Καλή σας μέρα γλυκές μου μανούλες, στις παρακάτω γραμμές θα σας γράψω κι εγώ το πρόβλημα μου και θα ήθελα απεγνωσμένα την βοήθεια σας…
Πριν 5 μήνες είχα την ευλογία να γίνω κι εγώ για πρώτη φορά μανούλα… μετά από ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας του άντρα μου και την καθήλωση του στο κρεβάτι συνεχόμενα τα τελευταία 4 χρόνια που είμαστε παντρεμένοι, μετά από δύσκολες καταστάσεις και στεναχώριες αποφασίσαμε πως είχε έρθει η ώρα να μπει στη ζωή μας ένα πλασματάκι που θα γεμίσει το σπίτι μας ευτυχία… θα μου πεις σε τέτοιους καιρούς πώς το ρισκάρεις; Αλλά τα χρόνια περνούσαν, η σχέση μας πριν το γάμο μετρούσε ήδη 12 χρόνια, από μικρά παιδιά δηλαδή αγαπηθήκαμε, θέλοντας να κάνουμε οικογένεια… και έτσι έγινε… ήρθε στη ζωή μας η μικρή μας και τα άλλαξε όλα σαν δια μαγείας… ο άντρας μου ξεπέρασε το πρόβλημα του από την στιγμή που μάθαμε την εγκυμοσύνη… θες τυχαίο… θες θαύμα, ποιος ξέρει…
Όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια που όμως έκρυβαν και μεγάλες χαρές, είχαμε δίπλα μας την οικογένεια μας, τον μπαμπά και την μαμά του άντρα μου, τα πεθερικά μου και λέω «οικογένεια μας», γιατί για μένα πραγματικά είναι έτσι…
Από την πρώτη στιγμή χάρηκαν πολύ για το γεγονός, που θα αποκτήσουν το 2ο εγγονάκι τους, μιας και είχαν ήδη ένα μικρό αγοράκι 1,5 χρονών από την κόρη τους, μπορώ να πω ότι ανυπομονούσαν φοβούμενοι από τις καταστάσεις, μας παρακαλούσαν να μην κάνουμε πίσω στο θέμα του παιδιού…
Έτσι λοιπόν όμορφα και γεμάτοι χαρά ξεκινήσαμε ένα πολύ όμορφο ταξίδι 9 μήνες χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα… η χαρά μας ήταν τόσο μεγάλη που πραγματικά λάμπαμε από ευτυχία για όλα αυτά που θα ερχόντουσαν…
Μια ζεστή μέρα του Ιούλη ήρθε στον κόσμο το μικρό μας αγγελάκι, ένα λουλουδάκι που μοσχοβόλησε τις καρδιές μας ευτυχία και όλα τα συναισθήματα εσείς μανούλες τα ξέρετε και τα βιώνετε καθημερινά…
Όλοι μας υποδέχτηκαν με χαρά και αγάπη, μα…. ο παππούς μας…. πάει καιρός τώρα που δεν παίρνει αγκαλιά την μικρή μας πριγκίπισσα… δεν παίζει μαζί της και είναι σαν να ξεχνάει πως υπάρχει το μωρό μας στη ζωή μας… αναρωτιέμαι γιατί ένας τρυφερός άνθρωπος που στο άλλο του εγγονάκι έχει δείξει απέραντη αγάπη, παιχνίδι και έχει αφιερώσει όλη του την καθημερινότητα καθώς το κρατάει για να εργαστούν οι γονείς του, γιατί…
Η συμπεριφορά του απέναντι στη μικρή μας είναι τυπική, θα της μιλήσει για λιγάκι όταν την δει δίχως να παίξει μαζί της, δίχως να ασχοληθεί… και αν ίσως ντρέπεται εμένα σαν νύφη του;;; μα τότε πως συμπεριφέρεται τρυφερά και χαζουλιάρικα μπροστά μου στο άλλο του εγγονάκι…
Όλα αυτά μέχρι χθες τα έβλεπα υπερβολές δικές μου, κάτι όμως με έκανε να το πιστέψω πραγματικά… όταν ένα βράδυ αφήσαμε στα πεθερικά μου την μικρή μας για να πάμε σε μια γιορτή… η μικρή κάποια στιγμή κουράστηκε και έκλαψε από νύστα, σε γενικές γραμμές είναι ένα πολύ ήσυχο μωράκι… τότε ο παππούς μας πήρε τηλέφωνο με φωνές, τρέξαμε να πάρουμε το μωρό μας στο σπίτι μας και μας επιτέθηκε λέγοντας πως είμαστε ανεύθυνοι… πολύ άδικο για μας που προσπαθούμε κάθε μέρα κάθε λεπτό να φροντίσουμε όσο το δυνατό καλύτερα μπορούμε το μικρό μας πλασματάκι… πολύ άδικο γιατί ίσως είμαστε πολλά, αλλά ανεύθυνοι δεν ήμασταν ποτέ μας, φέραμε αυτό το μωράκι στο κόσμο με απέραντη αγάπη και πλήρως συνειδητοποιημένοι και είναι κρίμα να μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που θα το «ξεχωρίζουν» από το ίδιο του το ξαδελφάκι…
Παρόλα αυτά ο άντρας μου ξέρει… βλέπει… μα είναι τόσο σεβαστικός που ποτέ δεν θα ζητούσε, ποτέ δεν θα απαιτούσε και δεν θα στεναχωρούσε τον πατέρα του ανοίγοντας μια τέτοια συζήτηση… μια παρόμοια κατάσταση δηλαδή και η πεθερά μου που έχει σταθεί σωστή χαζογιαγιά στη μικρή μας…
Λυπάμαι πολύ που υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός και δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω, χωρίς να το θέλω στεναχωριέμαι και θυμώνω μαζί του… ο άντρας μου ούτε που θέλει να το συζητάει, συνεχώς αποφεύγει την κουβέντα μαζί μου, μα καταλαβαίνω πως κι εκείνος βλέπει ότι βλέπω…
Γλυκιές μανούλες, χρειάζομαι τη βοήθεια σας…
Παναγιώτα
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Δεν ξέρω τι συμβαίνει ακριβώς στην περίπτωσή σου αλλά ο μπαμπάς μου που δεν έχει και άλλο εγγόνι παρά την κόρη μου να ξέρεις πως μέχρι που έγινε 5-6 μηνών δεν την άγγιζε καν.. καθόταν σε μια άκρη στον καναπέ και έριχνε μόνο καμιά ματιά στο relax. Μετά άρχισε να την αγκαλιάζει... μια φορά όποτε ερχόταν και μετά που έγινε περίπου ενός και περπατούσε και έγινε πιο παιδάκι άρχισε να την πλησιάζει!! Σαν να μην μεγάλωσε παιδί εκείνος και την φοβόταν μην του πάθει τίποτα!
Καλησπερα και απο μενα.Με τον αντρα μου ειμαστε μαζι 10 χρονια και τα τελευταια 2 εχουμε ενα μικρο τερατακι στο σπιτι και η χαρα οπως θα ξερεις ειναι απεραντη.Ο πεθερος μου βεβαια αν και ο μικρος εχει το ονομα του , με τα αλλα 2 εγγονια του (της κορης-ενα 5 ετων και ενα 2 μηνες μικροτερο απο τον δικο μας) παιζει -ασχολειται-τους περνει δωρα κτλ.στον μικρουλι μας τα απολυτος τυπικα και καμμια φορα ουτε αυτα στην αρχη στεναχωριωμουν και ελεγα μα γιατι ,ειναι δυνατον ?και ολα οσα σιγουρα εχεις σκεφτει και εσυ.Σταματησα να σκαω ομως. εχω μεγαλωσει σε μια οικογενεια με 7 πρωτα ξαδερφια και ποτε μα ποτε ουτε απο παπουδες ουτε απο θειους δεν αιστανθηκα διαφορετικη απο τα ξαδερφια μου ετσι λοιπον αποφασισα να μεγαλωσω και εγω το παιδι μου και δε θα αφησω κανεναν να του περασσει τα κομπλεξ και τις ανασφαλειες του.Μπορει να ειμαι απολυτη και "κακια" αλλα ετσι το βλεπω σωστο σιγουρα δεν ειναι ολες οι καταστασεις ιδιες αλλα δε ξερω νομιζω πως κατι παθαινουν με τις κορες (οταν εχουν κορη και γιο)......Συγνωμη αν σε κουρασα αλλα μη στεναχωριεσαι εχεις το αγγελουδι σου και μονο αυτο να σε νοιαζει!
Νομίζω έχει να κάνει με την ηλικία της μικρής! ένα παιδάκι 1,5 έτους σου δίνει περισσότερα ερεθίσματα για παιχνίδι απ'ότι ένα μωράκι 5 μηνών. Δε λέω, υπάρχουν παππούδες που έχουν αδυναμία και ξεχωρίζουν σε 1 βαθμό τα εγγονάκια τους αλλά προτείνω να περιμένεις και πιστεύω να δεις αλλαγή στη συμπεριφορά του παππού μεγαλώνοντας η μικρή!Αλλά παρόλο αυτά πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να σε επηρεάζει αυτή η κατάσταση από τη στιγμή που είσαι καλά με τον άντρα σου!Να σας ζήσει και να ναι γερή!
Είναι μερικοι παππούδες που δε αισθάνονται άνετα με τις γυναίκες.. Εγώ έτσι αισθάνομαι στη δική μου την περίπτωση. Εμένα δε με κοιτάει στα ματια καν - πράγμα το οποίο με εκνεύριζε πολύ στην αρχή αλλά τώρα αδιαφορώ. Και στην κόρη μου βλέπω ότι δε παίζει άνετα. Καμία σχέση με το γιο της κόρης τους που σχεδόν τον μεγάλωσαν και είναι διαφορετικοί. δεν στεναχωριέμαι γιατί κάποια στιγμή θα το ειπράξει αυτό. Τα παιδιά καταλαβαίνουν πολύ καλά!