Είμαι η μαμά Καλλιόπη, έχω ένα ονειρεμένο γιο 3 χρόνων και 9 μηνών – τον Ορφέα – και μένω στην Αγγλία. Έχω κάνει διάφορα σχόλια σε αρκετές ιστορίες του «Είμαι Μαμά», αλλά ποτέ δεν είχα το θάρρος να πω μια δική μου μαμαδο-ιστορία. Αιτία γι’ αυτό το e-mail είναι η ιστορία της μαμάς Φωτεινής, η τελευταία από μια σειρά ιστορίες «γιατί δεν με αφήνουν ήσυχη να μεγαλώσω το παιδί μου και να πάρω αποφάσεις για τη ζωή μου όπως εγώ νομίζω καλύτερα«. Όχι πως θέλω να κρίνω την κοπέλα και να το παίξω σωστή ή άγια μαμά. Μάλλον, για να τονίσω για μια ακόμα φορά το αυτονόητο, ότι διαφορετικοί άνθρωποι και διαφορετικά παιδιά έχουν διαφορετικές ανάγκες και ο καθένας κάνει ό,τι νομίζει καλύτερο…
Για να μπω στο ζουμί λοιπόν, είμαι μια μαμά του… άκρου. Του υπερπροστατευτικού άκρου. Ο Ορφέας κοντεύει τα 4 και ακόμα κοιμάται μαζί μου. Με το που αναστενάζει, τρέχω κοντά του. Να προλάβει να κλάψει; Σπάνιο. Του κρατάω το χεράκι κάθε φορά που περπατάμε στο δρόμο και άμα θέλει να τον αγκαλιάσω θα σταματήσω και θα το κάνω στη μέση του δρόμου, αδιαφορώντας για τα βλέμματα των άλλων περαστικών. Σε μια κουλτούρα που θέλει τα παιδιά ανεξάρτητα όσο πιο γρήγορα γίνεται, εγώ εξακολουθώ και βοηθώ τον Ορφέα ακόμα και αν δεν το χρειάζεται. Προτιμώ να συζητώ μαζί του τι θα κάνουμε, πώς θα το κάνουμε και τι περιμένω από αυτόν παρά να τον μαλώσω ή να του βάλω τις φωνές. Και όταν τον μαλώσω, προτιμώ να το κάνω σε ήπιους τόνους. Από τότε που γεννήθηκε, ζήτημα αν έχω βγει 10 φορές… τον άφησα με βαριά καρδιά είτε στον άντρα μου, είτε στην μαμά μου, είτε στην πεθερά μου και «διασκέδασα» με το ρολόι στο χέρι, περιμένοντας να περάσει η ώρα να ξαναγυρίσω κοντά του.
Ναι, αλλά…
Έμεινα έγκυος για πρώτη φορά στα 34 και έγινα μαμά στα 35, μετά από χρόνια προσπαθειών και ένα βήμα πριν χρειαστώ τη βοήθεια της επιστήμης. Είχα ζήσει τη ζωή μου, είχα χορτάσει εξόδους, εκδρομές και χρόνο με τον άντρα μου, μια και ήμασταν μαζί 10 χρόνια πριν γίνουμε γονείς. Ήμουν έτοιμη και σωματικά και ψυχολογικά να αφιερώσω το είναι μου στο παιδί μου.
Πριν περίπου διόμιση μήνες και μετά από έρευνες, εξετάσεις και αξιολογήσεις που διέρκεσαν σχεδόν ένα χρόνο, οι ειδικοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Ορφέας είναι αυτιστικός.
Και αναρωτιέμαι, μήπως ενστικτωδώς, πριν ακόμα μάθω, φρόντιζα να δώσω στον Ορφέα όλη μου την αγάπη για να τον αποζημιώσω για όλα αυτά που τον περιμένουν στην κοινωνία (τώρα φυσικά το κάνω συνειδητά); Ας μη γελιόμαστε, ακόμα και σε μια κοινωνία όπως της Αγγλίας, η οποία είναι έτη φωτός μπροστά στη φροντίδα των ατόμων με ειδικές ανάγκες, η ζωή των ατόμων με ειδικές ανάγκες κάθε άλλο παρά εύκολη είναι…
Γιατί λοιπόν σας κουράζω με την καθημερινή μας πραγματικότητα; Για να πω για μια ακόμη φορά το αυτονόητο. Σύμφωνα πάντα με την ταπεινή μου γνώμη, από τη στιγμή που τα παιδιά μας είναι υγιή και ευτυχισμένα, καλύπτουμε τις ανάγκες τους. Δεν έχει σημασία ο τρόπος που τα μεγαλώνουμε, γιατί διαφορετικά παιδιά έχουν διαφορετικές ανάγκες. Και στην τελική, αν η μαμά αισθάνεται δυστυχισμένη, αυτό θα επηρεάσει μοιραία τη σχέση της με το παιδί της.
Και σε αντίθεση με τη μαμά Φωτεινή, εγώ θέλω και ένα δεύτερο παιδί. Παρόλο που η δεύτερη εγκυμοσύνη μου έληξε άδοξα στους 7 μήνες. Παρόλο που είμαι 39 χρόνων και η γονιμότητά μου παίρνει την κάτω βόλτα μέρα με τη μέρα. Παρόλο που ξέρω ότι υπάρχει 20% πιθανότητα να είναι και εκείνο αυτιστικό. Και αν και ξέρω ότι δεν είναι όλα τα αδέρφια αγαπημένα και ενωμένα σαν κι εμένα και τον αδερφό μου, θέλω να υπάρχει και κάποιος άνθρωπος για τον Ορφέα όταν εγώ εγκαταλείψω αυτόν τον κόσμο. Μπορεί να είναι εγωιστικό, αλλά είναι η δική μου απόφαση ζωής… και χαίρομαι που έχω την υποστήριξη του άντρα μου και των δικών μας ανθρώπων.
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Χαιρομαι που εχεις τοσο θετικη σταση απεναντι στο παιδι σου!!!Ολα θα πανε καλα και ναι να κανεις δευτερο παιδακι.Θυμησου η ζωη εχει τη γευση οου της δινεις!!!Μπορεις να ζεις καλα και με τη δυσκολια του παιδιου σου αλλωστε τιποτα μεγαλο δεν θα ειχε γινει αν δεν υπηρχαν οι αυτιστικοι (Αινσταιν,Εντισον και τοσοι αλλοι) Σου στελνω την αγαπη μου!!!
Είμαι μαμά δυο κοριτσιών.Η μεγάλη είναι στην εφηβία (πολύ δύσκολη κατάσταση)και η μικρή ειναι 10.Την προηγούμενη εβδομάδα παρακολουθησα μια ομηλία από ψυχολόγο για το πως εμείς οι γονείς μπορουμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να αντιμετωπήσουν όλο αυτό τον πόλεμο ορμονων που γινεται στην εφηβική ηληκία.Μας τόνησε δε ότι τα παιδιά δεν βρισκονται απο τη μια στιγμή στην άλλη σε αυτη τη δυσκολη κατάσταση και οτι το σημαντικότερο ρολο παίζουν και τα προηγουμενα στάδια αναπτυξης (βρεφική,νηπιακή,σχολική).Πρόσεξε λοιπόν πως μεγαλώνει το παιδί σου .Σε τι συστημα με τι όρια με ποιους κανονες.Δεν ειμαι αλάνθαστη αλλά νομιζω πως η υπερπροστασία σου δεν αφήνει το παιδί να ανασάνει,να κάνει πράγματα μονο του να αποκτήσει αυτοπεποιθηση.Την αγάπη μας δεν τη δείχνουμε με την υπερπροστασία. Η υπερπροστασία καλυπτει αποκλειστίκα την δική μας ανάγκη να ορίσουμε εμεις τη ζωη των παιδιών μας.Είναι νομίζω πολυ εγωιστικό ολο αυτό.Νομίζω ότι πρέπει να κλείσεις την"ομπρελα" και να αφήσεις το παιδι σου να "βραχει".Μην κρυβεσαι πίσω απο τηνπαθολογική καταστασή του για να δικαιολογεις τις πραξεις σου.Τέλος θέλω να σου ευχηθώ ότι καλυτερο και εννοειται πως πρέπει να κάνεις κι άλλο παιδι!!!! Συγνώμη αν κούρασα...
Πολλα μπραβο σου κοπελα μου,να εισαι περηφανη γιατον γιο σου οπως και ολες οι μαμαδες που αντιμετωπιζουν αναλογες καταστασεις.Μπραβο που εισαι παντα διπλα του,μπραβο σου που αφιοσιωθηκες στο μεγαλωμα του,μπραβο σου που θες κι ενα ακομη παιδακι και σου ευχομαι ολοψυχα να το αποκτησεις.
Μια μεγάλη αγκαλιά κι ενα ζουμερό φιλί μ' ένα σφιχτό κι αληθινό κράτημα του χεριού... όλα να πάνε κατευχην!!
Κι εγώ της ίδιας άποψης είμαι, Καλλιόπη. Ο μεγάλος μου γιος κοιμόταν μέχρι τα 4.5 στο κρεββάτι μας και από τότε που γεννήθηκε ο μικρός του αδερφός κοιμούνται μαζί συνήθως. Αν θέλει όμως ένας από τους δυο να κοιμηθεί μαζί μας - ή και οι 2 ακόμα - τότε το κάνουμε έτσι. Η θεωρία μου είναι απλή (ή απλοϊκή για κάποιους άλλους): Όταν μου ζητάνε τα παιδιά να φάνε, τους δίνω φαγητό χωρίς να το διαπραγματευτώ. Όταν μου ζητάνε νερό, το ίδιο. Όταν μου ζητάνε αγάπη κι αγκαλιά, γιατί πρέπει να λέω όχι ;;; Κι εγώ στην Αγγλία μένω, στο Leeds. Εσύ πού βρίσκεσαι ;
Είμαστε σχετικά κοντά, εμείς είμαστε στο Durham :-)
Kalws thn geitonisa :) ligo eksw apo to Leeds menw ki egw