Η εικόνα μιας μαμάς
Ανέβασα αρχικα αυτη τη φωτογραφια και το συνοδευτικό της κείμενο στο
όμως μετά σκέφτηκα ότι θα δεν μπορεί να λείπει από το ημερολόγιο μου εδώ…
Αφού άρχισα να τσιρίζω που ο άντρας μου ανέβασε στο Facebook μια φωτογραφία που «έχω το μαύρο μου το χάλι» (έτσι του είπα του καημένου), μετά συνήλθα και σκέφτηκα πόσο τυχερή είμαι που σκέφτηκε να πατήσει το κουμπί της μηχανής εκεινη ακριβώς τη στιγμή…
Πριν γίνω μαμά, δεν είχα ποτέ φανταστεί τον εαυτό μου στο πάτωμα, να ταίζω ένα μωρό και στην πλάτη μου να σκαρφαλώνει ένα νήπιο σε ένα σπίτι ολίγον τι μπάχαλο, με εμένα ελαφρώς -εως πολύ- ατημέλητη, αρκετά κουρασμένη, αλλά παρ’ ολ’ αυτά… ΓΕΜΑΤΗ και ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ.
Είναι ωραίο να είσαι μαμά… Γιατί όσο κουρασμένη και αν είσαι στο τέλος της μέρας, ανταμοίβεσαι με τις τρυφερές τους ανάσες ενώ κοιμούνται…
Και γιατί… όσο τρομακτικός και αν είναι ο κόσμος γύρω σου, αρκεί να χαθείς στο παράλληλο σύμπαν της φρουτόκρεμας και της ακαταστασίας και των πεταγμένων παπουτσιών της Barbie και των τουβλακίων και των μαρκαδόρων και να νιώσεις… ευτυχισμένη.
Και ασφαλής.
ποσο ομορφα αισθανθηκα που διαβασα ολα αυτα που νοιωθω και εγω καθε μερα.συνεχως αγανακτω με το να μαζευω συνεχεια παιχνιδια απο ολο το σπιτι.τωρα ομως που το παιδακι μου ειναι αρρωστουλη δεν με νοιαζει τιποτα,μονο να γινει γρηγορα καλα.οσο για τις φωτο και εγω δεν εχω πολλες μα το παιδακι μου.μακαρι να με εβγαζε και ας ειμουν χαλια!
Ολίβια, έχεις δίκιο. Όλες, λίγο-πολύ, σκεφτόμαστε κάπως έτσι και αποφεύγουμε τις φωτογραφίες. Πριν λίγο καιρό όμως διάβασα τυχαία το παρακάτω άρθρο από το blog μιας μαμάς, όχι διαφορετικής από εμάς, και αποφάσισα στο εξής όχι μόνο να μην το αποφεύγω αλλά και να το επιδιώκω. Προσπαθώ μάλιστα να ενθαρρύνω και τη δική μου μαμά. Με αγάπη, προς εσένα και όλες τις μαμάδες: http://www.huffingtonpost.com/allison-tate/mom-pictures-with-kids_b_1926073.html
Τελειο αρθρο Βικυ.Ποσο αληθεια...
Ολίβια ακριβώς έτσι όπως τα λές είναι!
Πιο τελεία φωτό δεν έχεις ανεβάσει ξανά!
και εγω αναρωτιομουν τι δεν κανω καλα και στο σπιτι μου γινετε παντα ο μαυρος χαμος παντου ρουχαλακια και παιχνιδια που δεν προλαβαινω να κανω ενα μπανιο που με παιρνει ο υπνος στον καναπε αμεσως μολις κοιμισω τα παιδακια μου(4 χρονων και 10 μηνων) που δεν προλαβαινω να βαφτω το πρωι για να παω στην δουλεια και βαφομε στο αυτοκινητο υπαρχουν και αλλες μανουλες που ζουν αυτην την καθημερινοτητα ευτυχως....... απελπιζομαι καποιες φορες αλλα μολις ο γιος μου μου λεει μαμααααααα να σου πω κατι?σάγαπαω πολυ τοτε σκεφτομαι ποσο τυχερη ειμαι και δεν θα αλλαζα αυτην την ακαταστασια με τιποτα αλλο στον κοσμο.