Η λύτρωσή μου!

Η ιστορία της Νατάσας

(Η Νατάσα έχει φτιάξει το Facebook group

«VBAC – Φυσιολογικός τοκετός μετά από καισαρική«)

Στις 12-2-2009 ήρθε στον κόσμο η πρώτη μου κόρη με καισαρική μετά από μια αποτυχημένη πρόκληση τοκετού. Το μόνο που θέλω να θυμάμαι από τότε είναι εκείνη. Δε χάρηκα τις πρώτες μας στιγμές ήμουν καταρρακωμένη τόσο σωματικά αλλά περισσότερο ψυχικά. Ένιωθα παραβιασμένη, προδομένη και πως απλά ήμουν θεατής στη γέννησή της, πως της στέρησα το δικαίωμα να έρθει όπως ορίζει η φύση. Απλά την είχα θρέψει μέσα μου για 9 μήνες και μια μέρα μου την έβγαλαν και μου την έδωσαν στα χέρια.

Η ανάρρωση ήταν δύσκολη και χρονοβόρα. Όταν ένιωσα λίγο καλύτερα άρχισα να ψάχνομαι για το τί συνέβη και τί πήγε στραβά. Παραδέχτηκα πως όλα ήταν λάθος και αποφάσισα να προχωρήσω και να το παλέψω. Διάβασα για τον φυσιολογικό τοκετό μετά από καισαρική και άρχισα να το ‘δουλεύω’ μέσα μου. Δεν σας κρύβω πως πολλά βράδια έβλεπα στον ύπνο μου πως ‘γεννούσα’ ένα παιδί και ξυπνούσα απίστευτα ευτυχισμένη και γαλήνια. Ήμουν σίγουρη πως την επόμενη φορά θα τα καταφέρω.

Τέλη Απρίλη του 2010 έμαθα πως είμαι έγκυος. Το ταξίδι που ονειρευόμουν θα ήταν κοντά. Eίχα μια άψογη εγκυμοσύνη, χωρίς προβλήματα και κυρίως χωρίς άγχος. Γυμναζόμουν, περπατούσα πολύ και γενικά ήμουν πολύ πολύ χαλαρή. Δεν είχα καμία σχέση με κείνη τη ‘άρρωστη’ έγκυο που ήμουν την πρώτη φορά. Απολάμβανα την κάθε στιγμή, την κάθε κλωτσια. Για 9 μήνες και για πολύ μεγαλύτερο διάστημα πριν την εγκυμοσύνη προετοιμαζόμουν για να ζήσω τη γέννα μου και να βιώσω το θαύμα όπως ήθελα και ονειρευόμουν.

Θα τα κατάφερνα…

Η πιθανή ημερομηνία του τοκετού μου ήταν 22 Δεκεμβρίου. Μπήκα στο μήνα μου και περίμενα. Οι μέρες περνούσαν και τίποτα δεν είχε αλλάξει. Αφού συμπλήρωσα και τις 40 εβδομάδες περίμενα τα σημάδια τοκετού τα οποία όμως δεν ερχόντουσαν.

Στις 41 εβδομάδες μέρα Τετάρτη, μετά από ένα σκάλισμα για να ‘ξυπνήσει’ ο οργανισμός μου και να μπει σε διαδικασία τοκετού, η διαστολή μου ήταν μόλις στο 1 και ο τράχηλος ακόμη αρκετά πίσω. Την επόμενη μέρα άρχισα να νιώθω κάποια πονάκια τα οποία μετατράπηκαν σε πόνους στη διάρκεια της νύχτας που όμως το πρωί σταμάτησαν. Ένιωσα ενόχληση μόνο μια δυο φορές κάθε ώρα μέσα στη μέρα οπότε δεν είχε έρθει η ώρα. Το βράδυ που ακολούθησε (παραμονή Πρωτοχρονιάς, Παρασκευή προς Σάββατο) ήταν πιο δύσκολο. Οι πόνοι ερχόντουσαν κάθε 10-15 λεπτά και δε μ’ άφηναν να χαλαρώσω. Κοιμήθηκα μόλις 1-2 ώρες συνολικά γιατί πονούσα.

Τελικά το πρωί ηρέμησαν τα πράγματα. Ένιωθα πόνους αλλά δεν ήταν συγχρονισμένοι. Ήμουν 41 εβδομάδων και 3 ημερών και ήμουν ήδη 2 νύχτες άυπνη από τους πόνους. Είχα συσπάσεις όλη τη μέρα της Πρωτοχρονιάς και πονούσα αρκετά. Το βράδυ ξάπλωσα για να κοιμηθώ αλλά ήταν αδύνατο. Οι πόνοι έφτασαν στα 5-10 λεπτά και πολλές φορές ένιωθα πως δεν έφευγαν καθόλου. Έκανα υπομονή, τις αναπνοές μου και περίμενα να ξημερώσει γιατί έτσι κι αλλιώς στις 9 θα πήγαινα στην κλινική για προγραμματισμένο ραντεβού ‘ελαφριάς πρόκλησης’.

Η ιστορία ήταν η ίδια, το πρωί οι πόνοι δεν είχαν μεγάλη συχνότητα και έτσι ξεκινήσαμε για την κλινική. Αφού έγινε εισαγωγή μου πήραν το ιστορικό έβαλα τη ρομπίτσα μου και πήρα θέση σε ένα δωμάτιο τοκετού. Η ώρα είχε πάει ήδη 10 και η διαστολή μου ήταν στο 2. Κατά τις 11 παρά ήρθε η γιατρός μου, με εξέτασε και ‘κεινη και η διαστολή είχε φτάσει στο 4 χωρίς να νιώσω κάτι ιδιαίτερο. Μου έσπασε τα νερά και μου χορηγηθηκε μια μικρή ποσότητα ωκυτοκίνης για να βοηθήσουμε στην εξέλιξη του τοκετού.

Από κει και πέρα τα πράγματα δυσκόλεψαν. Είχα 3 πόνους στο 10 λεπτό. Ο μόνος τρόπος για να βοηθηθώ ήταν να κάνω τις αναπνοές μου και να αλλάζω στάσεις πάνω και δίπλα από το κρεβάτι διότι έπρεπε να είμαι συνεχώς συνδεδεμένη με τον καρδιοτοκογράφο λόγω προηγηθείσας καισαρικής. Στις 12 η διαστολή έχει φτάσει στο 6 . Έχω δίπλα μου τη μαία μου να μου δίνει κουράγιο και να μου απαλύνει τον πόνο. Έκανα μεγάλη υπομονή και ήμουν αποφασισμένη να τα βγάλω πέρα, αλλά στη 1 που εξετάζει η γιατρός βλέπει πως η διαστολή είναι στο 7, εγώ υποφέρω και η μικρή μου ζορίζεται. Τότε αποφασίστηκε να μου γίνει επισκληρίδιος για να χαλαρώσω. Στις 1.30 μου κάνουν την αναισθησία και πλέον δεν έχω τη δυνατότητα να σηκωθώ από τη κρεβάτι. Η δόση ήταν μικρή, ένιωθα τα πάντα, κουνούσα τα πόδια μου αλλά οι συστολές ήταν απλά πετρώματα.

Από κει και πέρα ο χρόνος κύλησε σαν νερό. Στις 2.30 η διαστολή μου ήταν τέλεια και άρχισα να αλλάζω στάσεις πάνω στο κρεβάτι για να κατέβει στο σημείο που πρέπει η μπέμπα και να αρχίσω της εξωθήσεις. Όσο περνούσε η ώρα ένιωθα όλο και μεγαλύτερη πίεση προς τα κάτω και τελικά στις 3 παρά 5 αρχίζω τις εξωθήσεις. Ήμασταν πλέον στην τελική ευθεία. Δε χρειάστηκε να ζοριστώ πολύ…

Στις 3 και 5 άκουσα το πρώτο κλάμα και ένιωσα τη ζεστασία της μικρής μου πάνω μου. Δεν είπα πολλά.Της έδωσα μόνο ένα μεγάλο φιλί και έμεινα να τη χαζεύω.

Η στιγμή δεν περιγράφεται με λόγια…

Το πρώτο κλάμα, η πρωτη επαφή. Ένιωθα πιο γεμάτη και πιο γυναίκα-μάνα από ποτέ.

Μου φαίνεται ακόμη σαν όνειρο αλλά αυτή τη φορά εγώ το έζησα γιατί δε μου το χάλασε κανείς ή μάλλον δεν άφησα εγώ να μου το χαλάσουν. Έζησα στις στιγμές που ονειρευόμουν τα τελευταία 2 χρόνια. Ήμουν αποφασισμένη πως θα κάνω τα πάντα. Ίσως σε κάποιους φαίνεται παράξενο αλλά σίγουρα όχι σε όλες εκείνες της γυναίκες που ένιωσαν την παραβίαση που ένιωσα και γω μετά από την καισαρική.

Εγώ λυτρώθηκα…

Το έζησα σε όλο του το μεγαλείο και όπως ακριβώς ήθελα εγώ.

Βρήκα μια γιατρό που με άκουσε (να ‘ναι πάντα καλά) και μια μαία άγγελο που έγινε η φωνή της συνείδησής μου εκείνες τις στιγμές και με στήριξαν στο εγχείρημα μου.

Όλα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα αρκεί να πιστέψει κανείς στον εαυτό του, στις δυνάμεις του και να βρει ανθρώπους ικανούς και με κατανόηση για να τον ακολουθήσουν και να τον συμβουλέψουν σ’ αυτές τις στιγμές. Εμπιστευθείτε έμπειρους μαιευτήρες και μαίες που να στηρίζουν το vbac και τολμήστε το!

Είναι δικαίωμά μας να επιλέγουμε τον τρόπο με τον οποίο θα φέρουμε στον κόσμο τα παιδιά μας. Ενημερωθείτε , αναζητηστε και διεκδικείστε τις επιλογές σας.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com