Η πεισματάρα αρκουδίτσα

Η πεισματάρα αρκουδίτσα

της Ευδοξίας Τόσου

1 bio 3 και αρχίζει η ιστορία!

Καποτε σ΄ενα μεγαλο δασος ζουσε μια μικρη καφε αρκουδιτσα, μαζι με τον μπαμπα αρκουδο και την μαμα αρκουδα. Καθε πρωι η αρκουδιτσα εβγαινε βολτα στο δασος και επειδη ηταν μικρη καθετι της φαινοταν περιεργο, απο τις πεταλουδες που πετουσαν μεχρι κατι μωβ λουλουδακια. Aυτο ομως που της εκανε εντυπωση ηταν κατι μελισσες που πετουσαν απο λουλουδι σε λουλουδι και οπου πηγαιναν απο πισω πηγαινε και η αρκουδιτσα.

Καποια στιγμη λοιπον, εκει που κουραστηκε να τις ακολουθει, ειδε μια να πεταει σ’ ενα δεντρο και να μπαινει γρηγορα στη φωλια της που ηταν χτισμενη σ’ ενα κλαδι. Ετσι περιεργη που ηταν η αρκουδιτσα αρχισε να σκαρφαλωνει στο δεντρο για να φτασει στη φωλια της μελισσας. Τοτε με μια αδεξια κινηση εριξε κατω τη φωλια… Οταν κατεβηκε, ειδε οτι η φωλια ειχε χαλασει και οταν πηγε να την πιασει να δει τι ειναι κολλησαν τα ποδια της και η γουνα της απο το μελι που ειχε μεσα. Χωρις να σκεφτει λεπτο εγλειψε το ποδι της που ειχε πολυ μελι και είπε «Πω Πω!!!! Τι λιχουδια ειναι αυτη; Θελω να φαω και αλλο!»

Τοτε αρχισε να τρεχει σε ολο το δασος να ψαχνει για φωλιες και οταν εβρισκε σκαρφαλωνε στα δεντρα και ετρωγε ολο το μελι. Ομως ενα πουλακι που εβλεπε τι εκανε, προειδοποιησε την αρκουδιτσα να σταματησει να τρωει ολο το μελι γιατι οι μελισσες κουραζονται πολυ για να το φτιαξουν και θα νευριασουν εαν δουν οτι λειπει ολο το μελι απο τις φωλιες τους. Ομως η αρκουδιτσα δεν ακουγε γιατι ηταν λιγο πεισματαρα και συνεχιζε, οταν καποια στιγμη ειδε πανω σ’ ενα πολυ μεγαλο δεντρο μια μεγαλη φωλια!

Αρχισε να σκαρφαλωνει με προσοχη και οταν εφτασε στο κλαδι οπου κρεμοταν η φωλια προσπαθουσε να τη φτασει για να φαει το μελι αλλα ματαια, ηταν πολυ μακρια! Αρχισε να κουναει το κλαδι για να πεσει η φωλια κατω. Μετα απο λιγο ομως αρχισαν να βγαινουν μια μια οι μελισσες, αλλα η αρκουδα ηταν τοσο πεισματαρα που δεν εδωσε σημασια…

Ξαφνικά βγηκε μια μεγαλη μελισσα -ηταν η βασιλισσα και ηταν πολυ θυμωμενη που την ενοχλουσαν! Ετσι με μ’ ενα πεταγμα της κανει μια στροφη και «βζιιιιιν» τσιμπαει την αρκουδιτσα. Κατεβαινει γρηγορα απο το δεντρο και αρχισε να τρεχει οσο πιο γρηγορα μπορουσε γιατι απο πισω της πετουσαν θυμωμενες και οι μελισσσες.

Εμπαινε στη σπηλια της, απο πισω και οι μελισσες, κρυβοταν πισω απο κατι μεγαλους θαμνους, την εβρισκαν οι μελισσες… Λιγο πιο μακρια απο εκει που ηταν βρισκοταν μια μικρη λιμνουλα και σκεφτεται η αρκουδιτσα «Θα τρεξω γρηγορα προς τη λιμνη και θα κανω μια βουτια μηπως σταματησουν να με κυνηγουν οι μελισσες». Ετσι και εγινε, παιρνει φορα και με μια βουτια πεφτει μεσα στη λιμνη.

Επιτελους οι μελισσες την αφησαν ησυχη οχι για καποιο αλλο λογο, αλλα επειδή δεν συμπαθουν πολυ το νερο. Και ετσι η αρκουδιτσα ηταν τυχερη που τη γλιτωσε μονο με ενα τσιμπηματακι, τωρα πια δε θα ειναι τοσο πεισματαρα και θα αρκεστει για λιγο καιρο να τρωει φρεσκα ψαρακια απο το ποταμι!!!

Αφιερωμενο στον λατρεμενο μου γιο Σοφοκλη!!