Ο παππούς να ξεχωρίζει τα εγγόνια του;

Καλή σας μέρα γλυκές μου μανούλες, στις παρακάτω γραμμές θα σας γράψω κι εγώ το πρόβλημα μου και θα ήθελα απεγνωσμένα την βοήθεια σας…

Πριν 5 μήνες είχα την ευλογία να γίνω κι εγώ για πρώτη φορά μανούλα… μετά από ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας του άντρα μου και την καθήλωση του στο κρεβάτι συνεχόμενα τα τελευταία 4 χρόνια που είμαστε παντρεμένοι, μετά από δύσκολες καταστάσεις και στεναχώριες αποφασίσαμε πως είχε έρθει η ώρα να μπει στη ζωή μας ένα πλασματάκι που θα γεμίσει το σπίτι μας ευτυχία… θα μου πεις σε τέτοιους καιρούς πώς το ρισκάρεις; Αλλά τα χρόνια περνούσαν, η σχέση μας πριν το γάμο μετρούσε ήδη 12 χρόνια, από μικρά παιδιά δηλαδή αγαπηθήκαμε, θέλοντας να κάνουμε οικογένεια… και έτσι έγινε… ήρθε στη ζωή μας η μικρή μας και τα άλλαξε όλα σαν δια μαγείας… ο άντρας μου ξεπέρασε το πρόβλημα του από την στιγμή που μάθαμε την εγκυμοσύνη… θες τυχαίο… θες θαύμα, ποιος ξέρει…

Όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια που όμως έκρυβαν και μεγάλες χαρές, είχαμε δίπλα μας την οικογένεια μας, τον μπαμπά και την μαμά του άντρα μου, τα πεθερικά μου και λέω «οικογένεια μας», γιατί για μένα πραγματικά είναι έτσι…

Από την πρώτη στιγμή χάρηκαν πολύ για το γεγονός, που θα αποκτήσουν το 2ο εγγονάκι τους, μιας και είχαν ήδη ένα μικρό αγοράκι 1,5 χρονών από την κόρη τους, μπορώ να πω ότι ανυπομονούσαν φοβούμενοι από τις καταστάσεις, μας παρακαλούσαν να μην κάνουμε πίσω στο θέμα του παιδιού…

Έτσι λοιπόν όμορφα και γεμάτοι χαρά ξεκινήσαμε ένα πολύ όμορφο ταξίδι 9 μήνες χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα… η χαρά μας ήταν τόσο μεγάλη που πραγματικά λάμπαμε από ευτυχία για όλα αυτά που θα ερχόντουσαν…

Μια ζεστή μέρα του Ιούλη ήρθε στον κόσμο το μικρό μας αγγελάκι, ένα λουλουδάκι που μοσχοβόλησε τις καρδιές μας ευτυχία και όλα τα συναισθήματα εσείς μανούλες τα ξέρετε και τα βιώνετε καθημερινά…

Όλοι μας υποδέχτηκαν με χαρά και αγάπη, μα…. ο παππούς μας…. πάει καιρός τώρα που δεν παίρνει αγκαλιά την μικρή μας πριγκίπισσα… δεν παίζει μαζί της και είναι σαν να ξεχνάει πως υπάρχει το μωρό μας στη ζωή μας… αναρωτιέμαι γιατί ένας τρυφερός άνθρωπος που στο άλλο του εγγονάκι έχει δείξει απέραντη αγάπη, παιχνίδι και έχει αφιερώσει όλη του την καθημερινότητα καθώς το κρατάει για να εργαστούν οι γονείς του, γιατί…

Η συμπεριφορά του απέναντι στη μικρή μας είναι τυπική, θα της μιλήσει για λιγάκι όταν την δει δίχως να παίξει μαζί της, δίχως να ασχοληθεί… και αν ίσως ντρέπεται εμένα σαν νύφη του;;; μα τότε πως συμπεριφέρεται τρυφερά και χαζουλιάρικα μπροστά μου στο άλλο του εγγονάκι…

Όλα αυτά μέχρι χθες τα έβλεπα υπερβολές δικές μου, κάτι όμως με έκανε να το πιστέψω πραγματικά… όταν ένα βράδυ αφήσαμε στα πεθερικά μου την μικρή μας για να πάμε σε μια γιορτή… η μικρή κάποια στιγμή κουράστηκε και έκλαψε από νύστα, σε γενικές γραμμές είναι ένα πολύ ήσυχο μωράκι… τότε ο παππούς μας πήρε τηλέφωνο με φωνές, τρέξαμε να πάρουμε το μωρό μας στο σπίτι μας και μας επιτέθηκε λέγοντας πως είμαστε ανεύθυνοι… πολύ άδικο για μας που προσπαθούμε κάθε μέρα κάθε λεπτό να φροντίσουμε όσο το δυνατό καλύτερα μπορούμε το μικρό μας πλασματάκι… πολύ άδικο γιατί ίσως είμαστε πολλά, αλλά ανεύθυνοι δεν ήμασταν ποτέ μας, φέραμε αυτό το μωράκι στο κόσμο με απέραντη αγάπη και πλήρως συνειδητοποιημένοι και είναι κρίμα να μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που θα το «ξεχωρίζουν» από το ίδιο του το ξαδελφάκι…

Παρόλα αυτά ο άντρας μου ξέρει… βλέπει… μα είναι τόσο σεβαστικός που ποτέ δεν θα ζητούσε, ποτέ δεν θα απαιτούσε και δεν θα στεναχωρούσε τον πατέρα του ανοίγοντας μια τέτοια συζήτηση… μια παρόμοια κατάσταση δηλαδή και η πεθερά μου που έχει σταθεί σωστή χαζογιαγιά στη μικρή μας…

Λυπάμαι πολύ που υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός και δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω, χωρίς να το θέλω στεναχωριέμαι και θυμώνω μαζί του… ο άντρας μου ούτε που θέλει να το συζητάει, συνεχώς αποφεύγει την κουβέντα μαζί μου, μα καταλαβαίνω πως κι εκείνος βλέπει ότι βλέπω…

Γλυκιές μανούλες, χρειάζομαι τη βοήθεια σας…

Παναγιώτα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com