Επιτέλους κοιμήθηκα χωρίς διακοπές για πιπίλα!

Η ώρα είμαι 10:00 μμ και το μωράκι μου κοιμάται ήδη ένα δύωρο και θα κοιμάται 8 ώρες ακόμα!

Και που είναι το σημαντικό;

Απλά… μέχρι πριν μία εβδομάδα δεν το έκανε. Κάθε βράδυ, ενώ κοιμόταν αρκετά εύκολα μετά το μπανάκι του, ύστερα από λίγη ώρα (και συνήθως με το που ξάπλωνα εγώ να κοιμηθώ, λες και το μυριζόταν), τσουπ δώστου τσιρίδες! Με το που πήγαινα κοντά του και του έδινα την πιπίλα-τάπα γύρναγε πλευρό και συνέχιζε τον ύπνο του. Μετά από 1 ώρα ή τρία τέταρτα, 2 ώρες αν ήμουν τυχερή, πάλι τα ίδια.

Μέχρι που ύστερα από μια εξαντλητική εβδομάδα στο γραφείο, με αυστηρά deadlines και ακόμα πιο λίγες ώρες ύπνου, όταν πια σε διάστημα 6 ωρών με ξύπνησε 8 φορές για πιπίλα, αποφάσισα να το ψάξω στο internet. Ό,τι κ αν έβαζα στη μηχανή αναζήτησης έπεφτα πάνω σε δύο αντικρουόμενες μεθόδους και αφού τη μία την είχα δοκιμάσει (no tears method), αποφάσισα να ακολουθήσω δειλά δειλά τη δεύτερη (cry it out method).

Το είχα ψάξει και στο παρελθόν, όχι τόσο διεξοδικά βέβαια, αλλά είχα αποφασίσει ότι δεν πρόκειται να αφήσω με τίποτα το μωρό μου να κλαίει με τις ώρες και εγώ να μην κάνω τίποτα. Ύστερα διάβασα και σχόλια για το βιβλίο που αναλύει τη μέθοδο (Κοιμήσου παιδί μου) και ενισχύθηκε η άρνησή μου για αυτόν τον τρόπο συμπεριφοράς απέναντι στο παιδί… Μέχρι που τα πράγματα (ή μάλλον η έλλειψη ύπνου) με οδήγησε πάλι εκεί.

Λέω στον εαυτό μου, θα αγοράσω το βιβλίο, εξάλλου είναι αρκετά οικονομικό (10€) και αν δε μου κάνει, δε θα ακολουθήσω τη μέθοδο. Αν μου ταιριάζει θα την εφαρμόσω με το δικό μου τρόπο, εξάλλου δεν είναι ιατρική συνταγή να πρέπει να ακολουθηθεί κατά γράμμα.

Πήρα λοιπόν το βιβλίο, το διάβασα -για να έχω και δική μου γνώμη και όχι 10άδων άλλων μέσα από διάφορες κριτικές και blogs fora κτλ- και έμεινα έκπληκτη. Πράγματι η μέθοδος έχει δύσκολους τρόπους εκμάθησης της συνήθειας του ύπνου, όμως για να φτάσει το παιδί σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να έχουν γίνει αλλεπάλληλα λάθη από την πλευρά των γονιών στο θέμα του ύπνου.

Μιλώντας πάντα από τη δική μου εμπειρία με τον Κωνσταντίνο μου, διαβάζοντας το βιβλίο, κατάλαβα ότι αυτά που πρότεινε να κάνει ένας γονιός από την πρώτη μέρα με το νεογέννητο στο σπίτι, τα έκανα από ένστικτο (βοήθησε και η ενημέρωση από το internet), δηλ. πάντα κοίμιζα το μωρό κατά τη διάρκεια της ημέρας με τα παντζούρια ανοιχτά, ώστε να αρχίσει να αντιλαμβάνεται την ημέρα από τη νύχτα και πάντα όταν η ώρα πήγαινε 9 (ήταν καλοκαίρι γι’ αυτό 9 και όχι 8) τον έπαιρνα στο δωμάτιο και δεν βγαίναμε από εκεί και ας αργούσε να κοιμηθεί.

Στις αρχές μπορεί να έκανε και 3 – 4 ώρες για να καταφέρει να κοιμηθεί για βράδυ, δλδ 3 ώρες και να ξυπνήσει για γάλα. Σταδιακά ο χρόνος αυτός μειώθηκε και πια κοιμάται στο 5λεπτο!!!

Ας επανέλθω όμως στο βιβλίο, το οποίο αναφέρει τι πρέπει να κάνουν οι γονείς από την πρώτη μέρα σιγά σιγά, ώστε το μωρό να αποκτήσει σωστές συνήθειες ύπνου και να μη χρειαστεί να εφαρμοσθεί ποτέ η μέθοδος. Πολλοί γονείς όμως κάνουν τα πάντα για να κοιμηθεί το μικρό τους (περισσότερες λεπτομέρειες καλύτερα να τις πουν οι ειδικοί) με αποτέλεσμα μετά από 8 μήνες, ένα χρόνο ή και παραπάνω το παιδί να κλαίει τη νύχτα, να ζητά το κρεβάτι των γονιών και άλλα πολλά.

Υπάρχει η νέα τάση το co sleeping (που εμένα προσωπικά με βρίσκει εντελώς αντίθετη για διάφορους λόγους) που σύμφωνα με έρευνες βοηθάει τα μωρά να αισθανθούν μεγαλύτερη ασφάλεια και να εξελιχθούν σε ανεξάρτητοι ενήλικες… στη δική μου περίπτωση ούτε το μωρό μου ηρέμησε, καθώς πάλι γκρίνιαζε όλο το βράδυ για πιπίλα (μόνο που όταν το είχα στο κρεβάτι γλύτωνα από το πέρα δώθε), ούτε εμένα βοήθησε καθώς το πρωί σηκωνόμουν από το κρεβάτι σαν τελικό σίγμα!

Και για να μη μακρυγορώ από την πρώτη βραδιά αποφάσισα να την εφαρμόσω και βλέπουμε, λέω, αν δεν αντέξω το κλάμμα του σταματάω, ήμουν όμως αποφασισμένη εξάλλου ο διακοπτόμενος ύπνος ούτε στο μωρό κάνει καλό!

Τον βάζω λοιπόν στην κούνια του, ενώ ήδη είχε κοιμηθεί με το μπιμπερό στο στόμα και μετά από 3 ωρίτσες, όταν πάω εγώ να κλείσω τα ματάκια μου αρχίζει την τριρίδα.

Έπρεπε σύμφωνα με το βιβλίο να περιμένω 1 λεπτό πριν πάω να τον χαϊδέψω. Με το που πέρασε 1 λεπτό πήγα στο δωμάτιό του, τον χάιδεψα, του έβαλα την πιπίλα, ηρέμησε και έφυγα, δεν πρόλαβα να ξαπλώσω πάλι τα ίδια. Κανονικά θα έτρεχα κοντά του να του βάλω πάλι την τάπα εεεε πιπίλα ήθελα να πω, η μέθοδος όμως λέει «3 λεπτά αναμονής«, οπότε κοιτάζοντας το ρολόι περίμενα και ως εκ θαύματος ούτε μισό λεπτό μετά ησυχία…

Ωχ, λέω, έπιασε.

Από τότε 5 μέρες τώρα ακολουθώ τη μέθοδο και έχω κοιμηθεί συνεχόμενες ώρες χωρίς διακοπή και πήγαινε-έλα με μισάνοιχτο μάτι! Το περισσότερο που έχει κλάψει ο μικρός είναι 5 λεπτά συνεχόμενα, δεν έχει αισθανθεί ούτε εγκατάλειψη, ούτε ανασφάλεια και αυτό το καταλαβαίνω γιατί πια μέσα στη μέρα κάθεται και μόνος του να παίξει χωρίς να απαιτεί τη φυσική μου παρουσία. Έμαθε δλδ ότι μπορεί να μείνει και μόνος του και να αποκοιμηθεί, να παίξει, να χαλαρώσει γιατί η μανούλα είναι πάντα εκεί, όταν τη χρειάζεται πραγματικά.

Στη διάρκεια της ημέρας έφτιαξε πολύ το πρόγραμμα ύπνου – φαγητού (η γιαγιά μας τα χαλάει λίγο – καθώς θέλει να του λέει το νανούρισμά του και να τον κανακεύει, αλλά αυτή είναι η δουλειά της οπότε κάνω και λίγο πίσω) και το μωρό είναι πια πιο ευδιάθετο και χαμογελαστό και σίγουρα παίρνει την ξεκούραση που του χρειάζεται.

Εν κατακλειδι θεωρώ και συμβουλεύω τις νέες και μέλλουσες μανούλες να διαβάσουν το συγκεκριμένο βιβλίο και να εφαρμόσουν καθημερινές συνήθειες ύπνου, ώστε να μη χρειαστεί ποτέ να αφήσουν το παιδάκι τους να κλάψει, ώστε να μάθει να αποκοιμιέται μόνο του, βέβαια αν χρειάζεται και αυτό σκεφτείτε ότι πρόκειται το πολύ για μία εβδομάδα και μετά όλοι θα είναι πιο ξεκούραστοι και χαρούμενοι.

Και για να κλείσω και να προλάβω αυτούς που θα πουν ότι προτρέπω τις μανούλες να αγνοούν το κλάμμα των παιδιών τους, θα απαντήσω: διαβάστε πρώτα προσεκτικά το βιβλίο (ολόκληρο) και μετά εκφέρετε άποψη, εξάλλου καλύτερα λίγο κλάμμα για λίγες μέρες παρά να μην μπορώ να ανταποκριθώ στις ανάγκες του παιδιού μου την ημέρα καθώς θα είμαι «πτώμα» από το συνεχόμενο και εξαντλητικό ξενύχτι (8 μηνών)!

Αυτά ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, γιατί πραγματικά αυτό το βιβλίο ήταν για μένα το φως στο όχι και τόσο μακρυνό ή σκοτεινό τούνελ…

μαμά Φωτεινή

Ενημέρωση 27/3/12:

Θα ξεκινήσω όπως ξεκίνησα το χθεσινό μου κείμενο: η ώρα είναι 9 και ο μικρός μου κοιμάται ήδη 1 ώρα κ θα κοιμάται τουλάχιστον άλλες 9-10 συνεχόμενες ώρες!

Όταν έγραφα εχθές αυτό το κείμενο πραγματικά δεν περίμενα ότι θα έχει τέτοια απήχηση. Ο λόγος που ήθελα να μεταφέρω αυτή μου την εμπειρία με το μικρό μου σίγουρα δεν ήταν για να με κρίνουν κ επικρίνουν άλλες μανούλες. Σε κάποιο βαθμό το περίμενα, αλλά η σφοδρότητα ορισμένων σχολίων και η ευκολία με την οποία καταλήγουν μερικοί σε συμπεράσματα, πραγματικά με εξέπληξε, λες και είναι μέσα στο σπίτι μου, ξέρουν εμένα, το παιδί μου, την οικογένειά μου… όλα αυτά διαβάζοντας μόνο ένα κείμενο;

Ο μόνος λόγος που έγραψα αυτό το κείμενο ήταν και είναι για να διαβαστεί από νέες – φρέσκιες μανούλες και μέλλουσες μανούλες (ανοιχτόμυαλες κατά προτίμηση) που ενδιαφέρονται να ακούσουν τη γνώμη και εμπειρίες από άλλες μητέρες, ώστε σε συνδυασμό με εκτενή έρευνα, διάβασμα βιβλίων, αναζήτηση στο internet ή τελοσπάντων, όπως προτιμά ο καθένας, να διαμορφώσουν ΔΙΚΗ τους άποψη πάνω στο θέμα «ύπνος». Δε ζήτησα τη γνώμη κανενός στο πώς θα μεγαλώσω το παιδί ΜΟΥ κ σίγουρα είμαι η τέλεια μαμά για το δικό μου το παιδί, όπως τέλειες μανούλες για τα παιδιά σας είστε όλες σας είτε συμφωνείτε μαζί μου στο θέμα του ύπνου είτε όχι!

Ναι είμαι η τέλεια μαμά για το παιδί μου γιατί πεθαίνω γι’ αυτό, το βάζω πάνω από όλους και από όλα (όπως κάνετε όλες σας, πιστεύω), του δίνω άπλετη αγάπη, τρυφερότητα και προσοχή και γιατί με ξεκάθαρο και «ανοιχτό» μυαλό ακούω τις γνώμες όλων, ειδικών και μη, κρατάω ό,τι ταιριάζει στο παιδί μου, στην οικογένειά μου και φυσικά στην προσωπικότητά μου και απορρίπτω τα υπόλοιπα! Εγώ έτσι πιστεύω ότι πρέπει να κάνει κάθε γονιός και άνθρωπος γενικότερα σε όλες τις πτυχές της ζωή του.

Συνεπώς ευχαριστώ όλες σας που μπήκατε στον κόπο να διαβάσετε το κείμενό μου, ευχαριστώ όλες εκείνες που έγραψαν την ΑΠΟΨΗ τους εμπεριστατωμένα, με επιχειρηματολογία είτε συμφωνούσαν μαζί μου είτε όχι, ευχαριστώ ακόμα περισσότερο εκείνες που παρέθεσαν links από επιστημονικές έρευνες, γιατί ο σκοπός μου ήταν αυτός ακριβώς: η πολύπλευρη ενημέρωση για ανοιχτόμυαλους ανθρώπους.

Όσο για εκείνους που απλώς κατέκριναν τον τρόπο μου και την ικανότητά μου ως μάνα απλά τους αγνοώ γιατί προκατειλημμένοι άνθρωποι με στενόμυαλες αντιλήψεις και παρωπίδες απλά δε μου ταιριάζουν! Διάβασα όλα τα σχόλια με προσοχή, και φράσεις του τύπου «ήδη του βαλες πιπίλα-τάπα, τωρα ελεγχόμενο κλάμα», «o εαυτός σου πάνω απ όλα “κακομοιρα μανουλιτσα”» «Kοιμησου τωρα λοιπόν και κράτα αντοχές για την εφηβεία που σε περιμενει» απλώς δε με αγγίζουν γιατί ξέρω πολύ καλά ότι έκανα το καλύτερο για το δικό μου παιδί, αφού, όταν άρχισε να πιπιλάει το δάχτυλό του έδωσα μάχη να μάθει την πιπίλα και όχι να συνηθίσει το δάχτυλο κάτι που όλες ξέρουμε κόβεται πολύ δύσκολα ως συνήθεια, προκαλεί παραμόρφωση της γνάθου και των δοντιών και φυσικά αποδυναμώνεται ο χόνδρος του δακτύλου.

Επίσης θεώρησα καλύτερο να μάθει την πιπίλα και όχι να κόψω στον 1 μήνα το θηλασμό, αφού ήθελε να πιπιλάει 1-2 ώρες το στήθος μου, για να κοιμηθεί και αυτό μου πλήγωνε τη θηλή γεγονός που έκανε το μαγικό, κατά τα άλλα θηλασμό, επώδυνο! Και για να μη βιαστείτε πάλι να πείτε, τον άφηνα στο στήθος, αφού τελείωνε το γεύμα του να παίξει, να με αισθανεί, αλλά για ένα εύλογο χρονικό διάστημα, όσο δηλαδή δε θα προκαλούσε και σε εμένα δυσφορία, στην «κακομοίρα μανουλίτσα». Τελικά ναι θήλασε όσο ήθελε μέχρι 7 1/2 μηνών που αδιαθέτησα κ μετά εκείνος από μόνος του δεν ήθελε στήθος, αλλά με έσπρωχνε, ίσως να μειώθηκε η παραγωγή γάλακτος, ίσως να άλλαξε η γεύση του… Και ναι περιμένω την εφηβία του και όχι μόνο, περιμένω τα παιδικά του χρόνια, το σχολείο του και γενικά περιμένω να τον ζω κάθε μέρα, να ρουφάω τη χαρά που μου δίνει απλόχερα κ ναι περιμένω ΜΟΝΟ από αυτόν την κριτική αν είμαι και θα είμαι καλή μάνα. ΜΟΝΟ αυτός θα με κρίνει αν ήμουν δίπλα του όσο κ όπως με ήθελε και με είχε ανάγκη, όταν θα είναι ενήλικος πια, γεμάτος εμπειρίες ελπίζω ελεύθερος στο πνεύμα, με ανοιχτό μυαλό και ανεμπόδιστη σκέψη από μικρότητες, ταμπού κ κόμπλεξ!

Τέλος μη βιάζεστε να βγάζετε το συμπέρασμα, ότι αφού το co sleeping ταιριάζει σε εσάς ταιριάζει σε όλες τις οικογένειες, εγώ προτιμώ το παιδί μου να είναι ασφαλές στην κούνια του μιας και ο άντρας μου κοιμάται βαριά κ κλωτσάει στον ύπνο του, ακόμα να είναι ασφαλής εκείνος, αφού είναι τεχνικός (ανεβαίνει σε σκάλες – σκαλωσιές κτλ) με κυλιόμενο ωράριο κ βραδινά οπότε επιβάλλεται να είναι ξεκούραστος στη δουλειά του προς αποφυγήν σοβαρών ατυχημάτων.

Εν κατακλείδι, το στρωματάκι του μωρού μου το επέλεξα ανάμεσα στα καλύτερα (καθότι αρχ/των εσωτερικών χώρων γνωρίζω πολύ καλά πιο είναι το καλύτερο κ πιο όχι) και δε θέλω να κοιμάται στο δικό μου στο οποίο κοιμόμαστε εμείς 8 χρόνια τώρα κ σίγουρα έχει φθαρεί, για να μην αναφέρω τα ακάραια που όλοι ξέρουμε πόσο αλλεργιογόνα είναι. Ναι, θέλω να κοιμάται στο ανατομικό του στρωματάκι, ώστε τώρα που αναπτύσσεται το κορμάκι του να χτίσει γερό σκελετό!

Δε δέχομαι την κριτική ΚΑΝΕΝΟΣ διάβασα προσεχτικά όπως προείπα, τα καλοπροαίρετα σχόλια όλων και με ακόμα μεγαλύτερη προσοχή αυτών που ΔΕ συμφωνούν μαζί μου, σέβομαι την άποψη όλων ιδίως, όταν αυτή συνοδεύεται από εμπεριστατομένη επιχειρηματολογία. ΑΥΤΟΣ ήταν ο σκοπός του κειμένου μου, όποια μανούλα ή μέλλουσα μανούλα ενδιαφέρεται για το θέμα να διαβάσει διαφορετικές γνώμες, απόψεις κ εμπειρίες ανοιχτόμυαλων και καλοπροαίρετων ανθρώπων. Για τους υπόλοιπους απλά αδιαφορώ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com