Ασθένεια μετά την εγκυμοσύνη μου (Σπάνια Νόσος Μόσχοβιτς)

Ασθένεια μετά την εγκυμοσύνη, σπάνια νόσος Μοσχοβιτς, ευτυχώς ιάσιμη!

Διαβασα πολλες μαμαδο-ιστοριες και αποφασισα να στειλω & την δικια μου περιπετεια…..! Ασθένεια μετά την εγκυμοσύνη, σπάνια νόσος Μοσχοβιτς, ευτυχώς ιάσιμη! (αν την προλάβεις)

Εν τάχει να σας πώ, ότι είχα μια τέλεια εγκυμοσύνη, τοσο τέλεια που αμέσως ήθελα να βάλω  μπρος για δεύτερο παιδάκι. Ήθελα μεγάλη οικογένεια και λέω ήθελα γιατί δεν μπορώ πια να κάνω. Σάββατο δούλευα και Κυριακή γέννησα. Μέσα σε 2 ώρες από την εισαγωγή μου στο Νοσοκομείο γέννησα. Με ένα πόνο! Τι γλυκός πόνος! Ένα πλασματάκι τόσο δα, υγιέστατο. Στις 4 μέρες γύρισα σπίτι.

Οκτώβρη γέννησα & μετά από 5 μήνες άρχισα να βάζω μπρός για τη βάφτιση του πρίγκιπά μου. Πολύ άγχος γιατί ήθελα να τα κάνω όλα μόνη μου και να τα χω και στην εντέλεια.  Ήθελα να χάσω και τα 20 κιλά που είχα πάρει στην εγκυμοσύνη. Τελικά σχεδόν τα κατάφερα. -15 και μου κανε το φόρεμα που ήθελα να βάλω. Άρχισαν τα πρώτα συμπτώματα της ασθένειας στα οποία δεν έδωσα καθόλου σημασία με το άγχος. 20 μέρες συνεχόμενες αδιάθετη. Είπα μόνη μου, από το άγχος της βάπτισης θα είναι και το αμέλησα. (Μετέπειτα στο νοσοκομείο μου είπαν ότι μάλλον ήμουν έγκυος και το ‘χασα! ΔΥΣΤΥΧΩΣ!!!!).

Όλα τέλεια στη βάφτιση. Όλοι ενθουσιασμένοι. Και γω ακόμη περισσότερο. Τελειώνει αυτό το άγχος και αρχίζει άλλο! Τέλος Ιουλίου τραπέζι, γιατί γιόρταζε ο μικρός Πάρις. Όλη η οικογένεια στο σπίτι, κρασιά, φαγητά, χορός, άγχος να είναι όλα τέλεια! Και ήταν, πάει και αυτό και φτάνουμε αρχές Αύγουστου.

Αύγουστο είπαμε να πάμε στο νησί να κάνει τα πρώτα του μπανάκια ο Πάρις. Παρασκευή το ταξίδι, τη Δευτέρα αδιάθετη πάλι. {Και λέω πάλι γιατί ήμουν άλλες 20 μέρες στη βάφτιση του μικρού 1 Ιουλίου. Ήμουν αδιάθετη 25 Ιουνίου με 10 Ιουλίου περίπου}. Χάρηκα θυμάμαι γιατί μέτρησα τις μέρες και είπα οκ, τη Παρασκευή ταξιδεύουμε, θα ‘χω «καθαρίσει», θα κάνω και τα μπανάκια μου! Ήρθε η Παρασκευή μέσα στο άγχος, προετοιμασία τι να πάρω τι να αφήσω, πρώτο μεγάλο ταξίδι του Πάρι, 12 ώρες με το καράβι, καρότσια, ρούχα, πάνες, καρεκλάκι φαγητού κλπ μη μακρηγορώ όλες καταλαβαίνετε.

Πρώτο παιδί, άπειρη, λες και στο νησί δε θα έβρισκα ούτε γάλατα, ούτε φαί ούτε τίποτε.

Παρασκευή, είχα «καθαρίσει» από τη Πέμπτη, όλα καλά. Ξεκίνησε τα ταξίδι, όλα τέλεια. Λες και δεν είχα παιδί μέσα στο καράβι. Ήσυχος, χαμογελαστός, ευδιάθετος. Όλοι με το καλό το λόγο! Είδα κάποιους γνωστούς, μου λένε, Ηρώ αδυνάτισες πολύ. Και εγώ στο κόσμο μου, τους έλεγα έχασα τα κιλά της εγκυμοσύνης αυτό είναι όλο! Φτάσαμε επιτέλους μετά από 12 ώρες. Όλοι μας περίμεναν με ανυπομονησία, να δουν και το μωρό που δεν το είχαν δεί μόνο από φωτογραφίες, θείοι, θείες, όλο το σόι.

Ξημερώνει Σάββατο ξανά αδιάθετη! Μες τα νεύρα εγώ. Μου λέει η μάνα μου, σε έφαγε αυτό το άγχος με το ταξίδι. Με έπιασαν πόνοι στη πλάτη. Λέω πάλι, θα χω πάθει καμιά ψύξη. Οι πόνοι συνεχίζονται και Κυριακή αρχίζω να γεμίζω μελανιές. Και κει εγώ η ξύπνια είχα την απάντηση. Είναι από το μωρό, επειδή είναι βαρύς και όντως ήταν, καλόφαγο του πουλάκι μου, πάνω από τις καμπύλες το βάρος του, όπου με ακουμπάει μελανιάζω. Αυτό σκέφτηκα και για ακόμη μια φορά το αμέλησα. Εμένα η έννοια μου ήταν να κάνει το παιδί μπάνια όπως μου είχε πει και η παιδίατρος πρωί απόγευμα. Πόναγε δε πόναγε η πλάτη μου πήγαινα στη θάλασσα.

Δευτέρα με έπιασε και το στομάχι μου. Τελικά τη Τρίτη, ευτυχώς η θεία μου είχε κλείσει ραντεβού σε Παθολόγο να της γράψει μια συνταγή για τα χέρια και μου λέει δεν έρχεσαι να σε δεί μπας και έχεις χολή; Ένα βήμα είναι.

Στο νησί είναι όλα κοντά ευτυχώς. Γιατί στην Αθήνα δε πρόκειται να πήγαινα. Ο Παθολόγος με είδε, μου πε ότι είναι μάλλον χολή και με έστειλε να υπερηχογράφημα. Ο ακτονοδιαγνώστης που μου έκανε το υπερηχογράφημα με  τη  σειρά  του, μου  είπε  να  πάω  κατεπειγόντως  στο  Νοσοκομείο. Τα αποτελέσματα έδειξαν με απλά λόγια λάσπη στη χολή. Κάτι το οποίο νομίζω το ‘χει η μισή Ελλάδα.

Παρασκευή στο νησί μετά από 12 ώρες ταξίδι και Τρίτη μου λέει ο γιατρός πήγαινε στο νοσοκομείο, λάσπη στη χολή.  Ο πόνος στη πλάτη και στο στομάχι είχε εν τω μεταξύ υποχωρήσει από το μεσημέρι. Αδιάθετη όμως ακόμη! Είπα να μην πάω.

Για να μην μακρηγορώ επειδή στο σπίτι όλοι με ζάλισαν, πήγα στο Νοσοκομείο με το ζόρι. Δεν ήθελα να πάω γιατί πλέον δε πόναγα και δεν έβρισκα το λόγο. Ήθελα να πάω με το μωρό μου, 10 μηνών τότε στη θάλασσα.

Πάω στο Νοσοκομείο, μου κάνουν την πρώτη εξέταση αίματος, έρχονται και μου λένε θα σου ξαναπάρουμε αίμα κάτι έπαθε το μηχάνημα και δε βγάζει σωστά νούμερα! Γαμώτο και τις ενέσεις δεν τις ήθελα καθόλου! Ξανά μανά αίμα, 2-3 φορές. Εγώ μια χαρά! Έλεγα στο γιατρό, άντε να τελειώνουμε γιατί το βράδυ έχω να πάω το μικρό και σε πάρτι. Είχε τα πρώτα του γεννέθλια της ξαδέρφης μου ο γιός. Άντε τέλειωνε του έλεγα να φύγω.

Τον βλέπω σοβαρεύει και αρχίζει να μου κάνει ρωτήσεις, τι μέρα είναι, πώς με λένε, τι έτος έχουμε, αν αισθάνομαι τα πόδια μου και κάτι τέτοια τρελά. Του απαντάω τρελός είσαι, τι πώς αισθάνομαι; Είναι Τρίτη, με λένε Ηρώ, έτος 2012 μήπως θές και ώρα; Μες τα νεύρα. Του είπα να κάνει πέρα, να σηκωθώ να φύγω που με ρωτάει τέτοια πράγματα. Σε κλάσματα δευτερολέπτου βλέπω φιάλες οξυγόνου, μονάδες αίματος και να αρχίζουν να με τρυπάνε από παντού!

– Εισαγωγή τώρα φωνάζει ο γιατρός και γίνεται ένας χαμός γύρω μου. Τρέχουν όλοι και γω δε ξέρω τι συμβαίνει. Θέλω απλά να φύγω. Βάζω τα νεύρα μου στην άκρη και τον ρωτάω τι συμβαίνει. Εχω ένα μωρό 10 μηνών στο σπίτι και είναι με τη θεία μου γιατί η μάνα μου είναι στο νοσοκομείο μαζί μου, τι συμβαίνει;

Είναι καρκίνος; Δε θυμάμαι πόσες φορές τον ρώτησα με λυγμούς στα μάτια. Τι έχω γιατρέ αφού αισθάνομαι μια χαρά!

Μου ζητάει το τηλέφωνο του άντρα μου που είχε μείνει εν τω μεταξύ Αθήνα λόγο του μαγαζιού. Δε μου λένε τίποτα. Περίμεναν να βγουν τα αιματολογικά αποτελέσματα. Ένα 20λεπτο αιώνας για μενα! Τον ξαναρωτάω, είναι καρκίνος;

Μου λέει ήρεμος, ΟΧΙ αλλά φεύγεις αύριο πρωι πρωι με C130 για Αθήνα. Εδώ δεν έχουμε τα κατάλληλα μηχανήματα υποστήριξης.

Νόσος Μόσχοβιτς, με λίγα λόγια ο οργανισμός μου «τρώει» τα αιμοπετάλια που παράγει. 17 αιματοκρίτη και 5.000 αιμοπετάλια έδειξαν οι εξετάσεις. Τελικά δεν ήμουν αδιάθετη, έφευγε το αίμα από μέσα μου. Οι φυσιολογικές μετρήσεις είναι  35-47 αιματοκρίτη και 150.000 – 400.000 τα αιμοπετάλια. Το πολύ 12 ώρες ζωής είχα ακόμη.

Με φέρνουν Αθήνα, ο άντρας μου έντρομος, κανείς δε το πίστευε. 20 μέρες εντατική. Πλασμαφαιρεσεις, 120 φιάλες αίμα και μένα ο νούς μου στο παιδί. 10 μηνών και ο άντρας μου με τη μάνα μου κάνανε βάρδιες για να έρχονται και στο νοσοκομείο. 20 ατελείωτες ημέρες. Και η σκέψη μου: θα με θυμάται ο μικρός; Μήπως γυρίσω σπίτι και κλαίει άμα με δεί; Μήπως δε με θέλει; Ο άντρας μου τράβαγε βίντεο και μου τα φερνε στο νοσοκομείο να βλέπω τον μικρό, να κλάμα εγώ, μου πε ότι δε θα μου ξαναφέρει βίντεο, πιο πολύ κλάμα εγώ. Θα τον ξαναδώ; Όλα περνάνε από το μυαλό σου εκείνες τις μέρες. Μέρα νύχτα κλάμα!

Στο Λαϊκό νοσοκομείο που ήμουν μου είπαν, ότι είναι πολύ σπάνια νόσος, ήμουν τυχερή που έπεσα σε αυτόν τον γιατρό και βρήκε τι είχα. Υπάρχουν πολλές πιθανότητες να τη δημιούργησε ο οργανισμός μου μετά τη γέννα επειδή το σώμα αλλάζει. Άλλες μετά τη γέννα αποκτούν θυρεοειδή ή κάτι άλλο. Κανονικά θα έπρεπε με τον αιματοκρίτη και τα αιμοπετάλια που είχα, να ‘χα πάθει καμιά 10αριά εγκεφαλικά, να ζαλίζομαι, αλλά εγώ ένοιωθα μόνο ένα πόνο στη πλάτη. Μου ‘δωσαν αντισυλληπτικά να σταματήσει το αίμα και ακολούθησα θεραπεία με κορτιζόνη.

Τα φτερά μου κόπηκαν όταν οι γιατροί ήταν κατηγορηματικοί. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΡΗΤΑ να μείνεις έγκυος! Ξέχνα το. Μπορεί να υποτροπιάσεις πάλι και να χαθείς και συ και το παιδί. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ!!!!!

Δε με ένοιαξαν αλήθεια σας λέω, ούτε η εντατική, ούτε οι πλασμαφαιρέσεις όσο με πείραξε η απαγόρευση του δεύτερου παιδιού.

Δεν έπρεπε να αγχωθώ με τη βάφτιση, ούτε με τίποτα! Έπρεπε να κάνω εξετάσεις πιο τακτικά. Γι’ αυτό σας είπα την ιστορία μου.

Κορίτσια, κάντε εξετάσεις 1 φορά το χρόνο. Τουλάχιστον αιματολογικές!

Έχουν περάσει 7 μήνες, πηγαίνω κάθε μήνα και κάνω εξετάσεις αιματολογικές, 1 λεπτό παίρνει, τουλάχιστον για 5 χρόνια θα πηγαίνω κάθε μήνα γιατί υπάρχει ενδεχόμενο υποτροπιασμού. Δε πειράζει, γερό να είναι το παιδάκι μου, 18 μηνών σήμερα, άλλες δε μπορούν να κάνουν καθόλου παιδιά, αλλά με πιάνει το παράπονο γιατί πάντα ήθελα μεγάλη οικογένεια, επειδή εγώ είμαι μοναχοπαίδι.

Κάντε εξετάσεις τουλάχιστον αιματολογικές μία φορά το χρόνο! 1 λεπτό θα πάρει από τη ζωή σας.

Αυτή ήταν η ιστορία μου, συγνώμη αν σας κούρασα.

Φιλικά Ηρώ

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com