Η ιστορία της Κάθυ
Η ιστορία της Κάθυ
της Φραγκίσκας Μεγαλούδη
Οταν έμενα στην Ουγκάντα, είχα επισκεφθεί κάποια σχολεία στα πλαίσια μιας έρευνας που έκανα για την εκπαίδευση. Τα σχολεία βρίσκονταν στο Κασέσε, μια πόλη στη Δυτική Ουγκάντα 350χλμ από την Καμπάλα. Η διαδρομή αρκετά κουραστική καθώς διαρκεί τουλάχιστον 6 ώρες αλλά το καταπράσινο τοπίο σε αποζημιώνει.
Το Κασέσε είναι μια ευχάριστη πόλη μόλις 36 χλμ από τα σύνορα με το Κονγκό και πολύ κοντά στο Εθνικό Πάρκο Queen Elisabeth. Η γειτνίαση με το Κονγκό, ο τουρισμός, τα τα ορυχεία χαλκού, τα τσιμέντα και οι εξορύξεις κοβαλτίου έχουν κάνει την πόλη μια από τις ταχύτατα αναπτυσσόμενες περιοχές της Ουγκάντα. Όπως όμως συμβαίνει πολύ συχνά, η οικονομική ανάπτυξη δεν συμβαδίζει με την ευημερία των κατοίκων της. Τα τσιμέντα της περιοχής τα εκμεταλλεύεται η μεγάλη Γαλλική εταιρεία Lafargee. Τα ορυχεία χαλκού και οι εξορύξεις κοβαλτίου ανήκουν στην δικαιοδοσία της Kasese Cobalt Company, μια off shore εταιρεία της οποίας τα τοξικά απόβλητα μολύνουν τα νερά της λίμνης καταστρέφοντας καλλιέργειες και τόπους ψαρέματος.
Η περιοχή του Κασέσε έχει ακόμα ένα αρνητικό ρεκόρ. Τα παιδιά στην συντριπτική τους πλειοψηφία εγκαταλείπουν το σχολείο πριν καν τελειώσουν το δημοτικό, ενώ ένας μεγάλος αριθμός δεν θα πάει ποτέ σχολείο καθώς οι γονείς αδυνατούν να πληρώσουν δίδακτρα και να αγοράσουν βιβλία και ρούχα. Για τα περισσότερα παιδιά το καθημερινό φαγητό περιορίζεται σε ένα χυλό μπανάνας ενώ οι αποστάσεις που πρέπει να διανύσουν καθημερινά συχνά ξεπερνάνε τα δέκα χιλιόμετρα.
Φτάνοντας στο Κασέσε μπόρεσα να διαπιστώσω από κοντά την σκληρή πραγματικότητα των αριθμών. Στο σχολείο τα παιδιά με υποδέχτηκαν με χαρούμενες φωνές και γέλια. Μέσα στην τάξη δεκάδες μάτια με κοιτούσαν με περιέργεια και προσμονή. Ο διευθυντής του σχολείου ήρθε να με υποδεχτεί και ο δάσκαλος της τάξης μου έδωσε την θέση του να καθίσω. Προνόμια που μου έδινε το λευκό μου δέρμα και τα καθαρά μου ρούχα. Αν και εξήγησα πως ο ρόλος μου ήταν απλά διερευνητικός, ο διευθυντής μου ανέλυε τα δεκάδες προβλήματα του σχολείου και των παιδιών, ελπίζοντας πως εγώ, ως λευκή, θα έχω τις μαγικές λύσεις. Μου είπε πως τα παιδιά περπατάνε χιλιόμετρα κάθε μέρα για να έρθουν στο μοναδικό σχολείο της περιοχής, τα περισσότερα είναι νηστικά και το σχολείο δεν έχει χρήματα να προσφέρει συσσίτιο δωρεάν, οι δάσκαλοι είναι κακοπληρωμένοι και συχνά δεν έρχονται στο μάθημα με αποτέλεσμα να χάνονται δεκάδες διδακτικές ώρες, είχαν ήδη δυο εγκυμοσύνες ενώ πρόσφατα μια επιδημία διάρροιας σκότωσε 5 μαθητές.
Δεν εκπλήσσομαι, οι τουαλέτες είναι απλά μια βρώμικη τρύπα στο έδαφος και το καθαρό νερό ανύπαρκτο.
Χαμογελώ αμήχανα και δεν ξέρω τι να πω. Δεν προσπαθώ να εξηγήσω πάλι το λόγο που είμαι εκεί, δεν έχει άλλωστε και καμία σημασία…Κοιτάζω τα παιδιά..Το βλέμμα τους νιώθω να με διαπερνάει..Δεν ξέρω τι να τους πω.. Ξαφνικά νιώθω ένα μικρό ζεστό χεράκι να με ακουμπάει.. Ένα κοριτσάκι σηκώθηκε από τη θέση της και ήρθε να με αγκαλιάσει. Έκανα νόημα στον διευθυντή να την αφήσει και έσκυψα να της μιλήσω. Την λένε Κάθυ και είναι 10 ετών. Μου κρατάει σφιχτά το χέρι και χαμογελάει. Μαθαίνω πως η Κάθυ ζει με τη γιαγιά της σε μια καλύβα 13 χλμ μακριά. Η μητέρα της έχει πεθάνει και κανείς δεν γνωρίζει τον πατέρα της. Τα δίδακτρα για το σχολείο τα πληρώνει ένας γείτονας, όμως δεν έχει πληρώσει το τελευταίο τρίμηνο και το σχολείο σύντομα θα διακόψει τη φοίτηση της μικρής. Την κοιτάζω και δυσκολεύομαι να πιστέψω πως είναι 10 ετών έτσι αδύνατη και μικρούλα που είναι.
Όλη την υπόλοιπη ημέρα η Κάθυ ήταν ο αχώριστος σύντροφος μου. Με το μικρό της χεράκι σφιχτά στο δικό μου έκανα τις υπόλοιπες επισκέψεις στο σχολείο, έκατσα μαζί της στη μικρή καντίνα και την παρατηρούσα καθώς έτρωγε ευτυχισμένη το ματόκε της. Ηξερα πως αυτό θα είναι και το μοναδικό της γεύμα για σήμερα. Της υποσχέθηκα πως θα ξαναγυρίσω και θα της φέρω ένα όμορφο τετράδιο να γράφει. Μπήκα στο μεγάλο αυτοκίνητο που με περίμενε και άφησα την Κάθυ εκεί στο φτωχικό της σχολείο να με κοιτάζει καθώς απομακρύνομαι.
Επέστρεψα στο Κασέσε 4 μήνες μετά. Με ένα τετράδιο στο χέρι πήγα στο ίδιο σχολείο ψάχνοντας να βρω το κοριτσάκι. Η Κάθυ δεν ήταν πια εκεί. Έμαθα πως 2 μήνες μετά την επίσκεψη μου σταμάτησε να έρχεται. Τα δέκα ευρώ το τρίμηνο ήταν ένα ποσό που κανείς δεν μπορούσε να πληρώσει για τη μικρή.
Η γιαγιά της, χωρίς άλλους πόρους, έδωσε την Κάθυ σε έναν άντρα 30 χρόνια μεγαλύτερο της. Το αντάλλαγμα για τον «γάμο» ήταν ένα κομμάτι πράσινο σαπούνι, 2 κατσαρόλες και 15 ευρώ μετρητά.
Ξέρω πως η ιστορία της Κάθυ είναι μια μικρή ασήμαντη λεπτομέρεια… Ομως αλήθεια, πόσο φθηνή είναι η ανθρώπινη ζωή όταν άξίζει τόσο όσο ένα κομμάτι πράσινο σαπούνι;
—
Διαβάστε περισσότερα κείμενα της Φραγκίσκας στο http://www.franmeg.blogspot.gr
αυτο που παει καποιος ολοκληρο ταξιδι και δεν βγαζει 10 ευρω απο την τσεπη να πληρωσει τα διδακτρα της μικρης, με ξεπερναει. Να μου πεις, με 10 ευρω θα αλλαζαν ολα? οχι αλλα αν εβαζες και τα εξοδα του ταξιδιου, ισως μπορουσαν να φτιαξουν τουαλετες για να μην πεθαινουν τα παιδια απο διαρροια. Και σιγουρα με τα δεκα ευρω, θα κερδιζαν χρονο ωστε να μαζευτει ενα μεγαλυτερο ποσο.Το βλεπεις και στην χωρα μας. Τρωει λενε ο κοσμος απο τα σκουπιδια.Και αρχιζουν ολοι τις κλαψες. Πηγε κανεις απο αυτους να δωσει σε αυτους τους ανθρωπους 2 ευρω, να παρουν κατι να φανε,να βαλει διπλα απο τους καδους, καθαρο φαγητο, μαγειρεψαν στα συσσιτια?
Ο άντρας μου δούλευε σε ενα ίδρυμα με παιδια με νοητική υστέρηση για ενα διάστημα. Είδε όμως μεγάλη εκμετάλλευση, το πως χρησιμοποιούσαν τα παιδια για να "χτυπάνε" αδύναμα σημεία του κόσμου και να μαζεύουν λεφτά δήθεν για τα παιδια. Επειδή ειναι πολυ συναισθηματικός και ψυχοπονος δεν το άντεξε άλλο και παραιτήθηκε. Ναι! Στην Ελλάδα της κρίσης, εγω έγκυος, στο νοίκι και χωρίς άλλη δουλειά εκείνος παραιτήθηκε! Η πρώτη παραίτηση στην ιστορια του ιδρύματος! Εγω στήριξα την απόφαση του 1000% στο όνομα του ήθους. Γύρισε σπίτι και έκλαψε σαν μωρο για τα "παιδια του" που άφησε πίσω λέγοντας τους ψέμματα οτι ειναι άρρωστος και πρέπει να φύγει. Δυστυχώς έτσι χάθηκε και η εμπιστοσύνη σε όλους τους οργανισμούς που με χαρά θα θέλαμε να βοηθήσουμε και να στηρίξουμε παιδια είτε στην Ελλάδα είτε σε τριτοκοσμικές χώρες.
Πφφφφφφ............Πολλές φορές λέω, σε τι κόσμο ζούμε...Σε τι κόσμο φέραμε τα παιδιά μας...Δε ξέρω τι να πω πιά....Λυπάμαι πάρα πολύ γιατί σε πολλά μέρη στο κόσμο,μακριά μας ή πιό κοντά μας, γίνονται καθημερινά φρικτά πράγματα...Ουφ...Και κανείς δε κάνει τίποτα...Χάνονται ή καταστρέφονται αθώες ζωές και είναι σα να μην έχει συμβεί τίποτα...Πράγματα που για εμάς είναι αυτονόητα για κάποιους ανθρώπους είναι αδιανόητα...Πότε θα έρθει η ώρα που θα κάνουμε κάτι;Πότε;
Οι φιλανθρωπικές οργανώσεις, ωστόσο, περιορίζονται στο να παρέχουν ένα κομμάτι ψωμί, κάποια εμβόλια και λίγο καθαρό νερό...που όμως στόχο έχει μάλλον να θολώσει τα νερά για το δυτικό κόσμο που δίνει τον οβολό του και κοιμάται με ήσυχη συνείδηση. Το ζήτημα είναι με την ψήφο μας να επιλέγουμε κυβερνήσεις που θα στοχεύουν σε μόνιμη λύση. Διαγραφή του χρέους των χωρών του τρίτου κόσμου και τέλος στην αποικιοκρατία των πολυεθνικών. Αυτό όμως θα μας κοστίσει ακριβά. Εμείς θέλουμε να αγοράζουμε τη σοκολάτα μας, το τσάι μας, τα διαμάντια μας σε τιμές συμφέρουσες και με ό, τι εξοικονομούμε να παριστάνουμε τους σωτήρες...των ίδιων μας των θυμάτων...
Δυστυχώς υπάρχει τόση δυστυχία γύρω μας που δεν την αντιλαμβανόμαστε και είμαστε ευτυχείς μέσα στο ροζ κόσμο μας... Ακόμα και πολύ κοντά μας.. Δες γύρω σου παιδιά γύφτων που δεν πάνε σχολεία και είανι στη ζητιανιά από μικρά ή ακόμα χειρότερα στην κλεψιά... Παιδιά σε ορφανοτροφεία που αναζητούν μια ζεστή αγκαλιά και αλλάζουν ιδρύματα λόγω συστήματος... Το συμπέρασμα είναι ένα! Βοηθάμε όσο μπορούμε και όπως μπορούμε! Να χαμογελάσουν όσα περισσότερα μουτράκια μπορούν!Στηρίζουμε οργανώσεις!Πάμε τροφές, γάλατα πάνες ρούχα σε ορφανοτροφεία! Δε πρέπει να επαναπαυόμαστε ποτέ!
Α ρε Φραγκισκα...για αλλη μια φορα διαβαζοντας κειμενο σου,ανατριχιασα...ποσο αδικη ειναι η ζωη...κ ποσο την εχουμε εξευτελισει...εμεις που στενοχωριομαστε επειδη δεν μπορουμε πλεον να αγορασουμε ενα ακριβο ρουχο κ αλλοι πουλανε παιδικες ψυχες για ενα σαπουνι.... :-(( κ αυτος ο 40αρης πουωτην αγορασε πως θα δει ερωτικα ενα κοριτσακι τοοοσο μικρο;;;;ποναει η καρδια μου με τοση δυστυχια....
Παναγια μου τι να σχολιασει κανεις? Τι να σχολιασω εγω, καθισμενη στον ανετο καναπε μου νιωθω οτι δεν εχω το δικαιωμα να πω τιποτα!! Το στομα μου σιωπα αλλα το μεσα μου ουρλιαζει απο αγανακτηση και πονο. Γιατι να συμβαινουν αυτα? Δεν εχω λογια να πω δεν ξερω αν μπορω να κανω κατι αλλα το στομαχι μου σφιγγεται οταν βλεπω αυτα τα ματια........