Tελικά και η μουσική μια αγκαλιά είναι!

Τελικά και η Μουσική μια αγκαλιά είναι!

Του Γιάννη Καφάτου

www.u-hoo.gr/gianniskafatos

Από τη στιγμή που αποφάσισα να γράφω τις «μπαμπαδο-ιστορίες» μου και να τις δημοσιεύει η φίλη Ολίβια, έχω στο νου μου ένα θέμα που έχει να κάνει με τη μεγάλη μου αγάπη, το μεγάλο μου αποκούμπι, το μεγάλο μου κόλλημα, τη μεγάλη μου «επένδυση» (με την έννοια ότι έχω χαλαλίσει πολλά λεφτά): τη Μουσική.

Η εικόνα της αφεντιάς μου στην αγκαλιά του μπαμπά μου μπροστά σε μια βιβλιοθήκη που είχε ένα κεντρικό κουτί και μέσα ένα πομπινόφωνο panasonic να ακούμε τις μουσικές που άκουγαν οι νιόπαντροι γονείς υπάρχει ανεξίτηλη σε όλες τις πτυχές  του μυαλού μου. Σχεδόν μυρίζω το φαϊ που μαγείρευε η γιαγιά στην κουζίνα, βλέπω το χολ που ήταν η βιβλιοθήκη και το σαλόνι που για ένα διάστημα ήταν και δωμάτιό μου – όταν γεννήθηκε η αδελφή μου.

Ο Μπαμπάς μου ήταν γκατζετάκιας για την εποχή  και τις δυνατότητες του. Γεννήθηκα το 1969 και δεν ήταν αυτονόητη τότε η τηλεόραση – telefunken – σε όλα τα σπίτια, ούτε το πομπινόφωνο (τώρα αν δεν ξέρεις τι είναι γκούκλισε το… είναι πιο παλιό κι από το κασετόφωνο πώς να στο πω τωρα … με το συμπάθειο).

Λίγα χρόνια μετά πήρε το πρώτο του στερεοφωνικό, ραδιοενισχυτή, πίκαπ και ηχεία (τα έχουμε όλα ακόμη και λειτουργούν!!!) Πομπίνες, δίσκοι 33 στροφών και φυσικά δεκάδες σαρανταπεντάρια, γιατί δεν σου ανέφερα και το φορητό πικ-απ που είχαν οι γονείς που λειτουργούσε και με ρεύμα και με μπαταρίες, ήταν μέρος της «διακόσμησης» του σπιτιού, όχι ως τρόπαια, αλλά ως αντικείμενα καθημερινής χρήσης.  Και στην άκρη του τραπεζιού της κουζίνας ένα τρανζίστορ, Philips που συνόδευε τα οικογενειακά γεύματα και τις δουλειές της κουζίνας.

Η μουσική ήταν μέσα στη ζωή των γονιών μου. Από τον Θοδωράκη και κάποια τραγούδια του Χατζηδάκι, Ξαρχάκο,  και Elvis Presley  και Harry Belafonte, α!  και Ντέμη Ρούσσο, και Μούσχουρη και Μοσχολιού και Κόκοτα και Γαλάνη. (Ακόμη θυμάμαι το γαλάζιο χαρτάκι με τα credits της κασέτας της Γαλάνη που είχε στο κασετόφωνο του αυτοκινήτου.

Θυμάμαι λοιπόν τους γονείς μου να ακούνε μουσική, να χορεύουν με τη μουσική – σε κάθε ευκαιρία, ακόμη και για να μας δείξουν τα βήματα του «τσα-τσα» ή του τουίστ, χωρίς να χρειάζεται να κάνουν αλα τηλεοπτικά την τριπλή τούμπα του θανάτου. Όπως τα χόρευαν τα ζευγάρια στα κλαμπ της εποχής.

Μη φανταστείς ότι οι γονείς μου ήταν τίποτα γιεγιέδες (vintage  έκφραση κι αυτή …). Μια χαρά μεσοαστοί εργαζόμενοι κι οι δύο, που ζούσαμε στο νοίκι αλλά είχαν αυτοκίνητο.

Τέλος πάντων για να σου συμπληρώσω το μουσικό μου παζλ, υπήρχε ο θείος Τάκης που είχε μεγάλη λατρεία στα λαϊκά της εποχής, οπότε άκουγα κι άλλα όταν – πολύ συχνά – βρισκόμαστε σπίτι του και ο θείος Κώστας που ήταν πιο απρόσιτος αλλά λάτρευε την κλασική μουσική και σιχαινόταν το μπουζούκι αλλά όχι τον Τσιτσάνη – δεν μπορούσα να καταλάβω τότε τη διαφορά …

Μουσικός αχταρμάς… όχι! Ήταν μια τέλεια μουσική παιδεία. Α, μην ξεχάσω και την Ολυμπία, τη δασκάλα μου των Αγγλικών που για κάθε γραμματική ή συντακτικό που έπρεπε να μάθω είχε κι ένα ροκ τραγούδι.

Άκουγα και λίγο λίγο επέλεγα.

Γιατί σου γράφω όλα τα παραπάνω… 

Βασικά ήθελα να γράψω για την άθλια μουσική που παίζουν οι παιδότοποι -όχι όλοι ευτυχώς- και τα λούνα παρκ. Ειδικά στα παιδικά πάρτι. Έχω την αίσθηση ότι κανείς – εντάξει, δε γενικεύω, μιλάω γι’ αυτά που έχω πάει εγώ – δεν έχει ασχοληθεί  με τη μουσική που θα ακούσουν τα παιδιά όση ώρα είναι εκεί και παίζουν κλπ κλπ.

Μπορεί, κανονίζοντας το πάρτι στον παιδότοπο, να έχεις ασχοληθεί με την παραμικρή λεπτομέρεια και πολύ καλά έχεις κάνει, αλλά όταν έρχομαι ως καλεσμένος και ακούω… έχω την απόλυτη βεβαιότητα ότι  ουδείς ασχολήθηκε με τη μουσική.

Μετά σκέφτηκα ότι είμαι πολύ εγωιστής και ότι επειδή δε μου αρέσει εμένα αυτό το χύμα πράμα που βάζουν και μάλιστα πολύ δυνατά ώστε να μην μπορείς ούτε να συζητήσεις, ούτε να ακούς τις χαρούμενες στριγγλιές των παιδιών, δε σημαίνει ότι είναι έτσι.

Μετά είπα… τι στο διάολο, τη γνώμη μου θέλω να πω. Δεν έχει καμία αξία πέραν του ότι είναι  δική μου και μπορώ να την πω, όπως όλοι μας.

Μετά σκέφτηκα ότι δεν μπορώ να είμαι απόλυτος και μετά… είπα γιατί όχι;

Μη στα πολυλογώ, αφού εν τέλει είπα ό,τι σκέφτομαι, η διαδικασία αυτή με έφερε σε εκείνη την αγκαλιά απέναντι στο πομπινόφωνο, οπότε χαλάλι! Κι αν κάποιος παρεξηγήθηκε… δεν πειράζει, σε κουβέντα να βρισκόμαστε.

Σήμερα, παίρνω κι εγώ αγκαλιά τα παιδιά μου, ή τώρα που ο Αντώνης μου είναι πιο μεγάλος, τα βάζω πάνω στο γραφείο και μπαίνουμε στο youtube και ακούμε ό,τι θέλουν και μετά ό,τι θέλω κι εγώ και ακούμε τα πάντα και μετά από καιρό μου ξαναζητάνε κάτι που τους άρεσε και όταν κάνουμε γιορτούλες στο σπίτι ετοιμάζουμε ένα Playlist ή όταν ετοιμαζόμαστε για διακοπές φτιάχνουμε ένα cd με τραγούδια ενηλίκων που λατρεύουν τα παιδιά (ή μήπως είναι παιδικά τα  τραγούδια που γουστάρουμε κι εμείς οι ενήλικες;)

Υ.Γ. Αν αυτό το κείμενο ήταν ραδιοφωνική εκπομπή θα είχε και μουσικές, μου φαίνεται όμως μπούρδα να κάτσω να γράψω δέκα-είκοσι τίτλους.

Φέρτε στ’ αυτιά σας ό,τι σας αρέσει και ευχαριστώ για την ανάγνωση.