Μια συνηθισμένη ιστορία τοκετού

Η ιστορια της Ανδριάννας

Kαλησπέρα

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε περάσει ποτε απο το μυαλό μου να γράψω την ιστορια της γέννας μου, καθώς θεωρούσα ότι ήταν μία συνηθισμένη ιστορία τοκετού. Μέχρι που (με αφορμή τις τελευταίες συζητήσεις) καταλαβα ότι γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να τη γράψω γιατί έχει καταντήσει να είναι ΜΙΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΚΕΤΟΥ.

Με μία εγκυμοσύνη λοιπόν χωρίς απολυτως κανένα πρόβλημα, έχοντας κάνει όλες τις απαιτούμενες εξετάσεις και όντας όλα ΟΚ μέχρι τελευταία στιγμή, τελικα γεννησα με ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ.

Πριν αρχίσω την ιστορία μου να πω ότι πάντα -δε ξέρω γιατι- ήμουν σίγουρη ότι θα γεννήσω φυσιολογικα, γενικα δεν είχα ποτε κανενα προβλημα υγείας, μικρή ηλικία, πάντα θετική διάθεση… 

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ψάξει πολυ το θέμα, δεν ήμουν υποψιασμένη για τις εύκολες καισαρικες και όλη αυτή τη ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ. Επίσης στο κοντινό μου οικογενειακο περιβάλλον πριν λίγα χρόνια, είχε γεννηθεί ένα παιδάκι με αναπηρία εξ αιτίας λάθος του γιατρού πάνω στη γέννα (φυσιολογική). Από τις λίγες συζητήσεις -κουτσομπολιά που έγιναν μεταξύ συγγενων γύρω από το θέμα και το πόρισμα που έβγαλαν όλοι αυτοί ήταν ότι είχε περάσει η ΠΗΤ, το μωρο μεγαλωσε, ζοριστηκε, έκανε κακα, ο γιατρος βιαστηκε να το τραβήξει ναι να μη πιει υγρο το μωρο και έτσι πανω στη γέννα δεν οξυγονώθηκε καλα ο εκγεφαλος του μωρου. Αυτό το «ιατρικό» ΄πορισμα των συγγενών με φόβισε και απο τότε ήμουν της άποψης ότι δε θα αφήσω με τιποτα να περασει η ΠΗΤ και αν υπαρχει το παραμικρο προβλημα θα κανω αμεσως κασαρικη.

Ολη αυτη την ιστορία και τους φόβους μου τους ειπα στο γιατρο μου.

Ετσι λοιπόν και χωρίς όπως προανεφερα να έχω το παραμικρο προβλημα αλλα ούτε και σημαδι ότι γεννάω, φτάνω στις 39εβδομάδες και 5 μέρες. Παω στην ιδιωτικη κλινικη με την οποια συνεργάζεται ο γιατρός μου για καρδιοτοκογράφημα. Μου λένε εκεί ότι έχει αρχισει η μήτρα να κάνει συσπάσεις γεγονός που δειχνει ότι έχει αρχίσει να ετοιμάζεται για τον τοκετο. Μιλούν με τον γιατρό μου στο τηλέφωνο. Μου λένε ότι τους είπε να καθήσω εκεί άλλη μιση ώρα γιατι κατι ήθελε να δει. Περνάει η μιση ώρα. Με αποσυνδέουν. Μου λένε ότι πρέπει να ξαναμιλήσουν με τον γιατρό μου αλλα να περασω έξω απο το χώρο αναμονης (στη σκαλα) και όταν τελειωσει το τηλεφώνημα θα με φωνάξουν. Μου φανηκε αγενες και περίεργο. Πριν το τηλεφώνημα ήταν όλοι τους λίγο αμήχανοι. Μετά το τηλεφωνημα με φωνάζουν με ένα χαμόγελο και μου λένε «Έλα αυριο στις 7μιση το πρωι με τη βαλιτσούλα σου για πρόκληση. Γεννάς!«

Τωρα μου φαινεται περίεργο αλλα τότε όταν το ακουσα χάρηκα. Ηθελα να έχω εμπιστοσύνη στο γιατρό μου, λεω για να πήρε αυτή την αποφαση κατι θα ξέρει και ηθελα τοσο να γεννήσω… Φυσικα παλι ήμουν σίγουρη ότι θα γεννήσω φυσιολογικα παρα το γεγονός ότι θα έμπαινα με πρόκληση.

Με πολλή χαρα και θετική διάθεση λοιπόν πηγαίνω μαζι με τον αντρα μου την επομενη στις 7μιση στη κλινικη. Με έκπληξη βλέπω την ίδια ώρα άλλες 5 γυναίκες ετοιμόγεννες με τη βαλιτσούλα τους. Πελάτισες όλες του γιατρού μου. Δεν με ένοιαζε τιποτα σε λίγη ώρα θα κρατούσα στα χέρια τη κορούλα μου. Ημουν έτοιμη και ένιωθα απολυτα δυνατη και ενθουσιασμένη να βιώσω τον τοκετό μου. Αντέχω τον πόνο δεν ήθελα να κάνω επισκληρίδιο.  

Εγω δε θα προσπεράσω, όπως οι άλλες κοπελες που διηγούνται την ιστορία τους, την «κλασική προετοιμασια». Μου βάλαν ένα υποθετο και μου λενε «Πηγαινε στην τουαλετα διπλα και ξαναελα«. Εξω απο την τουαλετα πηγαινοερχόταν οι αντρες απο τις αλλες κοπελες γιατροι και αλλοι. Διστασα λιγο και μου λενε «Αντε κοπελα μου μονο εσυ θα γίνεις μανα; Ολες γεννησαμε» 

Να σημειώσω ότι ήταν ιδιωτική κλινική από τις καλύτερες που την χρυσοπλήρωνα.

Η ψυχολογία μου έπεσε λιγο και εκνευρίστηκα που αφήνω καποιους να χαλάν την ομορφότερη μερα της ζωης μου. Δεν έδωσα σημασια.. Ξαπλώνω, έρχεται μια νοσοκόμα να μου βάλει ορό. Αφου με τρύπησε αγαρμπα 3-4 φορές γυρνάω και βλέπω το χέρι μου και το πάτωμα γεμάτο αίματα. Μου λέει «Μισο λεπτο να φέρω σφουγγαρίστρα..» Αποφασίζω ότι ουτε αυτο θα με πτοήσει. Σε λίγο θα γεννούσα. Αρχιζαν σιγα σιγα οι πόνοι.

Ερχεται ο αναισθησιολόγος μεσα στην ευγένια να μου συστηθει. Φεύγει. Ερχεται η προισταμένη να με εξετάσει. Ζητάω να κλείσουν την ορθανοιχτη πορτα  που απεξω στεκόντουσαν οι αντρες των γυναικών. Με θεώρησαν υπερβολικη.. Η προισταμένη χωρις να μου μιλησει χώνει το χέρι της με δύναμη όσο πιο βαθεια. Αρχισε να σπρώχνει με πολλή δυναμη. Βγάζω μια κραυγή. Δε μιλαει, φεύγει. Ο άντρας μου διπλα μου.

Ερχεται ο γιατρός μου. Με εξετάζει.

«Διαστολή 2» λεει. «Εχουμε καιρο  με σενα παω να ξεγεννήσω την δίπλα..«

Οι πόνοι γίνονται όλο και πιο δυνατοι. Κάνω τις αναπνοες που εμαθα (βοηθάνε). Ερχεται ο ευγενικος αναισθιολόγος. Ηρθα να κάνουμε την επισκληρίδιο μου λεει.

Λεω δε θέλω να κανω ακομη αντεχω.

Γιατι να πονας; μου λεει.

Εν τω μεταξυ οι πονοι γίνονται πιο δυνατοι και δε μπορω να ανοιξω κουβέντα. Παρεξηγημένος (?) ζητάει εξηγήσεις γιατι δε θέλω να κανω επισκληρίδιο. Γιατι ετσι λεω. Φευγει.

Ερχεται η προισταμενη «γιατι» μου λεει «δε θελεις να κανεις επισκληριδιο;«

Με πιανουν τα κλαματα. Ηθελα απλα την ηρεμια μου. Ο αντρας μου αρχισε να τους μιλαει αντι για μενα.

Ερχεται ο γιατρος  μου.

«Τι γινεται εδω;«

«Δε θελει να κανει επισκληριδιο» του λενε.

Δεν καταλαβαινα τιποτα. Ηθελα να χαρω τον τοκετο μου και αυτοι μαζεμενοι απο πανω μου να μου ζηταν τον λογο και να με πιεζουν να κανω!!! Δε μπορω να μιλησω. Ο αντρας μου (ευτυχως) μου λεει φωναχτα ώστε να τον ακουσουν «Αγαπη μου, ότι θελεις εσυ θα κανεις. ΤΟΣΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟΥΣ ΔΙΝΟΥΜΕ«

Σταματανε και φευγουν ολοι. Μενω μονη μου. Νιώθω να ανοιγει η λεκάνη μου και να κατεβαίνει το μωρο. Ωραια σκεφτομαι προχωραμε.

Μπαινει παλι ο γιατρος μου…

«Παει και η αλλη, ακομα εσυ και αλλη μια» μου λεει.  

Με εξεταζει.

«Κατεβηκε ε;«

Μου απανταει «ΟΧΙ«

«Μα το ενιωσα«

«Αποκλειεται»  απανταει.

«Τι διαστολη γιατρε;«

«4» απανταει ξερα και φευγει.

Ερχεται μετα απο λιγη ωρα.

«Τελειωσα με όλες» μου λεει «θα σου σπασω τα νερα για να γεννησεις«.

Μου τα σπαει. Φευγει. Ερχεται σε 10 λεπτα αυτη τη φορα με τη προισταμενη και 2 μαιες.

«Για να δουμε» λεει.

Με εξεταζει. Κοιτιεται με την προισταμενη. Φωναζει τον αντρα μου μεσα

«Κοιτα» του λεει «το μωρο εκανε κακα… Πρεπει να κανουμε καισαρικη«

Σε μενα λες και δεν υπηρχα δεν ειπε τιποτα! Τρομάζω. Χαλαρος και κανοντας αστεια με τις νοσοκομες λεει «Ετοιμαστε το χειρουργειο«

Απο εκεινη τη στιγμη και επειτα χωρις να μου απευθυνει κανεις τον λογο, χωρις να μπει στο κοπο να μου εξηγησει κανεις τιποτα και συνεχιζοντας μεταξυ τους προκλητικα να μιλουν για ταινιες και ρουχα, βρεθηκα τρομοκρατημενη και αναισθητη στο κρεβατι του χειρουργειου. 

Γεννησα το κοριτσακι μου στις 12μιση. 

Και οι 5 γυναικες εκεινο το πρωι γεννησαμε με καισαρικη μεσα σε 4 ωρες. 

Στις 2μιση ο γιατρος εκεινη τη μερα ανοιγε το ιατρειο του και ειχε ραντεβου 

Το μωρο μου δεν εκανε κακα αλλα ο γιατρος εκμεταλευτηκε την ιστορια μου και τον φοβο μου ωστε να μη μπορεσω να αντιδρασω.

Αυτο που εδειξε στον αντρα μου ήταν απλα το ΜΠΕΤΑΝΤΙΝ!

Αργότερα αφου εψαξα βρηκα αρκετες άλλες γυναικες που είχαν τον ίδιο γιατρο. ΟΛΕΣ τους είχαν γεννησει με καισαρικη….

Οι επομενες μερες ηταν τραγικες. Οι νοσοκομες μπαινοβγαιναν ότι ωρα και μου καναν ενεσεις αδιαφορώντας φυσικα για την ψυχολογια μου που ηταν στο πατωμα. Ο γιατρος ερχοταν και μου πατουσε την κοιλια και εδειχνε στον αντρα μου την τομη μου και ελεγε «Είδες δεν εκανα πολυ καλη δουλεια;«

Ενιωθα ότι με είχαν ΒΙΑΣΕΙ. Ειχαν βιάσει την γυανικεια μου φυση, τα  κοριτσιστικα όνειρα μου, την μοναδικη πρωτη επαφη με την κορη μου που 9 μηνες καθημερινα ονειρευομουν. Εκεινες τις μερες ορκιζόμουν ότι δε θα ξαναγεννησω (γιατι πιστευα ότι πρεπει και το 2ο παιδι να το γεννησω με καισαρικη)

Για το θηλασμό και τη σχεση του με τη κλινικη δε θα μιλησω, θα πω μονο ότι ο γιατρος μου μου προτεινε να παρω χαπι για να κοπει το γαλα, αντι να μου φερουν το παιδι να το θηλαζω συχνα ώστε να μη πετρώσει το στήθος. Φυσικα δε το κανα.

Αφου ξεπερασα ολο αυτο το σοκ μετα απο μηνες (ποτε τελειως), αρχισα να ψαχνω και να ενημερωνομαι. Λυπαμαι που δεν ήμουν ενημερωμένη πιο πριν αλλα εστω και τωρα δηλώνω:

Το δευτερο παιδι μου θα το γεννησω φυσιολογικά! Γιατι; Γιατί το θέλω. Το ζητάει με όλη τη ψυχή της η ΒΙΑΣΜΕΝΗ γυναικεία μου υπόσταση. 

Υ.Γ. Την κόρη μου την λατρεψα απο τη πρωτη στιγμη που την είδα.
 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com