Τα μεγάλα, μαύρα ματάκια του!

H ιστορία της Κατερίνας

Αγαπημένες μου μανούλες και Ολιβιάκι, γεια σας!!!

Είμαι η Κατερίνα και αποφάσισα κι εγώ να σας γράψω την ιστορία της γέννησης του γιόκα μου που σήμερα είναι ένα αδυνατούλι ζιζανιάκι 17 μηνών!!!

Για να ξεκινήσω σωστά την ιστορία μου να σας πω ότι με τον αντρούλη μου είμαστε μαζί 8 υπέροχα χρόνια και περίπου 1,5 χρόνο παντρεμένοι. Την παραμονή των Χριστουγέννων του 2010 το θετικότατο τεστ στα χεράκια μου μού φανέρωσε στα σίγουρα πια την εγκυμοσύνη μου που μέχρι εκείνη τη στιγμή υποψιαζόμουν.

Τύλιξα λοιπόν το τεστ σα δωράκι και το χάρισα του Λευτέρη μου (και καλά το χριστουγεννιάτικο δώρο μου για ‘κείνον)!! Στην αρχή έπαθε σοκ αλλά μετά πέταξε από τη χαρά του!! Το ήθελε από καιρό έτσι κι αλλιώς!
Φυσικά ήταν τα πιο γλυκά Χριστούγεννα μέχρι τότε στη ζωή μου!!

Και ξεκινάμε!!!

Η εγκυμοσύνη μου πολύ πολύ δύσκολη!

Εμετοί από την αρχή μέχρι το τέλος… Και μέσα σε όλα αυτά οι ετοιμασίες του γάμου μας, όπου εγώ θα ήμουν περίπου στον έβδομο μήνα! Δεν παραπονιέμαι καθόλου όμως για το τρέξιμο και το άγχος που είχα (με τους εμετούς μου να είναι καθημερινοί και συχνοί κατά τη διάρκεια της ημέρας) γιατί το συναίσθημα του γάμου σου με τον αγαπημένο σου και το φασολάκι στην κοιλίτσα να σου υπενθυμίζει ότι είναι κι εκείνο εκεί μαζί σας στην πιο σημαντική σας στιγμή, είναι απλά μοναδικό!!!

Και κάπως έτσι πέρασαν οι δύσκολοι μήνες με τον αντρούλη μου να είναι δίπλα μου και να αντέχει τις παραξενιές και τα νεύρα μου και φτάνουμε στον ένατο μήνα. Πιθανή ημερομηνία τοκετού στις 18 Αυγούστου 2011…. και όπως έδειχναν όλα θα πηγαίναμε μέχρι το τέλος!!

Να σας πω εδώ ότι ο γιατρός μου ήταν κυριολεκτικά εξαιρετικός και του χρωστάω τα πάντα!! Δίπλα μου από την αρχή ως το τέλος!!!

Έτσι λοιπόν φτάνουμε στις 17 Αυγούστου!! 5.05 η ώρα το πρωί και χωρίς να έχω νιώσει τίποτα το διαφορετικό, ούτε την προηγούμενη, ούτε κατά τη διάρκεια της νύχτας, σπάνε τα νερά… Πολλά νερά… είχα ακούσει, είχα διαβάσει ότι ήταν πολλά αλλά δε φανταζόμουν και τόσα… Πετιέται κι ο Λευτέρης μου πάνω και παίρνει το γιατρό τηλέφωνο… Εγώ στο μπάνιο για να κάνω ένα ντουζάκι να ξεκινήσουμε!

»Πηγαίνετε στο μαιευτήριο και έρχομαι…» άκουσα το γιατρό να λέει και πάνω εκεί έρχεται και ο τελευταίος και χειρότερος εμετός της εγκυμοσύνης μου καθώς εγώ γλιστρούσα έτοιμη να πέσω μέσα στο μπάνιο… Ευτυχώς που ήταν εκεί πάλι  ο αντρούλης και γλιτώσαμε τα χειρότερα!

6.30 η ώρα περίπου ήμασταν στο μαιευτήριο… Κάνουμε όλες τις πρώτες εξετάσεις (ξέρετε, να μην τα γράφω) και κατά τις 8 μπαίνουμε σε θάλαμο με το γιατρό να μου υπενθυμίζει πως θα γεννήσω το βράδυ… Και κατά τις 8.30 με διαστολή μόλις στο 2, αρχίζουν οι 10λεπτοι πόνοι μου… Ο γιατρός δίπλα μου να μου λέει να κάνω υπομονή, να είμαι μαζί με τα αγαπημένα μου πρόσωπα, ώστε να μπω στην αίθουσα τοκετού μόλις μπούμε στην τελική ευθεία!

Κάνω υπομονή κι εγώ με τους πόνους μου να είναι 5λεπτοι πια και διαστολή 3. Κατά τις 2 κ μισή μου λέει ο γιατρός μας »Πάμε» Τρελάθηκα εγώ…

»Γεννάω» λέω…

Ε που να ήξερα, το πρώτο μου μωράκι ήταν!

Με ετοιμάζουν οι μαίες και μπαίνω στην αίθουσα κατά τις 4… Και φυσικά ζήτησα αμέσως το Λευτέρη μου! Με διαστολή 4 προς 5 και πόνους ανά λεπτό υπέφερα… Ευτυχώς μία μαία μου έλεγε ακριβώς τι έπρεπε να κάνω και κάπως έτσι άντεχα λιγάκι… Ο Λευτέρης μου να μου κρατάει το χέρι, εγώ να το σφίγγω με όλη μου τη δύναμη και ταυτόχρονα να παρακολουθεί τον καρδιοτοκογράφο και να μου υπενθυμίζει να ηρεμώ όταν το έχανα να μη ζορίζω το μωράκι μας! Δεν ξέρω τι θα έκανα αν δεν τον είχα δίπλα μου όλες αυτές τις ώρες!

Ε κατά τις 8 είχα διαστολή 8 επιτέλους και 39 πυρετό βέβαια από το ζόρισμα μέσα στο κατακαλόκαιρο, παρόλα αυτά άντεχα γιατί φοβόμουν να μη ζορίσω άλλο το μικρό μου! Μόνο τη μαμά μου σκεφτόμουν  που ήταν έξω τόση ώρα και περίμενε… Ευτυχώς ο γιατρός μας έβγαινε κάθε λίγο και λιγάκι και της έλεγε πόσο ήρεμη και συνεργάσιμη ήμουν και την ηρεμούσε κάπως!! Με τα πολλά, κατά τις 9 το βράδυ μπήκαμε στην τελική ευθεία…

Ο μικρός μου είχε κατέβει καλά και ο αντρούλης μου εξακολουθούσε να μου κρατάει το χέρι… Εγώ εξαντλημένη με κάτι τελευταίες λιγοστές δυνάμεις που είχα… Μόνο μία στιγμή ο Λεύτερης μου άφησε το χέρι για να πάει να δει πόσο πολλά μαλλάκια είχε ο γιος του, όπως του είπε χαρακτηριστικά ο γιατρός. Ε και τότε εγώ έκανα νόημα του γιατρού να του πει να πάει έξω! (Το είχαμε συζητήσει το θέμα αυτό οι τρεις μας, εγώ είχα διαβάσει διάφορα και δεν ήθελα να είναι παρών στην όλη διαδικασία, ενώ εκείνος επέμενε και ο γιατρός τελικά έκανε το χατήρι και των δυο μας! Εγώ μάλλον το μετάνιωσα μετά!)

9.20 βγήκε ο μπαμπάκας μας έξω, 9.30 με δύο εξωθήσεις βγήκε ο μικρός μας έξω… Στον κόσμο! Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη στιγμή που τον είδα… Ήταν τόσο μικρούλης, μοβ, ζαρωμένος και τόσο ταλαιπωρημένος κι εκείνος αλλά ταυτόχρονα ήταν και τόσο μα τόσο όμορφος! 3 κιλά κ 300 γραμμάρια. Και με κοίταζε με τα μεγάλα μαύρα ματάκια του! Όταν τον ετοίμαζαν οι μαίες μου έλεγαν και μου ξανάλεγαν ότι ήταν από τα πιο όμορφα μωράκια που είχαν δει…

Μέχρι τις 11.30 μείναμε μέσα  στην αίθουσα τοκετού οι τρεις μας αυτή τη φορά… Εγώ, ο μπαμπάς μας και το μικρό μας, να τον κοιτάμε και να μην τον χορταίνουμε… Ώσπου κατά τις 12 παρά ήρθε πάλι ο γιατρός μας! Μ’ αγκάλιασε, με φίλησε, μου είπε ότι μ’ αγαπάει πολύ και μου έδωσε συγχαρητήρια για την υπομονή μου, την ψυχραιμία μου και γιατί ήμουν τόσο συνεργάσιμη και υπάκουη!

Βγήκαμε έξω κ τι να δω! 20 άτομα να περιμένουν εμάς! Γονείς, αδέρφια, θείοι, θείες, φίλοι, ήταν όλοι εκεί να καλοσωρίσουν το μικρό μου! Εγώ, αν και ήμουν τόσο εξαντλημένη, δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι όλη τη νύχτα… Μόνο τον χάζευα και τον ξαναχάζευα…

Σήμερα το αγοράκι μου είναι 17 μηνών και είναι όλη μας η ζωή!

Θέλω να του αφιερώσω το κείμενο αυτό που το έγραψα με όλη μου την αγάπη!!!

Να το αφιερώσω και στον αντρούλη μου που είναι δίπλα μου σε όλα αυτά τα 8 χρόνια και κυρίως στο σημαντικότερο κομμάτι της ζωής μου μέχρι σήμερα που το ζήσαμε και το ζούμε μαζί! Που μ’ αγαπάει και τον αγαπάω κάθε μέρα πιο πολύ και που μου χάρισε αυτό το υπέροχο δώρο!!!!

Να ευχαριστήσω τον γιατρούλη μου που ήταν δίπλα μου σε όλα από τη αρχή ως το τέλος και χωρίς αυτόν δεν θα είχα καταφέρει τίποτα, τη μαμά μου που επίσης χωρίς εκείνη δεν θα είχα  καταφέρει τίποτα, που μου έχει μάθει τόσα πολλά και με βοηθάει τόσο στην ανατροφή του μικρού μου και που απλά την λατρεύω και ας μην της το δείχνω!

Να ευχαριστήσω ακόμα την κολλητή-αδερφή μου και νονά του μικρού μου, που είναι ένα από τα σημαντικότερα προσωπάκια της ζωής μου, για την αγάπη που μας δείχνει καθημερινά κ κυρίως στον μικρό μας και για όλα όσα έχει κάνει για μας!

Και τέλος να ευχαριστήσω όλες και όλους εσάς που αφιερώσατε το χρόνο σας και διαβάσατε την ιστορία μας!!!

Να είστε όλοι καλά και να χαίρεστε τα μικρά σας!

Φιλιά!

Κατερίνα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com