Η γέννηση του Noah: Πώς το σύνδρομο Down άλλαξε τη ζωή μας… προς το καλύτερο

Όλα θα άλλαζαν. Για πάντα.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που καθόμουν στο τραπέζι της κουζίνας και μιλούσα με έναν φίλο στο τηλέφωνο, όταν η γυναίκα μου μπήκε τρέχοντας λέγοντας

«Rick… κλείσε το τηλέφωνο«

Έκλεισα γρήγορα το τηλέφωνο πιστεύοντας πως κάτι κακό συνέβη. Πριν προλάβω να ρωτήσω «Τι έγινε;» η γυναίκα μου μου έδειξε το πλαστικό ξυλάκι με τις δυο γραμμές.

Εκείνες οι δύο γραμμές θα άλλαζαν τη ζωή μας.

Για πάντα.

Θα κάναμε μωρό!

Δεν το πίστευα! Είχα πάθει σοκ! Ήμουν χαρούμενος, ευτυχισμένος, ενθουσιασμένος… μα περισσότερο απ’ όλα είχα ήδη αγαπήσει αυτό το μωρό που είχε ήδη αρχίσει να μεγαλώνει με ταχύ ρυθμό μέσα στην κοιλίτσα της γυναίκας μου!

Δεν μπορούσα να περιμένω να έρθει εκείνη η μέρα.

Κι όμως ήταν αλήθεια…

… θα γινόμασταν γονείς…!!!

Η αναμονή

Οι επόμενοι δέκα μήνες έμοιαζαν αιωνιότητα. Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι πόση χαρά θα κάναμε να μεγαλώνουμε ένα παιδί, ειδικά με την υπέροχη γυναίκα μου.

Η Abbie κι εγώ περάσαμε δέκα μήνες δημιουργώντας τον «Noah» στο μυαλό μας.

Μόλις μάθαμε πως θα κάναμε αγόρι, ξέραμε πώς θα έμοιαζε, πώς θα φερόταν, πώς θα μιλούσε, πώς θα ντυνόταν.

Όταν το δίλημμα θα ήταν Mac ή PC… σίγουρα θα ήταν ο τύπος που θα επέλεγε Mac.

Λάτρευα να πηγαίνω στα ραντεβού της Abbie στο γυναικολόγο. ΛΑΤΡΕΥΑ που μπορούσα να δω τον Noah στην οθόνη κατά τη διάρκεια του υπερήχου. Τον έβλεπα να μεγαλώνει από το μέγεθος ενός μπιζελιού, να γίνεται σταφύλι, ροδάκινο, καρπούζι.

Θυμάμαι να ακούω την καρδιά του να χτυπά για πρώτη φορά. Απίστευτο! (Έκλαψα σα μωρό.)

Δεν μπορούσα να πιστέψω πως συνέβαινε στ’ αλήθεια. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως η γυναίκα μου κουβαλούσε μέσα της μια ανθρώπινη ζωή ακόμη. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως θα γινόμουνα πατέρας.

Περάσαμε τέλεια τους επόμενους μήνες περιμένοντας τον ερχομό του Noah. Οργανώσαμε baby showers, πάρτι, ετοιμάσαμε το δωμάτιό του (το βάψαμε μόνοι μας!), διαβάσαμε βιβλία για τη μητρότητα, και φυσικά επιλέξαμε τα πιο χαριτωμένα συνολάκια του πλανήτη για το νεογέννητο!

Πραγματικά δεν έχω ιδέα πώς κατάφερα να κάνω το οτιδήποτε αυτούς τους δέκα μήνες.  Ο ενθουσιασμός που θα γινόμουν γονιός ήταν ίδιος με αυτόν ενός παιδιού που περιμένει τον Αη Βασίλη την παραμονή των Χριστουγέννων… ξανά και ξανά και ξανά. Κάθε νύχτα αναρωτιόμουν αν εκείνη θα ήταν η νύχτα που θα ερχόταν!

Στις 14 Δεκεμβρίου 2010, πήγαμε στο γυναικολόγο για ένα τσεκ-απ και ανακαλύψαμε πως η πίεση της γυναίκας μου ήταν λιγάκι υψηλή. Ο Noah ήταν τότε 36 εβδομάδων και η γυναικολόγος μας είπε πως ήθελε να την επισκεφθούμε το αμέσως επόμενο πρωί για να κάνει πρόκληση τοκετού.

Απίστευτο…! Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Θα γινόμασταν στ’ αλήθεια γονείς! Πραγματικά συνέβαινε.

Μετά το ραντεβού πήγαμε με το αμάξι να τελειώσουμε κάποιες δουλειές της τελευταίας στιγμής και δε θυμάμαι αν ήταν εκείνη τη μέρα, ή μερικές μέρες νωρίτερα… αλλά θυμάμαι να λέω στη γυναίκα μου:

«Ξέρεις πώς κάποιες φορές τα ζευγάρια στην εκκλησία ανεβαίνουν τα σκαλιά και μοιράζονται μια συγκινητική ιστορία για κάτι που συνέβη στο παιδί τους και όλοι οι καλεσμένοι κλαίνε και τέτοια. Και τους λυπάσαι, αλλά στο μυαλό σου σκέφτεσαι το πόσο χαρούμενος είσαι που συνέβη σε αυτούς και όχι σε εσένα… Δεν θα μπορούσα να αντέξω κάτι τέτοιο πιστεύω.

Μερικές φορές τρομάζω και πιστεύω πως ο Θεός θα κάνει κάτι τέτοιο και σε μένα επειδή το συζητάω. Ξέρεις. Εύχομαι πραγματικά να μη γίνει, πραγματικά πιστεύω πως δε θα μπορούσα να το αντέξω. Είμαι τόσο χαρούμενος που όλα είναι καλά με τον Noah. Είμαστε ευλογημένοι που όλα τα υπερηχογραφήματά του και όλα είναι τέλεια. Ανυπομονώ να γνωρίσω αυτό το παιδί«

Πήγαμε σε ένα από τα αγαπημένα μας γειτονικά μεξικάνικα εστιατόρια, το Posados και φάγαμε το τελευταίο μας γεύμα ως «άτεκνο» ζευγάρι. Δεν είχαμε ιδέα πως το τελευταίο εκείνο γεύμα θα ήταν στην πραγματικότητα το τελευταίο γεύμα της ζωής όπως την ξέραμε ως τότε. Επειδή σε λιγότερο από 24 ώρες τα πάντα στον κόσμο μας θα έρχονταν άνω-κάτω.

Καθώς δειπνούσαμε με εντσιλάδας των 10 δολαρίων, ο μικρός μας Noah περίμενε μέσα στην κοιλιά της μητέρας του να βγει και να μας συναντήσει. Περάσαμε την επόμενη ώρα τρώγοντας, μιλώντας, γελώντας, κάνοντας ο ένας στον άλλον ερωτήσεις. Ήμασταν πολύ ενθουσιασμένοι.

Μετά το δείπνο ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που δεν ήθελα να πάω σπίτι και να κοιμηθώ. Για να σκοτώσουμε χρόνο πήγαμε ως τα Target και τα γυρίσαμε μέχρι να κλείσουν. Όταν φτάσαμε σπίτι είμαι σχεδόν σίγουρος πως έμεινα όρθιος όλη τη νύχτα να σκέφτομαι πόσο τέλειο ήταν που θα γνωρίζαμε επιτέλους τον μικρό μας Noah!

Η μέρα που περιμέναμε είχε επιτέλους φτάσει!

Η μεγάλη αναμονή

Ξυπνήσαμε το πρωί και κάναμε μια στάση στο Chick-Fil-A. Η Abbie δεν μπορούσε να φάει, αλλά εγώ μπορούσα… και πεινούσα πολύ. (Ξέρω, είμαι ένας απαίσιος σύζυγος). Φτάσαμε στο νοσοκομείο γύρω στις 6:15 το πρωί και κάναμε εισαγωγή. Ήμουν τόσο αγχωμένος. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος. Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι πώς θα έμοιαζε ο Noah. Πώς θα ήταν η γέννα. Αν θα λιποθυμούσα μόλις ξεκινούσε η Abbie τον τοκετό. (Πραγματικά πίστευα πως θα μπορούσα να λιποθυμήσω. Έχω ευαίσθητο στομάχι σε τέτοια πράγματα)

Επιστρέψαμε τελικά στο δωμάτιο προετοιμασίας όπου θα έκαναν πρόκληση στην Abbie.

Το δωμάτιο που ονόμασα σπίτι για τη μέρα είχε έναν πολύ άβολο καναπέ. Περάσαμε τις επόμενες δώδεκα ώρες να ξαπλώνουμε, να διαβάζουμε, να βλέπουμε πρωινά talk shows στην τηλεόραση και να παίζουμε παιχνίδια στο iPad.

Προσπάθησα να κοιμηθώ όσο μπορούσα γιατί 1) δεν κοιμήθηκα καθόλου το προηγούμενο βράδυ και 2) με βοηθούσε να περνάω το χρόνο μου. Όταν κοιμόμουν δεν υπολόγιζα το χρόνο. Απλά κοιμόμουν. (Το οποίο ήταν σπουδαίο μιας και τα λεπτά περνούσαν λες και ήταν ώρες).

Γιατροί και νοσοκόμες μπαινόβγαιναν όλη μέρα να δουν πώς είναι η Abbie και κάθε φορά που χτυπούσε η πόρτα πεταγόμουν πάνω από τον καναπέ σαν να ήρθαν να μου κάνουν έξωση, ελπίζοντας να πουν «Ήρθε η ώρα«. Αλλά δεν το έκαναν. Συνέχιζαν να λένε «ΟΚ, δεν είναι έτοιμος να βγει ακόμη. Θα επιστρέψουμε και θα σε δούμε σε λιγάκι πάλι«

Ένα από τα μεγαλύτερα μειονεκτήματά μου είναι πως δεν είμαι υπομονετικός άνθρωπος. (Το παλεύω).

Αλλά έπρεπε να περιμένουμε…

και να περιμένουμε…

και να περιμένουμε…

Ήταν τόσο ψυχοφθόρο για μένα, το μόνο που ήθελα ήταν να γνωρίσω αυτόν τον μικρούλη!

Η αναμονή τελείωσε

Μετά από 12 ώρες τοκετού (και αναμονής!) η γυναικολόγος μας ήρθε και μας είπε πως είχαμε δύο επιλογές – 1) Να συνεχίσουμε την προσπάθεια για άλλες δώδεκα ώρες (ή και περισσότερες) ή 2) Να κάνουμε καισαρική.

Ύστερα από 12 ώρες τοκετού και μη γνωρίζοντας με σιγουριά πως άλλες 12 ώρες θα μας έδιναν το αγοράκι που περιμέναμε, επιλέξαμε τη 2η λύση. Από εκείνη τη στιγμή και μετά αισθάνομαι λες και η ζωή μου όλη μπήκε στο fast forward. Πριν προλάβω να πακετάρω το iPad η γυναίκα μου οδηγούνταν στην αίθουσα τοκετού και εγώ φορούσα μια γαλάζια ιατρική ποδιά.

Ήταν πέντε περίπου λεπτά που η ζωή μου ήταν σα να κινείται σε υπερβολικό slow motion. Ήταν όταν η γυναίκα μου βγήκε από το δωμάτιο και έμεινα ολομόναχος εκεί που περάσαμε όλη μας τη μέρα. Προσευχήθηκα. Περπάτησα. Χοροπήδηξα πάνω κάτω από ενθουσιασμό. Προσευχήθηκα. Περπάτησα. Ξανά και ξανά.

Δεν μπορούσα να πιστέψω πως η γυναίκα μου και γω θα συναντούσαμε επιτέλους αυτό το μικρό αγόρι που περιμέναμε τόσο καιρό.

Μετά από αυτό που έμοιαζε με αιωνιότητα ήρθε μια νοσοκόμα και με οδήγησε στην αίθουσα που γινόταν η καισαρική. Ευτυχώς είχαν τραβηγμένη μια κουρτίνα που μου επέτρεπε να δω μονάχα το όμορφο πρόσωπο της γυναίκας μου. Κάτι το οποίο δε με χαλούσε.

Όλη μου τη ζωή αναρωτιόμουν πώς θα ήταν σε εκείνη την αίθουσα. Αναρωτιόμουν πώς θα ένιωθα. Αν θα ξέσπαγα σε κλάματα χαράς. Αν η γυναίκα μου θα ήταν όπως όλες εκείνες οι γυναίκες στις ταινίες που έβλεπα να φωνάζουν και να βρίζουν όλη την ώρα.

Αναρωτιόμουν αν η γυναίκα μου είχε φρικτό πόνο. Και φυσικά, αναρωτιόμουν αν θα λιποθυμούσα.

Δεν ήταν καθόλου όπως το φανταζόμουν. Η γυναίκα μου ήταν πανέμορφη. Δε φώναζε. Η γιατρός και οι νοσοκόμες με ρωτούσαν την άποψή μου για τα social media και τους εφήβους ενώ τραβούσαν τον Noah μέσα από την Abbie. Ήταν σουρεάλ.

Άρπαξα το χέρι της Abbie και επανέλαβα μια στιχομυθία που ήταν κάπως έτσι: «Είσαι καλά; Αισθάνεσαι τίποτα; Είναι όλα καλά; Σ’ αγαπώ. Μπορείς να το πιστέψεις πως σε λίγο θα έχουμε μωρό; Απίστευτο. Είναι τρελό. Σ’ αγαπώ«

Φάνηκε να είχαν περάσει πέντε λεπτά όταν η γιατρός είπε: «Ω, εδώ είναι!» και μετά «Ω…! Δες τα μαγουλάκια του.» Ήμουν τόσο αγχωμένος και τόσο ενθουσιασμένος. Η καρδιά μου χτυπούσε ένα εκατομμύριο φορές το δευτερόλεπτο. Ήθελα να τον δω, εγώ ο ίδιος.

Μετά είπε: «Θα ήθελες να τον δεις;» και είπα «ΝΑΙ! ΝΑΙ! ΝΑΙ!» και τότε η καρδιά μου πάγωσε. Σοβαρά. Κράτησε το μικρό του κεφάλι στην παλάμη της σα μπάλα του μπάσκετ και τον σήκωσε από το σεντόνι και στις 6:15 στις 15 Δεκεμβρίου του 2010, είδα τον όμορφο γιο μας, τον Noah David Smith, για πρώτη φορά.

Η καρδιά μου πάγωσε.

Πίστευα πραγματικά πως θα λιποθυμούσα – εκεί μέσα στο νοσοκομείο! Ήταν απίστευτος. Ήταν το μικρό μας αγοράκι. Ήταν τόσο όμορφος. Έκλαψα με δάκρυα χαράς. Ήταν ο πιο όμορφος άνθρωπος που είχα δει ποτέ.

Θυμάμαι να σκέφτομαι

«Απίστευτο… πώς στον κόσμο κατάφερα να βγάλω τόσο όμορφο μωρό!«

Ήμουν θαμπωμένος.

Ένιωθα πραγματικό δέος.

Το μικρό εκείνο αγόρι μου πήρε όλη την καρδιά. Τον ερωτεύτηκα από τη στιγμή που είδα τις 2 γραμμές στο πλαστικό ξυλάκι, αλλά βλέποντάς τον για πρώτη φορά, κοιτώντας μέσα στα μεγάλα του όμορφα μπλε μάτια για πρώτη φορά, ήταν το κάτι άλλο.

Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ.

Πραγματικά δεν πίστευα πως ήταν εκεί ο γιος μας. (Θυμάμαι να σκέφτομαι: Πωπω… δεν θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτική μαζί του; Πάντα μου έλεγαν πως πρέπει να κρατάς ένα μωρό πολύ, πολύ προσεκτικά. Τελικά είναι πολύ πιο δυνατά απ’ όσο νόμιζα).

Κοιτούσα σα γεράκι καθώς μια στρατιά γιατρών τον καθάριζαν. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Οι γιατροί και οι νοσοκόμες ψιθύριζαν ο ένας στον άλλον, κάτι που θεώρησα ήταν η καθιερωμένη κουβεντούλα μετά από έναν τοκετό για να χαλαρώσουν (θα μάθαινα πολύ σύντομα για ποιο πράγμα ψιθύριζαν).

Έβγαλα φωτογραφίες και μετέφερα στη γυναίκα μου όλα όσα είδα. (Ήταν αρκετά ναρκωμένη σ’ εκείνο το σημείο). Έμοιαζα πραγματικά με paparazzo με όλες τις φωτογραφίες που τραβούσα. Για την ακρίβεια, πρέπει να στραμπούληξα το δάχτυλό μου πατώντας το κουμπί της μηχανής τόσες πολλές φορές!

Μετά από λίγα λεπτά μια από τις νοσοκόμες ήρθε και μου έδωσε να κρατήσω το γιο μας. Κατάφερα να κρατήσω τον μικροσκοπικό γλυκύτατο Noah από την πρώτη στιγμή! Ήταν τυλιγμένος σε μια μικρή μπλε κουβερτούλα και φορούσε ένα χαριτωμένο καπέλο.

Δεν μπορούσα να το πιστέψω πως κρατούσα το γιο μας.

Την ίδια μου τη σάρκα και το αίμα.

Ήταν τόσο υπέροχο.

Τον κρατήσαμε. Τον φιλήσαμε. Η Abbie είχε μόλις δευτερόλεπτα να τον κοιτάξει καθώς ξυπνούσε και ξανάπεφτε για ύπνο.

Πήραν τον Noah να τον ζυγίσουν και ρώτησα αν θα μπορούσα να τους ακολουθήσω για να βγάλω φωτογραφίες τον Noah στη ζυγαριά. Καθώς η νοσοκόμα και εγώ οδηγούσαμε τον Noah στο διάδρομο προς το θάλαμο των νεογνών, περάσαμε μπροστά από την αίθουσα αναμονής όπου η οικογένειά μας είχε μαζευτεί και περίμενε. Έτρεξαν όλοι να ρίξουν μια ματιά στο μικρό μας αγοράκι.

Η νοσοκόμα πήρα τη φωτογραφική μου και έβγαλε μερικές φωτογραφίες τον Noah επάνω στη ζυγαριά και είπε πως θα μας τον έφερνε επάνω στο δωμάτιο σε καμιά ώρα!

Τέλεια! Δεν μπορούσα να περιμένω.

Πήγα τον πεθερό και την πεθερά μου έναν έναν τη φορά να δουν την κόρη τους μετά το χειρουργείο. Ήταν τόσο χαρούμενοι που την έβλεπαν. Εγώ ήμουν απασχολημένος βγάζοντας φωτογραφίες με το κινητό μου την οθόνη LCD της DSLR μηχανής μου ώστε να μπορέσω να στείλω με μήνυμα την πρώτη φωτογραφία του Noah σε όλους μου τους φίλους. (Και φυσικά να τις κάνω tweet και να τις ανεβάσω στο Facebook!)

Καθώς η αναισθησία της γυναίκας μου υποχωρούσε, άρχισε να τρέμει και να φέρεται παράξενα, κάτι που με τρόμαξε. Αλλά μέσα σε μία ώρα επανήλθε στο φυσιολογικό. Οι νοσοοκόμες ήταν μαζεμένες στην αίθουσα του χειρουργείου και κουβέντιαζαν ψιθυρίζοντας όταν ήρθε επιτέλους η γυναικολόγος μας. Είπε

… όλα πήγαν καλά, ο Noah ήταν πανέμορφος και η Abbie θα ένιωθε μια χαρά σύντομα.

Μας ρώτησαν τότε περίπου πέντε φορές ποιο ήταν το όνομα του παιδιάτρου μας. Είπαν πως ήθελαν να είναι σίγουροι. Και πάλι, αυτό μου φάνηκε φυσιολογικό. Καμιά ανησυχία.

Μετέφεραν την Abbie πέρα από την αίθουσα των νεογνών (πολύ, πολύ γρήγορα) ώστε να μπορέσει να δει το αγοράκι της και πάλι, πηγαίνοντάς την στο δωμάτιο του νοσοκομείου.

Συνήθως η νοσοκόμα στην αίθουσα των νεογνών κρατάει το μωρό στο παράθυρο για λίγα λεπτά ώστε να μπορέσει η νέα μανούλα να δει το γλυκό της μωράκι πριν πάει στο δωμάτιο για να ξεκουραστεί. Στην περίπτωσή μας ο Noah έμεινε ξαπλωμένος και έσπευσαν την Abbie μπροστά από τη τζαμαρία της αίθουσας νεογνών πολύ γρήγορα.

Ήταν η πρώτη μας φορά που κάναμε μωρό, γι’ αυτό και υπέθεσα πως έτσι γινόταν πάντα.

Επιτέλους φτάσαμε στο δωμάτιο όπου μας περικύκλωσαν συγγενείς, δώρα και φίλοι. Ήμασταν τόσο χαρούμενοι και ευλογημένοι που όλα είχαν κυλήσει χωρίς πρόβλημα. Ήταν σαν ένα μικρό πάρτι στο δωμάτιό μας. Ήταν τόσο υπέροχο. Ανυπομονούσαμε να δούμε ξανά το αγόρι μας!!!

Πηγαινοερχόμουν στην αίθουσα των νεογνών για να κοιτάξω το μωράκι μας. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Ήταν εντυπωσιακός. Όλοι οι άλλοι ήταν συνωστισμένοι στο δωμάτιο του νοσοκομείου και περίμεναν τον μικρούλη Noah να κάνει την μεγάλη του εμφάνιση. Να πέσουν τα μπαλόνια, να μοιραστούν τα πούρα τσιχλόφουσκα, να πιούμε… ήμασταν έτοιμοι να το γιορτάσουμε!

Πού να ξέραμε πως ολόκληρη η ζωή μας θα άλλαζε.

Για πάντα.

Τα δεκαπέντε λεπτά που άλλαξαν τη ζωή μας. Για πάντα.

Αφού πέρασε μία ώρα και ο γιος μας ακόμη δεν είχε έρθει στο δωμάτιο άρχισα να γίνομαι ανυπόμονος.

Αφού πέρασαν δύο ώρες που περιμέναμε η γυναίκα μου κάλεσε τη νοσοκόμα και της είπε πως όλα ήταν μια χαρά και πως θα έφερναν τον Noah σύντομα.

Ήταν Τετάρτη βράδυ και το νοσοκομείο έμοιαζε γεμάτο γι’ αυτό και δεν του έδωσα πολύ σκέψη. Περιμέναμε άλλη μια ώρα και πουθενά ο Noah. Σ’ εκείνο το σημείο οι φίλοι που είχαν περάσει είχαν φύγει, η Abbie ήταν εντελώς εξουθενωμένη και το μόνο που θέλαμε ήταν να κρατήσουμε το αγοράκι μας.

Λίγα λεπτά μετά τις δέκα το βράδυ η παιδίατρός μας (η οποία ήταν φίλη και πρώην συνάδελφος της γυναίκας μου την περίοδο που έκανε την ιατρική της ειδικότητα) μπήκε μέσα, κάθησε, αγκάλιασε την Abbie και με ρώτησε αν ήθελα να έρθω να καθήσω κοντά της.

Καθόμουν πλάι στη γυναίκα μου στον καναπέ, εξουθενωμένος και ήθελα μονάχα να δω το μονάκριβο αγοράκι μας. Υπέθεσα πως το να έρθει ο παιδίατρος στις δέκα ήταν κάτι το φυσιολογικό, ειδικά μιας και ήταν προσωπική φίλη της γυναίκας μου. Γι’ αυτό και αστειευόμενος είπα:

«Όχι μωρέ. Καλα είμαι εδώ. Καθόμουν δίπλα της όλη μέρα!«

Άλλωστε το μόνο που θα έκανε ήταν να μας δώσει συγχαρητήρια και να πουν τα «ιατρικά» τους με τη γυναίκα μου, οπότε δεν υπήρχε ανάγκη να καθήσω δίπλα της. Ήταν μια χαρά. Και είχα βολευτεί στον καναπέ με τη μητέρα μου. (Ο καναπές ήταν περίπου ένα μέτρο μόλις μακριά της, δεν ήταν πως δεν άκουγα και τι έλεγαν). Η παιδίατρος με κοίταξε και ήταν κάπως έκπληκτη που δεν πήγαινα να καθήσω στο κρεβάτι της γυναίκας μου και είπε:

«Οκ«.

Δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσα να έχω κάνει για να με προετοιμάσει για αυτό που επρόκειτο να ακούσω από το στόμα της τα επόμενα 180 δευτέρολεπτα…

«Πρώτα απ’ όλα, ήθελα να σας πω πως ο γιος σας είναι γλυκύτατος«.

(Αυτό έμαθα αργότερα πως είναι συνθηματικό των γιατρών για το «Ετοιμάζομαι να σας πω κάτι που θα σας κάνει να νιώσετε σα να τρώτε μια γροθιά βαθιά μέσα στην ψυχή σας«). Είπε πως είχε περάσει λίγη ώρα με το γιο μας και πως

«είναι τόσο τέλειος…

έχει τα πιο χαριτωμένα μαγουλάκια…

και… χαμήλωσε τον τόνο της φωνής της…

κάτι στα μάτια του…

και στο σχήμα των αφτιών του…

και τα δαχτυλάκια των ποδιών του…«

και είπε αυτές τις λέξεις που θα άλλαζαν την πορεία της ζωής μας:

«… ξέρεις πως αυτά τα χαρακτηριστικά έχει η Τρισωμία 21…«

και κάτι… κάτι… κάτι…

«Σύνδρομο Down…«

Τα επόμενα 3 πράγματα συνέβησαν την ίδια στιγμή…

Η γυναίκα μου ξεσπάει σε κλάματα.

Η παιδίατρός μας την αγκαλιάζει.

Εγώ πετάγομαι από τον καναπέ και στο κλάσμα του δευτερολέπτου που μου πήρε να φτάσω στο κρεβάτι της από τον καναπέ προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί.

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ

Ποτέ ξανά στη ζωή μου δεν είχα ακούσει τη φράση «Τρισωμία 21». Ήμουν τόσο μπερδεμένος. Γιατί έκλαιγε η γυναίκα μου; Γιατί η παιδίατρός μας κρατούσε τη γυναίκα μου στην αγκαλιά της;

Την είχα ακούσει να λέει ούτε τέσσερα λεπτά νωρίτερα πως το αγοράκι μας ήταν γλυκύτατο… και πως όλα ήταν καλά. Τι στο καλό συνέβαινε;

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα επόμενα λεπτά της ζωής μου. Είναι σαν εκείνες τις στιγμές που αποτυπώνονται για πάντα στη μνήμη σου. Μπορώ να κλείσω τα μάτια μου και είναι λες και βρίσκομαι εκεί…

Γονάτισα στο πάτωμα του μικρού εκείνου δωματίου πλάι στο κρεβάτι της γυναίκας μου, άρπαξα το χέρι της όσο εκείνη έκλαιγε με λυγμούς, κοίταξα το όμορφό της πρόσωπο, κοίταξα την παιδίατρό μας και… τρεμάμενος, φοβισμένος, βασικά σκούζοντας έβγαλα εκείνες τις λέξεις:

«Ο γιος μας έχει σύνδρομο Down;«

Και εκείνη μου απάντησε ήρεμα:

«Ναι«

Αγκάλιασα αμέσως τη γυναίκα μου και κλάψαμε όπως δεν είχαμε κλάψει ποτέ ξανά. Ήταν πραγματικά λες και ο χρόνος είχε σταματήσει.

Έριξα μια ματιά στην πεθερά μου που κοιτούσε τον πεθερό μου καθώς εγώ αγκάλιαζα τη γυναίκα μου και τον κοιτούσε σα να έλεγε «τι στο καλό συμβαίνει«. Και εκείνος προσπαθούσε να καταλάβει. Δεν είχαν ακούσει τι είπε η παιδίατρος. Είχαν όλα συμβεί σε λιγότερο από τρία λεπτά. Κανείς δεν ήξερε τι συνέβαινε. Η μητέρα μου και ο μικρός μου αδελφός αναρωτιόντουσαν κι εκείνοι τι συνέβαινε.

Ήταν όλοι μπερδεμένοι. Μαζί τους και γω.

Η οικογένειά μας βγήκε από το δωμάτιο και καθήσαμε με τον παιδίατρό μας στο μικρό εκείνο κρεβάτι νοσοκομείου χωρίς να μιλάμε. Δεν υπήρχαν λέξεις για τα επόμενα λεπτά. Μόνο κλάμα.

Ασυγκράτητο κλάμα.

Ένιωθα λες και κάποιος μου είχε ξαφνικά χώσει γροθιά κατευθείαν στην καρδιά. Τι είχε συμβεί; Πού ήταν τα μπαλόνια; Πού ήταν το κέφι; Πού ήταν ο γιος μου; Δεν είχα ιδέα τι είχε μόλις συμβεί. Ήταν σα να μου κόπηκε η ανάσα… ένα εκατομμύριο φορές.

Η παιδίατρός μας κάθησε μαζί μας λίγο ακόμη και μας είπε τι να περιμένουμε και ποια θα ήταν τα επόμενα βήματα. Πίστευε πως η Abbie ήδη το γνώριζε και γι’ αυτό της είχε κάνει έκπληξη που δεν είχα σηκωθεί να καθήσω δίπλα της όταν μου το ζήτησε και γι’ αυτό δεν ζήτησε από την οικογένειά μας να περάσει έξω προτού μας δώσει τη διάγνωσή της για το σύνδρομο Down.

Είπε ακόμη πως είχε ακούσει την καρδιά του (που είναι μεγάλη ανησυχία για την υγεία ενός μωρού με σύνδρομο Down) και πως δεν είχε βρει κάτι το ανησυχητικό.

Τέλος, μας ρώτησε αν είχαμε άλλες ερωτήσεις (είχαμε εκατομμύρια, αλλά αυτό που θέλαμε απλά να κάνουμε ήταν να δούμε το γιο μας) και μας είπε πως θα μας έφερνε να δούμε τον Noah σύντομα.

Αξίζει να σημειωθεί πως αργότερα μάθαμε πως αυτός ήταν και ο λόγος που έσπευσαν να μεταφέρουν την Abbie στο δωμάτιό της χωρίς να δει το μωρό στην αίθουσα των νεογνών και που δεν τον είχαν ακόμη φέρει να τον δούμε. Μιας και η γυναίκα μου είναι παιδίατρος δεν ήθελαν να κάνει η ίδια τη διάγνωση του μωρού της.

Όλος αυτός ο ψίθυρος στο μαιευτήριο ήταν το προσωπικό που προσπαθούσε να βρει την παιδίατρό μας και να τη φέρει στο νοσοκομείο τόσο αργά Τετάρτη βράδυ. Όλη αυτή την ώρα λοιπόν που περιμέναμε να «καθαρίσουν» τον Noah, στην ουσία περιμέναμε την παιδίατρό μας να φτάσει στο νοσοκομείο και να μας πει πως ο Noah είχε γεννηθεί με σύνδρομο Down.

Ήθελαν να δούμε την παιδίατρο και να μας πει η ίδια πως ο Noah γεννήθηκε με σύνδρομο Down, προτού δούμε το γιο μας από κοντά.

Η παιδίατρός μας αγκάλιασε την Abbie μια τελευταία φορά, σηκώθηκε αργά απ’ το κρεβάτι, με αγκάλιασε και βγήκε έξω. Αυτό το μεταλλικό «κλικ» που ακούστηκε καθώς η βαριά νοσοκομειακή πόρτα έκλεισε και πάλι πίσω της ακούστηκε πιο δυνατά από ποτέ.

Και καθήσαμε.

Μόνοι

Φοβισμένοι.

Ανήσυχοι.

Μπερδεμένοι.

Αγχωμένοι.

Τρομαγμένοι.

Κλαίγοντας.

Αγκαλιαστήκαμε και κλάψαμε. Πιο δυνατά από όσο έχουμε κλάψει ποτέ ξανά στη ζωή μας. Δεν είπαμε τίποτα. Δεν ξέραμε τι να πούμε. Απλά κλάψαμε. Δεν υπήρχαν λόγια.

Για να είμαι ειλικρινής, εκείνη τη στιγμή δεν είχα ιδεα γιατί κλαίγαμε. Άλλωστε μόλις αποκτήσαμε ένα μωρό. Ήταν μια γέννα. Όχι μια κηδεία. Κανείς δεν πέθανε.

Θα έπρεπε να υπάρχουν πούρα τσιχλόφουσκες και σερπαντίνες, μπαλόνια, γέλια…

Όχι κλάματα.

Το κλάμα είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις μετά τη γέννηση του παιδιού σου. Τουλάχιστον έτσι γινόταν πάντα στις ταινίες.

Αλλά αυτή δεν ήταν μια ταινία. Αυτή ήταν η ζωή μας… Και μόλις είχαν έρθει όλα άνω-κάτω.

Λίγα λεπτά αργότερα η οικογένειά μας επέστρεψε και αγκαλιαστήκαμε όλοι μαζί. Θυμάμαι να βγαίνω στο διάδρομο με τον πεθερό μου (έχασα τον πατέρα μου λίγα χρόνια νωρίτερα) να τον αρπάζω και να κλαίμε παρέα. Δυνατά.

Είχα δει τον πεθερό μου να δακρύζει (πόσο μάλλον να κλαίει) ελάχιστες φορές πριν από αυτό. Ήταν πάντα όταν η γυναίκα μου (η κόρη του) έπρεπε να φύγει από το σπίτι τους (που είναι σε άλλη πολιτεία) μετά από κάποια εκδρομή ή διακοπές και να επιστρέψει πίσω στο δικό μας σπίτι. Αυτό το κλάμα δεν έμοιαζε καθόλου με εκείνο το κλάμα. Αυτό το κλάμα πήγαζε από κάτι βαθύτερο. Δεν μπορώ να περιγράψω το πώς ακουγόταν και ελπίζω να μη χρειαστεί ποτέ στη ζωή μου να ακούσω κάτι τέτοιο ξανά. Ήμασταν δυο άντρες που κλαίγαμε από τα βάθη της ψυχής μας. Και πάλι, δεν είμαι σίγουρος για τον λόγο. Αλλά εκεί πέρα, στο διάδρομο του νοσοκομείου, για κάτι που φαινόταν ώρες, δυο ενήλικοι άντρες αγκαλιάζονταν και έκλαιγαν. Σα να μην είχαμε κλάψει ποτέ ξανά.

Όλοι τελικά ηρεμήσαμε και αρχίσαμε να ξαναβρίσκουμε την αναπνοή μας. (Είναι απίστευτο πώς μπορεί να αλλάξει όλη η πορεία και η κατεύθυνση ολόκληρης της ζωής σου μέσα σε λίγα λεπτά). Μετά από περίπου δεκαπέντε λεπτά άκουσα τον μεταλλικό ήχο της πόρτας του νοσοκομείου που άνοιγε, πιο δυνατό από ποτέ. (Για 2η φορά!)

Η στιγμή που συναντήσαμε το γιο μας για πρώτη φορά αφού μάθαμε πως είχε διαγνωστεί με σύνδρομο Down

Μέσα από την πόρτα μπήκε μια νοσοκόμα που έσπρωχνε μια μικρή, διαφανή, πλαστική κούνια με τον γιο μας να κοιμάται ήρεμα (και χαριτωμένα) μέσα της. Ένα μόνο πράγμα είχε ανάγκη εκείνη τη στιγμή στη ζωή του. Και δεν ήταν ένα iPad, μια καινούρια κουδουνίστρα, ή ένα χαριτωμένο καινούριο φορμάκι.

Είχε ανάγκη τη μαμά του και το μπαμπά του. Και Αγάπη. Πολλή αγάπη.

Και θα του δίναμε ακόμη περισσότερη.

Ο καρδιοκατακτητής μας

Έμαθα αργότερα πως η γυναίκα μου είχε πει στον εαυτό της πως ό,τι και να γινόταν θα χαμογελούσε (και δε θα έκλαιγε) την πρώτη φορά που θα κρατούσε το μωρό της. Και όσο δύσκολο κι αν ήταν αυτό γι’ αυτήν, κατάφερε να κρατήσει την υπόσχεσή της.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που έδωσαν στη γυναίκα μου να κρτήσει τον γλυκό μας Noah. Δεν είχα υπάρξει ποτέ πιο περήφανος που ήμουν ο άντρας της. Μπορεί να ακουστεί παράξενο, αλλά μπορούσα να δω την αγάπη της ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. Παρά τα όσα είχαν συμβεί τα προηγούμενα λεπτά, ήταν τόσο χαρούμενη. Αγαπούσε αυτό το μωράκι τόσο πολύ. Αγαπούσα αυτό το μωράκι τόσο πολύ. Και αγαπούσα κι εκείνη τόσο πολύ. Αυτή ήταν η οικογένειά μας και την αγαπούσα.

Δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο που μπορεί να συγκριθεί με το πώς νιώθει ένας γονιός την πρώτη φορά που κρατάει το νεογέννητό του. Είναι απερίγραπτο… και υπέροχο!

Θα μπορούσα να γράφω για πάντα για εκείνο το πρώτο βράδυ, αλλά μάλλον έχετε καταλάβει πώς εξελίχθηκαν όλα. Αγαπήσαμε το γιο μας. Αγαπήσαμε ο ένας τον άλλον. Αγκαλιαστήκαμε πολύ. Κλάψαμε πολύ. Προσευχηθήκαμε πολύ.

Το επόμενο πρωί

Το επόμενο πρωί ήρθε η γυναικολόγος μας και είπε:

«Λυπάμαι τόσο πολύ. Επέστρεψα σπίτι χθες βράδυ και ξανακοίταξα τα πάντα για να δω μήπως δεν είχα δει κάτι«

Καθώς η πρόταση εγκατέλειπε τα χείλη της το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν:

1) Για ποιο λόγο μπορεί να «λυπάται»; Είχαμε μόλις γεννήσει ένα μωρό!

2) Ακόμη και αν «δεν είδες κάτι» δεν αλλάζει τίποτα. Αγαπάμε αυτό το μωρό τόσο πολύ!

Για έναν περίεργο λόγο η γυναικολόγος δεν κοιτούσε τη γυναίκα μου ή εμένα στο πρόσωπο. Ήταν παράξενο. Σα να ντρεπόταν. Ήταν μια πολύ άβολη επίσκεψη. Μετά ρώτησε τη γυναίκα μου αν θα ήθελε αντικαταθλιπτικά. Στο οποίο η γυναίκα μου απάντησε: «Εεεε… Όχι, Δε νομίζω πως έχω κατάθλιψη. Νομίζω πως ό,τι νιώθω είναι φυσιολογικό«. Η γυναικολόγος είπε εντάξει και πως θα το σημείωνε στα χαρτιά της και θα μπορούσε να πάρει αν τα χρειαζόταν… Το οποίο έκανε τις νοσοκόμες να ψιθυρίζουν άβολα στη γυναίκα μου όλη μέρα «Θα θέλατε τα φάρμακά σας;» Κάτι το οποίο προσπεράσαμε γελώντας.

Δεν μπορούσα να ξεπεράσω το πόσο «μη-θετικοί» ήταν όλοι. Σκεφτόμουν συνέχεια το πόσο παράξενο ήταν που ο Θεός μας έδωσε αυτό το όμορφο μωρό κι όμως όλοι ήταν τόσο λυπημένοι.

Ήταν μια γέννα, όχι μια κηδεία.

Κι από εκείνη τη μέρα ξέραμε πως θα γιορτάζαμε για πάντα τη γέννησή του. Ξέραμε πως έπρεπε να δείξουμε στον κόσμο πως το σύνδρομο Down είναι ΟΚ. Πως παιδιά σαν τον Noah αξίζει να ζήσουν!

———————-

Γι’ αυτό δημιουργήθηκε αυτό το site (http://noahsdad.com).

Θα μας βοηθήσετε να μοιραστούμε την ιστορία πως το σύνδρομο Down είναι ΟΚ;

Κάνουμε κάτι ξεχωριστό διηγούμενοι την ιστορία της ζωής του γιου μας μέσα από μονόλεπτα καθημερινά βίντεο. Πιστεύουμε πως έχει μια ιστορία που αξίζει να τη μοιραστεί κανείς και ελπίζουμε πως θα μας βοηθήσετε να τη μοιραστούμε – την ιστορία των παιδιών (που παρά την όποια αναπηρία τους) αξίζει να αγαπάμε τόσο πολύ.

Την ιστορία πως το σύνδρομο Down είναι ΟΚ.

Συνδεθείτε μαζί μας (και με χιλιάδες άλλες εκπληκτικές οικογένειες) στη σελίδα μας στο Facebook (https://www.facebook.com/NoahsDadcom), στο twitter (https://twitter.com/noahsdaddotcom/), στο κανάλι μας στο YouTube (http://www.youtube.com/user/noahsdaddotcom/) και στο ταξίδι μας μέσα από εικόνες http://noahsdadpictures.wordpress.com/. Πραγματικά πιστεύω πως μαζί μπορούμε να βοηθήσουμε να δει ο κόσμος πως παιδιά σαν τον Noah αξίζουν την ίδια αγάπη με κάθε άλλο άτομο επάνω στον πλανήτη. Μπορείτε να δώσετε ένα δευτερόλεπτο από το χρόνο σας και να μας βοηθήσετε σ’ αυτό;

Mετάφραση: Θωμάς Μικρούλης