Μόδες μιας άλλης εποχής
Γεννήθηκα το 1973.
40 χρόνια πριν και ακριβώς 17 χρόνια από την γέννηση της μαμάς μου. Ήμουν το δώρο της για τα 17α γενέθλιά της!
Στις 14 Απριλίου δηλαδή θα είμαι ακριβώς 40, αλλά τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα!
Πρόσφατα ψαχουλεύοντας για κάτι πιστοποιητικά, έπεσα στον πακέτο των παιδικών μου φωτογραφίων! Είναι να κλαις και να γελάς!
Ειδικά μία φωτογραφία (αυτή που σας βάζω) κάθε φορά που την βλέπω γελάω και νευριάζω! Η μόδα του «Λανσάροντας την ταπετσαρία του καναπέως, βεβαίως βεβαίως» (προσέξτε την τσαχπινιά στην αριστερή τσέπη ε;!).
Βέβαια όταν το λέω στην μαμά μου, η απάντηση που παίρνω κάθε -μα κάθε φορά είναι :
«Τι λες παιδάκι μου…ξέρεις πόσο είχε αυτό το ύφασμα; Από τα ακριβότερα της εποχής ήταν! Άσε που με τα χεράκια μου στο έραψα το συνολάκι αυτό! Και ήσουν και πολύ της μόδας!!«
Και εγώ κάθε-μα κάθε φορά γελάω!
Έχω άλλη μία που λέω το ποίημα στα νήπια ή στην πρώτη δημοτικού νομίζω… με καφέ σύνολο και κόκκινες κάλτσες… αλλά όχι δεν θα εκτεθώ τόσο… δεν θα σας την δείξω εκείνη χαχα!
Θα σας δείξω όμως μία αγκαλιά με την μανούλα μου, σε κάποιες καλοκαιρινές μας διακοπές, όπου εγώ είμαι 13 και η μαμά μου 30!
Δεν ξέρω αν η μόδα κάνει κύκλους… αλλά τόσα χρόνια δεν ξαναείδα της μόδα της «ταπετσαρίας του καναπέως»!
Εσείς; Έχετε τέτοιου είδους παιδικές φωτογραφίες, ενδυματολογικής «τραγελαφικότητας»;
Ελάτεεεε πείτε πως δεν είμαι η μόνη!!!
Σας φιλώ γλυκά στην μούρη
μαμά Σοφία
Οταν ημουν μικρη δε με ενοιαζε τι ρουχα φοραω...μεγαλωνοντας κοιταζω φωτογραφιες και καταλαβα οτι ουτε και τη μανα μου ενοιαζε...ε αυτο ακριβως!!!!.ειμαι γεννημενη το 87 αλλα εκεινα τα λευκα πουκαμισα με το γιακα σεμεδακι με εχουν στιγματισει ανεπανορθωτα
γεννήθηκα το 79, οι φωτογραφίες είναι στο πατρικό μου για να σου δείξω αλλά θυμάμαι πολύ έντονα μια από παρέλαση με γκρι φόρεμα κάτω από το γόνατο , λευκή κάλτσα μέχρι τη γάμπα και λουστρίνι παπούτσι. Α, μου έλειπαν κάτι δόντια, τα μαλλιά κοτσιδάκια και αφέλειες! μεγαλεία λέμε!
Εντάξει!!! Πήρα κουράγια!! χαχαχα Ιωάννα1971...τι να κάνω βρε;;;; Ψέμματα να λέω;;; χαχαχαχαχα
Εκτός από ένα λευκό παντελόνι με τα σήματα της τροχαίας που θυμάμαι να το φοράω 3 ετών, αυτό που θυμάμαι με τρόμο είναι κάτι σαλοπέτες ζιπ κυλότ κοτλέ σε χρώμα σκατουλί (δηλαδη το Oscar της κακογουστιάς) που κάποιος μας τις είχε κάνει δώρο, και υποτίθεται ότι ήταν πολύ ακριβές, έπρεπε να τις φοράμε συνεχώς σε όλα τα social events εγώ και η αδελφή μου!!! Είμασταν μικρές, στην προεφηβία (αρχές δεκαετίας 80) και αισθανόμασταν ΑΠΑΙΣΙΑ! Δεν ξεχνιέται αυτό το συναίσθημα. Ήμασταν σαν δύο νεαρές γεροντοκόρες αδελφές τα τα!!!Χάλια. Πάντως Σοφία η μανούλα πάλεψε να στο ράψει το Chanel, κι εσύ την προγκάς? Δεν είναι σωστό! :P
Beatrice εχω γελασει πολυ. ειχε απωθημενο να κανει αγορια ο μπαμπας σου; να ναι καλα οι ανθρωποι...
να σας πω το χειρότερο;;;;; Στην βάπριση του αδελφού μου εγώ 12 και η αδελφή μου 9 και φοράμε ένα απαίσιο ίδιο φόρεμα και οι δύο !!!!!!!!!!!!!
Κι εμένα όλο με συνολάκια μεγαλίστικα με έντυνε η μαμά μου... Δημοτικό και να φοράω ταγιέρ με στενή φούστα και σκίσιμο από πίσω... Κάτι γιλέκα... Και κόκκινα και πράσινα καλσόν... Όποτε της λέω ότι μου άφησε τραύματα, μου μου απαντά ότι τα έραβε η ίδια και ότι ήμουν το πιο όμορφο παιδάκι! Α! Και φυσικά πάντα κοντό μαλλί, δια τον φόβον των ψειρών!!!!
Έχω φωτογραφία από σχολική γιορτή και φοράω μουσταρδί παντελόνι, μωβ πουκάμισο με άσπρο γιακαδάκι, πράσινες κάλτσες και μαύρα μπαλαρινέ παπούτσια με μπαρέτα.... Μια οπτασία σας λέω!!
χαχαχαχαχα, πωπω μου θύμισες παιδικά τραύματα!... εγώ είχα το αντίθετο πρόβλημα: δεν είχα ποτέ τετοια ρούχα... το μόνο που φαίνεται σε φωτογραφίες μου είναι οτι συνεχώς με έντυνε ο πατέρας μου αγόρι και συνεχώς κοντοκούρευε μόνο εμένα (ήθελε να μου πει κατι;;). Και τσαντίστηκα μια φορά στην έκτη δημοτικού που ενώ είχε σταματήσει να με κουρεύει, του καρφώθηκε και μου κουρεψε αγορίστικα τα ωραία μου μαλλάκια και σιχαινόμουν τον εαυτό μου γιατί όλα τα άλλα κορίτσια είχαν μακριά μαλλιά. Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά το ένα μου αυτί "πετάει" και ντρεπόμουν τρελά!!! Και τώρα ΠΡΕΣΕΞΕ ΝΤΥΣΙΜΟ: Εχω κουστουμάκι σακάκι παντελόνι με τσάκιση σα στολή ραφ με γαλονάκια (μαλιστα ΓΑΛΟΝΑΚΙΑ και δεν ήταν απόκριες!!Ηταν κανονικό ρουχο), σαν αεροπόρος ένα πράμα. Γενικά δε θυμάμαι ως κοριτσάκια οι αδελφές μου κι εγώ να έχουμε φουστάνια. Ολο unisex κι ενίοτε αγορίστικα μας φόραγαν. Παντελόνια, σορτσάκια, t-shirt, σακάκια και παπουτσάκια kickers, ή μποτάκια η αθλητικά. Τα χρώματα ήταν συνήθως μπλε σκούρο, καφέ, κόκκινο, τζίν, κυπαρισσί, χακί (και είχα ΚΑΙ ΣΟΡΤΣΑΚΙ-ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ). Τα θυμάμαι καλά τα ρούχα μας γιατί η μία φόραγε της άλλης όταν μικραίνανε, και δεν μας φόραγαν όυτε ένα εμπριμέ, ούτε ένα ροζ, ούτε ένα κιτρινο, ούτε ένα λουλουδάτο ρομαντικό βρε αδελφέ! Μόνο η νονά μου μου έπαιρνε φουστανάκια μπεζ και λίγο πιο ανοιχτά σε χρώμα, που τα είχα βάλει και στο σχολείο. Πρέπει να ψάξω να τη βρω τη φωτο με τα γαλόνια, αλλά αυτες τις φωτό τις έχει η μαμά μου κάάάάάάάπου χωμένες.
ela den to pistevo.k exo exo genethlia 14 apriliou 1973!!!!!!!
ΛΟΙΠΟΝ ΜΟΔΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΓΥΡΙΖΕΙ Η ΚΟΛΕΞΙΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2013-2014 ΤΗΣ ΜΙΝΙ ΡΑΞΕΥΣΚΙ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΦΟΡΕΜΑ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΟΤΙΒΟ ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΌ ΦΥΛΛΑΔΙΟ
παιδικες φωτογραφιες ενδυματολογικής “τραγελαφικότητας” λογω φτωχιας δυστυχως εχω απειρες...τι χρονια Θεε μου...απο αυτα που λες να πανε και να μη ξαναρθουν...αλλα δυστυχως ξαναρθαν...
Εχω μη γελασετε ομως... μια σχολικη φωτογραφια με φορμα γκοφρε απο κατω κ καρο πουκαμισο απο πανω...