Απόλυση -μάννα εξ ουρανού!

Ο τίτλος ίσως παρεξηγηθεί λόγω των καταστάσεων που διανύει η χώρα και όλοι εμείς αλλά είναι η δικιά μου μαμαδο-ιστορία.

Ειμαι 38 χρονών και ξεκίνησα να δουλευω από τα 18 μου, το καλοκαίρι μόλις τελείωσα το σχολείο. Σπούδασα και παράλληλα εργαζόμουν. Δεν είχα σταματήσει να εργάζομαι ούτε για ένα μήνα, μου άρεσε να δουλεύω, να έχω δικά μου λεφτά και άλλαξα πολλές δουλειές. Ομως τα τελευταία 11 χρόνια εργαζόμουν για μια πολυεθνική εταιρεία και από aπλή υπάλληλος, με πολλή δουλεια, έφτασα να έχω μια καλή θέση, με καλό μισθό. Στην εταιρεία αυτη γνωρισα από τον πρώτο κιόλας χρόνο, τον άντρα μου και έπειτα από 8 χρόνια σχέσης αποφασίσαμε να κάνουμε ένα παιδάκι, αλλά δεν ήταν τελικά τόσο εύκολο και μας πήρε δύο χρόνια περίπου μεχρι να πιάσουμε στα χέρια μας το πολυπόθητο θετικό τεστ.

Δουλευα μέχρι και τον ογδοο μήνα ασταμάτητα, με βάρδιες πρωινές, μεσημεριανές και απογευματινές και σε ωράρια άνω των 8 ωρών, με συναντήσεις, δουλειά στο σπίτι, ήμουν ομως μια χαρά, είχα καλή εγκυμοσύνη.

Οταν γέννησα ήταν και η πρώτη φορά που δεν δουλευα για τόσο μεγάλο διάστημα αλλά εκεί ανακάλυψα ότι δεν ήθελα να γυρίσω στην δουλειά, ήθελα να μείνω με το μωράκι μου. Ομως ο καιρός πέρασε και εννέα μηνών το άφησα, ευτυχώς στην μαμά μου, και γύρισα με βαριά καρδιά στην δουλειά.

Καταρχήν με το που γύρισα μου έγινε υποβιβασμός στην εργασία μου και στα καθηκοντά μου, αλλά δεν αντέδρασα γιατί με ψιλοβόλευε λογω ότι θα μειωνόντουσαν οι ατελείωτες ωρες συναντήσεων και δουλειάς στο σπίτι και το πρώτο εξάμηνο ήμουν μόνο σε πρωινό ωράριο και μειωμένο. Μετά το εξάμηνο ξεκινησαν πάλι οι βάρδιες, την μία μέρα είχα ωράριο 9:00 -17:00 και την άλλη μπορεί να ήμουν 10:00 – 14:00 και μετά 14:00 – 22:00. Δεν υπήρχε σταθέρότητα, δεν έβλεπα την μικρή μου πανω από 3 ώρες καθε μέρα και μου έλειπε πολύ, ηταν πολύ νευρική και με το που έμπαινα στο σπίτι κόλλαγε πάνω μου σαν βεντουζίτσα και δεν με άφηνε ούτε στον ύπνο. Οταν ήμουν εγώ δεν ήθελε να την ακουμπάει κανείς, να είναι με κανέναν. Ειχα τρελαθεί, ακομα και στην τουαλέτα την είχα αγκαλιά.

Φυσικά και η σχέση μου με τον άντρα μου δέχτηκε ενα ισχυρό πλήγμα, δν υπήρχε χρόνος αλλά ούτε κουράγιο να βρεθούμε.

Ειχα εξουθενωθεί, κυρίως ψυχολογικα αλλά και σωματικά.

Ξαφνικα πρίν 6 μήνες με απολύσανε πήρα την αποζημίωση μου και μετά το αρχικό σοκ, γύρισα σπίτι μου. Για να μην σας κουράζω άλλο θα σας πω ότι τώρα ζω την απόλυτη ευτυχία, ήρεμη με την μικρή μου, κάθε μέρα είναι ρεπό!! Έχουμε φτιάξει το πρόγραμμά μας, την ρουτίνα μας, ξεκόλλησε από πάνω μου, πήγε στο δωμάτιο της και κοιμάμαι πλέον με τον άντρα μου, είναι ήρεμη και χαρούμενη, σκανδαλιάρα και γεμάτη ενέργεια, πάω μόνη μου στην τουαλέτα και μου έχει φύγει ένα μεγάλο αγχος από πάνω μου.

Και αν αναρωτιέστε, ναι, είμαι περήφανη που αυτό το διάστημα είμαι νοικοκυρά και δεν ντρέπομαι να πώ ότι δεν θέλω να ψάξω ακόμα για δουλειά. Εχουμε στριμωχτεί οικονομικά καθώς τώρα μπαινει στο σπίτι ένας μισθός και το επίδομα ανεργίας, αλλά προτιμώ να μείνω λίγο ακόμα μαζί της και να κόψω κάποια άλλα πράγματα από το να γυρίσω στην δουλειά και να μην την βλέπω πάλι. Αρχισα πάλι να βλέπω και τον άντρα μου, να υπάρχει χρόνος και για μας -αργά το απόγευμα που γυρίζει, αλλά υπάρχει.

Από όλες τις δουλειές που έχω κάνει αυτή είναι η ποιο δύσκολη, πολύωρη, απαιτητική που μπορεί τα νευρα σου να τα πάει σε οριακό επίπεδο αλλά συνάμα είναι και η πιο ωραία!

Ζήτω οι νοικοκυρές!!! ( έστω και για λίγο)

μαμά Ευαγγελία

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com