Ακούσια άτεκνη
Διαβάζοντας ανελλιπώς το «Είμαι μαμά» και το «Ελληνίδες Μαμάδες», μιας και ο Μάνος και η Ολίβια είναι φίλοι μου και τους εκτιμώ, θαυμάζω τις γνώσεις τους και αντλώ πολύτιμες πληροφορίες για το επάγγελμά μου από τα θέματα που συζητιούνται, γεννήθηκε μέσα μου μια μεγάλη ανάγκη. Η ανάγκη της εξομολόγησης μιας ακούσια άτεκνης γυναίκας που ζει καθημερινά μέσα στον κόσμο των μαμάδων αφού εδώ και 28 χρόνια τώρα έχει επιλέξει να διδάσκει και να φροντίζει τα παιδάκια τους.
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τα συναισθήματα που έχω θαμμένα μέσα μου σχετικά με την ακούσια ατεκνία μου. Αυτά τα συναισθήματα έχουν κατά καιρούς παρεξηγηθεί από το περιβάλλον μου που συχνά με χαρακτηρίζει «κολλημένη», καταθλιπτική, ανήμπορη, ζηλιάρα, σκληρή, σοβαρή, ανήσυχη, επιθετική, ευερέθιστη και κυνική.
Στ’ αλήθεια δεν είμαι τίποτα απ’ όλα αυτά, είμαι μπερδεμένη, αγχωμένη, φοβισμένη, έρημη και μόνη, ένοχη, θυμωμένη και λυπημένη. Να σας εξηγήσω γιατί:
Είμαι μπερδεμένη γιατί στη ζωή μου πάντα πίστευα ότι είμαι γόνιμη και γερή και θα γινόμουν μια πολύ καλή μαμά μιας και λατρεύω τα παιδιά. Η φύση όμως είχε άλλα σχέδια και το σώμα μου με πρόδωσε. Δεν κατάλαβα ποτέ το πώς και το γιατί αφού η ιατρική δεν ήταν σε θέση να μου λύσει όλες τις απορίες μου.
Είμαι αγχωμένη γιατί δεν ξέρω πώς γερνάει ένα άτεκνο γυναικείο σώμα, τι παιχνίδια παίζουν οι άδικες ορμόνες που χάθηκαν χωρίς να κάνουν τη δουλειά τους δίνοντας τη θέση τους σε άλλες που ίσως θεριεύοντας μου κάνουν κακό.
Είμαι φοβισμένη γιατί πρέπει να παίρνω διαρκώς φάρμακα για να ρυθμίσω τις ιδιόρρυθμες δραστηριότητες του οργανισμού μου, τα οποία έχουν του κόσμου τις παρενέργειες και αναρωτιέμαι πόσο καλό μου κάνουν τελικά
Είμαι μόνη και η μοναξιά πολλές φορές με τρελαίνει γιατί δεν έχει τέλος. Δεν είναι η μοναξιά που νιώθει κανείς χωρίς παρέα, είναι μια εσωτερική μόνιμη μοναξιά, αυτή της ατεκνίας, που με ακολουθεί παντού ακόμα και όταν είμαι με φίλους. Λυγίζω στην ιδέα ότι θα γεράσω συντροφιά με αυτή την πολύ συγκεκριμένη ερημιά μου.
Είμαι ένοχη γιατί δεν έκανα περισσότερες προσπάθειες να αποκτήσω παιδάκι όταν θεωρητικά είχα το χρόνο στο πλάι μου. Δεν ακολούθησα όλες τις μεθόδους που μου πρόσφερε η επιστήμη, δεν έδωσα όλες τις μάχες μου και δείλιασα μετά από μια αποτυχημένη, παλίνδρομη κύηση.
Είμαι θυμωμένη με τον κόσμο γύρω μου, με τους γιατρούς που δε με στήριξαν, με το σύντροφο που δε με κατάλαβε, με τον καθένα αφελή που μου χτυπάει με οίκτο την πλάτη και κατασκευάζει παροιμίες για να απαλύνει -και καλά-την ατεκνία μου («Δεν έχεις παιδί, έχεις ένα καημό, έχεις παιδί, έχεις χίλιους…»)
Είμαι λυπημένη γιατί δεν είχα την ευκαιρία να ολοκληρώσω την αποστολή της γυναικείας φύσης μου, γιατί δε θα αισθανθώ ποτέ όπως τόσα εκατομμύρια ευτυχισμένες γυναίκες στον πλανήτη, γιατί δε θα μπορέσω να καταλάβω πώς νιώθουν τόσες μανούλες γύρω μου, γιατί δε θα σφίξω ποτέ το μωρό μου στη αγκαλιά μου.
Με σοκάρει όταν ακούω γυναίκες να παραπονιούνται για τα παιδιά τους, να τα κατηγορούν για τη ζωή τους που άλλαξε, για τον ύπνο τους που χάνουνε, για τις σκοτούρες που τους φορτώνουν στο μυαλό, να τα χαρακτηρίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και -χειρότερα ακόμα-να εύχονται να μην τα είχαν!
Όχι, δε θα ανέβω ποτέ στη κορφή της ευτυχίας, εκεί που μόνο η μητρότητα σε ανεβάζει, θα έχω πάντα την πικρή γεύση της ζήλιας για τις αισθήσεις μου που δεν κορύφωσαν την τέρψη τους.
Κάποιες μέρες είναι πολύ χειρότερες από άλλες, είναι κόλαση, είναι ποτάμια δάκρυα, είναι κραυγή αποτυχίας. Πολλές φορές όταν με ρωτάνε «Τι κάνεις;» απαντάω «Καλά» γιατί αυτή είναι μια συνηθισμένη απάντηση που έχουμε μάθει να δίνουμε και που ο άλλος έχει μάθει να περιμένει. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δε θα είμαι «καλά» στον κόσμο των άτεκνων. Πάντα κάτι θα με ξεχωρίζει και θα με διαφοροποιεί από τις φίλες μου που κουβεντιάζουν και μοιράζονται τις ανησυχίες τους για τα παιδιά τους σε όποια ηλικία και αν αυτά βρίσκονται. Σαν το αδέσποτο που προσπαθεί να επιβιώσει στην παρέα των δεσποζόμενων.
Δε μου κάνει κανείς χάρη όταν μου δίνει το μωρό του να το κρατήσω αγκαλιά, να του αλλάξω την πάνα, να παίξω μαζί του. Μου ξύνει μονάχα τη μεγάλη μου πληγή υπενθυμίζοντάς μου τη μόνιμη έλλειψή μου. Δε γίνομαι λιγότερο άτεκνη όταν φροντίζω τα παιδιά κάποιου άλλου, όταν καθημερινά βρίσκομαι περιτριγυρισμένη από καμιά διακοσαριά μαθητές, κάποιοι από τους οποίους είναι «οι δικοί μου». Μπορεί να θέλω να γνωρίσω όσο πιο πολλά θέματα γίνεται σχετικά με τα παιδιά, το μεγάλωμά τους, τη μόρφωσή τους, αφιέρωσα πολύ χρόνο της ζωής μου να τελειοποιηθώ προς αυτή τη κατεύθυνση, θέλω να παίρνω μέρος σε συζητήσεις, αναλύσεις προβληματισμούς σε σχέση με το παιδί και τις ανάγκες του. Κι όμως μπορεί πολλές φορές να χαθώ σε μια νεφέλη σκέψεων, να μένω αμίλητη και αμέτοχη επί ώρες, να αρνηθώ μια πρόσκληση στο σπίτι των φίλων με παιδιά, να φύγω βιαστικά όταν κάποιο σοβαρό θέμα ανατροφής ή υγείας προκύψει -κι ας έχω εμπεριστατωμένη άποψη. Κακία μπορεί να φανεί σε μερικούς, κι όμως δεν είναι. Είναι γιατί πονάει τόσο μα τόσο πολύ που πρέπει να το αποφύγω για να προστατευτώ!
Είναι δύσκολη εξίσωση να προσπαθεί ο γονέας να κατανοήσει τον άτεκνο, όπως φυσικά και το αντίθετο. Δεν μπορεί να μπει κανείς από τους δυο στη θέση του άλλου. Ο άτεκνος θα έδινε τα πάντα για να μπορέσει να γίνει γονέας. Είναι εξαιρετικά σπάνιο (έως απίθανο) όμως να ήθελε ο γονέας να ήταν άτεκνος…
Πώς και πότε συμφιλιώνεται λοιπόν μια γυναίκα με αυτήν την «αόρατη αναπηρία» της; Αν ξέρει κάποιος θα ήθελα πολύ να με διαφωτίσει… ευχαριστώ!
—
H Kατερίνα Καλιμικεράκη είναι δασκάλα με σπουδές και μελέτες πάνω σε θέματα παιδοψυχολογίας
Προφανως δεν περιμενετε εμενα να σας το προτεινω, αλλα το σημαντικο σε αυτην την φαση δεν ειναι να υιοθετησετε, αλλα να αγαπησετε τον εαυτο σας. Ειμαι κιεγω στην ιδια κατασταση με εσας, εχω κανει ακριβως τις ιδιες σκεψεις, το κειμενο σας μιλησε στην καρδια μου. Καποια στιγμη συμβουλευτηκα ψυχολογο και μου ειπε αυτο ακριβως που σας λεω τωρα: σταματηστε να αυτομαστιγωνεστε. Αν καποιος τριτος σας αποκαλουσε αχρηστη και αποτυχημενη, θα το δεχοσασταν; Οχι, φυσικα! Τοτε γιατι επιτρεπετε στον εαυτο σας να σας "χαστουκιζει" με αυτον τον τροπο; Στην ζωη δεν υπαρχουν συνταγες ευτυχιας παρολο που οι εικονες που μας βομβαρδιζουν μας επιβαλλουν να μπουμε ολες στο ιδιο κουτακι "σπουδες-γαμος-παιδια". Νομιζουμε οτι αν δεν μπουμε σε αυτο το κουτι ειμαστε παριες, στην απ'εξω, αποτυχημενες. Κι ομως. Η ευτυχια ειναι ενα συνεχες κυνηγι. Αναζητειστε την. Μην αφηνετε την ζωη να φευγει απο τα χερια σας, ειναι τοσο κριμα! Και, κυριως, μην ξανααμφισβητησετε την προσωπικη σας αξια με βαση την γονιμοτητα σας, ειναι πολυ αδικο για σας! Αν κρινω απο το κειμενο σας ειστε ενας αξιολογος ανθρωπος! Αγαπηστε αυτον τον αξιολογο ανθρωπο, λοιπον! Το πιο σημαντικο ειναι αυτο. Και μετα, αν θελετε, σκεφτειτε την υιοθεσια ή οποια αλλη λυση σας προτειναν. Μην ξεχνατε οτι ενα παιδι θελει μια δυνατη μανουλα, για να του μεταδιδει δυναμη, αυτοεκτιμηση και αισιοδοξια! Σας φιλώ
Μανα είναι αυτή που μεγαλωνει ενα παιδι όχι απαραίτητα αυτή που το γενναει.
Υπαρχει κ η υιοθεσια
Ακριβως...
Αν μπορώ έστω και στο ελάχιστο να σε καταλάβω είναι γιατί το πέρασα αυτό με την καλύτερη μου φίλη, για μένα αδερφή που γεννηθήκαμε μαζί κι είμαστε αχοριστες! η αδερφή μου λοιπόν ύστερα από μια αποτυχημένη εγκυμοσύνη που της προκαλεσε τεράστιο πρόβλημα ειχε ως αποτέλεσμα να χάσει τη μήτρα τής.... Από κει και πέρα περάσαμε παρα πολλά από αυτά που περιγράφεις... Και ίσως και μερικά χειρότερα! Βλέπω την άρνηση σου να δεις ότι πραγματικά αν θες τόσο πολύ να γίνεις μαμά, θα γινεις, στα μάτια της! αφού εμείς δεν μπορούσαμε πλέον να την βοηθήσουμε, με το ζόρι την πήγαμε σε ψυχολογο, και αυτό ήταν το πρώτο βήμα της σημερινής της ευτυχίας! αφού λοιπόν έκανε έναν τεράστιο αγώνα να ξαναπιστεψει στόν εαυτό της και να αποβάλει το αίσθημα της αποτυχίας... Το υπερλανθασμενο!!!! Έδωσε έναν ακόμη τεράστιο και ουσιαστικό για την υιοθεσία ενός παιδιού! και η μάχη κερδιθηκε και σήμερα είναι μαμά ενός υπέροχου κοριτσιού... Και να ξέρεις πως την ζηλεύω καμιά φορά γιατί το μεγαλωνει με τοση αγάπη κι αφοσίωση που εγώ δεν την φτάνω με τίποτα που γέννησα κι όλα!!!!! αν θες για μένα κάνε το πρώτο βήμα, και μόλις η ψυχή σου καθαρίσει, βάλε στόχο το δεύτερο! είμαι 100 τις 100 σίγουρη οτι θα τα καταφέρεις να βρεις κι εσύ τήν ευτυχία!
Αγαπητή Κατερίνα, δεν ξέρω πόσο χρονών είσαι και γιατί δεν έκανες όσες προσπάθειες θα μπορούσες με την βοήθεια της επιστήμης, αλλά δεν χρειάζεται να το βάζεις κάτω! Ήθελα όμως να σε ρωτήσω, γιατί δεν κάνεις μια προσπάθεια να υιοθετήσεις ένα παιδάκι! Ένα μωρό μας προσφέρει ευτυχία ακόμη και αν δεν το έχουμε γεννήσει εμείς.Τα παιδιά της καρδιάς, όπως λένε μαμάδες που έχουν υιοθετήσει, είναι παιδιά που χρειάζονται αγάπη όπως κι εσύ. Γιατί λοιπόν να ζεις με την μοναξιά σου και δεν ψάχνεις να βρεις το παιδί της καρδιάς σου?
Πόσο πόσο πόσο σε καταλαβαίνω! Δυσκολεύτηκα πολύ μέχρι να γίνω μαμά! Περάσαμε μέρες που η νυφη/συννεφαδα/ξαδέρφη /γειτόνισσα έμενε έγκυος και κλεινομουν στο μπάνιο κλείνοντας τα αυτιά μου αλλά η φωνή που μου ανακοίνωνε αυτό το χαρμόσυνο γεγονός ήταν ακόμα εκεί! Σταμάτησα να κάνω παρέα με φίλες που είχαν παιδιά και τα ανίψια μου τα έπαιρνα αγκαλιά πολύ αργοτερα από τη γέννηση τους γιατί όπως λες αυτό πονάει και δε μου κάνεις χάρη δίνοντας μου το μωρό! Με κάνεις να θέλω να τρέξω μακρυά από τις σκέψεις μου!αβασταχτο συναίσθημα! Θα σε συμβούλευα να ψάξεις λίγο την υιοθεσία! Μη στεναχωριεσαι κορίτσι μου!ο Θεός είναι μεγαλος και ξέρω πως αυτό δε σε παρηγορεί! Αλλά μόλις μπεις στο δρόμο Του θα εκπλαγεις με το πόση δύναμη μπορεί να σου δωσει!
Μην καθεσαι κ μιζεριαζεις κ μαυριζεις την ψυχη σου βρε συνονοματη. Βαλε μπρος για υιοθεσια ΧΘΕΣ! Ισως το παιδακι σου να εχει ηδη γεννηθει η να κυοφορηται καπου εκει εξω...
Νιώθω ακριβώς το ίδιο αυτή τη στιγμή. Δεν ειναι πάντα έτσι, όμως σήμερα νιώθω ακριβώς το ίδιο με σένα. Δεν θα σου δώσω 20.000 εναλλακτικές για να νιώσεις καλύτερα. Θα σου πω ότι δεν είσαι μόνη. Και ότι δεν είσαι η μοναδική. Θα σου πω, επίσης, οτι η ζωή είναι ωραια, μαγική, υπέροχη και μοναδική. Θα σου το πω και θα το πω και στον εαυτό μου. Ζήσε την! Με ή χωρίς παιδί.
Άννα μίλησες πάρα πολύ όμορφα!!! Συμφωνώ μαζί σου!!
Λυπάμαι αλλά διάβασα ότι είσαι παιδοψυχολόγος... Απίστευτο!!! Δεν θέλω ακουστώ σκληρή, γιατί δεν ξέρω πως είναι να μην είσαι μάνα, να μην μπορείς να γίνεις μάνα... Ξέρω ότι πριν γίνω (κι άργησα είναι η αλήθεια) έλεγα ότι αν δεν γίνω μάνα θα τρελαθώ!!! Και το πίστευα... το ένιωθα ότι θα μου συνέβαινε!!! Αλλά πέρα από το κομμάτι της εγκυμοσύνης, που όντως είναι μία ανεπανάληπτη εμπειρία (ακόμη και για μένα που οι συνθήκες της κάθε άλλο παρά ιδανικές ήταν), μάνα δεν είναι μόνο αυτή που γεννάει... Κι όταν περνούσε η απίθανη ιδέα από το μυαλό μου ότι δεν θα γίνω μάνα, δεν σκεφτόμουν την εγκυμοσύνη!!! Μ'ενδιέφερε μόνο να είμαι με παιδιά... Αν δεν μπορείς να κάνεις παιδιά, μπορείς να υιοθετήσεις ένα μωράκι...κι αν δεν μπορείς να υιοθετήσεις ένα μωράκι μπορείς να υιοθετήσεις ένα μεγαλύτερο παιδάκι... κι αν δεν μπορείς να υιοθετήσεις ένα μεγαλύτερο παιδάκι μπορείς να γίνεις ανάδοχη μητέρα... Καλή συνέχεια ότι κι επιλέξεις...αρκεί πρώτα να τα βρεις με τον εαυτό σου και απαλλαγείς από τα αισθήματα αυτολύπησης... Συγγνώμη αν σε στενοχωρώ...αλλά να θυμάσαι (αν κι εσύ τα ξέρεις καλύτερα από μένα γιατί τα έχεις σπουδάσει κιόλας) ότι στη ζωή δεν ετεροπροσδιοριζόμαστε...δεν είναι (ή δεν θα έπρεπε να είναι) οι ιδιότητες που ορίζουν την ισορροπία μας!!! Καλή συνέχεια! Φιλικά Βίκυ
Κατερίνα γιατί τέτοια μαυρίλα? Δεν ξέρω πόσων ετών είσαι αλλά πλέον η τεχνολογία της ιατρικής είναι πολύ προχωρημένη! Και υπάρχει και η επιλογή της υιοθεσίας.. δυσκολότερη αλλά υπάρχει. Γιατί δεν κάνεις κάτι τέτοιο? Αφού μιλάς σαν μαμά. Το dna τι σημασία έχει?
Κατερινακι μου (εαν μου επιτρεπεις αυτην την προσφωνηση), ποσο με συγκινησαν τα λογια σου! εχεις μεγαλη ευαισθησια μεσα σου κ μπραβο σου που παρολο την "εσωτερικη παλη" σου, η δουλεια σου εχει να κανει με παιδια. ειμαι σιγουρη οτι εχεις σκεφτει παρα πολλους τροπους για το πως μπορεις να γινεις μητερα.Η μοναξια εχει να κανει με την αισθηση οχι με το ποσοι ειναι διπλα σου.Φροντιζε τον εαυτο σου, αποδεξου (πολυ δυσκολο το καταλαβαινω) αυτο που σου συμβαινει.....κ σκεψου θετικα.Ξερεις τι μεγαλη ευλογια ειναι να μπορεις να δινεις αγαπη σε αλλα παιδια? Στρεψε λιγακι το ματι σου προς τα πανω...μπορει ο Θεος να εχει μεγαλυτερα σχεδια για σενα!!!!
Κανείς δεν μπορεί να μας κάνει να αισθανόμαστε κατώτεροι, χωρίς την αδειά μας
Τα είπες οοοοοολα σε μια αράδα....! Μπράβο σου κ καλημέρα σου!
συγνωμη αλλα διαβαζοντας το κειμενο θθμηθηκα εμενα στις χαλια μερες μου. δεν ειναι το ιδιο αλλα πχ μπορει να ξυπνησω μια μερα να θεωρω οτι απο την κορφη τις τριχες μου μεχρι τα νυχια των ποδιων μου ειμαι σκατα. ολη η ασχημια πανω μου. μπορω να βρω ευφανταστες παρομοιωσεις για καθε τι! τα βαζω με τα σογια και το συμπαν για τα θεματα υγειας και τα χαπια που αναγκαζομαι να παιρνω. αλλα εχω και τις καλες μερες μου. οπου εκει βλεπω ενα ομορφο προσωπο ακουω μια ωραια φωνη και βαζω μπροστα τη δυναμικη προσωπικοτητα που δεν μασαει πουθενα. τοτε μου λεω "οκ εχεις 5-10-100 θεματα. γι αυτα που μπορεις να κανεις κατι κανε και αμεσα αντι να γκρινιαζεις. πχ θες κορμι λαμπαδα? ξεκινα διατροφη και γυμναστικη και μην κλαις πανω απο τη νουτελα. για οσα δεν γινονται παλαιοτερα θυμωνα αλλα πλεον λουφαζω ζω οπως μπορω και συμβιβαζομαι και ελπιζω στο καλυτερο. γενικα πιστευω ειχατε μια κακη μερα. αυριο δεν θα τα σκεφτεστε ολα τοσο μαυρα. απλα καπου σας θεωρω υπερβολικη. ως γυναικες ειμαστε τοσα πραγματα γιατι πρεπει να εξαρτωμαστε μονο απο το αν γιναμε μανες ή οχι? δεν εχουμε προσωπικοτητα? κατορθωματα? επιτευγματα? σταματηστε να χτυπατε τον εαυτο σας κατω απο τη ζωνη. οκ δεν μπορεσατε ή εστω δεν προσπαθησατε το 100% για ενα παιδι. απο εκει και περα τι? βαζουμε την ταμπελα "αχρηστη" την ταμπελα "τιποτα" και τελειωσε? ως ατομο εστω και διδασκοντας προσφερατε κατι στο περιβαλλον σας ολο αυτο ακυρωνεται? γιατι να ακυρωνεται? σας παρακαλω βρειτε τα με τον εαυτο σας και συγχωρηστε τον που δεν ειναι τελειος. που δεν εκανε ολα οσα θελατε. που χαπακωνεται για τον α β λογο. που για διαφορους λογους δεν εφερε ενα παιδι στον κοσμο. δωστε μια μεγαλη σφαλιαρα στον εαυτο σας να συνελθει! τελος εγω στη θεση σας θα εβρισκα τροπο να γινω αναδοχη μητερα ή θα προσφερα εθελοντικη εργασια σε καποιο ιδρυμα προστασιας παιδιων. εκει θα γιατρεψετε και θα γιατρευτειτε. τελος τελος δεν ξερω πως θα σας φανει αλλα θα σας ελεγα να παρετε ενα ζωακι. ενα κουταβακι ή γατακι. πολλες μαμαδες θα φριξουν (μαζι σας και η δικια μου οποτε της το λεω) αλλα τον γατουλη που φροντιζω απο 2 μηνων τον θεωρω παιδι μου. το ποναω και με καταλαβαινει καλυτερα απο ανθρωπους. και ειλικρινα δεν νομιζω αν και καποτε κανω παιδια να επηρεασουν τη σχεση μου μαζι του. χαμογελο και προχωραμε λοιπον!!!
Κατερινα καμια γυναικα που δεν περναει κατι αναλογο δεν μπορει να καταλαβει πως ειναι... Και γω σιγουρα ειμαι μια απο αυτες μια και εχω την τυχη να ειμαι μητερα! Περα απο την υιοθεσια που ακουγετε καλη ιδεα αλλα ειναι συνηθος πολυ χρονοβορα, υπαρχουν και αλλοι τροποι! Εχεις ρωτησει αν μπορεις να αποκτησεις το δικο σου παιδακι με παρενθετη μητερα? Δηλαδη να φιλοξενησει καποια αλλη κοπελα το δικο σου μωρο... Να βιωσεις μαζι της ολη την εγκυμοσινη και τη γεννα και ισως ετσι μαζι με το δικο σου παιδι, αποκτησεις και εναν δικο σου ανθρωπο! Κουραγιο...
Παρόλο που έχω 3 παιδιά, διάβαζα το κείμενο και ήταν λες και μιλούσε ο εαυτός μου.... όπου "παιδί", εγώ βάζω κάτι άλλο, που δεν έχω! (άσχετο, αλλά έτσι ένιωσα!) Προχώρα στην υιοθεσία, κορίτσι, μην το σκέφτεσαι! Είναι ό,τι καλύτερο!!
Μητερα δεν ειναι αυτη που γενναει ενα παιδι αλλα αυτη που μεγαλωνει ενα.. Μπορεις να αποκτησεις το δικο σου παιδι μεσω της υιοθεσιας... κοιτα το περισσοτερο για την εξωσωματικη μηπως και η επιστημη εχει τελικα τη λυση. μην απογοητευεσαι ετσι. μη πληγωνεις τον εαυτο σου. υπαρχουν εκατομυρια γυναικες σε ολο το κοσμο που δε μπορουν να κανουν παιδια, αυτο δε κανει καμια αναπηρη. με το καταλληλο συντροφο και τη καταλληλη θεληση ολα γινονται. καλη τυχη στη ζωη σου και να θυμασε οτι ακομα κι αν δεν αποκτησεις δικο σου παιδακι στη ζωη σου θα εχεις συμβαλει κι εσυ στην ζωη πολλων παιδιων μιας και δουλευεις με παιδια... πιστεψε με αυτο σε κανει πιο σημαντικη.
παιδια βιολογικα κανουμε απο εγωισμο και ΜΟΝΟ. αυτο βαλτο καλα στο μυαλο σου. η γυναικα που δεν εχει δικα της παιδια δεν ειναι αναπηρη. αναπηρο ειναι για μενα μονο το μυαλο του ανθρωπου. τα παιδια ή τα αγαπας ή δεν τα αγαπας. βιολογικα ή μη δεν εχει σημασια. υπαρχουν ενα σωρο παιδια που ζητανε οικογενεια γιατι καποιοι ανισσοροποι βιολογικοι γονεις τα παρατησαν. λοιπον! συνελθε δουλεψε τον εαυτο σου και το υπερεγω σου και αν θελεις πραγματικα να δωσεις αγαπη φροντιδα χαδι διδαχη σε ενα παιδι ψαξε σε αλλα μονοπατια και θα το βρεις. γονιος δεν ειναι αυτος που γενναει αλλα αυτος που μεγαλωνει ενα παιδι
Κυρία Κατερίνα, διάβασα με πολλή προσοχή το κείμενο σας και θα ήθελα να πω κάτι που δεν είδα να έχει αναφερθεί στα υπόλοιπα σχόλια. Κατάλαβα ότι έχετε πολλά άλυτα θέματα με τον εαυτό σας. Για μένα, το καλύτερο πράγμα που μπορείτε να κάνετε αυτή τη στιγμή, αν δεν το κάνετε ήδη, είναι να ζητήστε βοήθεια από ειδικό. Νομίζω αυτό που σας χρειάζεται είναι ένας καλός ψυχοθεραπευτής. Πραγματικά σας το λέω με πάρα πολλή αγάπη. Χρειάζεστε δουλειά για να αγαπήσετε πρώτα από όλα τον εαυτό σας. Μετά, όλα θα πάρουν τον δρόμο τους.
Βρε συ! Δεν είναι τόσο χάλια τα πράματα, μην τρελαίνεσαι! Οποια γυναικα δεν εχει παιδια είναι αχρηστη; ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΚΑΛΕ!!! Σύνελθε, βρες χαρά ακόμη στο τίποτε, και τότε θα σου ρθει κι ενας συντροφος που πιστευω ειναι αυτο που σου λειπει αρχικά... Και στην τελική, οπως είπαν και οι άλλες κοπέλες, υπάρχει και η αναδοχή! Ολοι αυτοι που υιοθετησαν παιδακια δεν ειναι γονεις; Ισα-ισα, εκει ειναι η μαγκιά, κι εκει φαινεται αν εισαι γεννημένος για γονέας. Οταν δε μεγαλωνεις το DNA σου, αλλά κάποιου άλλου. Εγώ κάλλιστα θα το έκανα, και ειδικά οταν σκεφτομαι πόσες μανες πετανε τα παιδιά τους στα ορφανοτροφεια, και τα καημενα χρειαζονται μια μανουλα να τα μεγαλωσει.
sou aresei na klaigesai pistevw...an ei8eles pragmatika na gineis mhtera 8a eixes ginei..monh sou les pws niw8eis enoxh pou dn to palepses oso isws 8a eprepe..kala kaneis! na 3ereis omws pws pote dn einai arga gia na niwseis to 8eiko dwro ths mhtrothtas,sthn epoxh pou zoume..eite mesw ths uio8esias,eite mesw ths anadoxhs,h kai akoma mesw paren8eths mhteras (why not? )..h prosfora sou 8a vrei apodoxh kai h antamoivh sou 8a eiai apeirws megaluterh!! giati (an kai mhtera 2 paidiwn) prepei na sou pw pw mhtera dn einai MONO ekeinh pou genna,alla ki ekeinh pou megalwnei ena plasmataki..to frontizei,to anatrefei swsta,to agapa apolyta kai anidiotelws!! mhn xaneis allo xrono loipon,kalh mou kai sou uposxomai oti dn 8a niwseis pote 3ana monh ki erhmh sthn ypoloiph zwh sou..:-) filia polla kai sygnwmh an aeimoun kapws sklhrh mazi sou,arxika..
Σε καταλαβαινω γιατι το περασα για μια μικρη περιοδο της ζωης μου οταν ειχα κι εγω μια παλινδρομη κυηση και η νυφη μου ηταν ετοιμη να γεννησει. Απεφευγα να βγαινω μαζι τους γιατι δεν μπορουσα να την βλεπω να εχει το μωρακι αγκαλια και ας ηταν το πρωτο μου ανηψακι...ελεγα ολο απο μεσα μου 'γιατι οχι κι εγω' και με το ζορι κρατιομουν να μην κλαψω. Αλλα δοξα το θεο εκανα 2 παιδακια....Προφανως κανεις δεν μπορει να σε καταλαβει και πρεπει να το περνας μονη σου....Ευχομαι τουλαχιστον ο Θεος να σου δωσει εναν αξιο συντροφο που θα σε καταλαβει απολυτα και θα σου γεμισει το κενο...
Ατεκνη ειναι και η κουμπαρα μου... Επισης το επαγγελμα της εχει να κανει με παιδια. Ξερω οτι την ποναει και πιστευω πως αν εκανε οικογενεια θα ηταν η καλυτερη μανα και συζηγος του κοσμου! Αντι να καθεται και να κλαιγετε ομως εχει πιασει την ζωη απο τα κερατα και ΖΕΙ! Εχει τις παρεες της, τα χομπι της και παντα παθαινει κατι καινουριο! Εχεις σκεφτει να γινεις αναδοχη μητερα; Υπαρχουν ενα σωρο παιδια εκει εξω που ψαχνουν μια ζεστη αγκαλια!
Σας ευχαριστώ Ελληνίδες μαμάδες, τη χρειαζόμουν πολύ τη στήριξή σας!
Το θεμα που θετεις ειναι πολυ μεγαλο και καταλαβαινω πως εχεις ψαξει πολυ μεσα σου για να καταφερνεις να εξωτερικευεις τοσα πολλα μπερδεμενα συναισθηματα τοσο καλογραμμενα! Ειμαι σιγουρη οτι εχεις σκεφτει την υιοθεσια αλλα καπου "κολλησε" ? "κολλησες" ? Γραφεις για μοναξια και ελλειψη συντροφικοτητας. Αγγιζεις το θεμα μητροτητας απο την αρχικη πραξη εως τη γεννα μια και πιστευω πως μονο μεχρι εκει ενα παιδι ειναι δικο σου! Στο σωμα σου! Μετα ειναι μια ανεξαρτητη οντοτητα που στηριζεις και φροντιζεις καθημερινα με πολυ αγαπη εως το τελος της ζωης σου. Καταληγω λοιπον πως αν κοιταξεις γυρω σου τα παιδια που βοηθας, μιλας, συμβουλευεις θα δεις πως σ'εχουν συντροφευσει πολυ περισσοτερο στη ζωη σου απο οσο πιστευεις και θα συνεχισουν να το κανουν! Παλεψε το θεμα υιοθεσια πιο πολυ, τ'αξιζεις εσυ που αγαπας τοσο !
Έλα να μας γνωρίσεις!!!! http://www.kyveli.gr/home.aspx?lang=gr Κατερίνα, εκπαιδευτικός κι πολλά από αυτά που έγραψες κι εγώ!!!!
το μεγάλο ταξίδι της μητρότητας ξεκινάει όταν γεννιέται το παιδί και το ανατρέφεις... όταν το ζείς...η εγκυμοσύνη και η γέννα είναι σπουδαία αλλά πολύ μικρά μπροστά σ'αυτό που ακολουθεί μετά...δεν θα μπορούσα όμως να το πιστεύω αυτό αν δεν είχα το παιδάκι μου... είσαι πιο τυχερή απο τις μαμάδες επειδή συναναστρέφεσαι με πολλά παιδιά κι έχεις μαζί τους τον πιο δημιουργικό τους χρόνο εκμεταλλεύσου το δεν είναι λίγο να έχεις μαζί τους τις καλύτερες στιγμές της μέρας κοντά στα παιδιά γίνεσαι κι εσύ παιδί παίρνεις την αφέλεια τους και την αγνή καρδιά τους κατί που στον κόσμο των "μεγάλων" απουσιάζει μια μαμά έχει να δουλέψει, να μαγειρέψει, να καθαρίσει να μαλώσει, να κοιμίσει και γενικότερα να μην βγεί από το πρόγραμμα έτσι χάνει πολλές μαγικές στιγμές λόγω κούρασης και νεύρων δες το αλλιώς όλα στο μυαλό μας είναι...όπως το "δείς" έτσι το ζείς και μην είσαι τόσο αυστηρή με τον εαυτό σου
Γιατί δεν υιοθετείτε??? Υπάρχουν τόσα παιδάκια που θα σας ηθελαν για μαμά, κι εγώ υιοθετημένη είμαι ...
Στα παιδικα χωρια SOS ζητάνε μαμαδες. Απορώ γιατί ακομα δεν το 'χετε σκεφτει ή ψάξει. Οταν το πνευμα ειναι πρόθυμο, καμια σαρξ ασθενης δεν μπορεί να το βαστήξει. Αν πραγματικα΄εχετε ψυχικα αποθεματα να ανταποκριθείτε όπου υπάρχει ανάγκη, τότε δεν θα ειχατε ψυχολογικο αδιεξοδο. Τέτοιου ειδους αδιεξοδα μονο ενα μεγαλο εγω μπορεί να προκαλεσει. Καλη δύναμη σε ότι και να αποφασίσετε.
Και εγώ θα συμφωνήσω με την Αφροδίτη... Είσαι πολύ σκληρή με τον εαυτό σου! Δε ξέρω πόσο χρονών είσαι αλλά η ελπίδα δε τελείωνει ποτέ! Δε ξέρω πότε έκανες προσπάθειες να κάνεις παιδί και πότε το συνειδητοποίησες ότι δε μπορείς ούτε αν είχες αποκλείσει το ενδεχόμενο να υιοθετήσεις νωρίτερα... Έχω την αίσθηση ότι πληγώθηκες πολύ από κάποιες καταστάσεις και χάραξες πορεία διαφορετική από ότι τελικά θα ήθελες...Πρέπει να αγαπήσεις τον εαυτό σου και να αποδεχτείς τις επιλογές σου... Υπάρχει πάντα δρόμος και περιθώριο να τα διορθώσεις...Πάντως σου βγάζω το καπέλο για το κείμενο σου! Έχω συγκλονιστεί...θέλει μεγάλη δύναμη να τα γράψεις αυτα..
μπορείς να γίνει μητέρα απο την καρδια και οχι απαραίτητα απο την κοιλια...υιοθεσια με τον α ή β τροπο....
Λοιπον Κατερινα, πριν κανω τα παιδακια μου ειχα την ιδια ανησυχια με σενα γιατι γνωριζα οτι ειχα προβλημα. Λοιπον, ειχα σκεφτει οτι θα εκανα το maximum 3 προσπαθειες εξωσωματικης και αν δεν πετυχαιναν θα προχωρουσα στην υιοθεσια ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ δευτερη σκεψη. Εμεινα εγκυος αμεσως και γι'αυτο δεν υιοθετησα. Η γνωμη μου ειναι οτι τα παιδια ΔΕΝ ειναι δικα μας. Μας τα στελνει ο Θεος για να τα προσεχουμε οσο καλυτερα μπορουμε - ειναι ΔΑΝΕΙΚΑ, καταλαβες? Γι'αυτο δεν εχει ΚΑΜΙΑ σημασια αν ειναι βιολογικα δικο σου ενα παιδι η οχι. Πραγματικα σου μιλαω δεν υπαρχει για μενα πιο θεαρεστη πραξη απο την υιοθεσια - και η αναγκη να δωσω αγαπη ειναι ο μονος λογος για μενα που εκανα παιδια - Ευχομαι να κανεις την προσπαθεια σου και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να σου φυγει αυτη η ταμπελα της "ΑΤΕΚΝΗΣ" γιατι εσυ την ανεβαζεις και κανενας αλλος. Αυτα...
Δεν ξέρω αν μπορώ να σας καταλάβω απόλυτα.Αλλά το χρονικό διάστημα των 2 χρόνων που προσπαθούσαμε με τον σύζυγο μου για ένα παιδάκι μέσω εξωσωματικής και πολλών μα πάρα πολλών εξετάσεων,βίωσα λόγο το συναίσθημα 'του να μην έχεις παιδί'...Υπάρχει όμως λύσει!Γιατί δεν σκέφτεσται την λύση της υιοθεσίας?!?Έχετε τόση αγάπη να δώσετε...
Από τις πρώτες γραμμές του κειμένου σου που διάβασα η μόνη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η υιοθεσία. Δεν ξέρω αν το έχεις προσπαθήσει ή όχι, αν βρήκες διάφορα εμπόδια στο Ελλαδιστάν που ζούμε ή όχι, αν ακόμα ακόμα σου αρέσει και σαν ιδέα ή όχι. Έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέμε!! Το σίγουρο είναι πως θα σου έτρωγε τόοοοοσο προσωπικό χρόνο και χώρο στο μυαλό, που μικρή σημασία θα έδινες στις ομολογουμένως άδικες ορμόνες. Το κείμενό σου είναι πολύ αληθινό και θέλει θάρρος για να εκφράσεις όλα αυτά τα συναισθήματα επώνυμα. Γενικότερα πιστεύω πολύ στην ψυχολογία και έχω "αλλεργία" στην κακή διάθεση. Θεωρώ πως πάντα υπάρχει μία δεύτερη λύση ή έστω μία χρυσή τομή που είμαστε υποχρεωμένοι να δεχόμαστε και να προχωράμε τη ζωή μας μπροστά. Σου εύχομαι ολόψυχα να βρεις με θάρρος μια λύση σε ό,τι σε απασχολεί και να γαλληνέψει η ψυχή και το σώμα σου.
αγαπητη φιλη διαβαζοντας την εξομολογηση-παραπονο σας ενα πραγμα μου ερχεται πρωτα πρωτα στο μυαλο και σας το λεω πραγματικα με συμπαθεια.γινετε μητερα ενος παιδιου που μπορει να μην ειναι παιδι της κοιλιας σας αλλα σιγουρα θα ειναι το παιδι της καρδιας σας!!!μανα δεν ειναι μονο οποια γεννα.μανα ειναι και οποια μεγαλωνει με αγαπη και υπευθυνοτητα ενα παιδι που δεν εχει τους γονεις του για οποιοδηποτε λογο.φαινεστε απολυτα συγκροτημενο ατομο και σιγουρα σας περισσευει πολυ πολυ αγαπη!
ΚΑΤΕΡΙΝΑ....ΕΝΑ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ....Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΠΡΙΝ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΧΕ ΒΡΕΘΕΙ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΘΕΣΗ....Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΝΑ ΓΕΝΝΗΣΕΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ....ΤΑ ΛΑΤΡΕΥΕ...ΓΚΡΕΜΙΣΤΗΚΕ ΨΥΧΙΚΑ, ΤΟ ΠΟΛΕΜΗΣΕ, ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΕ, ΚΕΡΔΙΣΕ....ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΕ ΚΟΙΤΑΝΕ ΜΕ ΟΙΚΤΟ ΚΑΤΑ ΒΑΘΟΣ! ΟΜΩΣ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ...ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΣΥ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙΣ ΟΤΑΝ ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΠΑΙΔΙ ΑΓΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΘΑ ΝΟΙΩΣΕΙ ΠΟΣΟ ΤΟ ΑΓΑΠΑΣ....Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΚΕΡΔΙΣΕ ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ....ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΦΥΣΙΚΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙ, ΕΙΜΑΙ ΟΜΩΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ..ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΝΕΑ ΑΚΟΜΑ..ΕΧΕΙΣ ΟΛΟ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΜΟΝΗ....ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ, ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ....ΜΕ ΑΓΑΠΗ
ΑΓΑΠΗΤΗ ΦΙΛΗ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ...ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ... ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΑΝ ΚΑΙ ΕΣΕΝΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ... ΘΑ ΣΕ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΑ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ ΝΑ ΥΙΟΘΕΤΗΣΕΙΣ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΕΧΩ 2 ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΕΝΟΙΑΖΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΤΟ DNA ΜΟΥ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΥΙΟΘΕΤΗΜΕΝΑ....ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΡΟΛΟ... ΘΑ ΧΑΙΡΟΜΟΥΝ ΠΟΛΥ ΑΝ ΜΑΘΑΙΝΑΜΕ ΝΕΑ ΣΟΥ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ!
Αν σκεφτεί κάνεις οτι γράφεις σε ένά blog που λέγεται eimaimama σίγουρα σημαίνει πάρα πολλά. ...συμφωνώ με τις υπόλοιπες απόψεις. ...θα έδινες πολύ χαρα στον ευατο σου αν έδινες την αγάπη σου σε ένά ορφανό. Θα γινοσουν μια υπέροχη μαμά!
Το κείμενο σου είναι πολύ αληθινό και συγκινητικό.. Με όλο το θάρρος δεν ξέρω γιατί δεν αναφέρεις την υιοθεσία..(ίσως δεν έχεις σταθερό σύντροφο;). Αν είσαι ευτυχισμένη στη σχέση σου και συμφωνείτε σε μια τέτοια απόφαση, κάντο! Μην σκεφτείς τους κακούς, τους κουτσομπόληδες, τα κατεστημένα. Κυνήγησε την ευτυχία σου! Ακόμα και αν δεν είσαι σε σχέση μπορείς να υιοθετήσεις μέσω του ΟΗΕ! Και μην είσαι σκληρή με τον εαυτό σου, κράτα τη δύναμη σου, σκέψου θετικά και αν πραγματικά ένα παιδί είναι αυτό που σου λείπει δεν έχει σημασία να βγει από την κοιλιά σου, αρκεί να βγει από την καρδιά σου..
εχω υπαρξεις δις παντρεμενη. με τον πρωτο μου αντρα εκανα ελευθερα ερωτα για 10 χρονια χωρις να πιασω παιδι. με τον δευτερο αλλα 3 κ οταν εμεινα εγκυος το γεννησα 6 μηνω νεκρο. μετα απο 6 μηνες ξαναεμεινα εγκυος κ εχω ενα 2χρονο παιδακι. δεν ενιωσα ποτε μα ποτε ατυχη κ αδικημενη κ μπερδεμενη διοτι εχω μια βαθεια πιστη οτι ολα γινονται οπως ακριβως πρεπει να γινουν. δεν εχω κρινει ποτε αν καποιος που εχει παιδι το αξιζει κ καποιος που δεν εχει οτι θα του αξιζε να εχει...ποιος ειναι αυτος που μπορει να αξιολογησει τον αξιο γονιο. προσωπικα νιωθω οτι συχνα κανω λαθη ως γονιος επειδη απλα ειμαι ανθρωπος. μεγαλες οι ευλογιες της μητροτητας κ μεγαλες οι ταλαιπωριες συναμα. κ το ποσο αντεχει ο καθενας παλι δεν το κρινω. μη σοκαρεσε με τα παραπονα. κανεις δεν παιρνει πισω τη γεννηση του παιδιου του. ομωε αυτο δεν αναιρει τον κοπο κ τους πονους στους οποιους προσπαθεις να ανταπεξελθετις ως γονιος. ειτε εισαι δυνατος ειτε αδυναμος....λυπαμαι αληθινα που τοσο σε πονα το οτι δεν εχεις παιδι...πιοτερο ομως θλιβομαι που αυτο το γεγονος σε κανει να απαξιωνεις τη σημασια της προσφορας σου στα παιδια που ηδη εχεις την ευλογια να ειναι κοντα σου. θλιβομαι που μειωνεις την σημασια του εργου που για σενα εχει μεχρι τωρα "επιλεγει" να παραγεις. κοιτας το δεντρο κ χανεις το δαδος. ειμαι δασκαλα κ ξερω πως ειναι να δινεις την ψυχη σου για το παιδι που δεν ειναι δικο σου. τωρα ομως που εχω παιδι. τωρα μονο αντιληφθηκα οτι αυτο που εκανα γιαωτα παιδια των αλλων ηταν ανυπερβλητα σπουδαιο κ ποσο τυχερη θα ημουν να εχει ορισει κ για το δικο μου παιδι ο θεος καποιον που να του σταθει διπλα με παρομοιο τροπο...κ κλεινω λεγοντας τουτο...μονο οταν γινεις μανα . μονο τοτε ξετεις πραγματικα αν αυτο ηταν που ηθελες. πριν γινεις απλα επιθυμεις αυτο που φανταζεσαι οτι θα ζησεις. που ειναι τοσο απολυτα προσωπικο που οσες μανες κ αν δεις γυρω σου, μονο οταν το ζησεις μπορεις να ξερεις αν τελικα η μητροτητα ειναι για σενα η σπουδαιοτερη αυτοπραγματωση...σου ευχοαι να καορθωσεις να ζεις τη ζωη σου με ευγνωμοσυνη κ εμπιστοσυνη στη σοφια της
Θα συμφωνισω με την Αφροδιτη στο θεμα υιοθεσιας...δεν ειναι καθολου μα καθολου κακο να υιοθετησεις καποιο παιδακι.. Να σου πω;;;διαλεγεις κ το φυλο κ δεν περνας ασχημες εγκυμοσυες....αχαχαχα...πλακιτσα για να σπασει ο παγος...μη το βαζεις κατω...περασα ασχημη ψυχολογικη πιεση κ μετα απο 9 μηνες συνηλα εφοσον γεννησα...ομως θα σου πω αυτο:καμμια δεν γεννηθηκε μανα!μαμα γινεσαι...δεν γεννιεσαι...σκεψου παλι το θεμα υιοθεσιας κ μην τα πσρατας...ολα θαερθον ομορφα κ ωραια...αντως συγζαρητηρια!!!!εισαι θεα !!!!σεφιλω κ δυναμη,,,.χηλα το κελι€!'νμ
Αχ, δεν έπρεπε να διαβάσω το άρθρο αυτό. Είμαι μία από αυτές που περιμένουν να κάνουν παιδιά μετά τα 30 (και βάλε, όπως πάμε) για διάφορους λόγους. Κι αν αυτή μου η απόφαση μου στοιχίσει την ικανότητα να κάνω παιδιά; Δεν γινόμαστε νεότεροι, δυστυχώς....
Συγκλονιστικο.... Δεν εχω λογια να περιγραψω τα συναισθηματα που μου δημιουργηθηκαν διαβαζοντας.... Εγω ειμαι μαμα ομως ναι μπορω να καταλαβω αυτη την μοναξια που περιγραφεις..δεν εχω λογια..αληθεια... Λυπαμαι και θυμωνω με αυτην την αδικια της ζωης... Αληθεια σκεφτηκες ποτε την περιπτωση της υιοθεσιας?? Μην το αφησεις..ακομα κ αν θεωρεις οτι ειναι αργα! συμβουλη μου ειναι να αρχισεις διαδικασιες για να παρεις ενα παιδακι.. Τα παιδια, ειναι παιδια της καρδιας μας κ οχι της κοιλιας μας, σιγουρα το εχεις ακουσει και ειναι αληθεια... Πραγματικα πιστευω οτι η αγαπη σαυτες τις περιπτωσεις ειναι διπλη...!!!
συγκλονιστικο οντως......τα λογια μου λιγα εως ανυπαρκτα,ουσα μητερα δυο παιδιων,σιγουρα δε μπορω να καταλαβω απολυτα.....αναρωτιεμαι ομως.....μανα ειναι αυτη που μεγαλωνει τα παιδια της κι οχι αυτη που τικτει απαραιτητως....πιστευω πως σε μια γυναικα με τοση αγαπη,ισως η υιοθεσια θα ηταν η απολυτη λυση... ευχαριστω...
Πραγματικά μας καταθέσατε την ψυχή σας...συγκλονιστικά όσα γράφετε πως αισθάνεστε... Αλλά όπως πονάτε εσείς έτσι μπορεί να πονάει και ένα παιδί που δε γνώρισε ποτέ τους γονείς του. Σίγουρα θα έχετε σκεφτεί την υιοθεσία, όμως σκέφτεστε επίσης ότι μπορεί να μην το αγαπάτε τόσο όσο αν έβγαινε από τα σπλάχνα σας... Θα μπορούσε και στην περίπτωσή σας να ισχύει το "μητέρα είναι όποια μεγαλώνει το παιδί, όχι όποια το γεννάει", γιατί όχι; Και υιοθεσία όμως να μην μπορεί να γίνει υπάρχουν μέρη όπως τα χωριά SOS που γνωρίζετε λόγω της εργασίας σας τι σκοπό έχουν. Τέλος, από το κείμενό σας μου φάνηκε ότι είστε αρκετά σκληρή και άδικη με τον εαυτό σας. Τού βάλατε μία ταμπέλα που σας ακολουθεί σε κάθε σας βήμα, έχει καταλάβει τη ζωή σας. Και όμως είμαι σίγουρη ότι τα αποθέματα αγάπης που διαθέτε υπάρχει τρόπος να διοχετευθούν σε άλλους που τόσο το έχουν ανάγκη. Αρκεί να αφήσετε πίσω τους φόβους, τις ενοχές και τα άγχη του παρελθόντος, που σας στοιχιώνουν. Ποτέ δεν είναι αργά για μια νέα αρχή. Νομίζω πως θα πρέπει να φερθείτε αρχικά πιο "ευγενικά" στον εαυτό σας...
και σκεψου κατερινα... χαρακτηριζεις τον εαυτο σου "αναπηρο"... νιωθεις λιοτερη απο τουσ αλλους γιατι δεν εισαι μανα. δες το λιγο απο την αλλη πλευρα. σκεψου οτι η συντριπτικη πλειοψηφια των ανθρωπων μπορει ανα πασα στιγμη να γεννησει ενα κουτσουβελο και αυτο μπορει να το κανει επειδη ετσι γεννηθηκε, δεν ειναι κατι που αποκτηθηκε με κοπο δακρυα κι ιδρωτα για να της πεις μπραβα!! αρκει να παιξει σεξ χωρις προφυλαξη τη σωστη μερα. αυτο ειναι η μονη τους προσωπικη θυσια:S σκεψου οτι και οι πλεον τραγικοι ανθρωποι μπορουν να τεκνοποιησουν μηπως κι απομυθοποιησεις το μυθο ειμαι γονεας. ολοι αυτοι οι τραγικοι ειναι σημαντικοτεροι απο σενα επειδη απλως ετυχε να δουλευουν ρολοι τα γεννητικα τους οργανα και εκαναν σεξ χωρις προφυλαξη τη σωστη μερα?? εχουμε αναγαγει το γινομαι γονιος σε σουπερ επιτευγμα, χαλαρωστε λιγο, ντε. δεν κατορθωθηκε και τιποτα τρομερο! μια φυσιολογικη διαδικασια ακολουθηθηκε απο τα σωματα καποιων. αυτο ειναι ολο. pls! ετυχε εσυ ειχες προβλημα. οκ. κανεις δεν ειναι τελειος. και οι μη τραγικοι, παλι καποια κουσουρια θα εχουν. και να υπαρχει και καποιος τελειος, τι να κανουμε, ας ζησει με την τελειοτητα. οι ατελεις οταν αγαπησουν την ατελεια τους ειναι πιο ολοκληρωμενοι απο τους τελειους γιατι η ατελεια τους τους εχει διδαξει πραγματα που η τελειοι δε θα μαθουν ποτε. εστιασε στα θετικα σου κοριτσι μου και ξεκολλα το κεφαλι σου! κι αν θεωρεις οτι δεν ηταν μονο θεμα βιολογιας σου αλλα εφταιξες που δεν προσπαθησες παραπανω, αν δε μπορεις αυτο να το διορθωσεις τωρα, τι καθεσαι και χολοσκας????? αν χολοσκασεις θα σου δωθει δυνατοτητα να διορθωσεις?? οχι! αρα μονο κακο κανεις στον εαυτο σου. αυτοτρωγεσαι μερα με τη μερα για πραγματα που δεν αλλαζουν. εστιασε στα θετικα σου, νιωσε ομορφα με τον εαυτο σου και μοιρασε τα θετικα σου με τον κοσμο. θα δεις τοτε ποσο πιο ομορφα θα γινουν ολα! και χωρις παιδι! η αυτοτιμωρια, κοριτσι μου ειναι η χειριστη επιλογη.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΑΙ ΓΩ ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΕ ΤΙΣ ΚΥΡΙΕΣ...Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ."ΟΙ ΜΑΜΑΔΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ" ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΠΙΟ ΑΞΙΕΠΑΙΝΟ. ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΟΣ ΕΓΩΙΣΜΟΣ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ DNA?ΔΕΝ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΜΟΝΟ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ.ΤΟΣΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΘΕΛΟΥΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΣΥ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ!
κατερινα μου διαβαζοντας το αρθρο σου θυμηθηκα πως και εγω για χρονια το ιδιο αισθανομουν,ειναι πραγματικα δυσκολο συναισθημα και που κανενας δεν μπορει να σε καταλαβει και να σε νιωσει αν δεν το εχει περασει ο ιοδιος και ας λενε οτι σε καταλαβαινουν.πραγματικα υπαρχουν πολλες γυναικες που δεν καταλαβαινουν οτι ο Θεος του εχει δωσει τοσο σπουδαιο δωρο που δεν συγκρινεται με τιποτα.εγω προσπαθησα και με εξωσωματικη τα καταφερα.σιγουρα θα εχεις σκεφτει την υιοθεσια η οποια ειναι και πολυ δυσκολη στην ελλαδα αλλα κοιτα και για αναδοχη.εγω το ειχα ψαξει αρκετα,μπορεις να εχεις ενα παιδακι και να το μεγαλωσεις χωρις να χρειαστει ποτε να το δωσεις ,εξαρταται απο την αναδοχη που θα επιλεξεις την μακροχρονια η αυτην για καποιο διαστημα.τα παιδακια που δινονται με τη μακροχρονια αναδοχη ειναι παιδακια ειτε που δεν εχουν γονεις ειτε ειναι στη φυλακη για πολλα χρονια π.χ.ισοβια με αποτελεσμα να το εχεις για παντα και μετα να γινει και η υιοθεσια.μπορει το πραγματικο σου παιδακι να ειναι καπου εκει εξω και να σε περιμενει.σκεψου το.σου ευχομαι τα καλυτερα και τιποτα να μην εμποδιζει τα ονειρα σου.
Η ΔΙΚΉ ΜΟΥ ΑΤΕΚΝΙΑ ΚΡΑΤΗΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΗΤΑΝ ΑΝΑΙΤΙΑ ΙΑΤΡΙΚΑ ΚΑΙ ΕΝΙΩΘΑ ΟΠΩΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙΣ ΕΓΙΝΑ ΜΑΜΑ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΑ 40 ΜΕ ΙΑΤΡΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟΝ ΟΤΑΝ ΑΦΗΣΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΣ ΠΙΣΩ ΜΟΥ, ΟΤΑΝ ΕΙΠΑΜΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΖΥΓΟ ΜΟΥ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΄ΡΘΕΙ ΘΕ ΝΑ ΄ΡΘΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΑΜΕ ΤΟΤΕ ΟΛΑ ΠΗΓΑΝ ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΜΟΝΟ Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ
Αγαπημένη συναναγνώστρια και συνταξιδιώτισα στον κόσμο του eimaimama...ούτε εγώ είμαι μητέρα. Ελπίζω σύντομα να αξιωθώ να ζήσω αυτή τη μοναδική εμπειρία ζωής και να δώσει ένα νέο νόημα στη ζωή μου (Αυτό δε σημαίνει πως δεν έχει ήδη νόημα η ζωή μου) Θέλω να σου πω πολλά πράγματα που μπορεί να ακουστούν σαν παρηγοριά αλλά πραγματικά...η εξομολόγησή σου δε μου προκαλεί την ανάγκη να παρηγορήσω. Δε μπορώ να έρθω στη θέση μιας γυναίκας που δεν έχει την επιλογή να κάνει η όχι παιδί. Πιστεύω όμως πραγματικά ότι δεν είναι ο μόνος σκοπός της ζωής μας...και ναι μπορεί η μη τεκνοποίηση να αφήσει σε μια γυναίκα ένα ανεκπλήρωτο κενό για πάντα. Θεωρώ όμως ότι δεν πρέπει αυτό το κενό να καθορίζει την ύπαρξή της. Υπάρχουν τόοοοσα πράγματα που μια γυναίκα χωρίς παιδιά μπορεί να χαρεί και να δημιουργήσει περισσότερο από μια γυναίκα-μητέρα. Π.χ. αν κατάλαβα καλά εργάζεσαι με παιδιά και έχεις αφιερώσει μεγάλο μέρος της ζωής σου να επιμορφώνεσαι πάνω σε αυτό ώστε να βοηθάς περισσότερο. Φαντάζομαι ότι η ύπαρξη ενός παιδιού θα είχε βάλει σε δεύτερη μοίρα αυτή σου την ενασχόληση. Και ίσως να μην είχες βοηθήσει τόσο όσο τελικά έχεις κατορθώσει. Ψάχνοντας σίγουρα θα βρεις και άλλα παραδείγματα της καθημερινότητάς σου. Το δεύτερο που έχω στο μυαλό μου...και επαναλαμβάνω χωρίς την ανάγκη παρηγοριάς...είναι ότι υπάρχουν τόσα παιδάκια εκεί έξω περιμένοντας μια μητέρα να τα πάρει στην αγκαλιά τους και να τους δώσει όλα αυτά που τους στερήθηκε η βιολογική τους μητέρα...! Δεν ξέρω το λόγο που δεν αναφέρεις το ενδεχόμενο της υιοθεσίας...αλλά είμαι σίγουρη πως τον μεγαλύτερο ρόλο στη ζωή ενός παιδιού δεν τον παίζουν οι 9 μήνες στην κοιλιά μιας γυναίκας (που φυσικά είναι επίσης σπουδαίοι) αλλά τα χρόνια που θα ζήσει στην αγκαλιά και τη φροντίδα της. Εύχομαι λοιπόν σύντομα να γίνεις μητέρα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Όπως και να χει θα σαι ευλογημένη. Και αν δε γίνει κανένα από τα δύο, εύχομαι να αξιοποιήσεις τη ζωή που σου χει δοθεί όσο το δυνατόν καλύτερα...γιατί κακά τα ψέματα η ζωή που μας αναλογεί είναι μία. Και οι ευκαιρίες εκ των πραγμάτων δεν είναι ίσες για όλους μας. Άλλος είναι τυχερός σε έναν τομέα, άλλος σε έναν άλλο. Υ.Γ.:Συγγενής μου που έχει ιυοθετήσει παιδάκι και φυσικά δεν το αλλάζει με τίποτα, μου έχει πει ότι μιλώντας με φίλες μητέρες, έχουν συμφωνήσει ότι σε πολλές περιπτώσεις η ύπαρξη παιδιών δεν κάνει μια μάνα πιο ευτυχισμένη στη ζωή της. Παρόλο που δε θα άλλαζε με τίποτα το παιδί της βέβαια. Πραγματικά εύχομαι τα καλύτερα. Αν νιώθεις όμορφα με τον εαυτό σου όμορφα πράγματα θα έρχονται κοντά σου. Φιλιά
θα μπορουσες να υιοθετησεις ενα παιδι η να γινεις μαμα καρδιας, γιατι δεν το εκανες/κάνεις εφοσον εχεις αναγαγει σε τοσο μειζον θεμα την ατεκνια σου? Κατα δευτερον θεωρω λαθος και υπερβολη αυτο που κανεις στον εαυτο σου. ΟΚ, καταλαβαινω, ηθελες να γινεις βιολογικη μανα και δε μπορεσες. Αλλα υπαρχουν και πολλοι ανθρωποι που δε θελουν να γινουν γονεις. Αυτοι βασει της θεωριας σου ειναι κατωτεροι σαν εσενα? Ανηκετε στην κατηγορια μη γονεις που μονη σου εφτιαξες και κατεταξες στον πατο της λιστας των ανθρωπων? PLEASE! Συνελθε! Η ζωη ειναι τοσο ομορφη και αστειρευτη απο ενδιαφεροντα κι ανθρωπους! Η ακουσια ατεκνια σου δεν ειναι δα και το τελος του κοσμου! Έχεις κολλήσει στο οτι ηθελες αλλα δε μπορεσες, εχεις κολλησει σ αυτο το κλισε της αναπαραγωγης του ειδους ως σκοπο υπαρξης, εχεις κολλησει σ' ολο αυτο το ροζ συννεφο τυπου ειναι αποκορυφωση το να εισαι γονιος. Η ζωη ειναι υπεροχη με η χωρις παιδια. Αρκει να μπορει καποιος να το δει. Κι αν στο κατω κατω θες ντε και καλα ενα παιδι στη δικη σου, ξαναλεω οτι τοσα ορφανα η παρατημενα πλασματακια του θεου δεν εχουν στον ηλιο μοιρα. Βε his/her mother! Εκτος αν αυτη η αναγκη σου η τοσο τεραστια που σε εχει κανει εμμονικη και αρα δυστυχη, ειναι τοσο εγωιστικη-αυτοκαταστροφικη που η αποψη σου ειναι η βιολογικο παιδι η τιποτα.
Απαντησα εν θερμώ παρακατω πριν διαβάσω τι έγραψες. Well said, Ελενα (και λίγα είπες ;)
Δεν μπορώ να πω ότι συμμερίζομαι τον αβάσταχτο πόνο σας....μπορώ όμως με βεβαιότητα και με οικογενειακό μου παράδειγμα, να σας πω ότι ΜΑΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΕΙ, ΑΛΛΑ ΚΙ ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ! Μερικές φορές αισθάνομαι πικρία κι ένα μεγάλο "ΓΙΑΤΙ" όταν βλέπω μητέρες τις οποίες αξίωσε ο Θεός να γίνουν ΜΑΝΕΣ και δεν το εκτιμούν, δεν είναι απέναντι στα παιδιά τους όπως πραγματικά θα ΄περεπε....ενώ πραγματικά γνωρίζω ότι υπάρχουν γυναίκες που θα ήθελαν, ή αν θέλετε, θα άξιζαν περισσότερο από εκείνες τις "άλλες" να γίνουν μητερες! Δεν γνωρίζω πόσο ετών είστε, αλλά ίσως θα έπρεπε να σκεφτείτε και την περίπτωση της υιοθεσιας....πραγματικά πιστεύω ότι για όλα τα παιδάκια αξίζει μια οικογένεια με όλο της μεγαλείο της λέξης....παρά ένα ίδρυμα....όσο "καλό" κι αν είναι αυτό....έτσι, δεν είναι απαραίτητο να συμφιλιωθελιτε με καμία ιδέα τύπου αόρατης αναπηρίας κλπ...
μακάρι ΟΛΟΙ αυτοί που τεκνοποιούσαν να σκεφτόντουσαν,να φερόντουσαν,και να αγαπούσαν όπως εσύ...πολύ συγκινητικό κείμενο...
Σε προσκυνώ.....
Σε βρίσκω πολύ σωστη κ κατασταλαγμένη. Ισως όμως εκεί έξω υπάρχει ένα παιδί που σε περιμένει. Ποτέ δεν ξές. If you can dream, you can achieve. Και επειδή η ευχή μου πιάνει αποδεδειγμένα, σου εύχομαι να αποκτήσεις σύντομα, με τον έναν η άλλον τροπο.