ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΕΝΝΗΣΩ!

Περίμενα και εγώ ότι θα περπατάω μια από τις προηγούμενες μέρες αμέριμνη και θα μου σπάσουν τα νερά στο πεζοδρόμιο ή -ακόμα καλύτερα!- μέσα στο σούπερ μάρκετ.

Ή ότι θα είχε φτάσει ήδη η βραδιά που θα ξυπνούσα με χαρά το Μάνο και θα φώναζα «Γεννάμε!»

Έτσι δεν γίνεται συνήθως στις ταινίες και τα σήριαλ; 

Και να που τώρα απέχω μόλις λίγες μέρες από την πιθανή ημερομηνία τοκετού (την Κυριακή) και κάθε μέρα έρχεται και φεύγει και εγώ δεν έχω ακόμα γεννήσει. Τάχα μου τα δεύτερα παιδιά έρχονται γρήγορα. Τάχα μου να μην περπατώ πολύ και να μην σκύβω και να μην σηκώνω την Αθηνά, μπλα μπλα, γιατί θα γεννήσω πριν την ώρα μου. Ναι καλά.

Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι δεν θα έρθει ποτέ αυτή η μέρα. Χα! Όχι ότι είναι δυνατό βέβαια, αλλά… Πάντως πλέον ξυπνάω και σκέφτομαι «Α! Άλλη μια μέρα που ΔΕΝ θα γεννήσω»

(Ο άντρας μου μόλις πέρασε από μπροστά μου και με ρώτησε «Πότε θα γεννήσεις ρε συ Ολίβια;» χαχαχα, σουρεάλ στιγμές!)

Δεν περίμενα ότι θα το αναφωνούσα ποτέ, έλα όμως που το κάνω τώρα και όλη μέρα κάθε μέρα: ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΕΝΝΗΣΩ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΕΝΝΗΣΩ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΕΝΝΗΣΩ!

(Επειδή θα προσπαθήσω να γεννήσω φυσιολογικά μετά από προηγηθείσα καισαρική, μην μου λέτε για πρόκληση τοκετού… Δεν γίνεται σε περίπτωση φυσιολογικού μετά από καισαρική)

Κουρεύτηκα. Έκανα πεντικιούρ. Έκανα μάσκα ομορφιάς. Ετοίμασα τη βαλίτσα μου. Τα πράγματά του. Τους μάρσιπους. Το καθισματάκι του είναι δεμένο και έτοιμο στο αυτοκίνητο.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΕΝΝΗΣΩ, ΣΑΣ ΛΕΩ!!!