Ο τρίχρονος γιος μου ξαφνικά άλλαξε εντελώς! Τι να κάνω;
Έχω ένα αγοράκι σχεδόν τριών χρόνων. Φέτος ξεκινήσαμε σχολείο και περιμένουμε και το δεύτερο αγοράκι μας.
Το πρόβλημα μου είναι το εξής: ενώ στην αρχή στο σχολειό ήταν όλα καλά, πριν από τρεις εβδομάδες αρρωστησε και τον είχα μια εβδομάδα σπίτι. Από τότε και μετά αρνειται να πάει σχολείο και γκρινιάζει συνέχεια… Εγώ τον πάω στο σχολειο, με γκρίνια βέβαια, αλλά και η δασκάλα του μου λέει ότι έχει αλλάξει. Κάθεται μόνος του και έχει κολλήσει με τα πράγματα του, δεν αφήνει την τσάντα του και δεν παίζει καθόλου με τα παιδάκια, αλλά και στο σπίτι γκρινιάζει και δεν μας αφήνει ούτε εμενα ούτε τον μπαμπά του να ακουμπήσουμε τα πράγματα του.
Επίσης δεν ξέρω πως να διαχειριστώ την γκρίνια… Έχω δοκιμάσει τα πάντα, με το καλό, με φωνές, με κλάματα, αλλά δεν καταλαβαίνει… Αν δεν γίνει το δικό του, πέφτει κάτω στο πάτωμα και χτυπιέται, δεν μιλάει σε κανέναν και έχει αρχίσει να μας χτυπάει και να μας διώχνει από το σπίτι!!!
Από που προέρχεται όλο αυτό και πως μπορώ να το διαχειριστώ; Παίζει ρόλο που του μιλάω και για τον ερχομό του δεύτερου παιδιού μας;;;
μαμά Νάντια
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Το ξερω πως ειναι κακια αλλα οταν τα διαβαζω αυτα...η οταν βλεπω αλλα παιδακια να φωναζουν η να ουρλιαζουν νιωθω μια ανακουφιση μεσα μου...πως οκ δεν ειμαστε μονο εμεις. Εμενα η δικια μου σε 2μηνες θα κλεισει τα 3 κ απο τοτε που ξεκινησε το σχολειο οοολη μερα γκρηνιαζει ουρλιαζει χτυπιεται κ μας διαταζει. Αλλο να το βλεπεις κ αλλο να το ακους. Εμεις μεχρι κ σε παιδοψυχολογους πηγαμε αλλα κ οι δυο μας ειπαν τα ιδια πολυ κακομαθημενη κ χωρις ορια. Ενα παιδι που δεν εχει ορια δοκιμαζει τα δικα μας. Επισης μεγαλο ρολο παιζει κ ο μπαμπας στο ποσο ασχολειται. Πφφφ γερα να ειναι κ μπολικη υπομονη σε μας...
Πωπω!!3,5 χρονων ο δικος μου και μιλαμε για ΤΗΝ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ γκρινια,ολη μερα και συνεχως,περναει εφηβεια ειμαι σιγουρη για αυτο....έτσι το περιγραφω,ειναι σαν ενας τριχρονος εφηβος,ειναι απεριγραπτα αυτα που μας κανει και μιλαμε για ενα παιδακι πολυ γλυκο εξω,οπου και να παμε,μενει αμιλητος και ησυχος,ενα αγγελουδι,ευγενικος και καλος,αλλα μεσα στο σπιτι τραβαμε τα πανδεινα...ιδιως εγω ο,τι και να του πω τον νευριαζει,μη μιλας,μη με κοιτας,κοιτα αλλου,φυγε απο εδω,και φυσικα ΜΟΟΟΟΝΟΣ ΜΟΥ,βαζει αναποδα τα παπουτσια του και τη ζακετα του και επιμενει πως ειναι σωστος,δε θελει να τον λεμε αγαπη μου,μωρο μου και τετοια,χτρυπαει,φτυνει,λεει ασχημα λογακια....κι ολα αυτα τον τελευταιο χρονο και χωρις να αλλαξει κατι,παει σχολειο απο φετος (ηδη η γκρινια ηταν απο πριν να ξεκινησει) και στο σχολειο ειναι ενα απολυτα συνεργασιμο παιδι,δε δημιουργει κανενα προβλημα,αλλο παιδι δεν περιμενουμε,εχω αλλη μια κορη 5 ετων.Εχω δοκιμασει τα παντα,αδιαφορια,τιμωρια,συζητηση,εκτος απο ξυλο στο οποιο εχω φτασει κοντα,αλλα ειμαι κατα της σωματικης βιας,εχω ομως βαλει τις φωνες,τον εχω απομακρυνει απο σημεια εντασης,τιποτα δεν καταλαβαινει,ζηταει συγνωμη,δεν θα το ξανακανω,ειναι γλυκος και καλος,ως την επομενη κριση...ουφ απελπιστηκα,ελπιζω να ειναι μια φαση διαρκειας που καποτε θα περασει.
Εντάξει πίστευα ότι είμαι η μόνη που της συμβαίνει κατι τέτοιο!κι εμένα άλλαξε λίγο συμπεριφορά όταν γεννήθηκε ο μικρός (ήταν 2 χρόνων τότε) αλλά άλλαξε πολύ περισσότερο όταν πήγε σχολείο!πιο πολύ γκρίνια,πιο πολύ άρνηση να πάει σχολείο,πιο πολλά κλάματα..δεν τον σταματάω γιατί ξέρω ότι θα ξανα συμβεί όταν ξαναπάει πάλι σχολείο..και είναι η ρουτίνα που τον κάνει να συνηθίζει.τη Δευτέρα δηλαδή πάλι τα ίδια έχουμε..δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κάνω κ εγώ κάτι άλλο.καμία άλλη μανούλα τι λέει;;