Το θαύμα μιας γέννησης! (Χρόνια πολλά, Φιλίτσα!)

Σήμερα το παιδάκι μου κλείνει ένα χρόνο. Τον πρώτο της χρόνο! Τον πρώτο ωραιότερο χρόνο της ζωής μας! Σαν όνειρο μου φαίνεται. Αλήθεια! Φοβάμαι μη ξυπνήσω κι ανακαλύψω ότι τα μάτακια της ήταν απλά ένα όνειρο. Το χαμόγελο της, τα χεράκια της, οι αγκαλιές της… το πιο όμορφο, το πιο γλυκό όνειρο.

Πριν από ένα χρόνο λοιπόν, 11-12-2011, στις 2.15 το μεσημέρι σπάνε τα νερά. Έρχεσαι ζωή μου, έρχεσαι! Δε φοβάμαι. Ανυπομονώ… και πονάω… και ουρλιάζω… Δε ξέρω τι σκέφτομαι. Μάλλον δεν σκέφτομαι τίποτα. Βάζω τα δυνατά  μου, όλη μου η ύπαρξη έχει συσσωρευτεί στους κάτω κοιλιακούς.

«Σπρώξε, σπρώξε» Δεν ξέρω τι σκέφτομαι. Σπρώχνω.

4.16. Σε βάζουν αμέσως στην αγκαλιά μου πλασματάκι μου γυμνούλι όπως είσαι και πριν ακόμα ακουστεί το κλάμα σου ακούγεται το δικό μου. Σε περίμενα ασχημούλικο, μαυριδερό και…»μπλιαξ» μα είσαι ομορφούλα, με λευκό δέρμα και κατακόκκινα χειλάκια. Έχεις μεγάλη μύτη, ναι, σα της μαμάς και του παππού!

Σε πάνε για μπανάκι κι ο μπαμπάς ντυμένος με την πράσινη ρομπίτσα σε ακολουθεί. Ύστερα σε παραδίνουν στην αγκαλιά του και γελώντας οι μαίες τον βάζουν να καθίσει σε μια καρέκλα για την πρώτη σας φωτογραφία. Ο μπαμπάς σου, αγάπη μου, σε αυτή την πρώτη σας αγκαλιά έχει το πιο όμορφο βλέμμα που εχω δει μέχρι τώρα. Λίγο ξαφνιασμένο, λίγο φοβισμένο αλλά γεμάτο, ευτυχισμένο, ικανοποιημένο.

Εγώ στο μεταξύ τρώω… το ωραιότερο κοτόπουλο που έχω φάει στη ζωή μου! Πεινάω σα λύκος! Λες κι έσκαβα όλη μέρα!

Σε φέρνει ο μπαμπάς με την κουνίτσα σου μετά από μια ώρα. 
 5.20. Θηλάζεις αγάπη μου. Προσπαθείς. Προσπαθώ. Τηλέφωνα, μηνύματα… εσύ στην αγκαλιά μου, ο μπαμπάς σου δίπλα μου. Με κοιτάζει στα μάτια, νομίζω θέλει  μου πει ότι μ’αγαπάει…

« ίδιος ο πατέρας σου» λέει.

» Θανασάκηηη«!!! Σκάμε στα γέλια.

Έξω, στον προθάλαμο, ο παππούς Θανάσης με μάτια δακρυσμενα, περιμένει να γνωρίσει την εγγονή που φέρνει το όνομα της γυναίκας του. Φιλίτσα.

10.00 το βράδυ σε παίρνουν και σε πάνε στον πάνω όροφο με τα αλλά μωράκια. Θα σε ξαναφέρουν το πρωί στις 8.00. Είναι ατελείωτες οι ώρες μέχρι να σε ξαναδώ! Δεν καταφέρνω να κλείσω μάτι! Δεν εχω ξανανιώσει τόση ανυπομονησία στη ζωή μου. Οι ώρες κυλάνε βασανιστικά αργά! Φεύγοντας ο πατέρας σου άφησε την καρέκλα δίπλα στο κρεββάτι γυρισμένη προς τα εμένα. Εκεί, σ’ εκείνη την καρέκλα κάθεται όλο το βράδυ η γιαγιά μου. Δίπλα της στέκεται όρθια η μαμα μου, η δίκη σου γιαγιά.

Καθώς διηγούμαι λεπτομερώς τι έγινε με κοιτάζουν με μάτια δακρυσμένα από συγκίνηση, έτσι νομίζω, είμαι σχεδόν σίγουρη. Κλαίω κι εγώ που δεν είχα κοντά μου ούτε τη μαμά, ούτε τη γιαγιά μου κι ύστερα τρώω τη σοκολάτα που μου άφησε η θεία Ελένη στο κομοδίνο. Κι έναν κουραμπιέ… Καλύτερους δεν έχει ξαναφιάξει η θεία σου!

Από τις 6 κι έπειτα μετράω κυριολεκτικά τα δευτερόλεπτα!

8.00 Δεν καταφέρνω να μείνω άλλο στο δωμάτιο να σε περιμένω,  βγαίνω στο διάδρομο και φέρνω βόλτες πέρα δώθε. Μετά από μίση ώρα σε φέρνουν. Με το που σε βλέπω αναφωνώ «αχ, αυτό είναι το δικό μου! Τι όμορφο μωράκι» και ο μαίος (πως λέγεται ο άντρας μαία;;) γελάει.

Σε παίρνω στην αγκαλιά μου με λαχτάρα…. η μυρωδιά σου, το άρωμα της ευτυχίας! Για τους επόμενους 4 μήνες κλαίω από συγκίνηση. Ακόμα δεν εχω πάψει εδώ που τα λέμε…

Να τα εκατοστήσεις ζωή μου,
να είσαι γερή κι ευτυχισμένη! 
Σ’ αγαπάμε πολύ!


μαμά Μαρία

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com