος ποτισμένος με οινόπνευμα και ιώδιο. Έβαλα ποδιά πράσινη, σκουφάκι και στα πόδια πράσινες σακούλες. Είδα πολλά μικρά, μικρούτσικα πλασματάκια. Άλλα έμοιαζαν αρκετά με μωρό μα κάποια όχι τόσο. Είδα την πάλη, τον αγώνα, τον πόνο, τα δάκρυα, την αγωνία, την αγωνία, την αγωνία. “Το πιο δύσκολο πράγμα που κάνει ένας άνθρωπος στη ζωή του είναι η πρώτη ανάσα”, μου είχε πει πνευμονολόγος φίλος σε μια συζήτηση. Χρειάζεται απίστευτη δύναμη για να μπει το πρώτο οξυγόνο στα πνευμόνια που δεν έχουν μάθει να δουλεύουν ακόμα, κι αυτά εδώ τα μικρά πλασματάκια το είχαν καταφέρει αυτό. Τώρα έμενε να κερδίσουν την επόμενη μάχη. Τη μάχη με το χρόνο.

“Από εδώ”, μου έδειξαν μια ανοιχτή θερμοκοιτίδα. “Από εδώ είναι η κόρη σου”.

Έκατσα από πάνω και κοιτούσα το μωρό μου. Της είχαν ξυρίσει τα λιγοστά μαλλάκια, είχε μερικά σωληνάκια στη μύτη και στο στόμα και της είχαν τα χεράκια δεμένα απαλά με μια γάζα για να μην τα σκαλίζει. Μπαμπάτσικια είναι και μου μοιάζει, “εσύ είσαι το κοριτσάκι μου λοιπόν…” , και έμεινα να την κοιτάζω σαν χαζή χωρίς να μπορώ να την αγγίζω.

Βγήκε γρήγορα από τη θερμοκοιτίδα και μου είπαν μπορούσα να την βλέπω και να την κρατάω για να ταΐζω. Μόνο με μπιμπερό, συγκεκριμένες ώρες. Την κρατούσαν κυρίως για παρακολούθηση. Γύρισα σπίτι μόνο με το γιο μου και πηγαινοερχόμουν στο νοσοκομείο. Κόπηκε το γάλα μου. Αρρώστησα με τα πήγαινε έλα. Μου είχε γίνει εμμονή πότε θα πάρω (πίσω) το παιδί μου. Με τις ορμόνες να κάνουν πάρτι, πήγα και τους έκανα μανούρα.

«Κοπέλα μου το μωρό σου είναι καλά. Είναι θέμα χρόνου να το πάρεις. Δεν μπορώ τώρα να ασχοληθώ με την περίπτωσή σου. Μόλις έχασα ένα.»

Σιωπή.

Κάθε μέρα πριν πάω για τάισμα, καλούσα για να μάθω αν θα την έπαιρνα. Σε κάθε όχι, απογοήτευση, θυμός. Μια μέρα με πήραν εκείνοι.

«Κυρία Παρασκευοπούλου (τον άντρα μου λένε έτσι, αλλά το είχα συνηθίσει στο νοσοκομείο) θα την πάρετε σήμερα. Φέρτε τα πράματα της μαζί.»

Γυρίσαμε όλοι μαζί σπίτι μας εκείνο το πρωί. Δεν θυμάμαι τι μέρα ήταν. Ούτε με νοιάζει. Δεν το έχω με τις γιορτές και τις ημερομηνίες. Όλα έγιναν παρελθόν στην δεκάλεπτη διαδρομή από το Ιπποκράτειο στην Φιλίππου. Ολοκλήρωση. Ευτυχία. Τέλος καλό! Νέα αρχή!

Πλησιάζουν τα γενέθλιά τους. Πέντε χρονών παιδιά με τα εύκολα και τα δύσκολα τους, διαλέγουν την τούρτα τους κι εγώ σκέφτομαι τις μαμάδες που στέκονταν έξω από την πόρτα του που έγραφε Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών. Κάποιες θα γιόρτασαν ήδη τα πέμπτα γενέθλια των παιδιών τους. Ελπίζω όλες. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι μπορεί κάποιο από εκείνα τα μωρά να είναι συμμαθητής των παιδιών μου, ή ένας αυριανός τους έρωτας. Θα έχει μεγαλώσει, θα έχει δυναμώσει και τίποτα δεν θα μαρτυράει πια εκείνη τη μάχη. Ή σχεδόν τίποτα…

Πέρασα και δεν ακούμπησα από την θερμοκοιτίδα. Μπήκα, είδα, έφυγα. 17/11 είναι η παγκόσμια μέρα προωρότητας και πολλές φίλες μου, κυρίως διδυμομαμάδες, έχουν ζήσει τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής τους δίπλα σε ένα πλαστικό διάφανο κουτί, με πράσινο φόντο και μυρωδιά κοκτέιλ οινόπνευμα με ιώδιο, με τον ήχο από τα μηχανήματα που μετρούν παλμούς και αναπνοές. Εγώ πάλι δεν ξέρω πως νιώθεις όταν βλέπεις με δεμένα χέρια τη ζωή σου να παλεύει με τη ζωή. Εκείνες ξέρουν.

Μαμά σε αποδόμηση

πηγή thebluez.gr