Στην Αφρική με το γιο μου

Στην Αφρική με το γιο μου

της Φραγκίσκας Μεγαλούδη

franmeg.blogspot.gr

Θέλω καιρό τώρα να γράψω κάτι στο Είμαι μαμά και δεν το καταφέρνω. Δεν είναι ότι δεν έχω τι να πω, απο ιδέες άλλο τίποτα, είναι που μάλλον οι ιδέες είναι ωραίες όσο τις σκέφτομαι και όταν πάω να τις γραψω εξαφανίζονται ως δια μαγείας. Σήμερα όμως έχω διάθεση νας σας διηγηθώ μια ιστορία και ελπίζω έστω και νοερά να σας ταξιδέψω λίγο…

Οταν αποφάσισα να μείνω έγκυος στον γιο μου, η εικόνα που είχα για το τι θα ακολουθούσε ήταν σαφώς επηρεασμένη απο τις αμερικανικες διαφημίσεις. Συνηθισμένο θα μου πείτε, όλες έτσι νομίζαμε, μέχρι που η πραγματικότητα μας προσγείωσε απότομα… Στην αρχή λοιπόν τα βρήκα δύσκολα, πολύ δύσκολα. Δεν ήταν ακριβώς η κούραση, ήταν κυρίως ένα αίσθημα ματαίωσης. Λατρεμένο το μωρό μου και δεν θα το άλλαζα με τίποτα, αλλά να ξαφνικά νιώθεις τους ορίζοντες να στενεύουν επικίνδυνα. Εκεί που όλοι οι παλαιοί συνάδελφοι και φίλοι σου έστελναν μηνύματα απο τα πέρατα του κόσμου, εσύ βρίσκεσαι σε ένα δυάρι στο Μπραχάμι και κόβεις βόλτες το νεογέννητο που δεν λέει να κοιμηθεί. Αλλοι παίρνουν προαγωγές και εσένα το μόνο σου επίτευγμα είναι ότι το μωρό εφαγε όλη τη φρουτόκρεμα -και καμαρώνεις κιόλας… Κάπου εκεί λοιπόν, ανάμεσα σε πάνες και σε αποδράσεις στο μπάνιο του σπιτιού, όπου πλέον έχει γίνει το τέλειο καταφύγιο για τα πέντε λεπτά ηρεμίας (όσο δηλαδή χρειάζεται ο μικρός για να καταλάβει ότι λείπεις απο το σαλόνι) συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να επιστρέψω στην ενεργό δράση. Ηταν θέμα επιβιωσης, για όλους μας. Μόνο που η ενεργός δράση η δική μου, δεν ήταν ακριβώς αυτό που λέμε πάω στο γραφείο, άντε να πάω σε αλλη πόλη. Σήμαινε μετακόμιση και μάλιστα στην Αφρική.

Αν και είχα προηγούμενη εμπειρια, μια φρίκη την έφαγα, το παραδέχομαι. Και η πρώτη ήταν τα εμβόλια. Εκεί που άλλοι αρνούνται να δώσουν ακόμα και ντεπόν στο παιδί τους, εγώ βρέθηκα με μια λίστα απο ασθένειες με εξωτικά ονόματα και εμβόλια που έπρεπε να γίνουν σε ένα μωρό που δεν ήταν ούτε δύο χρονών. Κίτρινος πυρετός, ειδικό εμβόλιο για τη μηνιγγίτιδα (που δεν είχε καν κυκλοφορήσει στην Ελλάδα ακόμα), χάπια προστασίας απο την ελονοσία, ειδικά σπρέυ για τα κουνούπια… Ο κατάλογος μακρύς και πονεμένος. Τα σχόλια των γνωστών μόλις ακουγαν πως φεύγουμε για την Αφρική ακόμα πιο πονεμένα. Τελικά η μεγάλη μέρα έφτασε και με τον μικρό αγκαλιά, αποχαιρέτησα μια γιαγιά και έναν παππού που έκλαιγαν σαν να μην επρόκειτο να μας ξαναδούν και μπήκαμε στο αεροπλάνο.

Προορισμός η Ουγκάντα. Και η μεγάλη μας περιπέτεια άρχισε.

Λατρεύω την Αφρική. Εχει φωτεινά χαμόγελα και αγκαλιές, κόκκινο χώμα ζεστό σαν τους ανθρώπους της, δροσερά μάνγκο και δρακόφρουτα που κρέμονται γεμάτα υποσχέσεις στα δέντρα. Εχει και θλίψη και πόνο αλλά τα δάκρυα της Αφρικής γίνονται τραγούδι, γίνονται ζεστά φιλιά και δυνατά γέλια.

Αυτή την Αφρική λοιπόν ζήσαμε, εκεί στην Ουγκάντα και μάθαμε το πιο πολύτιμο μάθημα απο όλα: να υποκλινόμαστε γεμάτοι δέος στο μεγαλείο της ζωής που σε πείσμα όλων συνεχίζει να ανθίζει ακόμα και μέσα στα λασπόνερα. Μέσα στον θάνατο γεννιέται η ζωή στην Αφρική και του κλεινει με θράσος το μάτι. Σα να του λέει δεν θα με νικήσεις θάνατε, εγώ είμαι πιο δυνατή απο σένα και δεν σκύβω το κεφάλι.

Ενα μικρό διαμέρισμα λοιπόν στους δυτικούς λόφους της Καμπάλας έγινε το σπίτι μας. Και εκεί βρήκαμε μια νέα οικογένεια, όπως δεν το είχαμε φαναστεί ποτέ. Και πάνω απο όλα αγάπη, τόση αγάπη που ένιωθα λίγη, πολύ λίγη για τέτοια ευλογία.

Θα σκέφτεστε τώρα, μα τι μας λέει πια.. Ολα τόσο τέλεια ήταν εκεί; Οχι βέβαια, αντιθέτως τα προβλήματα πολλά και τεράστια Η ιατρική περίθαλψη στη χώρα δεν θα την έλεγες και απο τις καλύτερες -ακόμα και αν είχες χρήματα να πας στα νοσοκομεία των πλουσίων.

Τα κουνούπια ελονοσίας μια διαρκής απειλή. Σίτες στα παράθυρα όλη μέρα -και άντε να πείσεις ένα δίχρονο πως οι σίτες δεν είναι παιχνίδι και δεν τις σκίζουμε με το ψαλίδι. Υποχρεωτικά κουνουπιέρα τη νύχτα και κάθε βράδυ η προετοιμασία για ύπνο μοιάζει με εξόρμηση στην ύπαιθρο. Παίρνεις μαζί σου φακο (διότι οι διακοπές ρεύματος είναι καθημερινές και ποτέ δεν ξέρεις πόσο θα διαρκέσουν), νερό, αλλαξιά με ρούχα, ειδική ρακέτα για να εξοντώσεις και το τελευταίο κουνούπι που θα δείς, μονωτική ταινία για τυχόν σκισίματα στην κουνουπιέρα. Και φυσικά θυμίζεις σε ενα εκστασιασμένο δίχρονο πως δεν τραβάμε την κουνουπιέρα απο το ταβάνι για να παίξουμε. Και κάθε φορά που πονάει το κεφάλι σου αρχίζεις να νιώθεις τα συμπτώματα ελονοσίας. Αλλά όπως μου είπαν –και δυστυχώς έμαθα εκ πείρας- εαν πάθεις ελονοσία θα το καταλάβεις, δεν υπάρχει περίπτωση… Και πιστέψτε με, δεν πρόκειται για έναν απλό πονοκέφαλο.

Ομως σιγά σιγά μαθαίνεις. Δέχεσαι την ζωή έτσι όπως είναι. Θα βρέχει για μέρες και θα πλημμυρίσει το σπίτι σου (στην Ουγκάντα ανακάλυψα ότι ναι, ακόμα και τα διαμερίσματα του 3ου οροφου πλημμυρίζουν!), θα βγαίνεις βόλτα και θα βυθίζονται τα πόδια σου στην λάσπη, θα μάθεις να αγνοείς τους δεκάδες μικροπωλητές που θα χώνουν μέσα στο πρόσωπο την πραμάτεια τους και θα σου λένε ότι πιο απίθανη ιστορία έχεις ακούσει για να σε πείσουν να αγοράσεις. Θα γελάς όταν ακούς παντου να σε φωνάζουν μουζούνγκου (λευκέ) και να ξεκαρδίζονται στα γέλια, θα σκύβεις το κεφάλι γεμάτη ενοχές όταν θα κρατάς τις τσάντες απο το σουπερ μαρκετ και θα ντρέπεσαι όταν στο αυτοκίνητο μικρά μαύρα χεράκια σου χτυπάνε το τζάμι και παρακαλάνε για ένα κομμάτι ψωμί. Και εσύ εκεί με το λευκό σου δέρμα, τα καθαρά σου ρούχα, το παιδί σου που δεν πεινάει και δεν είναι άρρωστο, θα αποφέυγεις τα τεράστια μάτια που σε καρφώνουν σαν μαχαιριές.

Αυτή ήταν η δική μας Αφρική. Ηταν όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Ηταν η κυρία με το πολύχρωμο φόρεμα και το πλατύ χαμόγελο που κέρναγε μπανάνες το μικρό μου γιο, ήταν ο νεαρός που ερχοταν να παίξει ποδόσφαιρο μαζί του, ήταν ο οδηγός του σαραβαλιασμένου μοτοταξι που μας πήγαινε βόλτες και μας έλεγε ομορφες ιστορίες απο το χωριό του. Ηταν και ο νεαρός πατέρας που καθάριζε τους βοθρους των πλουσίων κάθε βράδυ για να πληρώνει το σχολείο του γιου του και που δεν παραπονέθηκε ποτέ, ήταν η νεαρή μητέρα που είχε ειτζ αλλά ευγνωμονούσε κάθε μέρα τον Θεό που το παιδί της ήταν καλά.

Σήμερα, που ο γιος μου κοντεύει τα τέσσερα και μένουμε πιά στην Ασία, η Αφρική είναι για μας η μητέρα γη. Είναι εκεί που μάθαμε πως η ζωή είναι ευλογία και το πέρασμα σου στον κόσμο, όσο σύντομο και αν είναι, είναι πολύτιμο. Ας το κάνουμε λοιπόν όλοι μας να αξίζει.

—

Διαβάστε περισσότερα κείμενα της Φραγκίσκας στο http://www.franmeg.blogspot.gr