Υπέροχα πλάσματα (το Μητσάκι)

Το Μητσακι το γνωρισα πριν 10 χρονια, μια φθινοπωρινη μερα την πρωτη βδομαδα που ο μικροτερος απο τα 4 παιδια μου πηγε στο νηπιαγωγειο. Ψηλη, νευρωδης, κρατωντας ενα μωρο – δε θα ‘ταν περισσοτερο απο ενός ετους- και εσερνε ενα ομορφο, παχουλο αγορι στην ηλικια του γιου μου, που ξεχωριζε ομως απο τους συμμαθητες του με το υψος του. Ειχαμε μολις παραλαβει τα παιδια μας και αποχαιρετουσαμε τις νηπιαγωγους που τα ειχαν φροντισει κι εκεινο το πρωινο. Το Μητσακι συζητουσε, στην αρχη χαμηλοφωνα αλλα νευρικα με τη διευθυντρια του νηπιαγωγειου και στη συνεχεια οι τονοι φαινοτανε να ανεβαινουν-επικινδυνα!

«Θελω να δω φωτοτυπιες απο τα βιβλιαρια των συμμαθητων του παιδιου μου» ελεγε, «το απαιτω! Πού ξερω εγω οτι ολα αυτα τα παιδια εχουν κανει τα εμβολια που απαιτουνται για την ηλικια τους; Ποιος με διαβεβαιωνει οτι δεν κινδυνευει το παιδι μου απο μια παιδικη μεταδοτικη ασθενεια;«

Ειχαμε κανει ολα τα εμβολια, ειχα ηδη 4 παιδια, ολα στη ζωη μου πηγαιναν καλα, τη βρηκα «υπερβολικη», την αντιπαθησα αμεσως!!!!

Την διεγραψα απο το μυαλο μου, αλλωστε στην πορεια της σχολικης περιοδου και καθως αρχισαν τα κρουσματα ιωσεων αναμεσα στα νηπιακια μας, εκεινη σταματησε και να εμφανιζεται στο σχολειο -μαζι φυσικα και ο γιος της και συμμαθητης του γιου μου. Λιγο πριν το Πασχα -που ο καιρος ξαναφτιαξε, εκανε παλι την εμφανιση της. Παντα περιποιημενη, παντα με τα κλειδια του αυτοκινητου στο χερι, παντα βιαστικη, ισως και νευρικη, παντα με το μωρο στην αγκαλια, αλλα αυτη τη φορα και με ενα κοριτσακι στο αλλο χερι, γυρω στα 3 πρεπει να ηταν η Γωγουλα, παντα -η Γωγουλα, το κοριτσακι- με καπελο και γυαλια ηλιου. Το κοριτσακι δεν της εμοιαζε καθολου, ουτε και στα αλλα δυο αδερφια της. Πολυ μελαχρινο, πολυ σκουρο… κατι.

Μετα το Πασχα εκεινη τη χρονια, διοργανωθηκε μια εκδρομη σε μια παιδικη κατασκηνωση με πισινες και δραστηριοτητες, στην οποια τα παιδια θα συνοδευονταν και απο τους γονεις. Το Μητσακι δεν συμμετειχε -και φυσικα ουτε το παιδι της. Στο παρτυ που θα εκανε ο γιος μου -ευκαιρια για διασκεδαση στο τελος της χρονιας!- καλεσαμε ολη την ταξη οπως ηταν φυσικο! Το επομενο πρωι, αφου ειχε μοιρασει ο Αντυ τις προσκλησεις («Βαλτε καλου κακου το μαγιο σας,ΘΑ ΜΠΟΥΓΕΛΩΘΟΥΜΕ!!!!»), το Μητσακι για πρωτη φορα με πλησιασε με μια τσαντα δωρου απο γνωστη αλυσσιδα παιδικων καταστηματων καθως περιμεναμε να παραλαβουμε τα παιδια μας στο τελος του ωραριου.

«Ευχαριστουμε για την προσκληση, αλλα δεν θα μπορεσουμε να ερθουμε! Να περασετε καλα!» και μου εδωσε το δωρο για το γιο μου.

Την ευχαριστησα και της προτεινα να ερθει οποτε θελει με τα παιδια απο το σπιτι, να παιξουν εκεινα κι εμεις να πιουμε καφε. Μου απαντησε ευγενικα οτι λογω το μωρου θα τη βολευε καλυτερα να παμε εμεις στο δικο της σπιτι. Και πηγαμε ενα ανοιξιατικο απογευματακι! Εκανε τα παντα για να περασουν τα παιδια μας κι εγω καταπληκτικα!!!!!!! Χαμογελαστη, φιλοξενη, με τα κεικ της και τα χειροποιητα μπισκοτακια της (ολα υγιεινα και με καστανη ζαχαρη), τους φρεσκοστιμενους χυμους της, ακομα και δικο της παγωτο (που δεν αρεσε βεβαια καθολου στα παιδια που προτιμουν τα αγοραστα)! Πισω απο το φιλικο χαμογελο της, μονο καποιες στιγμες μπορουσες να διακρινεις μια νευρικοτητα που σε εκανε να αναρωτιεσαι μηπως τελικα δεν ημασταν και τοσο ευπροσδεκτοι στο σπιτι της. Αλλα η υποψια εξαφανιζοτανε γρηγορα, οταν το χαμογελο επαιρνε ξανα τη θεση του στο προσωπο της. Καποια στιγμη αργοτερα, οταν πια ειχε ερθει και ο συζυγος της απο τη δουλεια, ζητησε συγνωμη για λιγο και εξαφανιστηκε σε καποιο αλλο δωματιο μαζι του και με την κορη τους.

«Επρεπε να της δωσουμε το φαρμακακι της» ειπε, οταν ξαναεμφανιστηκε και αρκετα αργοτερα και ο μπαμπας με την κορη, κλαμενη, αγκαλια.

Στους επομενους μηνες, ειχαμε την ευκαιρια να συναναστραφουμε περισσοτερο, με το Μητσακι και την οικογενεια της: τα δυο υπεροχα, καστανοξανθα αγορια της που ελαμπαν απο υγεια και τη Γωγουλα που παντα φορουσε τα τεραστια καπελα της, τα σκουρα γυαλια, σαν να προσπαθουσε να προστατευσει το ηδη σκουρο δερματακι της και η οποια παντα το βραδακι εξαφανιζοτανε για λιγο με τους γονεις της σε καποιο αλλο χωρο για να πιει το «φαρμακακι». Σ’ αυτους τους μηνες δεν μπορεσαμε να μην παρατηρησουμε οτι η μικρη στα χερακια της και στα ποδαρακια της δεν ειχε νυχακια και αργοτερα προσεξαμε οτι δεν ειχε ουτε δοντακια…. Επισης μαθαμε οτι ΠΑΝΤΑ φορουσε αντηλιακο και για κανενα λογο δεν θα πηγαιναν εκεινη τη χρονια στη θαλασσα. Μεχρι τοτε, βεβαια, τα παιδια μας ειχαν δεθει πολυ και εμεις οι μεγαλοι ειχαμε ηδη αρχισει να κανουμε παρεα -παρ΄ολο που το Μητσακι και ο αντρας της γενικα ηταν απομακροι με αλλους! Το κοριτσακι ειχε γινει η λατρεια μας, γλυκο κι ευγενικο, καποιες φορες λιγο απομακρο και κλαψιαρικο, αλλα παντα υπεροχο και ξεχωριστο!!! Μαθαμε ακομη, καποια στιγμη που χρειαστηκε να βρεθουμε στο «Παιδων» οτι η το Μητσακι ειχε καρτα για να μπορει να μπαινει μεσα και να σταθμευει στο χωρο του Νοσοκομειου για οσο χρειαζοτανε.

Επισης, μαθαμε οτι αφου γεννηθηκε η μικρη, ενω το πρωτο παιδι ηταν 2 ετων και καθως παρουσιαζε καποια προβληματα, ανακαλυψαν οτι εχει Μεσογειακη Αναιμια. Ακολουθησαν μεταγγισεις, αγωνια για την ανευρεση δοτη, μια απελπισμενη προγραμματισμενη εγκυμοσυνη και μετα η μεταμοσχευση -ηταν απο τα τυχερα παιδια!!!!!- παρακολουθηση κλπ. Ακολουθησαν επισης χρονια θεραπειας για τον ιο gvh που χτυπα συνηθως μετα απο μια μεταμοσχευση, με στεροειδη («το χαπακι») και ενα καταπονημενο ανοσοποιητικο.

Το Μητσακι ειχε περασει 6 μηνες απο τη ζωη της σε ενα θαλαμο 7 τ.μ. μαζι με την κορη της μετα τη μεταμοσχευση, μακρια απο το μεγαλο της αγορι και απο το μικρο που ειχε ηδη γεννησει με σκοπο να γινει δοτης σε περιπτωση που δεν βρισκοτανε αλλος! Και χρονια μετα μοιραζοντας την αγαπη και τη φροντιδα της αναμεσα στα παιδια, τον αντρα της και καποιες στιγμες και τον εαυτο της. To Mητσακι επισης εμαθε Γερμανικα -τοσα οσα χρειαζονται για να μπορει να γραφει, μια φορα το χρονο»Danke schön» στο γερμανο δοτη που εδωσε ξανα τη ζωη στην κορη της !

Οχι, δεν θα μπορεσω ποτε να καταλαβω το Μητσακι! Μπορω μονο να φανταστω…. και να ειμαι ευγνωμων για την υγεια των αγαπημενων μου!

Δεν θεωρω πια το Μητσακι στενοκεφαλη, υπερβολικη, νευρωτικη, απομακρη, στριμμενη… Τωρα πια μονο την αγαπω και της βγαζω το καπελο!!!! Δεν ξερω αν εγω θα μπορουσα να βαδιζω τοσο σταθερα για τοσο μεγαλη διαδρομη αν ειχα «περπατησει με τα παπουτσια της»

Μαμα Χαρα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com