Μη διστάζετε να ρωτήσετε τους ειδικούς!
Καθώς μένεις έγκυος αρχίζεις και οραματίζεσαι το μωράκι που θα κάνεις, ότι θα μιλήσει, θα περπατήσει και θα αναπτυχθεί όπως πρέπει. Έλα όμως που τα πράγματα δεν γίνονται όπως τα προγραμματίζεις.
Μετά από μια τέλεια εγκυμοσύνη γέννησα κι εγώ το γιο μου τον Σεπτέμβρη του 2000. Κι ενώ αναπτυσσόταν κανονικά, ούτε εκτελούσε εντολές, ούτε επικοινωνούσε χρησιμοποιώντας λόγο. Στην αρχή, σκεφτήκαμε ότι ήταν κι αυτό ένα στάδιο ανάπτυξης και θα περνούσε. Περνούσαν όμως οι μήνες και η κατάσταση αντί να βελτιωθεί επιδεινωνόταν, γιατί η έλλειψη επικοινωνίας του έβγαλε και επιθετική συμπεριφορά προς τα άλλα παιδιά.
2 ετών και 4 μηνών ήταν η πρώτη φορά που πήγαμε σε ειδικό. Η διάγνωση; Διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή και θα χρειαζόταν οπωσδήποτε παρέμβαση για να μιλήσει όπως οι υπόλοιποι. Μετά από 9 μήνες αναζήτησης δεύτερης και τρίτης γνώμης, συνεννόησης με τον ασφαλιστικό φορέα και μιας τραυματικής εμπειρίας με έναν παιδικό σταθμό που ενώ τον γράψαμε, μας τον έστειλαν πίσω τη δεύτερη μέρα γιατί «θα είχε μεν ένα λαμπρό μέλλον, αλλά εμείς δεν μπορούμε να τον κάνουμε καλά και να τον κρατήσουμε» ξεκινήσαμε πρώιμη παρέμβαση και εργοθεραπεία 3 ετών και 2 μηνών παράλληλα με τον παιδικό σταθμό και λογοθεραπεία στα 3,5.
Αποτέλεσμα;
Στα 4,5 είχε ολοκληρώσει τον κύκλο των θεραπειών που έπρεπε να κάνει, πήγε κανονικά σχολείο στα 6 και είναι πάρα πολύ καλός μαθητής μέχρι σήμερα. Ότι πρόβλημα είχαμε και θα έχουμε είναι με τη συμπεριφορά του, σε μερικούς φαίνεται λίγο «περίεργος» αλλά μεγαλώνοντας και αποκτώντας αυτοπεποίθηση κοντρολάρει ο ίδιος τον εαυτό του και δεν έχει πρόβλημα.
Τι αποκόμισα από την εμπειρία μου και θέλω να μοιραστώ μαζί σας; Αν βλέπετε κάτι που δεν σας φαίνεται φυσιολογικό, μη διστάσετε να ζητήσετε βοήθεια. Μπορεί να μην είναι τίποτα, αλλά και κάτι να είναι, με την κατάλληλη παρέμβαση σε πρώιμο στάδιο, το κάθε παιδί μπορεί να έχει την ανάπτυξη που πρέπει.
μαμά Περσεφόνη
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Γλυκια μου! Ειμαι δασκαλα κ καθε χρονο επιλεγω τμημα με παιδακι με αυτισμο..Οχι δεν ειμαι δασκαλα ειδικης..πεισματαρα δασκαλα γενικης ειμαι...απο αυτες τις ονειροπολες που αγαπουν τον ανθρωπο..Εχω μιλησει απειρες ωρες με μανουλες σαν κ σενα...συχνα λεω σε φιλες οσοι ειναι εξω απ το χορο πολλα τραγουδια ξερουν για τη συμπεριφορα γονιων κτλ..στην πραγματικοτητα ολοι μα ολοι μου ειπαν οτι περασαν τα ιδια σταδια με αυτα του θανατου ως την αποδοχη..ευκολο δεν ειναι..η καθημερινοτητα σκληρη...επθπονη...περαν των ειδικων κ οι γονεις γινονται εργοθεραπευτες φυσιοθεραπευτες λογοθεραπευτες ψυχολογοι...ομως ολα αυτα καταληγουν σε ενα υπεροχο αποτελεσμα στο παιδι...κι αυτο ειναι το ζητουμενο...να χαιρεστε το ξεχωριστο κ χαρισματικο παιδι σας! Ειμαι βεβαιη πως σε καποιο τομεα διαπρεπει χαρισματικα...σας ευχαριστουμε για το υπεροχο αρθρο σας!
Τί γίνεται, ρε παιδιά με τη ΔΑΔ..... πολύ κυκλοφορεί.... εννοείται ότι πρέπει με το πρώτο "περίεργο" θέμα να πηγαίνουμε σε ειδικό. Δύο γνωστά μου παιδάκια με ίδια διάγνωση ο ένας με γονείς, που τον έτρεξαν και έχει προχωρήσει απίστευτα πολύ κι ο άλλος με γονείς, που ντρέπονται και το έχουν κλείσει στο σπίτι...shame on you! Κουράγιο σε όλες τις μανούλες!
Πολύ σωσττά τα λες Περσεφόνη και πρέπει οι γονείς να αναγνωρίζουν και να παραδέχονται το πρόβλημα έγκαιρα.