Δε φταις εσύ, φταίει το στήθος σου – Ο απίστευτος λόγος που δεν μπορούσα να θηλάσω
Δε φταις εσύ, φταίει το στήθος σου
Ο απίστευτος λόγος που δεν μπορούσα να θηλάσω
της Lisa Selin Davis
πηγή: www.babble.com
Στη Β’ Γυμνασίου, η καλύτερή μου φίλη Jenny Platt με πήγε στο γιατρό της. «Ας τη ρωτήσουμε«, μου είπε καθησυχαστικά, το χέρι της περασμένο γύρω απ’ τους ώμους μου – είχε συζητήσει γυαικολογικά θέματα με τη γιατρό αυτή και παλιότερα και το έβρισκε εύκολο να της ανοιχτεί. Πήραμε λοιπόν το λεωφορείο και πήγαμε ως το συγκρότημα των ιατρείων που βρισκόταν χωμένο ανάμεσα στο Πανεπιστήμιο της Massachusetts και κάτι εμπορικά κέντρα και μπήκαμε σε ένα αδιάφορο, μπεζ ιατρείο όπου και έβγαλα τη μπλούζα και το σουτιέν μου.
«Τι τρέχει μ’ αυτά;» ρώτησα.
Η γιατρός ήταν κι αυτή καθησυχαστική.
«Τίποτα«, είπε. «Είναι απλά.. μακριά«
Το στήθος μου έμοιαζε να μην είναι σφριγηλό, ούτε και ελαστικό. Για την ακρίβεια (και όπως φάνηκε, κατά ειρωνικό τρόπο), έμοιαζε περισσότερο με το στήθος κάποιας που είχε θηλάσει κανά δυο παιδιά αντί να θυμίζει στήθος μιας πλήρως ανεπτυγμένης 13χρονης κοπέλας. Είχαν μέγεθος C – και δεν ήταν καθόλου στρογγυλά.
«Βλέπω κάθε λογής στήθη«, συνέχισε η γιατρός. «Και το δικό σου είναι απολύτως φυσιολογικό«. Δεν ήταν φυσιολογικό σαν το τέλειο, στητό στήθος της Jenny φυσικά, αλλά δεν ήταν και άσχημο. Του έλειπε «όγκος» από τη μέσα μεριά, κάτι που θα μου έκανε ωραίο μπούστο.
Ήταν όμως φυσιολογικά. Έτσι είπε.
Κι ας πάμε 25 χρόνια μετά, ύστερα από πολλές σεξουαλικές περιπέτειες όπου εγώ δεν τολμούσα να βγάλω το σουτιέν μου, μια ολόκληρη ζωή να ντρέπομαι που το στήθος μου δεν έμοιαζε με εκείνο των μοντέλων στα Playboy της δεκαετίας του ’70 που βρήκαμε μια φορά με τη Jenny κάτω από ένα θάμνο πλάι στο σπίτι της. Τόσα χρόνια μετά, ένα από τα πράγματα που ανυπομονούσα να ζήσω όταν θα γινόμουν μαμά ήταν η ευκαιρία να θηλάω. Πίστευα πως θα αποκαταστήσει τη σχέση μου με το στήθος μου, θα με έκανε να νιώσω φυσιολογική όπως είχε πει η γιατρός εκείνη πως ήμουν.
«Πώς και δεν μεγαλώνει το στήθος μου καθόλου;» ρώτησα μία φίλη μου παιδίατρο όταν ήμουν έξι, μετά επτά και έπειτα οκτώ μηνών έγκυος.
«Αυτό κάποιες φορές δε συμβαίνει μέχρι να γεννήσεις και να κατέβει το γάλα» μου είπε, το ίδιο καθησυχαστική με τη Jenny και τη γιατρό που επισκέπτηκα στη Β’ Γυμνασίου. Άκουσα τα λόγια της όπως και τη δήλωση πως ήμουν φυσιολογική από τη γιατρό: με την υποψία πως έκαναν λάθος.
Στους εννιά μήνες και μία μέρα, μετά από 35 ώρες και έναν φυσιολογικό τοκετό, έβαλαν την όμορφη κορούλα μου στο στήθος μου και άρχισε να με πιπιλάει αμέσως. Τρεις, τέσσερις, πέντε μέρες μετά όμως, το στήθος μου δεν ανταποκρινόταν.
«Πώς και δεν έχω ακόμη γάλα;» ρώτησα τις μαίες.
Ήταν λιγότερο καθησυχαστικές.
Μια βδομάδα αφού γεννήθηκε η Enna, εγώ δεν είχα ακόμη στάλα γάλα. Μου έδωσαν μια αγωγή που περιλάμβανε το να αντλώ το στήθος μου με θήλαστρο σχεδόν διαρκώς, να πίνω βότανα και να παίρνω κάτι φάρμακα εισαγωγής από τον Καναδά που δεν προορίζονταν για προβλήματα γαλουχίας (δεν υπάρχει τέτοιο φάρμακο άλλωστε) αλλά είχαν ως παρενέργεια την παραγωγή γάλακτος (μια κατηγορία φαρμάκων γνωστών ως γαλακταγωγά).
Τίποτα δε λειτούργησε.
Ξόδεψα αρκετές εκατοντάδες δολάρια σε συμβούλους θηλασμού για να μου πουν απλά «δοκίμασε περισσότερο» – άντλησε περισσότερο, θήλασε περισσότερο, της έδωσα ακόμη και φόρμουλα μέσω ενός σωλήνα που είχα εφαρμόσει στο στήθος μου για να προσωμοιώσουμε το θηλασμό. Μου είπαν πως η κόρη μου δεν είχε το ταλέντο να «πιάσει» το στήθος. Μου είπαν πως και οι δύο το κάναμε λάθος.
Συνέχισα τις προσπάθειες, με πίεσαν και οι μαίες και οι σύμβουλοι θηλασμού να μη δώσω φόρμουλα και μπιμπερό. Η Enna έχασε 12 και έπειτα 14% του σωματικού της βάρους. Κάθησα στο μπάνιο κλαίγοντας, όχι μόνο επειδή δεν μπορούσα να κρατήσω ζωντανό το παιδί μου με το σώμα μου, αλλά επειδή ήμουν τρομοκρατημένη για όσα άκουγα για τα μωρά που τρέφονται με φόρμουλα: πως θα έχουν χαμηλότερο IQ και τάση προς την παχυσαρκία.
Και ναι, έκλαιγα και επειδή το στήθος μου δεν ήταν τελικά φυσιολογικό.
Η παιδίατρος της Enna έβαλε το χέρι της στο μπράτσο μου και είπε, γλυκά μα αυστηρά: «Δώστης ξένο γάλα. Τώρα«
Η αλήθεια είναι πως όλοι εκείνοι οι άνθρωποι τους οποίους είχα συμβουλευτεί θα έπρεπε βλέποντας το στήθος μου να καταλάβουν πως ο θηλασμός μάλλον θα ήταν δύσκολος, αν όχι αδύνατος, για μένα. Έχω μια ιατρική πάθηση που λέγεται υποπλασία μαστών.
Δεν την έχετε ξανακούσει, σωστά; Ούτε και οι μαίες μου, ο μαιευτήρας μου, η παιδίατρός μου, ο παθολόγος μου, ο τρίτος μου ξάδελφος, ο ενδοκρινολόγος μου. Ούτε και οι σύμβουλοι θηλασμού που με είδαν. Εδώ ακόμη και ο υπολογιστής μου μου λέει πως η υποπλασία δεν είναι λέξη. Την άκουσα για την ακρίβεια από μία δημοσιογράφο φίλη μου που ασχολείται με το ιατρικό ρεπορτάζ και την είχε πετύχει τυχαία σε κάποια ανάρτηση στο Facebook.
«Μήπως σου λείπει κάπως το… κρέας από το στέρνο;» με ρώτησε.
Κοίταξα το στήθος μου. Ναι, για την ακρίβεια έτσι θα το περιέγραφα.
«Τότε ίσως και να γνωρίζω τι σου συμβαίνει«
Άρχισα αμέσως να αναζητώ πληροφορίες για την υποπλασία μαστών στο internet. Αν οι μαστοί σου απέχουν ο ένας από τον άλλο (δηλαδή δεν έχεις αυτό που λέμε μπούστο όσο μεγάλοι και να είναι), είναι ασύμμετροι, έχουν ραγάδες, έχουν σωληνοειδές σχήμα («είναι μακριά» για το γιατρό) και/ή δε μεγαλώνουν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, τότε, μάλιστα, μπορεί να έχεις υποπλασία μαστών.
Μια γυναίκα με τη συγκεκριμένη πάθηση ίσως και να μην έχει τα απαραίτητα «εργαλεία» για να παράγει γάλα– είτε της λείπουν, είτε είναι σημαντικά υποανεπτυγμένα.
Υπάρχει μία έρευνα, σύμφωνα με τις πηγές του συμβούλου θηλασμού μου, που σχετίζει την όψη του στήθους με την ικανότητα να θηλάσει και τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά: οι γυναίκες που έχουν κενό μεταξύ των μαστών τους από 1,5 ίντσα (3,81 εκατοστά) και πάνω, παρήγαγαν, κατά μέσο όρο, 50% λιγότερο γάλα από γυναίκες με κανονικό κενό ανάμεσα στους μαστούς τους.
«Το 61% των γυναικών αδυνατούσε να παράγει το απαραίτητο γάλα μέσα στον πρώτο μήνα«, αναφέρει η έρευνα. Οι περισσότερες από αυτές τις γυναίκες, όπως εγώ, δεν είδαν το στήθος τους να μεγαλώνει σε μέγεθος κατά την εγκυμοσύνη.
Αυτό που κάνει τη διάγνωση δύσκολη είναι πως ορισμένες γυναίκες με υποπλασία μαστών μπορούν να θηλάσουν μια χαρά – 39% των γυναικών που πήραν μέρος στην παραπάνω έρευνα είχαν καλή παραγωγή γάλακτος. Και άλλες γυναίκες με «τέλειο» στήθος σαν αυτά του Playboy μπορεί να έχουν μια παρόμοια πάθηση η οποία λέγεται IGT (Insufficient Glandular Tissue) ή ανεπαρκής αδενικός ιστός, που καθιστά την παραγωγή γάλακτος αδύνατη.
Σχεδόν μία στις 1000 μητέρες μπορεί να αντιμετωπίσει πρόβλημα γαλουχίας, αλλά δεν υπάρχει τρόπος να διακρίνουμε πόσες από αυτές έχουν υποπλασία μαστών ή IGT, εν μέρει λόγω του ότι δεν είναι επίσημες διαγνώσεις. Δεν υπάρχει κάποιος κωδικός στον ασφαλιστικό σας φορέα που να σας αποζημιώνει για κάτι τέτοιο. Η υποπλασία είναι μια «πάθηση» μόνο στον τομέα της πλαστικής χειρουργικής, όπου αποκαλείται «δυσμορφία σωληνοειδών μαστών«, πράγμα που την κάνει να ακούγεται ακόμη χειρότερη. Οι γυναίκες με υποπλασία στήθους και αρκετά λεφτά στον κουμπαρά μπορεί να βάλουν εμφυτεύματα ή να κάνουν αυξητική στήθους και αν αργότερα αντιμετωπίσουν προβλήματα στο να θηλάσουν μπορεί να ρίξουν το φταίξιμο στην επέμβαση αυτή, ενώ είναι στην πραγματικότητα η φυσιολογία του στήθους, προ εμφυτευμάτων και σιλικόνης, που δημιουργεί το πρόβλημα.
Διαβάζοντας για την πάθηση αυτή και βλέποντας φωτογραφίες, είδα πως η δική μου περίπτωση δεν ήταν τόσο τρομερή. Το στήθος μου φαινόταν πολύ καλό σε σχέση με κάποιες από τις γυναίκες που έβλεπα (υπάρχει λόγος που η γιατρός με είχε βρει φυσιολογική). Η διάγνωση επιβεβαίωσε τους χειρότερούς μου φόβους – ήμουν και επισήμως παραμορφωμένη – αλλά αλάφρυνε λίγο το βάρος της ενοχής που δεν μπορούσα να θηλάσω το παιδί μου.
Εγκατέλειψα το όραμά μου να γίνω μια μητέρα που θηλάζει και ξεκίνησα να της δίνω φόρμουλα. Μόλις η Enna άρχισε να παίρνει βάρος και να είναι υγιής και πάλι, ο πανικός καταλάγιασε. Υπήρχαν όμως εκείνοι οι σπόροι της ντροπής που φύτρωναν βαθιά μέσα μου. Ήμουν θυμωμένη με εκείνους τους συμβούλους θηλασμού που είχαν πάρει τα λεφτά μου και δεν συνειδητοποίησαν πως στην περίπτωσή μου, μάλλον δε θα μπορούσα να θηλάσω. Η διάγνωση δεν έχει αναγνωριστεί επίσημα από την ιατρική κοινότητα ή την κοινωνία γενικότερα – σύμφωνα με τη Δρ. Amy Evans της Ιατρικής Ακαδημίας Θηλασμού, μόλις 75 γιατροί στον κόσμο έχουν ως υπο-ειδικότητα το θηλασμό και ακόμη και αυτοί είναι σκεπτικοί με την υποπλασία.
Δίνοντας στο μωρό μου να πιει γάλα με το μπιμπερό συνέχιζε να με κάνει να νιώθω σαν εγκληματίας. Άλλωστε, το στήθος είναι το καλύτερο.
Οι αντιδράσεις των μαμαδοφίλων μου δεν βοήθησαν. Έκανα μια στάση στο δωμάτιο φροντίδας παιδιών στο μανάβικο της γειτονιάς μου για να ταΐσω το μωρό και όλες εκείνες οι φωνές – συζητούσαν για τις περιπέτειές τους με τον απογαλακτισμό – ξαφνικά σταμάτησαν. Κοιτούσαν όλες τους αποσβολωμένες την Enna καθώς έπινε με μεγάλες γουλιές τη φόρμουλα από το μπιμπερό της.
Προσπάθησα μέσω ενός διαδικτυακού γκρουπ να πάρω μητρικό γάλα άλλης μαμάς, αλλά κρίθηκε πως δεν έχω τα προσόντα γι’ αυτό, μιας και δεν είχα κάνει κάποια μαστεκτομή ή δεν είχα ξεπεράσει κάποιον καρκίνο.
«Αν είσαι μητέρα με χαμηλή παραγωγή γάλακτος που πιστεύει πως έχει «δοκιμάσει» τα πάντα, επίτρεψέ μας να προσπαθήσουμε να σε βοηθήσουμε«, με παρακάλεσαν.
Πήγα με την Enna σε μια συνάντηση μιας ομάδας baby-wearing, όπου μια άλλη γυναίκα, με το μωρό της να είναι προσκολλημένο στο στήθος της, ήρθε προς το μέρος μου και μου ψιθύρισε «κι εγώ δίνω στο μωρό μου ξένο γάλα – απλά όχι σε κοινή θέα«. Ήταν το πρώτο κλειστό και μυστικό κλαμπ στο οποίο ήμουν πλέον μέλος – όχι στους Μασόνους, αλλά σε μια τάξη μαμάδων που τάιζαν τα μωρά τους με φόρμουλα και ήταν τόσο ντροπιασμένες που έξω προσποιούνταν πως θηλάζουν.
Οι έγκυες φίλες μου μου είπαν με λύπηση «Άκουσα τι σου συνέβη«, λες και είχα βρεθεί θύμα κάποιας επίθεσης. Και μετά πρόσθεταν «Ελπίζω να μη συμβεί και σε μένα«.
Καμία από αυτές τις μαμάδες δεν κοιτούσε την κόρη μου καθώς το έλεγε αυτό, φυσικά. Γιατί αν την έβλεπαν, με το στρογγυλό της προσωπάκι, τις καραμελόχρωμες μακριές μπούκλες της και το χρυσαφένιο της χαμόγελο – ήταν ένα τρισχαριτωμένο «φορμουλοτραφούμενο» μωρό – δε θα με λυπούνταν και ούτε θα φοβόντουσαν μήπως πάθουν το ίδιο. Ναι, το παιδί μου έπινε φόρμουλα, ένα από τα πράγματα τα οποία θα προτιμούσα να μην της έδινα: αγελαδινό γάλα σε σκόνη και σιρόπι καλαμποκιού, για να αναφέρω δύο. Έπινε από το μπουκάλι, αφού «θήλαζε» στο στήθος μου για κάποια λεπτά κάθε φορά που την τάιζα για να μη χάσουμε όλα εκείνα τα πλεονεκτήματα του θηλασμού που έχουν να κάνουν με το συναισθηματικό κομμάτι, μιας και δεν είχαμε τα πρακτικά.
Και την έβλεπα να αναπτύσσεται.
Σιγά-σιγά, κάτι άλλαξε μέσα μου. Άρχισα να αισθάνομαι τουλάχιστον περήφανη, δυνατή, με την παρουσία του μπιμπερό στη ζωή μου. Το στήθος είναι το καλύτερο, σίγουρα, αλλά δε χρειαζόταν πια να αντλώ στη μέση της νύχτας ή να κρύβομαι σε κάποιο σκοτεινό δωμάτιο για να το κάνω αυτό στη δουλειά. Έχρισα την κόρη μου ως… το παιδί-σύμβολο του μπιμπερό.
«Αυτός είναι ο χειρότερός σου φόβος» σκεφτόμουν. «Αυτό είναι που τρέμεις πως θα συμβεί αν δεν τα βγάλεις πέρα με το θηλασμό«. Οι φίλες μου με συμβουλεύονταν για τα μπιμπερό που θα έπρεπε να αγοράσουν, για τη μάρκα της φόρμουλας – προσπάθησα να γίνω μια πηγή γνώσης αντί μια ιστορία προς αποφυγή.
Αυτό που χρειάζονται οι μαμάδες άλλωστε είναι πληροφορίες. Για τις περισσότερες γυναίκες, ο θηλασμός είναι πολύ δύσκολος. Πονάει. Μπορεί να πάρει βδομάδες για τη μαμά και το μωρό να τον συνηθίσουν. Και μια γενιά από καλοπροαίρετες γυναίκες, αποφασισμένες να επαναφέρουν τη χαμένη αυτή τέχνη του θηλασμού ύστερα από όλη εκείνη την προώθηση της φόρμουλας στα μέσα του 20ου αιώνα, το κάνουν χειρότερο με το να το πιέζουν και να κατακρίνουν.
Τις τελευταίες μέρες, αποφάσισα να μην πάρω θέση μεταξύ μπιμπερό και στήθους, να μη μπλεχτώ και γω σ’ αυτό το ομιχλώδες τοπίο γεμάτο ανάμεικτα συναισθήματα που ζουν οι γυναίκες όταν θέλουν να αποφασίσουν πώς να ταΐσουν τα μωρά τους. Είμαι αφοσιωμένη όμως σε κάτι: στο να ενημερώσω τον κόσμο για την υποπλασία μαστών, να κάνω τις γυναίκες να βγουν απ’ την κρυψώνα τους.
Συνέβη σε μένα και παρόλο που δεν μπορώ να πω πως η σχέση μου με το στήθος μου έχει αποκατασταθεί πλήρως – και όχι, δε θα σας το δείξω – η σχέση μου με το παιδί μου έχει δυναμώσει.
Το μωρό μου δεν είναι απλά καλά: είναι υπέροχο.
—
Μάθετε περισσότερα στη Wikipedia
Oι ύπαρξη σωληνοειδών μαστών δεν επηρεάζει την ικανότητα σύλληψης ή την εγκυμοσύνη, επηρεάζει όμως τη γαλουχία, με αποτέλεσμα οι περισσότερες γυναίκες είτε να μην μπορούν να θηλάσουν καθόλου, είτε να μπορούν να θηλάσουν μόνο συνδυαστικά με ξένο γάλα.
Το βιβλιο του κ.Παπαβεντση εχει πολυ συγκεκριμενο σκοπο την στροφη οσο το δυνατον περισσοτερων γυναικων στοναποκλειστικο θηλασμο. Γι αυτο ειναι καπως "πιεστικος"! Ο ιδιος ο γιατρος αποδεχετε οτι υπαρχουν γυναικες που δεν μπορουν να θηλασουν αλλα ειναι μικρο ποσοστο,ενω η γυναικες που δεν θηλαζουν(συνηθως χωρις σημαντικο λογο)ειναι πολυ μεγαλο ποσοστο. Φυσικα καθε μητερα εχει δικαιωμα στην επιλογη της διατροφης των παιδιων της και κανενας δεν μπορει να την κατηγορησει γι αυτο. Δυστυχως ομως η μαμαδες που δεν μπορεσαν να θηλασουν προσπαθουν να μειωσουν τα ωφελοι του θηλασμου κ νααπενοχοποιησουν την φορμουλα! Συμφωνω με το παραδειγμα με τα μοσχαρακια κ με το καπνισμα,αν το δεις στην πραγματικη του διασταση κ οχι ψαχνονταις αφορμη για παρεξηγηση. Η μητερα μου δεν με θηλασε(παιδι της δεκαετιας του ´70'80 κ της φορμουλας)κ ειμαι μια χαρα!!! Τα παιδια μου ομως τα θηλασα μεχρι να αποφασισουν απο μονα τους τον αποθηλασμο,δεν θεωρω οτι εκανα κατορθωμα αλλα κατι απολυτα φυσικο. Νιωθω τυχερη που βρεθηκαν διπλα μου καποιοι ανθρωποι κ ευτυχως εχω καλη εμπειρια απο συμβουλους θηλασμου κ μαιες. Αντιθετα κατηγορηθηκα απο συγγενεις,γνωστους και φιλους,οτι θα κανω εξαρτημενα ατομα,οτι δεν μπορω να ανταπεξελθω απο την κουραση(!!!),οτι θα δημιουργηθει προβλημα στο γαμο μου,οτι θηλαζω απο εγωισμο(!!!) κ.α
Μόλις διάβασα αυτό το κείμενο κι έχω σοκαριστεί..Είναι σα να διαβάζω για μένα..Πίστευα πάντα ότι το στηθος μου είναι έτσι γιατί είτε είναι μεγάλο, επομένως βαρύ και αυτό που λένε πεσμένο, είτε γιατί στην εφηβεία έχασα και στη συνέχεια πήρα πολλά κιλά, είτε γιατί κάτι έκανα τέλος πάντων κάτι κακό.. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ακριβώς άρχισα να αισθάνομαι άσχημα για το στήθος μου αλλά πάντα μα πάντα με θυμάμαι να μην εμφανίζομαι γυμνόστηθη μπροστά σε άλλους, 'οπως τη μαμά ή την αδερφή μου και τις φίλες μου..Ακόμα και με τα αγόρια και σήμερα με τον άντρα μου αισθάνομαι άβολα για το στήθος μου..Πάντα φοράω σουτιέν που να το κρατάει πολύ καλά και ταλαιπωρούμαι πάρα πολύ μέχρι να βρώ καλό σουτιέν και μαγιό. Το φοβερό είναι ότι επειδή είμαι προσεκτική με σουτιέν, μπλούζες κ.λπ. που επιλέγω δεν μπορείς εύκολα να φανταστείς ότι το στήθος μου έχει αυτό το πρόβλημα..Και τώρα διαβάζω ότι οι κοπέλες που έχουν τέτοιο στήθος δεν μπορούν να θηλάσουν..Κανείς δεν μου το είπε αυτό, κανείς από τους τόσους ειδικούς, επιστήμονες, μαίες, συμβούλους γαλουχίας, δύο παιδιάτρους, γυναικολόγους, μαμάδες θηλάζουσες του συνδέσμου θηλασμού, κλ.π που επισκέφθηκα για να ζητήσω βοήθεια..Θέλω να κλάψω..Δηλαδή άμα κάνω δεύτερο παιδί πάλι δεν θα μπορέσω να θηλάσω;;;;;;;; Υποπλασία μαστών;; Που να αναζητήσω περισσότερες πληροφορίες;; Υπάρχει πράγματι αυτή η πάθηση που αναφέρει η κοπέλα;; Ξέρει κανείς κάτι περισσότερο;;
Γεια σου Χρύσα, μπορείς να συμβουλευτείς πλαστικό χειρουργό. Μόνο αυτοι κατέχουν το θέμα, απ' όσο το έχω ψάξει. Αυτός θα σου πει αν πρόκειται για αυτό το σύνδρομο ή απλά για "πεσμένο" στήθος. Να ξέρεις πάντως ότι με αρκετή προσπάθεια παραπάνω θα καταφέρεις να θηλάσεις, αν όχι αποκλειστικά, έστω με συμπλήρωμα. Εγώ στο δεύτερο παιδί τα κατάφερα για 8 μήνες. :)
Ολίβια σε ευχαριστώ για την απαντηση, σε ευχαριστω και για την ιστορία που δημοσιεύσες.. Πραγματικά σκοπεύω να το ψάξω.. Μου άνοιξες τα μάτια για ένα θέμα που ούτε στον εαυτό μου δεν το ομολογώ..Εγώ θηλαςα μόλις 2,5 μήνες κι αυτούς με τεράστιο αγώνα..Ελπίζω στη δεύτερη φορά -όταν με το καλο έρθει- να τα καταφέρω κι εγω περισσότερο!!
Και εγώ έχω ακριβώς τα ίδια συμπτώματα!!! Μεγάλο στήθος, πέσμένο απο τα 12 μου... Γεμάτο ραγάδες και ένα μεγάλο κενό... Πάντα σκεφτόμουν οτι έκανα κάτι κακό με τη χρήση σουτιέν ή κάτι τελοσπάντων...Το μισούσα το στήθος μου και όταν γέννησα δυσκολεύτικα πολύ μέχρι να κατεβάσω γάλα... Μια μαία με ειρωνέυτικε λέγοντας μου "Τι το έχεις το μεγάλο στήθος για μόστρα;" και τότε πείσμωσα. Και τα κατάφερα. 13 μήνες και συνεχίζουμε με το θηλασμό. Αλλά ίσως να μην έχω αυτή τη πάθηση ακριβώς. Ίσως να είμαι στο 30% των γυναικών που έχουν γάλα...Θεε μου έχω σοκαριστεί....
Ντροπη της μαιας που σου ειπε τετοιο πραγμα, τοσα ξερει τοσα λεει, καμμια σχεση δεν εχει το μεγεθος του στηθους με το εαν μπορει να θηλασει μια γυναικα. Εγω εχω κανονικο προς το μεγαλο και δεν τα καταφερα, κοπελες που ξερω με πιο μικρο απο το δικο μου θηλασαν κανονικα!
εγώ πάντως αυτό που δε καταλαβαίνω είναι πως γίνονται οι έρευνες που δείχνουν ότι τα παιδιά που δεν θηλάζουν ενδεχομένως θα πάθουν όλα αυτά που περιγράφονται παραπάνω. Θέλω να πω, ξεκινάνε να μελετάνε πχ 1000 παιδιά που θηλάζουν και 1000 που δεν θηλάζουν, τα παρακολουθούν πχ μέχρι τα 40 τους βλέπουν ότι τα πχ 500 + απ τα παιδιά που δεν θήλασαν εμφάνισαν αυτό, εκείνο και το άλλο και άρα προκύπτει το συμπέρασμα? Προφανώς ο θηλασμός ότι καλύτερο γιατί είναι φυσική διαδικασία, είναι το επόμενο βήμα μετά την εγκυμοσύνη και επίσης μπορώ να καταλάβω πως μιλάνε για τα οφέλη του θηλασμού. Το πιο εύκολο είναι να πάρει ένας ερευνητής, επιστήμονας μητρικό γάλα και να το εξετάσει και να διαπιστώσει τα καλά του γάλακτος (δε μιλάω για το ψυχολογικό κομμάτι κ το δέσιμο μαμάς - παιδιού). Το αντίθετο δεν καταλαβαίνω.
Ο λογος που καποτε δεν υπηρχαν συμβουλοι θηλασμου, είναι επειδη καποτε οι περισσοτερες μαμαδες θηλαζαν, οι περισσοτερες μαμαδες ειχαν δει αλλες μαμαδες να θηλαζουν και ο θηλασμος ηταν η φυσιολογικη τροφη για τα μωρα ΕΚΤΟΣ και αν υπηρχε καποιο πραγματικο προβλημα. Τωρα που οι περισσοτεροι παιδιατροι δεν γνωριζουν τα απαραιτητα για τον θηλασμο, που μια μαμα μπορει να γεννησει και να μην εχει δει αλλη μαμα ποτε της να θηλαζει, και που οι γυναικολογοι επισης εχουν οι περισσοτεροι αγνοια, τοτε ναι, χρειαζονται οι συμβουλοι θηλασμου, οι οποιοι εχουν βοηθησει εκαντονταδες μαμαδες να θηλασουν τα μωρα τους και να ξεπερασουν τυχον προβληματα τα οποια τελικα ειναι μεσα στο προγραμμα. Η μαμα του αρθρου αυτου παρουσιαζει μια περιπτωση σπανια, εδω το να μην εχει μια μαμα γαλα, εχει γινει πια το κλασικο που ακους και αρνουμαι να πιστεψω πως εχει γινει καποια μεταλαξη στις Ελληνιδες μαμαδες και εχουν αποκτησει ολες προβλημα στον θηλασμο! Ο γιατρος για τον οποιο μιλατε, ειναι υπερμαχος του θηλασμου και της φυσικης διατροφης των παιδιων και κανει πολυ καλη δουλεια εις βαρος των οικονομικων ευκολιων που θα ειχε αν ηταν κι αυτος μερος ολου αυτου του πολεμου απο τις γαλακτοβιομηχανιες! Ο φανατισμος σε οτιδηποτε μονο κακο μπορει να φερει. Ειμαι απολυτως συμφωνη με αυτό! **Ολιβια, στην μεταφραση εχει γινει ενα λαθος. 1,5 ιντσα είναι 3,81 εκατοστα όχι λιγοτερο απο μισο εκατοστο (οχι τιποτα, πολλες εχουν τοσο κενο αναμεσα στα στηθη τους!)!
Ευχαριστώ, ήταν σημείωση που ξέχασα να διορθώσω! :P
Συμφωνώ μαζί σου ότι ο προαναφερθείς γιατρός έχει καλές προθέσεις και ότι τα δεδομένα που παραθέτει είναι επιστημονικά τεκμηριωμένα (σε έναν εύλογο βαθμό, αφού δε γίνονται πειραματικές μελέτες στα νεογνά παρά μόνο στατιστικές), αλλά πια διαφωνώ με τον τρόπο που εκφράζεται. Αν είσαι επιστήμονας (ή έστω και επαγγελματίας) που απευθύνεται σε ένα ευρύτερο κοινό πρέπει να βρεις τον τρόπο να μεταδώσεις το ορθό σου μήνυμα με τρόπο πειστικό αλλά και προσιτό, αλλιώς δυστυχώς χάνεται και το μήνυμα. Μπορεί εγώ, εσύ και η Marion Kapa να προτιμούμε να τα ακούμε και να τα λέμε "τσεκουράτα" (εξάλλου γι' αυτό αγόρασα το όχι και τόσο φθηνό βιβλίο του), αλλά έχω πια συνειδητοποιήσει ότι αυτή η προσέγγιση είναι ατελέσφορη για πολλούς άλλους (βλ. νύφη, αδερφός, Ιωάννα1971 και Mary και δεν τους αδικώ καθόλου). Όσο για τις συμβούλους θηλασμού, η προσωπική μου εμπειρία δεν ήταν θετική, γι' αυτό κι έχω πολλές επιφυλάξεις. Με βοήθησε τελικά περισσότερο η μαία μου και ο παιδιατρός μου. Αλλά δεν αμφιβάλλω ότι κάποιες άλλες οικογένειες έχουν βοηθηθεί.
Σαν θηλαζουσα μαμά 13 μήνες τωρΑ θα σας πω την εμπειρία μου με τη σύμβουλο θηλασμού..μια χαρά με βοήθησε η κοπέλα δεν λέω οταν πήρε το μάτι της όμως μια πιπίλα στο κομοδίνο πήρε ενα ύφος λες και έδινα στο μωρο δεν ξέρω και εγω τι! Σχετικά με τη πληγή στο στήθος μου είπε οτι έφταιγε το στρες που γεννήθηκε με καισαρική και μου σύστησε έναν οστεοπαθητικο για ΜΩΡΑ για να του κάνει μασαζ! Σπα ειπε χαρακτηριστικά για μωρα! Της είπα βέβαια οτι ειμαι υπέρμαχος της κλασσικής ιατρικής και οτι δεν τα πιστεύω αυτά! Τελικά θηλασα...μάλλον το ξεπέρασε το σοκ το μωρο... Όλοι κυκλώματα ειναι!για αυτό κορίτσια τα άκρα και ο φανατισμός δεν οδηγούν πουθενά! Καθε μια να κανει αυτό που πιστεύει!