37 μήνες μαζί..!

Ok, έχει ένα μήνα που έγινε 3 ετών και το να μετράς την ηλικία του παιδιού σε μήνες παύει να υπάρχει ολοκληρωτικά όταν αυτό κλείνει τα τρία. 

Το λιγότερο που μπορώ να κάνω όμως και για τα δυο μου παιδιά είναι να γιορτάζω με λατρεία και ευγνωμοσύνη τον κάθε μήνα που περνάμε μαζί τους… Έτσι λοιπόν, θα συνεχίσω τα επετειακά μου κείμενα!

—

Είσαι πια τριών ετών και ενός μήνα. Βέβαια ακόμα δεν κατανοείς την έννοια του διαχωρισμού του χρόνου σε μήνες, μέρες, ώρες. Εσύ λες ότι είσαι «τρία«. Σκέτο, χωρίς μήνες. Ε και καλά κάνεις! Κανείς άλλωστε δεν λέει «Είμαι 19 ετών και 4 μηνών και 3 ημερών», μόνο εμείς οι τρελο-μάνες μπορούμε να υπολογίσουμε με ακρίβεια λεπτού την ηλικία των παιδιών μας.

Το γεγονός βέβαια ότι δεν μπορείς ακόμα να καταλάβεις τι είναι το έτος, τι η εβδομάδα, τι ο μήνας, τι θα πει σήμερα και τι αύριο (και κυρίως, ποτε στο καλο φτανει αυτό το αύριο;) δημιουργεί κάποια προβλήματα στη σχέση μας. Διανύεις ούτως ή άλλως τα horrible threes -όπως τα αποκαλούν οι αγγλόφωνοι- οπότε έχουμε ούτως ή άλλως τα ξεσπάσματα μας, τις ζήλειες μας, τις απαιτήσεις μας… Εγώ λέω ότι περνάμε μια γεύση προ-εφηβείας. 

Το θέμα του χρόνου λοιπόν… Όταν είναι απόγευμα και λέμε «Αύριο θα πάμε στο…», εννοούμε ότι θα έρθει το βράδυ, θα κοιμηθείς, θα ξυπνήσεις και ΜΕΤΑ θα πάμε. Δεν εννοούμε ότι θα πάμε ΤΩΡΑ. Ούτε σε μισή ώρα, ούτε σε μία. Το αύριο είναι αρκετά μακριά από το σήμερα, αλλά όχι τόσο μακριά όσο είναι το «σε ένα μήνα». Εσύ βέβαια δεν λες να καταλάβεις τίποτα από όλα αυτά (τάχα μου, γιατί μια χαρά καταλαβαίνεις) και θες το αύριο ΤΩΡΑ. 

Και το ΜΕΤΑ το θέλεις ΤΩΡΑ.

Όπως ας πούμε τα ζελεδάκια-αρκουδάκια που μας ζήτησες το Σάββατο και τα πήραμε και σου είπαμε να περιμένεις να φάμε πρώτα και μετά θα φας λίγα. Όμως εσύ τα ήθελες τότε. Και κάπως έτσι είχες την πρώτη σου επίσημη κρίση τσατίλας (temper tantrum όπως το λένε) σε δημόσιο χώρο. Άρχισες να κλαις με λυγμούς μέσα στο εστιατόριο και για μια στιγμή τα έχασα, γιατί σκέφτηκα ότι θα νομίζουν ότι σου κάναμε κάτι κακό, προσπαθήσαμε να σε ηρεμήσουμε, να σου εξηγήσουμε, τίποτα, εσύ ήθελες τα αρκουδάκια σου, μετά σκέφτηκα «Θεέ, τι λάθος έχω κάνει ως μάνα;» (το πρώτο λάθος είναι που σου επετρεψα να φας αρκουδάκια-ζελεδάκια εξ αρχής!) και μετά κάναμε μια συμφωνία, γιατί αλλιώς ίσως να μην σταματούσες. Βάλαμε τα αρκουδάκια να κάτσουν πάνω στο ψωμί και να σε περιμένουν μέχρι να φας το ψάρι σου. Και ω τι ωραία, το δέχτηκες και αρπαξες αμέσως το πιρούνι και έφαγες και φάβα και ψάρι. Εντάξει, ενδιάμεσα στις μπουκιές εξαφανίστηκαν και 1-2 αρκούδια ενώ δεν βλέπαμε, αλλά σημασία έχει ότι κάπως τα βρήκαμε (έχω τραβήξει και φωτο από το προσωπάκι σου το παραπονεμένο)

Στο μεταξύ ζούμε τις μέρες του «Δεν θέλω», του «Όχι», του «No, no, no». 

Της ηλικίας είναι, μου λένε.

Κατά τ’ άλλα παραμένεις τρυφερή και υπέροχη. Με βοηθάς με το μικρό σου αδελφάκι και ευτυχώς σκορπάς συνέχεια χαμόγελα και φιλιά. Εκτός από το πρωί που είσαι μέσα στην τσατίλα, όπως άλλωστε είμαι και εγώ όταν ξυπνάω.

Είσαι αγγελουδάκι γλυκό. Και σ’ αγαπώ! Και αν καμιά φορά έχουμε τις διαφωνίες μας, μην αγχώνεσαι, πάντα θα βρίσκουμε τη μέση λύση στο τέλος.

Να θυμάσαι πως η μαμά θέλει το καλό σου (ότι θα έφτανα να πω και εγώ αυτή τη φράση δεν το περίμενα) και ότι σε ΛΑΤΡΕΥΕΙ τώρα και για πάντα!

(και όχι, επειδή απέκτησες αδελφάκι, δεν σημαίνει ότι σ’ αγαπάει ούτε μια στάλα λιγότερο απ’ ότι πριν!!)