Μαμά στα 17!
Η ιστορία της Μικαέλλας
Ανακάλυψα το eimaimama και αφού είδα όλες τις ιστορίες, είπα να γράψω και εγώ τη δική μου εμπειρία, μιας και έγινα μαμά στα 17…
Δεν ήμουν καν 17 όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος και φυσικά… έπαθα σοκ! Σκεφτόμουν ότι το τεστ ήταν λάθος, έτσι αποφάσισα να πάω σε μια γυναικολόγο. Και μου το επιβεβαίωσε! Ο μεγαλύτερός μου φόβος έγινε πραγματικοτητα.
«Κατι τώρα; Πώς το λέμε στους δικούς μου;»
Όπως είναι φυσικό, δεν περίμεναν να γίνω μαμά τόσο μικρή, ούτε και να σταματήσω το σχολείο μου. Άλλα σχέδια είχαν για μένα. Να μην τα πολυλογώ, με τις πολλές αντιρρήσεις στην αρχή, κατάφεραν τελικά να συνειδητοποιήσουν ότι θα γίνουν παππούδες, πριν καλά καλά κλείσουν τα σαράντα.
Ο πρώτος υπέρηχος ήταν για μένα υπέροχος. Με το που άκουσα την καρδούλα του μπέμπη μου, έβαλα τα κλάματα. Αθόρυβα!
Περνούσε ο καιρος και η εγκυμοσύνη προχωρούσε ομαλά, περίμενα πως και πως την πιθανή ημερομηνία τοκετού στις 27 Μαίου 2012… Στον έβδομο μήνα άρχισαν οι συσπάσεις και ο γιατρός μου είπε να αρχίσω να το μαγνήσιο. Με τόσο μαγνήσιο (6 χάπια την ημέρα για μία εβδομάδα και αργότερα τρία την εβδομάδα μέχρι να μπω στο μήνα μου, αν και δεν το τήρησα), ήξερα ότι δεν θα γεννήσω σύντομα!
Οι μέρες περνούσαν, μπήκα στο μήνα μου, χωρίς κανένα ίχνος επερχόμενης γέννας!
Η πιθανή μου ημερομηνία είχε φτάσει και εγώ κόντευα να σκάσω. Ήμουν πρησμένη, αλλά ευτυχώς είχα βάλει μόνο 10 κιλά. Πήγα για την καθιερωμένη επίσκεψη στο νοσοκομείο της Καβάλας στο γιατρό μου με παρακολουθούσε και αφού με έβαλαν σε καρδιοτοκογράφο και με εξέτασαν, μου είπαν πως ακόμη έχω μόνο διαστολή δύο και το μωρό είναι πολύ ψηλά, κάτι που έδειχνε πως ο μπεμπάκος μου δεν είχε σκοπό να γεννηθεί. Ε, αφού με έστειλαν σπίτι μου το απόγευμα της 27ης Μαίου -Κυριακή μάλιστα- θα ξαναπήγαινα για επανεξέταση δύο μέρες μετά. Αλλά ο γιατρός μου, οικογενειακός φίλος, επικοινώνησε με τη μαμά μου και της είπε ότι θα ήταν καλύτερα να κάνουμε καισαρική, γιατί υπήρχε περίπτωση να μην αντέξω τους πόνους.
Εγώ είχα ψιλοφοβηθεί τις τελευταίες μέρες και σκέφτηκα ότι η καισαρική θα ήταν εύκολη λύση.
Αφού κάναμε εισαγωγή Δευτέρα απόγευμα, το ίδιο βράδυ άρχισα να έχω λίγη αιμορραγία. Είπα «Ωπ, εδώ είμαστε! Θα γεννήσω φυσιολογικά και δεν θα έχω κανέναν μαζί μου!»
Ευτυχώς δεν ήταν τίποτα…
Το επόμενο πρωί και μετά από ένα βράδυ ξάγρυπνη, άρχισαν να με ετοιμάζουν για το χειρουργείο. Με όλο το σόι μαζεμένο και το δικό μου και του άντρα μου, μπήκα στο χειρουργείο. Λόγω ηλικίας, όλοι προσπαθούσαν να με κάνουν να νιώσω σαν στο σπίτι μου. Και έτσι έγινε. Μετά από 20 λεπτά στο χειρουργείο, με συζητήσεις και γέλια, άκουσα το κλάμα του μικρού μου. Τον πήραν, τον τύλιξαν και μου τον έφεραν. Μέσα στη ζαλάδα μου άκουσα μια μαία να μου λέει ότι το μωρό είναι σίγουρα τέσσερα κιλά!
Αφού γύρισα στο δωμάτιο και κοιμήθηκα 2 ώρες, περίμενα πως και πως να μου φέρουν το μωρό μου! Άρχισαν και οι πόνοι μόλις πέρασε και η νάρκωση και η μόνη μου παρηγοριά ήταν αυτός! Το μωρό μου!
Τελικά τον πήρα αγκαλιά 9 ώρες μετά και ένιωσα τα πάντα!
«3.950 και 55 εκατοστά παίδαρος!», μου είπε η μαμά μου.
Εκείνη τη στιγμή ήμουν η πιο ευτυχισμένη κοπέλα στον κόσμο..! Ακόμα και τώρα το ίδιο νιώθω! Είμαι εξαρτημένη από το γιο μου και όπως μου ειπαν και οι μαίες «Πρέπει να είσαι περήφανη που πήρες αυτή την απόφαση!»
Βέβαια, αν κάνω και δεύτερο παιδί, θα προσπαθήσω να γεννήσω φυσιολογικά!
Παρ’ όλο που δεν κατάφερα να δώσω εξετάσεις και να τελειώσω το Λύκειο, δεν έχω πρόβλημα. Το έχω ήδη δρομολογήσει και αυτό. Δεν θα άλλαζα για τίποτε στον κόσμο αυτή την απόφασή μου και λατρεύω το μωρό μου όσο τίποτε άλλο στον κόσμο! Τώρα μάλιστα κατάλαβα πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της μαμάς που ακόμα και εγώ η ίδια δεν την άντεχα μέχρι πριν λίγους μήνες!
Άλλωστε… θα μεγαλώσουμε μαζί!!
Μικαέλλα
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Συγχαρητηρια κοπελα μου για την αποφαση σου!θα μεγαλωσεις μαζι με το παιδακι σου κ θα ειστε σαν φιλαρακια αργοτερα.τα σχολια τυπου " να γινεις η εξαιρεση στον κανονα που χωριζουν πριν τα 25 η να μην αφησεις το παιδακι σου στους παππουδες", δεν ειναι ωραια γιατι ειναι λες κ της τονιζουμε οτι ξερεις..μπορει να το παθεις.κ εγω μικρη παντρευτηκα κ εκανα την κορουλα μου.ημουν 22!! Κ δεν το μετανιωσα ουτε μια στιγμη.κ δεν εχω χωρισει κ ουτε εχω αφησει το παιδι μου στους παππουδες της..πρεπει να δινουμε θαρρος στισ κοπελεσ κ ασ ειναι μικρεσ σε ηλικια,γιατι η εγκυμοσυνη δεν ειναι παιχνιδι. Μιλαμε για μια ζωη.κ παλι μπραβο σου!!
Κοπελα μου να σου ζησει ο γιος σου και να ειστε ολοι μαζι ευτυχισμενοι.Η αποφαση σου ηταν η πιο σωστη παρολο που εισαι μικρουλα.Και γω εκανα την κορη μου στα 18, τον γιο μου στα 21 και τωρα περιμενουμε το τριτο παιδακι μας(και γω και ο αντρας μου ειμαστε 26 χρονων)!!!!και μεις μικροι ξεκινησαμε αλλα ειμαστε πολυ ευτυχισμενοι και αγαπημενοι.Εμενα η μαμα μου με εκανε στα 40 της και να πω την αληθεια δεν την χαιρομαι οσο θα ηθελα γιατι τωρα ειναι καπως μεγαλη.Γι'αυτο ή μικρος μικρος παντρεψου ή....!!!!!
μπραβο συμπατριωτισσα για την αποφαση σου, το παιδι σου ειναι η μεγαλυτερη ευτυχια, ολα θα γινουν εισαι μικρουλα και ολα θα γινουν βεβαια απο οτι καταλαβα γιατι ειπες το σοι του αντρα μου εισαι τυχερη που το ηθελε και δεν σε πιεσε γιατι παιζει ρολο και ο συντροφος,ευχομαι να εχεις υγεια αγαπη και ο θεος να σας εχει καλα και να σου χαρισει ακι αλλα παιδακια.
Μπράβο σου που έκανες αυτη την επιλογη γιατι για μενα δεν ειναι μονο το σχολειο κ οι σπουδες αλλα κυριως οι εμπειριες που συλλέγεις πριν αποφασισεις να δημιουργησεις κατι οποως ειναι το παιδι κ η οικογενεια. Φυσικα δε σε εμποδιζει απαραιτητα το παιδι στην εξελιξη σου αλλα οσο να ναι για μενα το 17 ειναι μια παρα πολυ μκρη ηλικια για να παρεις τετοια αυθυνη, δεν εχεις χορτασει ανεμελια καλα καλα! Εγω το σκεφτομαι ετσι γιατι γεννησα στα 24 μισο και ενιωθα πραγματικα οτι ημουν στο οριο, σμφωνα με τα δικα μου μετρα κ σταθμα παντα. Να σου ζησει το μωρουλινι και σου ευχομαι οτι καλυτερο!
Πραγματικά πολύ γλυκιά η ιστορία σου!!!!Χίλια μπράβο κι από μένα για την απόφασή σου να κρατήσεις το μωράκι!!!!Μια χαρά θα τα καταφέρεις όλα!!!! Και θα σπουδάσεις και θα ταξιδέψεις,θα πας εκδρομές,διακοπές και πολλές βόλτες.Με την καλύτερη παρέα πια,το μωράκι σου και τον άντρα σου!!!! Βέβαια,εκτός από το μπράβο που είπαν όλοι για τους γονείς σου ( Αλήθεια,τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν,από το να το δεχτούν? Ίσως απλά να βοηθάνε λιγότερο,νομίζω. ), θέλω να πω ένα πολύ μεγάλο μπράβο και στον άντρα σου! Δε μας γράφεις και πολλά για αυτόν,όπως ποια είναι η ηλικία του και με τι ασχολείται,αλλά για να δεχτεί το μωρό,να σε στηρίζει τόσο πολύ και να είναι τόσο κοντά σας,σίγουρα του αξίζουν τα μπράβο!!!! Να περνάτε φανταστικά και να μας γράφεις τα νέα σας!!!!